RAFA_WOJACZEK_.pdf

RAFAŁ WOJACZEK

- jeden z polskich „poetów przeklętych” (obok Andrzeja Bursy i Edwarda Stachury),

- jeden z poetów debiutujących w 1968 roku,

- przejawiał tendencje kontrkulturowe,

- tworzył na marginesie pokolenia Nowej Fali:

- stosunek do języka i formy literackiej,

- problemy, które podejmował w swojej twórczości,

- stał się legendą literacką (w interpretacji trzeba oddzielić tę legendę od twórczości

literackiej),

- nie należy traktować jego poezji tylko w kategorii ekshibicjonizmu i biografizmu (legenda

Wojaczka),

- głęboko zakorzeniony w polskiej tradycji literackiej – romantyzm, modernizm,

- charakter jego liryki jest mocno kreacyjny, poeta buduje alternatywne „ja”,

- istotna rola symboliki, słów-kluczy, uściślenia semantyczne,

- kontynuował postawę buntu wobec ustabilizowanych norm moralnych i estetycznych,

- jego poezja jest przede wszystkim dojmującym świadectwem dezintegracji osobowości

człowieka,

- w jego poezji panuje autobiografizm, zwraca uwagę na nowatorstwo języka,

- jego poezja była ciągłym poszukiwaniem prawdy o transcendencji, sensu życia i świata i

samego siebie,

- jego wiersze przedstawiają schizofreniczny obraz świata: rozdwojenie psychiczne

podkreśla poczucie alienacji, bezsens istnienia, przypadkowość wszelkich wartości,

- dominujący temat śmierci w jego liryce kształtuje obraz życia w kategoriach absurdu,

- w swojej twórczości umieszcza zapis bólu spowodowanego odczuciem wyizolowania ze

świata, stanów psychicznych, wszechobecnej fascynacji biologią i fizjologią, , wyrażone

przede wszystkim przez drastyczne obrazy ludzkiej cielesności, obsesję brzydotą i śmierci,

- jego podmiot:

- niejednolity,

- w różnych rolach, transgresja, momentami staje się kobietą (zwracanie uwagi na

dezintegrację osobową) – podkreśla przypadkowość i chaos życia ludzkiego,

- problemy naturalizmu, fizjologizmu, momentami wulgarności,

- przekroczenie tabu – sposób mówienia o człowieku,

- przyczyny eksponowania cielesności w twórczości:

- szuka ocalenia dla wartości w świecie,

- antynomia między cielesnością a duchowością,

- motywy aksjologiczne,

- jedynym punktem odniesienia jest cielesność,

- poczucie absurdu istnienia prowokuje go do manifestowania postawy nieomal nihilistycznej,

- miłość okazuje się jedynie aktem cielesnej perwersji,

- tragiczny pesymizm wynikający z braku wiary w jakiekolwiek wartości transcendentalne,

- świat i człowiek skażeni są brzydotą, bezsensem i złem,

- zarzuca się mu udziwnienia gramatyczne, „murzyńskość składni”, łączenie turpizmu z

wrzaskliwym erotyzmem, czy wręcz pornografią,

- nie należy traktować jego poezji tylko w kategorii ekshibicjonizmu i biografizmu (legenda

Wojaczka).