Christie Agatha - N czy M.pdf - Christie Agatha - ssaaggaa

AGATHA CHRISTIE

N CZY M?

PIĄTA KOLUMNA DZIAŁA

TYTUŁ ORYGINAŁU "N OR M?"

PRZEŁOŻYŁA KRYSTYNA TARNOWSKA

Tomasz Beresford zdjął płaszcz w przedpokoju i

starannie, nie śpiesząc się, powiesił go na

wieszaku. Kapelusz powędrował na sąsiedni

wieszak.

Wyprostował plecy i z przylepionym do twarzy

pewnym siebie uśmiechem wszedł do saloniku,

gdzie jego żona robiła na drutach czapeczkę

wojskową z wełny koloru khaki.

Była to wiosna roku 1940.

Pani Beresford zerknęła na męża spod oka, po

czym z niewiarygodną wprost szybkością

zaczęła przebierać drutami.

- Jest może coś nowego w popołudniowych

gazetach? - spytała po chwili.

- Lada dzień rozpocznie się Blitzkrieg -

odpowiedział Tomasz. - Sytuacja we Francji

wygląda kiepsko.

- Trzeba przyznać, że świat teraz nie jest wesoły

- mruknęła Tuppence.

Zapadło milczenie. Po chwili odezwał się

Tomasz:

- No i dlaczego nie pytasz? Nie bądźże tak

piekielnie taktowna.

- Wiem - przyznała Tuppence. - Świadomie

okazywany takt jest strasznie irytujący. Ale

kiedy pytam, też cię to drażni. Zresztą po co

pytać? Wystarczy na ciebie spojrzeć.

- Nie przypuszczałem, że wyglądam jak

wcielenie rozpaczy.

- Bynajmniej, mój drogi. Tylko twój uśmiech

robi takie wrażenie, jakbyś go gwoździkami

przybił do twarzy. Na sam widok kraje się serce.

- Czyżby to robiło wrażenie aż tak rozpaczliwe?

- spytał Tomasz z uśmiechem.

- Gorzej niż rozpaczliwe. No, wyrzućże z siebie

wszystko. Nic z tego?

- Nic. Nie jestem im w ogóle potrzebny.

Przyznasz, Tuppence, że to przykre, kiedy z

czterdziestosześcioletniego mężczyzny robi się

wbrew jego woli zgrzybiałego starca. Piechota,

marynarka, lotnictwo, Ministerstwo Spraw

Zagranicznych - wszędzie powiadają mi to

samo: jestem za stary. Ewentualnie może

później na coś im się przydam.

- To samo ze mną - powiedziała Tuppence. -

Kobiet w moim wieku nie przyjmują na

sanitariuszki: dziękujemy, nie chcemy! Ani w

ogóle nie biorą do żadnych innych zajęć. Wolą

pierwszą lepszą niedouczoną smarkulę, która w

życiu nie widziała rany ani nie sterylizowała

opatrunku, niż mnie, która od 1915 do 1918

roku wykonywałam najrozmaitsze prace. Byłam

pielęgniarką na oddziale chirurgicznym i siostrą

operacyjną, potem kierowcą ciężarówki

dowożącej zaopatrzenie na front i wreszcie

szoferem generalskiego samochodu. Jak sam

wiesz najlepiej, we wszystkich tych czynnościach

wykazywałam się doskonałymi rezultatami. A

teraz jestem śmieszną, nudną, natrętną kobietą

w średnim wieku, która w żaden sposób nie chce

(chociaż powinna) siedzieć spokojnie w domu i

robić na drutach.

- Ta wojna jest po prostu ohydna - mruknął

posępnie Tomasz.

- Każda wojna jest ohydna. Ale kiedy w dodatku

każą człowiekowi siedzieć z założonymi

rękami...

- Na szczęście Debora ma pracę - rzucił

pocieszająco.

- O tak, jej się udało - przyznała Tuppence. -

Zresztą mam wrażenie, że się dobrze spisuje.

Ale mimo to uważam, że dawałabym sobie radę

nie gorzej od niej.

- Debora jest pewnie innego zdania - uśmiechnął

się Tomasz.

- Córki są czasami wręcz nieznośne. Zwłaszcza

kiedy przez delikatność starają się być

szczególnie dobre dla matek.

- Życzliwa pobłażliwość, jaką mi okazuje ten

smarkacz Derek - mruknął Tomasz - bywa

niekiedy trudna do zniesienia. Widzę wtedy

wyraźnie w jego oczach współczucie dla

"biednego starego ojca".

- Trzeba przyznać - odparła Tuppence - że

chociaż nasze dzieci są przemiłe, są jednocześnie

strasznie irytujące.

Ale na samo wspomnienie bliźniaków, Derka i

Debory, tkliwość pojawiła się w jej oczach.

- Ludziom chyba zawsze trudno jest

przywyknąć do myśli - powiedział poważnie

Tomasz - że się starzeją i nie nadają do niczego.

Tuppence parsknęła gniewnie i z taką

gwałtownością potrząsnęła ciemną, lśniącą

główką, że aż motek wełny zsunął jej się z kolan.

- Nie nadajemy się już do niczego? Czyżby? A

może tylko inni usiłują w nas to wmówić?

Czasami mam takie uczucie, że zawsze byliśmy

parą niedołęgów.

- Bardzo prawdopodobne.

- Może. Ale przecież kiedyś nam się zdawało, że

dokonaliśmy czegoś w życiu. Teraz zaczynam

podejrzewać, że tamto wszystko wcale się nie

zdarzyło. Powiedz, Tomaszu - czy tamto jest

tylko urojeniem? Czy to prawda, że niemieccy

szpiedzy rozbili ci głowę i porwali cię? Czy to

prawda, że wyśledziliśmy kiedyś i schwytali

niebezpiecznego złoczyńcę? Czy to prawda, że

uratowaliśmy życie młodej dziewczynie i

odzyskaliśmy ważne tajne dokumenty, co w

swoim czasie potrafiła ocenić wdzięczna

ojczyzna? My! Ty i ja! Wyszydzani, nikomu

niepotrzebni państwo Beresford?

- Uspokój się, kochanie. Takie próżne żale do

niczego nie prowadzą.

- W każdym razie - oznajmiła Tuppence,

przełykając łzy - nasz pan Carter mocno mnie

rozczarował.

- Dostaliśmy od niego bardzo miły list.

- Ale absolutnie nic dla nas nie zrobił, nie

zostawił nam nawet cienia nadziei.

- No cóż, odsunięto go od tych spraw - odparł

Tomasz. - Jak nas. Przecież to stary człowiek.

Siedzi w Szkocji i łowi ryby.

Tuppence powiedziała z tęskną nutą w głosie:

- Mogliby nam dać jakąś... jakąkolwiek pracę w

wywiadzie.

- Może nie dalibyśmy rady. Może zabrakłoby

nam dzisiaj odwagi.

- Czyja wiem... Mam wrażenie, że od tamtych

czasów nic się nie zmieniłam. Ale kto wie, może

gdyby przyszło co do czego... Och, żeby nam dali

jakąkolwiek pracę! - dodała z westchnieniem. -

To okropne, kiedy człowiek ma tyle czasu na

myślenie.

Jej wzrok spoczywał króciutką chwilę na

fotografii młodego chłopca w mundurze lotnika,

którego szczery, szeroki uśmiech tak bardzo

przypominał uśmiech ojca.

- Sytuacja mężczyzny jest jeszcze trudniejsza -

mruknął Tomasz. - Kobiety mogą ostatecznie

robić na drutach, przygotowywać paczki na

front i pomagać w kantynach żołnierskich.

- Tego rodzaju zajęcia będą dla mnie

Christie Agatha - N czy M.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: