Głęboki Sen.pdf

Raymond Chandier

Głęboki sen

Przełożył Mieczysław Derbień

Rozdział I

Była połowa października, około jedenastej przed południem -

pochmurny, typowy o tej porze roku dla podgórskiej miejscowości dzień,

zapowiadający chłodny, siekący deszcz. Miałem na sobie jasnoniebieską koszulę,

odpowiedni do tego krawat i chusteczkę w butonierce, czarne spodnie i czarne

wełniane skarpetki w niebieski rzucik. Byłem elegancki, czysty, świeżo ogolony,

pełen spokoju i nie dbałem o to, jakie to robi wrażenie. Wyglądałem dokładnie tak,

jak powinien wyglądać dobrze ubrany prywatny detektyw. Szedłem z wizytą do

czterech milionów dolarów.

Wielki hall domu rodziny Sternwoodów miał ponad dwa piętra wysokości. Nad

drzwiami, przez które z łatwością mogłoby przejść stado indyjskich słoni, był

umieszczony witraż przedstawiający rycerza w ciemnej zbroi, ratującego damę

przywiązaną do drzewa. Dama nie nosiła sukni. Jej nagie ciało spowijał płaszcz

włosów. Rycerz miał dla wygody otwartą przyłbicę hełmu i usiłował, nie bez

wysiłku, rozwiązać sznury, którymi przywiązano damę do drzewa.

Przyglądałem się witrażowi i myślałem sobie, że gdybym stale mieszkał w tym

domu, musiałbym wcześniej czy później wleźć na górę i pomóc rycerzowi, nie

wyglądał bowiem tak, jakby usiłował działać naprawdę.

Za olbrzymimi oszklonymi drzwiami po drugiej stronie hallu rozciągał się szeroki

szmaragdowy trawnik prowadzący do białego garażu, przed którym młody, szczupły,

ciemnowłosy szofer w czarnych błyszczących butach odkurzał kasztanowego

packarda. Za garażem rosło kilka dekoracyjnych drzew, przystrzyżonych niby pudle.

Za nimi widniała wielka oranżeria z-dachem w kształcie kopuły. Dalej widać było

znowu jakieś drzewa, a poza tym wszystkim masywne, nieregularne kontury wzgórz.

We wschodniej części hallu ażurowe, wyłożone płytkami schody prowadziły na

galerię z kutą żelazną balustradą ozdobioną witrażem z inną romantyczną historią.

Wszędzie, gdzie było miejsce, ustawiono wokół ścian duże, ciężkie krzesła z

okrągłymi, wyściełanymi pluszem siedzeniami. Sprawiały takie wrażenie, jakby nikt

nigdy na nich nie siedział. Pośrodku zachodniej ściany znajdował się wielki pusty

kominek z mosiężnymi osłonami, ozdobiony marmurowym okapem z amorkami na

rogach. Nad kominkiem wisiał duży obraz olejny, nad którym umocowane były pod

szkłem dwa kawaleryjskie proporce, podziurawione przez kule albo też przeżarte

przez mole. Obraz przedstawiał sztywno upozowanego oficera z okresu wojny

meksykańskiej, w pełnej mundurowej gali. Oficer miał czarne wąsy, gorące a

jednocześnie twardo patrzące, czarne niby węgle oczy. Twarz sprawiała wrażenie,

jakby należała do człowieka, z którym lepiej nie jeść z jednego talerza. Pomyślałem,

że prawdopodobnie jest to portret dziadka generała Sternwooda. Nie mógł być to sam

generał, choć jak słyszałem, był już w bardzo zaawansowanym wieku, zbyt może

zaawansowanym jak na dwie córki liczące sobie po dwadzieścia wiosen.

Wpatrywałem się w gorące czarne oczy portretu, gdy usłyszałem za sobą

otwierające się drzwi. Nie był to jednak powracający służący. Była to dziewczyna.

Miała około dwudziestu lat, była niska, drobno zbudowana, ale mimo to sprawiała

wrażenie dość silnej. Miała na sobie jasnoniebieskie długie spodnie i wyglądała w

nich bardzo dobrze. Zbliżała się do mnie lekkim krokiem. Jej ładne brązowe włosy

były przystrzyżone bardzo krótko, o wiele krócej niż tego wymagała obecna moda.

Oglądała mnie od stóp do głów ciemnoszarymi, zupełnie pozbawionymi wyrazu

oczami. Podeszła do mnie blisko. Uśmiechnęła się samymi tylko wargami, pokazując

przy tym ostre, drobne zęby, białe jak świeże pomarańczowe kwiaty i połyskujące jak

porcelana. Błyszczały między jej cienkimi, zbyt napiętymi wargami, a cała twarz,

pozbawiona koloru, nie wyglądała zbyt zdrowo.

Prawdę mówiąc, nie -odpowiedziałem. - Jestem psem gończym.

Czym pan jest...? - ze złością odrzuciła głowę do tyłu, a jej włosy zabłysły w

przyćmionym świetle wielkiego hallu. - Żartuje pan sobie ze mnie!

Uhm.

Co takiego?

Och, niech pani da spokój - stwierdziłem - przecież pani słyszała, co

powiedziałem.

Nic pan nie powiedział. Pan sobie tylko ze mnie kpi! — Podniosła do ust kciuk i

ze złością go ugryzła. Był to palec szczupły i wąski, o cudownym, nieskazitelnym

kształcie. Trzymała go w ustach ssąc powoli i obracając jak dziecko smoczek.

Pan jest bardzo wysoki - zauważyła, po czym zachichotała z nieuzasadnionym

rozbawieniem. Odwróciła się do mnie powolnym, kocim ruchem, nie unosząc nóg z

podłogi. Ramiona jej opadły bezwładnie. Wspięła się na palce i padła wprost w moje

objęcia. Musiałem ją pochwycić, nie chcąc, żeby rozbiła głowę o podłogę. Chwy-

ciłem ją za ramiona. Natychmiast ugięła nogi w kolanach. Musiałem ją mocno do

siebie przycisnąć, chcąc by stała prosto. Kiedy jej głowa znalazła się na mojej piersi,

spojrzała na mnie i zaśmiała się.

Jesteś przepięknym chłopcem - powiedziała. - Ale ja też jestem ładna!

Nic nie odpowiedziałem. Lokaj wybrał sobie właśnie ten dogodny moment, aby

przekroczyć próg oszklonych drzwi i zobaczyć mnie trzymającego dziewczynę w ra-

mionach.

Nie wydawało się jednak, by zrobiło to na nim wrażenie. Był chudym, wysokim,

siwowłosym mężczyzną tuż przed lub tuż po sześćdziesiątce. Jego niebieskie oczy

spoglądały na mnie ze skromnością, na jaką w ogóle stać człowieka. Skórę miał

gładką i jasną i poruszał się jak ktoś o doskonale wytrenowanych mięśniach.

Eodchodził do nas powoli, przecinając hall ukośnie. Dziewczyna odskoczyła ode

mnie. Przemknęła przez hall aż do schodów prowadzących na galerię i wbiegła na

nie jak łania. Zniknęła, zanim udało mi się głęboko odetchnąć.

- Generał życzy sobie pana zobaczyć teraz, panie Marlowe - powiedział lokaj

bezbarwnie.

Zadarłem dolną szczękę do góry i wskazałem na galerię.

Kto to był?

Panna Carmen Sternwood, proszę pana.

Powinien pan ją od tego odzwyczaić - powiedziałem. - Jest już na tyle dorosła,

że powinna się inaczej zachowywać.

Lokaj spojrzał na mnie z chłodną uprzejmością i powtórzył to, co już raz

powiedział.

Rozdział II

Przez oszklone drzwi wyszliśmy na wyłożoną chodnikowymi

płytami równą ścieżkę, która okrążając trawnik wiodła do garażu. Chłopięcy szofer

zdążył w tym czasie wyprowadzić czarną, chromowaną limuzynę na zewnątrz i

odkurzał ją teraz starannie. Ścieżka poprowadziła nas wzdłuż oranżerii. Lokaj otwo-

rzył drzwi i przepuścił mnie przed sobą. Przed nami znajdowało się coś w rodzaju

przedsionka, w którym było gorąco niczym w piekarniku. Lokaj wszedł za mną,

zamknął zewnętrzne drzwi, otworzył wewnętrzne i weszliśmy do środka. W środku

panował upał. Powietrze było gęste, wilgotne, parne, przesycone niesamowitym

zapachem kwitnących orchidei. Ze szklanych zaparowanych ścian i dachu spadały

wielkie krople wody i rozpryskiwały się na roślinach. Światło miało przedziwny zie-

lony kolor, jakby przedostawało się przez wodę z akwarium. Orchidee wypełniały

;

Ale pan wysoki! - stwierdziła.

To nie moja wina.

Oczy jej się zaokrągliły. Była zaskoczona. Namyślała się. Można było zauważyć,

nawet po tej krótkiej wymianie zdań, że myślenie sprawiało jej wiele trudności.

- I przystojny - dodała. - Założę się, że pan sobie zdaje z tego sprawę!

Mruknąłem coś w odpowiedzi.

Jak się pan nazywa?

Reilly - odpowiedziałem. - Doghouse Reilly.

Śmieszne nazwisko.

Zagryzła wargi, odchyliła głowę i spojrzała na mnie spod zmrużonych powiek. Po

czym opuściła rzęsy, tak że niemal przytuliły się do policzków i podniosła je powoli,

jak podnosi się kurtynę w teatrze. Miałem jeszcze doskonale poznać tę gierkę.

Powinno mnie to było rozłożyć na obie łopatki, albo i na cztery, gdybym je miał.

Czy pan jest zawodowym bokserem? - zapytała, widząc, że nie mdleję.

całą przestrzeń' był to prawdziwy las, pełen obrzydliwych, mięsistych liści i łodyg,

wyglądających jak świeżo wymyte palce trupów. Kwiaty pachniały odurzająco, jak

wrzący pod osłoną alkohol.

Lokaj dokładał wysiłków, aby przeprowadzić mnie wśród roślin tak, bym nie został

spoliczkowany przez rozmokłe liście. Po chwili zbliżyliśmy się do niby polany

położonej pośrodku znajdującej się pod kopułą dachu dżungli. Na wytyczonym tutaj

sześciokątnym polu leżał wysłużony czerwony turecki dywan. Stał na nim inwalidzki

wózek, w którym siedział stary, najwyraźniej bliski śmierci mężczyzna,

przyglądający się nam czarnymi oczyma, w których dawno już wygasł wszelki ogień,

ale które wciąż jeszcze patrzyły tak otwarcie, jak oczy na portrecie wiszącym nad

kominkiem w hallu. Cała twarz, poza oczami, sprawiała wrażenie ołowianej maski, z

bezkrwistymi wargami, ostrym nosem, zapadniętymi skro-niami, naznaczonymi

zbliżającym się rozkładem. Chude, długie ciało było mimo gorąca przykryte pledem i

owinięte - wyblakłym czerwonym płaszczem kąpielowym. Kościste dłonie z

podobnymi do szponów palcami o pur-purowosinych paznokciach spoczywały na

pledzie. Z głowy zwisały rzadkie kępki suchych, siwych włosów, przypominających

dziko rosnące kwiaty, walczące o życie na nagiej skale.

Lokaj stanął przed nim i powiedział:

- Przyszedł pan Marlowe, generale.

Starzec nie poruszył się ani nie odezwał, nie skinął nawet głową. Przyglądał mi się

po prostu, bezwładny. Usiadłem na mokrym plecionym fotelu, podsuniętym przez

lokaja, który z ukłonem odebrał ode mnie kapelusz.

Generał odezwał się po chwili głosem, który sprawiał wrażenie, jakby wydobywał

się z głębokiej studni.

Brandy, Norris. Z czym pan ją lubi pić?

W każdej postaci - odpowiedziałem.

Lokaj zniknął za ścianą obrzydliwych roślin. Generał odezwał się znowu. Używał

głosu ostrożnie niczym bezrobotna girlsa ostatniej pary pończoch.

-Kiedyś pijałem brandy z szampanem. Szampan musiał być zimny jak woda z

górskiego źródła i zawierać co najmniej jedną trzecią brandy... Może pan zdejmie

mary

narkę, panie Marlowe. Tu jest naprawdę zbyt gorąco dla człowieka, w którego żyłach

płynie krew.

Wstałem, zrzuciłem marynarkę i wyjąłem chusteczkę, by wytrzeć twarz, szyję i

przeguby rąk. Miałem wrażenie, że temperatura na Saharze w samo południe musi

być dużo niższa. Usiadłem i automatycznie sięgnąłem po papierosa. Powstrzymałem

się jednak. Starzec zauważył ten ruch i uśmiechnął się słabo.

-Może pan palić, panie Marlowe. Bardzo lubię zapach dymu tytoniowego.

Zapaliłem papierosa i dmuchnąłem kłębem dymu w jego stronę. Nozdrza starca

poruszyły się jak nos teriera przy norze szczura. Słaby uśmieszek ocienił kąciki jego

ust.

- Zabawna sytuacja, kiedy człowiek musi dawać upust swoim nałogom przez

pośrednika – powiedział oschle. - Ma pan przed sobą obraz nudnego dogorywania po

barwnym życiu. Widzi pan kalekę o bezwładnych nogach i podbrzuszu. Niewiele jest

już rzeczy, które mogę jeść, a mój sen jest tak bardzo zbliżony do czuwania, że

ledwie zasługuje na swoją nazwę. Wydaje mi się, że egzystuję tylko dzięki

cieplarnianemu gorącu, niczym nowo narodzony pająk. Orchidee są tylko

usprawiedliwieniem dla tej temperatury. Lubi pan orchidee?

- Tak sobie - powiedziałem.

Generał przymknął oczy.

-Są wstrętne. Ich tkanka jest podobna do ludzkiego mięsa. Ich zapach ma w sobie

coś z pseudosłodyczy prostytutki.

Spojrzałem na niego z otwartymi ustami. Miękkie, wilgotne gorąco pokrywało nas

jak całun. Starzec pochylił głowę, jakby szyja nie mogła udźwignąć jej ciężaru.

Wreszcie zjawił się lokaj, przedarłszy się przez dżunglę z małym barowym

stoliczkiem na kółkach. Zmieszał dla mnie brandy z wodą sodową, okrył miedziany

kubełek z lodem mokrą serwetką i odszedł, bezszelestnie poruszając się wśród

orchidei. Gdzieś z tyłu dżungli otwarły się i zamknęły za nim drzwi.

Upiłem mały łyk wódki. Starzec widząc to kilkakrotnie oblizał usta, wodząc powoli

jedną wargą po drugiej z napięciem godnym większego ceremoniału.

Niech mi pan coś o sobie opowie, Marlowe. Sądzę, że mogę o to prosić.

Oczywiście, tyle że nie ma wiele do opowiadania. Mam trzydzieści trzy lata,

skończyłem college i jeśli sytuacja tego wymaga, wciąż jeszcze potrafię posługiwać

się angielskim. W moim zawodzie nie jest to wprawdzie zbyt często wymagane...

Pracowałem jako wywiadowca u sędziego okręgowego, Wilde'a. Szef wywiadowców

Bernie Ohls, wezwał mnie i powiedział, że chce mnie pan zobaczyć. Jestem

kawalerem z tej prostej przyczyny, że nie znoszę żon funkcjonariuszy policji.

A prócz tego jest pan trochę cynikiem - uśmiechnął się starzec. - Nie podobała się

panu praca u Wilde'a?

Starzec przyglądał mi się chwilę oczami bez wyrazu.

- Odszedł miesiąc temu. Nagle, nie mówiąc nikomu ani słowa. Nie pożegnał się

nawet ze mną. Zabolało mnie to, ale cóż, był wychowany w twardej szkole życia.

Jestem pewien, że wcześniej czy później dostanę od niego wiadomość. Na razie

jednak jestem znów szantażowany.

- Znów? - spytałem.

Wyciągnął ręce spod pledu. Trzymał w nich brązową kopertę.

- Dopóki Rusty był tutaj, mogłem tylko współczuć każdemu, kto by mnie próbował

szantażować. Kilka miesięcy przed jego przybyciem, mniej więcej dziesięć miesięcy

temu, wypłaciłem pewnemu typowi o nazwisku

Joe Brody pięć tysięcy dolarów po to, żeby zostawił w spokoju moją młodszą córkę,

Carmen.

O! - wymknęło mi się.

Poruszył rzadkimi, białymi brwiami.

Co pan chciał przez to powiedzieć?

Nic - odparłem.

Chwilę przyglądał mi się ze zmarszczonym czołem, wreszcie powiedział:

- Niech pan weźmie tę kopertę i obejrzy ją, proszę sobie nalać brandy.

Wziąłem kopertę z jego kolan i wróciłem na krzesło. Wytarłem dłonie i obejrzałem

list z zewnątrz. Koperta była zaadresowana do generała Guy Sternwooda, 3765 Alta

Brea Crescent, West Hollywood, California. Adres został napisany atramentem,

ukośnymi, drukowanymi literami. Koperta była rozcięta. Wyciągnąłem z niej brą-

zową wizytówkę i trzy kawałki sztywnego papieru. Na cienkiej karteczce z

doskonałego papieru widniał złoty nagłówek: Arthur Gwynn Geiger. Adresu nie

podano. Na dole, w lewym rogu, maleńkimi czcionkami złożono: „Rzadkie książki

luksusowe wydania". Odwróciłem kartonik. Po drugiej stronie było napisane

ukośnymi, drukowanymi literami: „Szanowny panie, mimo że załączone

pokwitowania nie mogą być prawnie zaskarżone, gdyż stanowią długi za gry

hazardowe, wydaje mi się, że wolałby pan je jednak wykupić. Z poważaniem A.G.

Geiger.

Przyjrzałem się trzem kawałkom sztywnego białego papieru. Były to wypisane

atramentem weksle noszące daty z poprzedniego miesiąca. Treść ich brzmiała: „Oka-

zicielowi niniejszego, Arthurowi Gwynn Geigerowi lub jego pełnomocnikowi,

zobowiązuję się wypłacić na żądanie sumę tysiąca dolarów ($1000.00) bez

procentów. Pieniądze otrzymałam. Carmen Sternwooćf”.

Tekst był napisany niewyraźnym, kulfoniastym charakterem pisma, z wieloma

zawijasami i kółkami zamiast kropek.

Zrobiłem sobie jeszcze jednego drinka, pociągnąłem łyk i odłożyłem dowód

rzeczowy na bok.

Co pan z tego wnioskuje? - spytał generał.

Na razie nic. Kto to jest Arthur Gwynn Geiger?

Nie mam najmniejszego pojęcia.

A co na ten temat powiedziała panu Carmen?

Nie pytałem jej. I nie zamierzam. Gdybym to zrobił prawdopodobnie zaczęłaby

ssać kciuk i zrobiła bojaźli-wą minkę.

Widziałem ją w hallu - powiedziałem. - Rzeczywiście dokładnie tak się

zachowała. Potem spróbowała usiąść mi na kolanach..

Wyraz twarzy generała nie zmienił się ani na jotę. Jego splecione dłonie leżały

spokojnie na kocu, a upał, który sprawiał, że czułem się jak kurczak na rożnie,

zupełnie na niego nie działał.

-Czy muszę być uprzejmy, czy mogę być zupełnie szczery?

-- Nie wydaje mi się, aby pan cierpiał z powodu zbyt wielu zahamowań, panie

Marlowe.

Jak się panu wydaje, generale, czy pańskie córki zabawiają się razem?

Nie sądzę. Myślę, że dążą sobie właściwymi i bardzo rozbieżnymi drogami do

zguby. Vivian jest zepsuta, wyrafinowana, inteligentna i prawie bezwzględna.

Carmen natomiast to dziecko, które lubi wyrywać muchom nóżki. Żadna z nich nie

ma więcej poczucia moralności niż kot. Zresztą ja też nie. Żaden ze Sternwoodów

nigdy go nie miał. Proszę pytać dalej.

Sądzę, że odebrały staranne wychowanie. Wydaje mi się, że wiedzą, co robią.

Vivian uczęszczała do dobrych snobistycznych szkół i na uniwersytet. Carmen

chodziła do jakiegoś pół tuzina szkół o coraz mniejszych i mniejszych wymaganiach,

aż wreszcie skończyła naukę w punkcie, w którym ją zaczęła. Przypuszczam, że obie

miały i mają jeszcze teraz wszelkie znane nałogi. Jeżeli w ustach ojca brzmi to trochę

złowieszczo, panie Marlowe, to chyba dlatego, że mój własny sposób życia był

zawsze daleki od wszelkiego rodzaju wiktoriańskiej hipokryzji. - Oparł głowę o fotel

i przymknął oczy, by je nagle otworzyć. - Nie muszę panu dodawać, że mężczyzna,

który w pięćdziesiątym czwartym roku życia po raz pierwszy zażył rozkoszy

ojcostwa, zasłużył na wszystko, co go spotkało.

Przełknąłem łyk mojego drinka i skinąłem głową. Puls na jego chudej, szarawej

szyi tętnił wyraźnie, ale mimo to tak wolno, że ledwie można było go uznać za puls.

Stary człowiek, na wpół martwy, ale zdecydowany patrzeć życiu prosto w oczy.

Co pan radzi? - warknął nieoczekiwanie.

Zapłaciłbym mu.

Dlaczego?

- To kwestia niewielkiej sumy z jednej strony, a wielkich nieprzyjemności z

drugiej. Jestem pewien, że coś się za tym kryje. Nie sądzę jednak, żeby to panu

złamało serce. Poza tym, wielu oszustów musiałoby zużytkować bardzo wiele czasu,

by wyłudzić od pana tyle, aby pan to odczuł.

- Mam swoją dumę, panie Marlowe - odezwał się chłodnym tonem.

-Ktoś na to liczy. To najprostsza droga, żeby pana oszukać. Pana albo policję.

Geiger mógłby tę sumę spokojnie zainkasować, o ile nie potrafiłby mu pan dowieść

oszustwa. Zamiast tego przesyła panu pokwitowania w prezencie, dodając że są to

długi karciane czy też

z rulety, co daje panu broń do ręki, nawet gdyby Geiger zatrzymał czeki. Dobrze

sobie to wykombinował, wie, że dostanie te pieniądze, zarówno jeśli pan go uzna za

oszusta, jak i za uczciwego człowieka, zajmującego się pożyczkami na niewielki

procent. Kto to był ten Joe Brody, któremu wypłacił pan pięć tysięcy dolarów?

Jakiś hazardzista. Nie przypominam już sobie. Norris powinien wiedzieć. Mój

służący.

Czy pańskie córki posiadają własny majątek, którym mogą rozporządzać,

generale?

Vivian posiada, ale niewielki. Carmen jest wciąż jeszcze w myśl testamentu jej

matki niepełnoletnia. Obie dostają ode mnie hojne sumy jako kieszonkowe.

Naturalnie mogę usunąć z pana pola widzenia owego Geigera, generale, jeżeli

pan sobie tego życzy-powiedziałem. - Wszystko jedno kim jest i czym się 'Zajmuje.

Może to pana trochę kosztować, niezależnie od honorariów, które mi pan wypłaci.

Ale to oczywiście nic nam nie da. Opłacanie szantażystów nigdy nic nie daje.

Pańskie nazwisko figuruje już na liście źródeł pieniędzy.

No tak - wzruszył szerokimi, kościstymi

ramionami okrytymi czerwonym płaszczem kąpielowym. - Przed chwilą powiedział

mi pan, żebym zapłacił. Teraz pan mówi, że to mi nic nie da.

Miałem na myśli, że byłoby taniej i prościej przewlekać sprawę i przystać na

jakąś rozsądną sumę tego szantażu, to wszystko.

Obawiam się, że jestem raczej niecierpliwym człowiekiem, panie Marlowe. Jak

wysokie jest pańskie honorarium?

Dostaję dwadzieścia pięć dolarów dziennie oraz zwrot wszelkich wydatków,

naturalnie jeśli mam szczęście.

- W porządku. Nie jest to zbyt dużo za uwolnienie człowieka od wszelkiego

rodzaju pasożytów. To będzie bardzo delikatna operacja. Mam nadzieję, że pan

sobie zdaje z tego sprawę. Mam też nadzieję, że przeprowadzi pan tę operację z jak

najmniejszą szkodą dla pacjenta.

Być może tych pacjentów jest wielu, panie Marlowe.

Wysączyłem drinka i wytarłem chustką wargi i twarz. Brandy niestety nie

zmniejszyło upału. Generał rzucił mi krótkie spojrzenie i szarpnął koniec

okrywającego go pledu.

Czy mam ubić interes z tym jegomościem, naturalnie jeżeli jego żądania

zawarte będą w rozsądnych granicach? - zapytałem.

Oczywiście. Wszystko jest wyłącznie w pańskich rękach. Nigdy nie załatwiam

niczego połowicznie.

Nie chcę pana przerażać - powiedziałem - ale będzie mu się wydawać, że lawina

spada mu na głowę.

Jestem tego pewien. A teraz proszę mi wybaczyć. Jestem zmęczony. -

Wyciągnął rękę i nacisnął guzik dzwonka znajdującego' się na oparciu fotela. Sznur

od kontaktu był wetknięty w gruby czarny kabel wijący się wzdłuż ścianek głęboko

wkopanych zielonych skrzynek, w których wzrastały i gniły orchidee. Generał

zamknął oczy, otworzył je jeszcze raz, by rzucić krótkie, ożywione spojrzenie i

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: