Mao Zedong - Czerwona Książeczka (rozdziały 01-04).docx

Mao Tse-Tung

Czerwona Książeczka

Rozdziały 1-4

1.    PARTIA   KOMUNISTYCZNA

Komunistyczna Partia Chin jest cen­tralną siłą kierowniczą naszej sprawy. Teoretyczną podstawą określającą nasze idee jest marksizm-leninizm.

Przemówienie na otwarciu pierw­szej sesji I kadencji Ogólno-chińskiego Zgromadzenia Przedstawi­cieli Ludowych Chińskiej Republiki Ludowej   (15  września 1954 roku).

Dla dokonania rewolucji niezbęd­na jest partia rewolucyjna. Bez partii rewolucyjnej, bez partii rewolucyjnej stworzonej na podstawie rewolucyjnej teorii  marksizmu-leninizmu  i  opartej na rewolucyjnym marksistowsko-leni­nowskim stylu, nie można doprowadzić klasy robotniczej i szerokich mas lu­dowych do zwycięstwa nad imperia­lizmem i jego sługusami.

„Rewolucyjne siły całego świata, łączcie się do walki przeciw im­perialistycznej agresji!" (listopad 1948 roku), Dzieła wybrane, t. IV.

Bez wysiłków Komunistycznej Partii Chin, bez komunistów chińskich, jako ostoi narodu chińskiego, nie można osiągnąć niezawisłości i wyzwolenia Chin ani nie można także osiągnąć uprzemysłowienia Chin i unowocześ­nienia ich rolnictwa.

„O rządzie koalicyjnym" (24 kwiet­nia 1945 roku), Dzieła wybrane, t. III.

Komunistyczna Partia Chin jest kie­rowniczym trzonem całego narodu chińskiego. Bez takiego trzonu zwy­cięstwo sprawy socjalizmu jest nie­możliwe.

Wystąpienie na spotkaniu z dele­gatami III Zjazdu Nowodemokratycznego Związku Młodzieży Chin (25 maja 1957 roku).

Partia, zdyscyplinowana i uzbrojona w teorię marksizmu-leninizmu, stosu­jąca metodę samokrytyki i związana z masami ludowymi; armia, kierowana przez taką partię; jednolity front, sku­piający wszystkie rewolucyjne klasy i wszystkie rewolucyjne ugrupowania pod kierownictwem takiej partii — oto trzy główne oręże — przy pomocy któ­rych zwyciężamy wrogów.

„O demokratycznej dyktaturze lu­du" (30 czerwca 1949 roku), Dzieła wybrane, t. IV.

Powinniśmy wierzyć w masy, powin­niśmy wierzyć w partię — oto dwie podstawowe zasady. Jeżeli będziemy mieć wątpliwość co do tych zasad, to nie będziemy w stanie czegokolwiek dokonać.

„O zagadnieniach uspółdzielczenia • rolnictwa" (31 lipca 1955 roku).

Komunistyczna Partia Chin, uzbro­jona w teorię i idee marksizmu-leninizmu, przyniosła narodowi chińskiemu nowy styl pracy. Głównymi cechami tego stylu jest połączenie teorii z prak­tyką, ścisła więź z masami ludowymi i samokrytyka.

„O rządzie koalicyjnym" (24 kwiet­nia 1945 roku), Dzieła wybrane, t. III.

Partia kierująca wielkim ruchem rewolucyjnym bez rewolucyjnej teorii, bez znajomości historii, bez głębokiego zrozumienia praktycznego ruchu nie może osiągnąć zwycięstwa.

„Pozycja Komunistycznej Partii Chin w wojnie narodowej" (paź­dziernik 1938 roku), Dzieła wy­brane, t. II.

Jak już w swoim czasie mówiliś­my, kampania o uporządkowanie stylu pracy jest „ruchem o powszechne wy­chowanie marksistowskie". Uporząd­kowanie stylu pracy jest studiowaniem przez całą partię marksizmu drogą krytyki i samokrytyki. W toku upo­rządkowania stylu pracy na pewno możemy jeszcze bardziej przyswoić sobie marksizm.

„Przemówienie na ogólnokrajowej naradzie Komunistycznej Partii Chin poświęconej pracy propagan­dowej" (12 marca 1957 roku).

Zapewnić lepsze życie setkom mi­lionów Chińczyków, przekształcić nasz kraj zacofany pod względem gospo­darczym i kulturalnym w kraj bogaty, potężny i o wysokiej kulturze, to za­danie bardzo trudne. Dla jeszcze po­myślniejszego wykonania tego zadania i lepszej współpracy ze wszystkimi ludźmi dobrej woli poza partią, którzy są zdecydowani poświęcić się w wy­siłku dokonania przemian, musimy prowadzić uporządkowanie stylu pracy zarówno obecnie, jak i w przyszłości, stale uwalniać się od wszystkiego, co jest błędne.

„Przemówienie na ogólnokrajowej naradzie Komunistycznej Partii Chin poświęconej pracy propagan­dowej" (12 marca 1957 roku).

Polityka jest punktem wyjścia wszel­kiej praktycznej działalności partii rewolucyjnej i przejawia się w procesie i w rezultatach jej działalności. Wszel­ka działalność partii rewolucyjnej to stosowanie polityki. Jeżeli partia nie stosuje polityki słusznej, to stosuje politykę błędną; jeżeli nie stosuje określonej polityki świadomie, to sto­suje ją na ślepo. To, co nazywamy do­świadczeniem, jest procesem i rezul­tatem stosowania polityki. Tylko w praktyce narodu, innymi słowami, w doświadczeniu, można dowieść słusz­ności lub niesłuszności polityki i okreś­lić, na ile ona jest słuszna albo błędna.. Jednak praktyka ludzi, w szczególno­ści praktyka partii rewolucyjnej i mas rewolucyjnych, nie może być nie zwią­zana z taką lub inną polityką. Dlatego też przed podjęciem jakiejkolwiek działalności trzeba wyjaśnić członkom partii i masom politykę, wypracowaną przez nas zgodnie z daną sytuacją. W przeciwnym wypadku członkowie par­tii i masy nie będą mogły się kierować naszą polityką, będą działać na ślepo i  stosować politykę błędną.

,,W sprawie polityki w dziedzinie przemysłu i handlu" (27 lutego 1948 roku), Dzieła wybrane, t. IV.

Nasza partia opracowała generalną linię i generalną politykę chińskiej rewolucji, a także określiła konkretne kierunki pracy i konkretne wytyczne polityki. Często jednak wielu towarzy­szy pamięta tylko poszczególne, kon­kretne kierunki pracy i poszczególne, konkretne wytyczne polityki naszej partii, zapominając o jej generalnej linii i generalnej polityce. Jeżeli rze­czywiście zapomnimy o generalnej li­nii i generalnej polityce naszej partii, to przekształcimy się w ślepych i nie pełno cennych rewolucjonistów pozba­wionych rozwagi sądu, stracimy wtedy busolę i wcielając w życie konkretne kierunki pracy i konkretne wytyczne polityki, będziemy się chwiać to w lewo, to w prawo, a nasza praca dozna uszczerbku.

,,Przemówienie na naradzie pra­cowników kadrowych rejonu wyz­wolonego Szansi-Suijuan" (1 kwiet­nia 1948 roku), Dzieła wybrane, t. IV.

Polityka i taktyka — to życie partii. Towarzysze zajmujący stanowiska kie­rownicze na wszystkich szczeblach po­winni poświęcać im jak najwięcej uwagi i nigdy nie dopuszczać do nie­dbalstwa.

„Okólnik o sytuacji" (20 marca 1948 roku), Dzieła wybrane, t. IV

2. KLASY I WALKA KLASOWA

Walka klas, zwycięstwo jednych klas, a zniszczenie drugich — oto his­toria, wielo tysiącletnia historia cywi­lizacji. Objaśnianie historii z tego punktu widzenia jest materializmem historycznym, pogląd przeciwstawny nazywamy idealizmem historycznym.

„Odrzucić złudzenia, przygotowy­wać się do walki" (14 sierpnia 1949 roku), Dzieła wybrane, t. IV.

W społeczeństwie klasowym każdy człowiek znajduje się w określonej sytuacji klasowej, toteż nie ma takiej ideologii, która by nie nosiła piętna klasowego.

,,W sprawie praktyki" (lipiec 1937 roku), Dzieła wybrane, t. I.

