Cabot Meg - Pośredniczka 05 - Nawiedzony.pdf - Cabot Meg - ssaaggaa

MEG CABOT

NAWIEDZONY

Dla Benjamina

Serdecznie dziękuję Jennifer Brown,

Laurze Langlie, Abigail McAden

i Ingrid van der Leeden

Mgła. To wszystko, co widzę. Tylko mgłę, jaka co rano napływa znad zatoki,

sącząc się przez okna mojej sypialni i ogarniając zimnymi mackami podłogę...

Tyle że tutaj nie ma okien, ani nawet podłogi. Jestem w korytarzu zrzędami

drzwi po bokach. Nad głową nie mam sufitu, tylko lśniące lodowato gwiazdy na

atramentowoczamym niebie. Długi korytarz zamkniętych drzwi wydaje się ciągnąć w

nieskończoność we wszystkie strony.

A teraz biegnę. Biegnę korytarzem, mgła czepia się moich nóg, drzwi po

bokach stają się rozmazaną plamą. Wiem, że otwieranie którychkolwiek z nich nie ma

sensu. Nie znajdę za nimi żadnej pomocy. Muszę się wydostać z tego miejsca, ale nie

jestem w stanie tego zrobić, ponieważ korytarz wciąż się wydłuża w ciemności,

spowity gęstą, białą mgłą...

Nagle już nie jestem sama we mgle .Jest ze mną Jesse, trzyma mnie za rękę.

Nie wiem, czy sprawia to ciepło jego palców, czy serdeczny uśmiech, ale strach znika

i jestem pewna, że wszystko będzie dobrze.

Przynajmniej do chwili, kiedy okazuje się, że Jesse jest tak samo zagubiony jak

ja. Teraz nawet to, że moja dłoń spoczywa w jego dłoni, nie tłumi narastającej we

mnie paniki.

Ale zaraz. Ktoś idzie w naszą stroną, wysoka postać, brodząca we mgle.

Gwałtowny rytm serca - jedyny dźwięk, jaki słyszę w martwej ciszy tego miejsca, z

wyjątkiem własnego oddechu - uspokaja się nieco. Pomoc. Nareszcie pomoc.

Kiedy mgła się rozstępuje i rozpoznaję twarz osoby przed nami, serce zaczyna

mi bić jeszcze szybciej niż przedtem. Ponieważ wiem, że on nam nie pomoże. Wiem, że

nie kiwnie dla nas palcem.

Śmieje się.

A potem znowu jestem sama, tylko tym razem znika podłoga pode mną.

Znikają drzwi, a ja chwieję się nad krawędzią przepaści tak głębokiej, że nie widzę jej

dna. Mgła wiruje wokół mnie, wlewając się do przepaści, jakby usiłując pociągnąć

mnie za sobą. Wymachuję rozpaczliwie rękami, żeby nie spaść, żeby się czegoś

chwycić.

Ale nie ma się czego chwycić. W następnej sekundzie popycha mnie jakaś

niewidzialna ręka.

Spadam.

- No, no, no - odezwał się wyraźnie męski głos za moimi plecami. - Czyż to

nie Susannah Simon? Dobrze, nie chcę nikogo oszukiwać. Kiedy odzywa się do mnie

przystojny chłopak - a taki miły głos musiał należeć do chłopaka, na którego

przyjemnie było patrzeć; wskazywała na to pewność siebie zawarta w tym „no, no,

no” oraz pieszczotliwy ton, jakim wymówił moje imię - robi to na mnie wrażenie. To

silniejsze ode mnie. W końcu jestem szesnastoletnią dziewczyną. Moje życie nie

może się obracać wyłącznie wokół najnowszych wzorów na strojach Lilly Pulitzer

oraz wynalazków Bobbi Brown w dziedzinie pomadek do ust.

No więc przyznaję, mimo że mam chłopaka - chociaż może to za wiele

powiedziane - spoglądając na przystojniaka, który mnie zaczepił, lekko potrząsnęłam

włosami. Dlaczego nie? W końcu biorąc pod uwagę wszystkie kosmetyki, które w nie

wtarłam dziś rano dla uczczenia pierwszego dnia trzeciej klasy, miałam świetną

fryzurę. I nieważne, że morska mgła była przyczyną artystycznego nieładu na mojej

głowie.

Potrząsnęłam kasztanowymi lokami, po czym odwróciłam się, by stwierdzić,

że przystojniaczek, który zawołał mnie po imieniu, nie był akurat osobą, którą

miałabym ochotę zobaczyć. W gruncie rzeczy bałam się go jak własnej śmierci.

Chyba wyczytał strach w moich oczach, starannie umalowanych za pomocą

nowiutkiego cienia do powiek o nazwie Mocha Mist, bo uśmiech na jego przystojnej

twarzy uległ lekkiemu skrzywieniu.

- Suze - odezwał się karcąco. Nawet mgła nie zdołała przyćmić blasku jego

niesfornie pokręconych ciemnych włosów. Zęby w zestawieniu z opalenizną tenisisty

lśniły bielą. - Oto ja, przestraszone dziecko pierwszy dzień w nowej szkole, a ty mi

nawet nie powiesz „cześć”? To tak się traktuje starego kumpla?

Gapiłam się na niego, niezdolna wykrztusić słowa. Nie da się nic powiedzieć,

kiedy usta wysychają... jak budynek z wypalanej cegły, przed którym właśnie

staliśmy.

Co on tutaj robił? Skąd się tu wziął?

Problem w tym, że nie mogłam pójść za pierwszym odruchem i uciec z

krzykiem. Widok nienagannie ubranej dziewczyny, takiej jak ja, uciekającej z

wrzaskiem przed siedemnastolatkiem wzbudziłby niewątpliwie zainteresowanie. Tak

długo udawało mi się ukrywać swój szczególny talent przed rówieśnikami, że nie

zamierzałam zdradzić go teraz, nawet jeśli byłam - a możecie mi wierzyć, że byłam -

śmiertelnie przerażona.

Nawet jeśli nie mogłam uciec z krzykiem, to z pewnością mogłam przejść

obok niego bez słowa, dumna i blada, mając nadzieję, że nie zorientuje się, co się za

tą dumą tak naprawdę kryje.

Nie wiem, czy wyczuł mój strach. Nie spodobało mu się jednak, że odgrywam

primadonnę. Uniósł rękę, kiedy usiłowałam go minąć, i w następnej chwili jego palce

trzymały moje ramię jak w imadle.

Mogłam, rzecz jasna, odwinąć się i go palnąć. Nie na darmo zyskałam w

poprzedniej szkole, w Brooklynie, tytuł Damskiego Łamignata.

Ten rok chciałam jednak zacząć jak należy - w Mocha Mist i w nowych

szortach z Klubu Monaco (w połączeniu z różowym bliźniakiem, który nabyłam za

grosze w Benettonie na Pacific Grove) - a nie od bójki. Co by pomyśleli moi szkolni

koledzy i koleżanki - a kręcili się wokół, rzucając od czasu do czasu „cześć, Suze”

oraz komplementy na temat mojego wyszukanego stroju - gdybym rzuciła się z

pięściami na nowego ucznia?

Poza tym nie mogłam pozbyć się myśli, że gdybym mu dołożyła, nie

omieszkałby mi oddać.

W jakiś sposób udało mi się odzyskać głos. Miałam tylko nadzieję, że nie

zauważy jego drżenia.

- Puść moją rękę - powiedziałam.

- Suze - odparł. Uśmiechał się nadal, ale wyraz jego twarzy i ton głosu

wskazywały na to, że domyślił się, co jest grane. - O co chodzi? Nie wydajesz się

specjalnie uszczęśliwiona moim widokiem.

- Nadal trzymasz moją rękę - przypomniałam mu. Przez jedwabny rękaw

czułam chłód jego palców, wydawał się nie tylko nienaturalnie silny, ale do tego

zimnokrwisty.

