Clarke_Arthur_C._Baxter_Stephen_-_Swiatlo_minionych_dni.pdf

Arthur C. Clarke, Stephen Baxter

Światło minionych dni

(Przekład: Elżbieta Gepfert, Piotr W. Cholewa)

SCAN-dal

Bobowi Shaw

Czy nie jest możliwe - często się zastanawiam - by zdarzenia, które tak

intensywnie przeżywaliśmy, dysponowały egzystencją niezależną od naszych

umysłów? A jeśli tak, czy nie będzie możliwe, z czasem, wynalezienie jakiegoś

urządzenia, które potrafi do nich sięgnąć? Zamiast wspominać tutaj scenę, tam jakiś

glos, wcisnę wtyczkę do ściany i będę słuchała przeszłości...

Virginia Woolf (1882-1941)

PROLOG

Bobby patrzył na Ziemię - piękną i spokojną w klatce srebrzystego światła.

Pasma zieleni i błękitu przeciskały się na nowe pustynie Azji i Środkowego

Zachodu Ameryki Północnej. Sztuczne rafy nad Morzem Karaibskim lśniły jasnym

błękitem na tle ciemniejszego oceanu. Wielkie mgliste maszyny pracowały nad

biegunami, by naprawić atmosferę. Powietrze było czyste jak szkło, gdyż ludzkość

czerpała teraz energię z samego jądra Ziemi.

I Bobby wiedział, że jeśli zechce, samym wysiłkiem woli potrafi spojrzeć w

przeszłość.

Mógł patrzeć, jak rozkwitają miasta na powierzchni cierpliwej planety, jak

potem rozsypują się i znikają niczym rdzawa rosa. Mógł patrzeć, jak gatunki

wymierają i deewoluują niczym liście zwijające się w pączki. Mógł obserwować

powolny taniec kontynentów, gdy Ziemia zasysała w swe żelazne serce pierwotny

żar. Teraźniejszość była lśniącym, rozszerzającym się pęcherzem życia i

świadomości, z przeszłością zamkniętą wewnątrz, uchwyconą i nieruchomą jak owad

w bursztynie.

Na tej bogatej, rosnącej Ziemi zanurzona w swej wiedzy doskonała ludzkość

przez długi czas żyła w pokoju: pokoju niewyobrażalnym, gdy on sam przychodził na

świat.

I wszystko to wzięło się z ambicji jednego człowieka - chciwego, zepsutego;

człowieka, który nigdy nie rozumiał, dokąd doprowadzą jego marzenia.

To zadziwiające, pomyślał.

Bobby spojrzał w swoją przeszłość - i w swoje serce.

CZĘŚĆ PIERWSZA

AKWARIUM

Wiemy, jak okrutna jest często prawda, i zastanawiamy się,

czy ułuda nie koi nas bardziej.

Henri Poincaré (1854-1912)