Przemiany społeczne uwarunkowane są głównie rozwojem sprzeczności we­wnątrz społeczeństwa, to jest sprze­czności między siłami wytwórczymi a stosunkami produkcji, sprzeczności między klasami, sprzeczności między nowym a starym. Rozwój tych sprze­czności pcha społeczeństwo naprzód, doprowadza do zastąpienia starego społeczeństwa nowym.

„W sprawie sprzeczności" (sierpień 1937 roku), Dzieła wybrane, t. I.

Okrutny wyzysk ekonomiczny i ucisk polityczny chłopstwa przez klasę obszarników wywoływały wiele pow­stań chłopskich wymierzonych przeciw panowaniu obszarników... W chiń­skim społeczeństwie feudalnym tylko ta walka klasowa chłopstwa, tylko te powstania i wojny chłopskie były właśnie prawdziwymi siłami napędo­wymi rozwoju historycznego.

„Rewolucja chińska a Komunisty­czna Partia Chin" (grudzień 1939 roku), Dzieła wybrane, t. II.

Walka narodowa jest w ostatecz­nym rachunku walką klasową. Murzy­nów w USA uciskają tylko reakcyjne koła rządzące spośród białych. Nie mogą one w żadnym razie reprezen­tować robotników, chłopów, rewolucyj­nej  inteligencji i innych postępowych ludzi,   stanowiących absolutną więk­szość białych.

„Oświadczenie dla poparcia spra­wiedliwej walki Murzynów amery­kańskich przeciw dyskryminacji rasowej, prowadzonej przez im­perializm amerykański" (8 sierpnia 1963 roku).

Zorganizowanie narodu zależy od nas. Obalenie reakcjonistów chińskich zależy od zorganizowanego przez nas narodu. Wszystko, co reakcyjne, jeżeli nie uderzysz w nie, samo nie upadnie. Podobnie dzieje się z zamiataniem podłogi, gdzie nie zamieciesz miotłą, tam z reguły śmieci nie znikną same.

„Sytuacja po zwycięstwie w wojnie oporu przeciw Japonii i nasza po­lityka" (13 sierpnia 1945 roku), Dzieła wybrane, t. IV.

Wróg sam nie zginie. Ani reakcja chińska, ani agresywne siły imperializ­mu amerykańskiego w Chinach nie zej­dą dobrowolnie z areny historycznej.

„Doprowadzić rewolucję do koń­ca" (30 grudnia 1948 roku), Dzieła wybrane, t. IV.

Rewolucja to nie obiad proszony, nie pisanie twórczości literackiej, nie malowanie czy haftowanie; nie może ona przebiegać tak wytwornie, tak spokojnie i delikatnie, tak grzecznie i uprzejmie. Rewolucja to powstanie, to akt przemocy jednej klasy, obalają­cej władzę innej klasy.

„Referat o wynikach badań ruchu chłopskiego w prowincji Hunan" (marzec 1927 roku), Dzieła wy­brane, t. I.

Czang Kai-szek szuka zawsze okazji do pozbawienia narodu nawet naj­mniejszego ździebełka władzy i nie traci z oczu najmniejszej okruszyny korzyści. A my? My prowadzimy politykę — działać ostrzem przeciw ostrzu i wal­czyć o każdą piędź ziemi. Odpła­camy mu pięknym za nadobne. Czang Kai-szek wciąż dąży do narzucenia narodowi wojny i trzyma jeden miecz w lewej, drugi zaś w prawej ręce. Odpowiadając mu w ten sam sposób, chwyciliśmy za broń… Teraz Czang Kai-szek ostrzy miecz, więc i nam trzeba przygotowywać broń.

„Sytuacja po zwycięstwie w wojnie oporu przeciw Japonii i nasza po­lityka" (i? sierpnia 1945 roku), Dzieła wybrane, t. IV.

Kto jest naszym wrogiem, a kto naszym przyjacielem? Jest to problem o pierwszorzędnym znaczeniu dla re­wolucji.    Podstawowa przyczyna tego, że w przeszłości wszystkie walki rewo­lucyjne w Chinach przynosiły bardzo nikłe rezultaty, tkwiła w tym, że nie zdołano   skupić   wokół   siebie   praw­dziwych przyjaciół dla zadania ciosu prawdziwym wrogom.   Partia rewolu­cyjna to przewodniczka mas i w his­torii   nie   było   takiego   wypadku,   by rewolucja   nie   poniosła   klęski,   gdy rewolucyjna partia poprowadziła masy po błędnej drodze.    Żeby mieć pew­ność,  że w naszej   rewolucji nie po­prowadzimy  mas   po   nieprawidłowej drodze  i  że  niezawodnie  osiągniemy sukces, nie możemy nie zwrócić uwagi na   skupienie   wokół   siebie   naszych prawdziwych   przyjaciół   dla   zadania ciosu   naszym   prawdziwym   wrogom. Aby odróżnić prawdziwych przyjaciół od prawdziwych wrogów, trzeba prze­analizować w ogólnych zarysach eko­nomiczne położenie klas w społeczeńst­wie chińskim oraz ich stosunek do rewolucji.

„Analiza klas w społeczeństwie chińskim" (marzec 1926 roku), Dzieła wybrane, c. I.

Wszyscy militaryści, biurokraci, kla­sa kompradorska i klasa wielkich obszarników, którzy weszli w zmowę z imperializmem, jak również uzależ­niona od nich reakcyjna część inteli­gencji są naszymi wrogami. Proletariat przemysłowy jest kierowniczą siłą na­szej rewolucji. Cały półproletariat i drobna burżuazja są naszymi najbliż­szymi przyjaciółmi. Jeżeli chodzi o wahającą   się   średnią   burżuazję, jej prawe skrzydło może być naszym wro­giem, a jej lewe skrzydło może być naszym przyjacielem; musimy jednak zawsze mieć się na baczności i nie dopuszczać jej do dezorganizowania naszego frontu.

„Analiza klas w społeczeństwie chińskim" (marzec 1926 roku), Dzieła wybrane, t. I.

Ten, kto zajmuje stanowisko po stronie rewolucyjnego narodu, jest re­wolucjonistą. A ten, który stoi po stronie imperializmu, feudalizmu i kapitalizmu biurokratycznego, jest kontrrewolucjonistą. Ten, który jedy­nie w słowach stoi po stronie narodu rewolucyjnego, a działa zupełnie ina­czej, jest rewolucjonistą w słowach. Ten jest prawdziwym rewolucjonistą, który stoi nie tylko w słowach, ale i w  czynach  po  stronie rewolucyjnego narodu.

Przemówienie na zamknięciu dru­giej sesji I kadencji Ogólnokrajo­wego Komitetu Ludowej Konsul­tatywnej Rady Politycznej Chin (23 czerwca 1950 roku).

Uważam, że jeżeli my — bądź to poszczególna osoba, partia, armia albo szkoła — nie jesteśmy atakowani przez wroga, to jest źle, gdyż oznacza to niewątpliwie, że znaleźliśmy się z nim w jednym błocie. Jeżeli zaś jesteśmy atakowani przez wroga, to jest dobrze, gdyż dowodzi to, że ustaliliśmy wy­raźną linię podziału między nim a nami. Jeżeli wróg napada na nas zaciekle i przedstawia nas w najciem­niejszym świetle jako ludzi pozbawio­nych wszelkich zalet, to jeszcze lepiej, gdyż   dowodzi   to,  że  my   nie  tylko ustaliliśmy wyraźną linię podziału między nim a nami, ale że mamy też wielkie sukcesy w pracy.

„Być atakowanym przez wroga jest rzeczą dobrą, a nie złą" (26 maja 1939 roku).

Powinniśmy popierać wszystko to, przeciw czemu wróg walczy, a walczyć przeciw temu, co wróg popiera.

,,Wywiad dla trzech koresponden­tów Centralnej Agencji Prasowej i gazet «Saodangbao» i «Sinminbao»" (16 września 1939 roku), Dzieła wy­brane, t. II.

Stoimy na pozycjach proletariatu i szerokich mas ludowych. Dla komu­nisty oznacza to, że powinien stać na pozycjach   partyjnych,   na   pozycjach partyjności i wierności wobec polityki partii.

„Przemówienie na. naradzie w Jenanie poświęconej zagadnieniom li­teratury i sztuki" (maj 1942 roku), Dzieła wybrane, t. III.

Po rozgromieniu wrogów z karabi­nem w ręku pozostaną jeszcze wrogo­wie bez karabinu w ręku, niewątpliwie będą oni prowadzić przeciwko nam rozpaczliwą walkę i nie możemy ich w żadnym wypadku lekceważyć. Jeśli teraz nie postawimy i nie zrozumiemy tego problemu właśnie tak, to dopuś­...