Odsunął rękę.

- Posłuchaj - powiedział. - Naprawdę mi przykro. Z powodu tego, jak się to

wszystko potoczyło przy naszym poprzednim spotkaniu.

Przy naszym poprzednim spotkaniu. W wyobraźni przeniosłam się

natychmiast do długiego korytarza - tego, który tak często widywałam w snach. Z

szeregiem drzwi po obu stronach - drzwi, które prowadziły donikąd - wyglądał jak

część hotelu czy budynku biurowego... tyle że ten korytarz nigdy nie należał do

żadnego hotelu czy biurowca, które by oglądały ludzkie oczy. W ogóle nie istniał w

naszym wymiarze.

A Paul stał tam, zdając sobie sprawę, że oboje z Jesse'em nie mamy pojęcia,

jak się stamtąd wydostać, i śmiał się. Śmiał się, jakby fakt, że jeśli nie wrócę wkrótce

do swojego świata, to umrę, a Jesse zostanie na zawsze uwięziony w tym korytarzu,

stanowił doskonały dowcip. Śmiech Paula nadal dźwięczał mi w uszach. Śmiał się

bez przerwy... aż do chwili, kiedy Jesse zdzielił go pięścią w twarz.

Nie mogłam uwierzyć, co się dzieje. Mieliśmy oto absolutnie zwyczajny

wrześniowy poranek w Carmelu, w Kalifornii - co oznaczało, naturalnie, gruby,

zakrywający wszystko płaszcz mgły, który jednak miał wkrótce zniknąć, ukazując

bezchmurne błękitne niebo i złote słońce - a ja stałam na dziedzińcu Akademii

Misyjnej imienia Junipero Serry twarzą w twarz z człowiekiem, który od tygodni

nawiedzał mnie w sennych koszmarach.

To jednak nie był senny koszmar. Nie śniłam. Wiedziałam, że nie śnię,

ponieważ nigdy nie przyśniliby mi się w podobnej sytuacji moi przyjaciele Cee Cee i

Adam, którzy właśnie przeszli obok, podczas gdy ja znalazłam się naprzeciw potwora

z przeszłości, pozdrawiającego mnie zwyczajnym „Cześć, Suze”, jakby to był... jakby

to był po prostu pierwszy dzień szkoły po letnich wakacjach.

- Chodzi ci o ten moment, kiedy próbowałeś mnie zabić? - wychrypiałam,

kiedy Cee Cee i Adam nie mogli mnie usłyszeć. Tym razem wiedziałam, że zauważył

drżenie mojego głosu. Wiedziałam, bo chyba się zmieszał, ale to może z powodu

oskarżenia. W każdym razie podniósł rękę i przeczesał włosy palcami silnej, opalonej

dłoni.

- Nigdy nie próbowałem cię zabić, Suze - powiedział, jakby lekko urażony.

Roześmiałam się. Nie zdołałam się powstrzymać. Serce podeszło mi do

gardła, ale i tak się śmiałam.

- Och - powiedziałam. - No rzeczywiście.

_ Mówię poważnie, Suze. To nie tak. Ja tylko... ja tylko nie bardzo potrafię

przegrywać.

Wytrzeszczyłam na niego oczy. Bez względu na to, co mówił, usiłował mnie

zabić. Co gorsza, robił, co mógł, żeby usunąć Jesse'a, i to stosując chwyty poniżej

pasa. A teraz twierdził, że po prostu nie wykazał się sportową postawą?

- Nie rozumiem - powiedziałam, kręcąc głową. - W czym przegrałeś? W

niczym nie przegrałeś.

- Nie, Suze? - Wbił we mnie wzrok. Ten jego głos ciągle słyszałam w snach,

jego śmiech, kiedy rozpaczliwie usiłowałam wydostać się z ciemnego, spowitego

Cabot Meg - Pośredniczka 05 - Nawiedzony.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: