Kuczok Wojciech - Gnój .pdf - literatura - edmund144

WOJCIECH KUCZOK

Gnój

(antybiografia)

Wszystkie postacie i wydarzenia pojawiające się na kartach tej książki są fikcyjne, a

ich ewentualne podobieństwo do faktów lub osób istniejących w rzeczywistości jest

przypadkowe.

Przedtem

Ten dom miał dwa piętra, Ojciec starego K. wybudował go dla swojej rodziny, miał

nadzieję, że rodzina się szybko zacznie powiększać: synowie podrosną, córkę się wyda za

zięć, trzeba będzie im wszystkim udostępnić mieszkania, suterena może być dla służby

(służbę „koniecznie koniecznie” chciała mieć matka starego K.). Ale nie przewidzieli

nadejścia wojny; wiedzieli co prawda, jak wszyscy, że wojna gdzieś tam się zawsze wałęsa,

ale mieli nadzieję, jak wszyscy, że do nich może nie zajdzie tak prędko; cóż, postanowiła

przyjść właśnie wtedy, kiedy życie ułożyło im się wygodnie, jakby do sjesty. Przyszła wojna i

posłanie zdarła, wymięła, trzeba było ścielić od nowa. Tyle że po wojnie już nie było ich stać

na służbę, co gorsza, nie było ich stać na dom o dotychczasowych rozmiarach, sprzedali więc

parter. Ach, to tylko parter, kiedyś się odkupi - mówili. W końcu córkę wydamy, pójdzie za

mężem - mówili, szybko jednak wydało się, że nie tak łatwo będzie córkę wydać, że jeszcze

trochę - trzeba będzie na nią powydawać, bo raczej była do różańca niż do tańca, a i na

synów, nieskorych do żeniaczki, w ogóle do niczego nieskorych, nieskoordynowanych, długo

dojrzewających, jak to się mówi.

I tak jakoś na parterze zamieszkali sąsiedzi, nieszczególnie sąsiedzcy, nietowarzyscy,

co akurat matce starego K. ułatwiło sprawę, bo sprzedając ów parter, powzięła decyzję:

- Do tych ludzi to ja się nie odezwę, choćby nie wiadomo kto to był.

Za to, że musiała sprzedać, za to, że dom jej własny rodzinny nagle stał się domem

podzielonym, pękniętym. I tak przez lata udawała, że nic się nie zmieniło, że parter jest tylko

chwilowo poza użytkiem; i tak przez lata wszyscy K. nauczyli się omijać, ignorować „tych z

dołu”.

Ojciec starego K. powtarzał:

- Dobrze chociaż, że to jacyś porządni ludzie, mogliśmy gorzej trafić, przecież się nie

awanturują.

Cóż, kiedy „ci z dołu” po kilku latach wyprowadzili się, sprzedali parter („jak śmiano,

bez naszej wiedzy, bez konsultacji!”, oburzała się matka starego K.), i pojawili się nowi „ci z

dołu”, niezbyt szlachetnego pochodzenia. Można by nawet rzec (gdyby można było rzec, bo

nie było można), że „ci nowi z dołu” byli pochodzenia zupełnie nieszlachetnego, pospolitego,

a ściślej mówiąc (choć tego nie wolno było na głos uściślać, to podlegało zmowie milczenia i

ponurej dezaprobacie), „ci nowi z dołu” przeprowadzili się do t e g o domu wprost z ulicy

Cmentarnej.

Cmentarna podczas okupacji zwana była ulicą Kamienną, Steinstrasse, zostało jej z

tych czasów ohydnie brzmiące zdrobnienie „Sztajnka”, ohydą brzmienia w tym domu

podkreślano ohydę jej mieszkańców; ulicę Cmentarną zamieszkiwali wyłącznie byli, obecni

lub przyszli grabarze i ich rodziny, w mniemaniu rodziców starego K. Sztajnka była ulicą

alkoholików, nędzarzy i przestępców, kopulujących tym owocniej, rozmnażających się tym

zacieklej, im większą biedę przyszło im klepać, im więcej w nich wstępowało beznadziei.

Matka starego K. nawet nie spoglądała na drzwi „tych z dołu”, zabraniała tego również

swoim dzieciom, ale trudno im było powstrzymać się, nie spostrzec nowej wizytówki, nie

zauważyć, że „ci z dołu” noszą takie zabawne nazwisko, Spodniakowie, he he, Spodniaki, to

prawie jak kalesony po śląsku, ojciec starego K. też zauważył ze zdziwieniem, że w nazwisku

sąsiadów nie ma pochylonego „a”, aż się prosiło, żeby to „a” pochylić u ludzi, którzy

przeprowadzili się z odwiecznie śląskiej, proletariackiej dzielnicy, aż się prosiło, żeby to „a”

sproletaryzować.

Państwo Spodniakowie nie mogli długo się uchować w grabarskim środowisku. Pan

Spodniak jako element napływowy nie mógł znieść tych wszystkich nieprzyjemności,

gwarantowanych przez rdzennych mieszkańców dawnej Steinstrasse; jako gorol z

perspektywami był namiętnie nienawidzony przez wszystkich sąsiadów, jego perspektywy

zaś rysowały się wskutek zatrudnienia w kopalni, które sobie błogosławił i któremu

pozostawał wierny noc w noc, bo dziennych zmian mu nie proponowano. Jako gorol musiał

przeto zadowolić się dobrze płatnymi szychtami w nocy, dzięki czemu mieszkańcom

Cmentarnej trudno było aktywnie wyznawać nienawiść do pana Spodniaka, skoro w dzień

odsypiał szychty, skoro nie pojawiał się o normalnych porach na ulicy, skoro nie przychodził

do szynku po robocie. Za to pani Spodniakowa zasługiwała na potępienie podwójnie: po

pierwsze za to, że zachowała cnotę dla gorola, choć latami z grabarskim wdziękiem na tę

cnotę nastawano, choć wracała do domu pobita, w potarganej sukience. Wydrapała,

wyszarpała za włosy, wypluła im w oczy tę swoją cnotę; sukienkę matka zaszywała, a siniaki

stanowiły przynajmniej kilkudniową barierę ochronną, bo już się nawet i seniorom rodów

grabarskich serca wzburzały. Ostatecznie jednak chachary ze Sztajnki znienawidziły panią

Spodniakową za to, że ośmieliła się wyjść za gorola, i co gorsza, gorola górnika, którego

ukrywała jak cnotę w panieństwie, którego we dnie nie widywano, którego nawet nie można

było napaść zmęczonego po szychcie, któremu nawet nie można było zębów wybić, bo komu

by się chciało w tym celu wstawać o świcie. Pan Spodniak, nawet kiedy już nieco się na

kopalni oswoił, odgorolił, bo w duszy nie miał jadu, nawet kiedy już zaproponowano mu

zmianę dzienną przez pół miesiąca, z własnej woli wybierał nocki, po to, żeby wcześniej

zarobić, wcześniej odłożyć, wcześniej móc wyprowadzić się poza ulicę Cmentarną. Póki co,

pan Spodniak wracał o świcie do domu, nie budząc żony, wchodził do łazienki, zdejmował z

siebie ubranie, nalewał wody gorącej, czekając, aż się napuści, zaglądał do kuchni, gdzie na

stole leżała kartka z wypisaną przez panią Spodniakową listą strat dziennych, a to, że „ciepli

hercka, aż kwiotki spadli, łokno i doniczka nowo łodlicz”, a to, że drzwi trzeba odmalować,

bo „podrapali, pierony, nożami abo cym”, nieodmiennie zaś pod tą wyliczanką pani

Spodniakowa zapytywała:

„Weź ino zaś tam dobrze polic, wiela nom to brakuje do wykludzynio, bo jo tego

długo nie strzymia”, brał tę kartkę ze sobą do łazienki, już w wannie czytał, liczył, rachował,

zasypiał. Pani Spodniakowa codziennie więc budziła męża, wypuszczając wodę z wanny,

pomagała mu przenieść się w pościel jeszcze po niej ciepłą, zaciągała zasłony i wychodziła z

pokoju.

W końcu pan Spodniak uzbierał tyle, że mogli sprzedać mieszkanie przy Cmentarnej i

po okazyjnej cenie kupić nowe, na parterze tego domu, cóż za traf... A kiedy już się to

dokonało, kiedy pan Spodniak dostąpił celu swego życia, zapewniając sobie i małżonce byt

wolny od koszmaru tubylców ze Sztajnki, z radości zapłodnił panią Spodniakową, po czym w

spokoju ducha oddał się nałogowi alkoholizmu.

O mieszkających na parterze w tym domu się nie mówiło, wszyscy K. żyli w

niezmiennym przekonaniu, że posiadają cały dom na własność, mieszkanie na dole traktowali

jak pustostan, sąsiadów mijali, nie zatrzymując na nich wzroku nawet na chwilę.

Matka starego K. wpajała swoim dzieciom, że:

- Takie czasy, że arystokracja musi się gnieść drzwi w drzwi z motłochem, ale to

wszystko się zmieni.

Bóg wie kiedy - dorzucał złośliwie ojciec starego K.

O tak, Bóg w i e, kim my jesteśmy, on nam to wszystko wynagrodzi - kończyła matka

starego K.

Traktowali państwa Spodniaków jak powietrze, układ pięter uznając za czytelną

metaforę hierarchii społecznej.

- Z dołem zadawać się nie będziecie, chyba że po moim trupie - powtarzała matka

starego K.

Tymczasem pana Spodniaka dręczyła bezsenność, powziął więc decyzję o powrocie

do nocnych zmian. Z wyjątkiem dni świątecznych, domostwem cieszył się przez kilka

popołudniowych godzin, od obiadu do kolacji przesiadując w swoim kąciku w kuchni i w

milczeniu kontemplując postępy swojego syna w osiąganiu dwunożności; przesiadywał z

butelką wódki, bez której już nie mógł dziwić się światu, bez której nie mógł pojąć tej

przewrotności losu, modły o mniej dokuczliwych sąsiadów spełniającego z taką nawiązką.

Rodzina K. nie zdawała sobie nawet sprawy ze szczęścia, jakie wciąż jej sprzyjało, bo pan

Spodniak z racji swego łagodnego charakteru był tak zwanym alkoholikiem ksobnym.

Choć wypijał konsekwentnie pół litra wódki dziennie, czynił to w samotności, w

zaciszu ogniska domowego, na żonę głosu nie podnosząc, bo i nie dawała mu ku temu

powodu, wiedziała, że nie przestanie pić wcześniej, niż to sobie postanowił (nie chciała

wiedzieć, że sobie postanowił, że nie przestanie). Z latami głos jego był coraz słabszy, oczy

coraz bardziej wyłupiaste, coraz mniej rozumiejące, ale niezmiennie pozbawione agresji,

pełne afirmacji świata, który dał mu ten nieznany być może wcześniejszym pokoleniom

Spodniaków komfort własnego miejsca, miejsca w kuchni, przy butelce, miejsca, z którego

widać było codzienną krzątaninę żony i zabawy syna. Kiedy zaś syn wyrósł z kuchni, a pan

Spodniak nie musiał już jeździć do kopalni, skorzystawszy z łask wczesnej w tym fachu

emerytury, przestawił krzesło w stronę okna, zwiększył dzienną dawkę do półtorej butelki i

patrzył na drzewo. Bo z tego akurat okna widok ku światu przesłaniał wyniosły dąb,

posadzony przez ojca starego K., budowniczego tego domu (ojciec starego K. twierdził, że

„przy każdym domu musi rosnąć rówieśne mu drzewo, żeby pamiętać o tym, że się dom

starzeje”). Pan Spodniak każdego dnia spoglądał więc ze swojego kącika na dąb, obserwował

nerwowe wróble na gałęziach, ospałe gołębie, patrzył, słuchał. Panu Spodniakowi wydawało

się, że w tym mieście nawet gołębie kibicują jego ulubionej drużynie, kiedy zwiększył

dzienną dawkę alkoholu o jedno piwo, bo żona po latach przedłużonego macierzyństwa

wróciła za ladę w spożywczym („Łodstow już, chopie, ta gorzoła, byda ci piwo przynosić”).

Kiedy więc zwiększył tę dawkę, usłyszał wyraźnie, że gołębie skandują „niebie-scy, niebie-

scy”, ale było to nie w smak bezczelnym gawronom, panoszyły się, przepędzały gołębie,

wróble, nawet sikorki, panu Spodniakowi szczególnie było żal sikorek zimą, kiedy zdawały

się takie bezbronne. Zimą pan Spodniak postanowił zwiększyć dawkę do pół litra wódki i litra

piwa dziennie, a kiedy tego dokonał, któregoś dnia uznał, że pora wyjść i przepędzić

wszystkie gawrony z miasta, niech wracają, skąd przyleciały; tego dnia pan Spodniak poczuł

się już ostatecznie zadomowiony w mieście, dawno zapomniał, że kiedyś był gorolem,

poszedł przepędzać gawrony i nie wrócił na noc. Pani Spodniakowa mimo trzaskającego

mrozu pobiegła do kopalni sprawdzić, czy mu się coś nie pomyliło, czy nie stęsknił się za

pracą; pani Spodniakowa wypytywała, szukała, łapała się za głowę, „łon poszoł bez mycki w

taki ziąb”, syn państwa Spodniaków także wziął udział w poszukiwaniach, sensacyjne

zniknięcie jego ojca pobudziło kolegów z podwórka, mimo śnieżycy mieli ubaw, biegali po

Kuczok Wojciech - Gnój .pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: