Clarke Arthur C - Kolebka.pdf - Clarke Arthur C - ssaaggaa

ARTHUR C. CLARKE

KOLEBKA

Ta książka jest dedykowana czwórce najmłodszych dzieci w naszych

rodzinach, Cherenie, Tamarze, Robertowi i Patrickowi.

Niech ich życie będzie przepełnione radością i cudownymi wydarzeniami.

ZAGROŻONE GATUNKI

Szmaragdowa woda uderza o ciemne wulkaniczne skały.

Delikatny pył unosi się nad ich chropowatą powierzchnią tworząc

mglisty welon, przez który prześwituje gasnące światło. W oddali

równocześnie zachodzą dwa oddalone od siebie o jakieś czterdzieści stopni

żółte słońca. Gdy oba znikają za horyzontem, po przeciwnej stronie

skalistego, wulkanicznego przesmyku, który lekko opada w dół do drugiego

oceanu, na granatowoczarne niebo wschodzi para księżyców w pełni. Ich

bliźniaczy blask, mimo że znacznie słabszy aniżeli światło zachodzących

słońc, jest jednak na tyle silny, że na powierzchni oceanu poniżej skalnego

występu tworzy pląsające księżycowe cienie.

Gdy podwójne księżyce wschodzą po wschodniej stronie przesmyku,

na horyzoncie, jakieś dwadzieścia stopni na południe, zaczyna jarzyć się

światło. Zrazu wygląda jak łuna odległego miasta, ale z każdą mijającą chwilą

blask rozjaśnia się i rozlewa aż na całe niebo. W końcu, gdy bliźniacze

księżyce znajdują się na łuku mniej więcej dziesięciu stopni, zaczyna

wschodzić trzeci, przeraźliwy księżyc, który w pierwszym akordzie

przekracza linię horyzontu. Na oba oceany na kilka sekund spływa spokój,

jakby świat znajdujący się poniżej gigantycznej kuli wstrzymał oddech, by

oddać cześć potężnemu widokowi. Ten wielki żółty księżyc o twarzy

pokiereszowanej kraterami zdaje się lustrować swoje włości, powoli

wznosząc się na niebo i zanurzając w szmaragdowych oceanach tajemnicze

odbicie swego światła. Jest sto razy większy od każdego z mniejszych

księżyców.

Poniżej skalistego brzegu, w cieniu światła księżyca, długi wijący się

obiekt zatacza łuk w wodzie unosząc się jakieś dwadzieścia stóp nad jej

powierzchnią. Wysmukły kształt skręca ku skale i przestrzeń przed sobą

przebija przenikliwym jak dźwięk trąbki brzmieniem. Dźwięk odbija się od

skał i przecina przesmyk. Chwilę później słychać inny dźwięk: to

przytłumione echo albo odpowiedź dochodząca z drugiego morza.

Stworzenie zgrabnie wpływa w krąg poświaty księżyca zanurzając w oceanie

większą część długiej, giętkiej, kobaltowoniebieskiej szyi. Teraz wąż

ponownie wyciąga się ku górze i zmierza w stronę lądu.

Jego głowę oświetla księżycowe światło. Ma ściągnięte rysy i szereg

otworów nieznanego przeznaczenia. Rozwinąwszy swe ciało stworzenie

przekrzywia głowę. Słychać mieszaninę dźwięków; trąbce akompaniują teraz

obój i organy. Po krótkiej pauzie przytłumiony odzew, nieco cichszy, ale tak

samo bogaty w brzmienia, powraca przecinając przesmyk.

Wąż płynie wzdłuż brzegu na północ. Za nim w świetle księżyca

wynurza się z oceanu pół tuzina wijących się szyj.

Stworzenia te są nieco mniejsze, a odcień kobaltu na ich szyjach nie jest

tak intensywny. Gromada stworzeń na sygnał skręca jak jeden i kieruje na

wschód głos sześciu trąbek. Pauza znowu poprzedza oczekiwany odzew ‐

dźwięk kilku mniejszych trąbek, który przecina ląd. Sześć następnych

stworzeń i ich dalsi towarzysze podejmuje zawiły muzyczny temat, który

stopniowo przybiera na intensywności, aż uwertura osiąga nieuniknione

crescendo i wtedy raptownie słabnie.

Po kilku kolejnych chwilach ocean po obu stronach przesmyku ożywa

rojowiskiem węży wszelkich rozmiarów.

Setki, czy nawet tysiące węży jak okiem sięgnąć pokrywa

powierzchnię wody. Wyciągają z wolna szyje, skręcają je jakby się rozglądały

i łączą się w śpiewie. Węże ze wschodniego morza są nieco mniejsze od

swoich zachodnich kuzynów. Szyje wschodnich węży są bladoniebieskie, a

nie kobaltowe. Do tych bladoniebieskich węży dołącza drobiazg malutkich

stworzeń poznakowanych na szyjach jeszcze bledszymi plamami. Śpiewają

piskliwie i trochę nierówno, co brzmi jak dźwięki piccolo urozmaicone

kryształowymi dzwonkami.

Wody szmaragdowego oceanu zaczynają kołysać się w szaleństwie

przypływu, gwałtownie teraz podchodząc pod skalisty brzeg zachodniej

strony i szybko zatapiając wielkie połacie lądu po stronie pochyłości, która

spada do zachodniego oceanu. Połączone siły wszystkich księżyców

powodują przypływ, jaki w końcu całkowicie pokrywa przesmyk jednocząc

oba oceany. Podczas gdy woda podpływa coraz bliżej, muzyka tysięcy

śpiewających węży potężnieje zalewając całą przestrzeń brzmieniem

hipnotyzującej urody. To także brzmienie jęku: tęsknoty i oczekiwania,

uniwersalny krzyk długo tłumionego pragnienia, które wkrótce miało zostać

zaspokojone.

Gdy dwa oceany stają się jednym, wielkie węże o długich szyjach

kończą swą doroczną weselną symfonię, a mieszkańcy każdego z oceanów

odnajdują w zjednoczonych wodach towarzyszy na całe swe życie. Podczas

pięciu nocy każdego kantoreańskiego roku, siły przypływu współdziałają

zalewając przesmyk i umożliwiając połączenie węży obu płci. Pięć nocy

miłosnej gry i swawoli, nadziei i odnowy, zanim nastąpi nieuchronny powrót

do oddzielnych oceanów, a potem rok oczekiwania, aż znowu nadejdzie

wielki przypływ.

Dla małych młodych węży, poczętych w czasie ostatnich godów i

wysiadywanych przez matki we wschodnim oceanie, wielki przypływ to czas

podniecenia i smutku. Teraz muszą rozdzielić się ze swymi towarzyszami

dziecinnych zabaw i zostawić za sobą dzieciństwo. Połowa z nich musi

również zostawić swe matki i popłynąć do kobaltowoniebieskich dorosłych,

których nigdy wcześniej nie widziały ta Połowa, wiódłszy życie wyłącznie

pośród przyjaciółek matek, przepłynie piątej nocy ponad przesmykiem u

boku swych ojców. W zachodnim oceanie pogłębi się odcień ich

bladoniebieskich szyi, gdy przejdą wiek dojrzewania i zaczną zmierzać ku

dorosłości. A następnego roku ich słabe głosy wzmocnią się na tyle, że każdy

z nich będzie mógł podczas symfonii płci dać potwierdzający odzew.

Na planecie Kantorze mijają tysiące lat. Siły przemian nie sprzyjają

pięknym wężom o niebieskich szyjach. Najpierw starsza epoka lodowa

ogarnia świat, zamrażając większość wód planety w wiecznych polarnych

czapach i obniżając poziom mórz. Liczba dni, w czasie których wielki

przypływ zalewa przesmyk, zmniejsza się do czterech, potem do trzech,

wreszcie do dwóch. Wymyślny rytuał wężych godów odbywanych przez

setki pokoleń osiąga pełnię w ciągu pięciodniowych zalotów. Przez kilkaset

lat gody były możliwe jedynie w czasie dwu nocy ‐ liczba potomstwa węży,

jakie rodzi się każdego roku, wyraźnie spada. Ilość kantoreańskich węży

niebezpiecznie zmniejsza się.

Wreszcie promieniowanie podwojonych słońc nieznacznie wzrasta i

Kantora wynurza się z ery lodu. Podnosi się poziom morza, a liczba dni, w

trakcie których odbywają się gody, wzrasta z powrotem do pięciu. Symfonia

węży, w której podczas lat skróconych godów pojawił się smutny

kontrapunkt, znowu jest przepełniona radością.

W ciągu kilku pokoleń wzrasta liczba węży. Wówczas jednak piękne

stworzenia napotykają kolejnego przeciwnika.

Na przestrzeni miliona lat gdzieś na Kantorze rozwija się inny

inteligentny gatunek, drapieżnych przysadzistych stworów o niezaspokojonej

żądzy panowania. To trolle.

Epoka lodów spowodowała gwałtowną ich ewolucję, a surowe

warunki sprawiły, że przetrwały te najlepiej przystosowane, co w naturalny

sposób doprowadziło do selekcji najbardziej zaradnych jednostek (przede

wszystkim pod względem siły i inteligencji) i w jakimś sensie oczyściło skład

genetyczny trolli.

Gatunek, który pojawia się na Kantorze w ciągu tysięcy lat panowania

lodów, jest przebiegły i łatwo przystosowuje się do otaczającego środowiska.

Wytwarza narzędzia i uczy się, jak z pożytkiem dla siebie wykorzystywać

bogactwa planety. Żadne inne stworzenia na Kantorze nie mogły

dorównywać trollom w przemyślności ani zagrozić ich egzystencji. Trolle

zatem rozprzestrzeniły się po całej planecie, całkowicie opanowując ją w swej

zachłanności.

Węże o niebieskich szyjach nie miały na Kantorze żadnych naturalnych

wrogów przez setki tysiącleci. Ich pożywienie zawsze składało się głównie z

roślin i zwierząt zapełniających oceany. Morza stanowią właściwie róg

żywnościowej obfitości, dlatego gdy trolle zaczynają uprawiać w oceanach

swe własne pożywienie, nie wywołuje to większego oddźwięku w świecie

węży. Jednak dla trolli, których żądza posiadania nie zna granic, węże są co

najmniej konkurentami do oceanicznego bogactwa; możliwe, że z powodu

swych rozmiarów i inteligencji stanowią wręcz zagrożenie przeżycia.

Ponownie następuje czas przypływu i węże płci męskiej o czasie

wykonują swą oceaniczną wędrówkę i jak zwykle tłoczą się przy wielkim

wulkanicznym klifie. Po latach błogiego spokoju, gdy były tak liczne, że

Clarke Arthur C - Kolebka.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: