Poniatowska I., Muzyka fortepianowa i pianistyka w wieku XIX, Warszawa 1991, s. 380.pdf

(2691 KB) Pobierz
273535184 UNPDF
273535184.001.png
Irena Poniatowska
MUZYKA FORTEPIANOWA
I PIANI STYKA
W WIEKU XIX
ASPEKTY ARTYSTYCZNE
I SPOŁECZNE
WARSZAWA 1991
Redaktor techniczny:
Jadwiga Kobuszewska
©Copyright by Irena Poniatowska 1991
Publikacja dofinansowana przez Uniwersytet Warszawski
i Ministerstwo Kultury i Sztuki
Skład komputerowy:
Paweł Luboński
Oficyna Wydawnicza „Rewasz", Warszawa, ul. Czumy 12/18
Matce poświęcam
Wstęp
Estetyka muzyki wieku XX wyrastała początkowo w atmosferze
negacji prądów estetycznych romantyzmu i neoromantyzmu, choć z
perspektywy czasu wykazuje z nimi wiele związków. Ostatnio również
w działalności kompozytorskiej przejawiła się silniejsza tendencja do
powiązań z tradycją neoromantyzmu, z pewnymi cechami późnoroman-
tycznej stylistyki. Ale nastawienie krytyczne do estetyki XIX w., która
do końca stulecia nie mogła się wyzwolić z okowów romantyzmu i ogra­
niczeń kultury mieszczańskiej, przyczyniło się w pewnej mierze do ostrej
selekcji zjawisk muzycznych XIX w. Przede wszystkim formy użytkowe,
obiegowe, popularne, okazjonalne przeminęły razem z epoką, z sytu­
acją historyczną, która je inspirowała, potwierdzając jakby odwieczną
zasadę kreacji dzieła, iż „same bodźce zewnętrzne nie zrodzą prawdzi­
wej sztuki, powstaje ona w klimacie prawdy wewnętrznej, samodzielnie
odkrytej i nierozerwalnie wrośniętej w świadomość artysty".
3 rozumiana jako pewien kanon do­
skonałości dzieła artystycznego. Drugim kryterium jest ocena dzieł da­
nej epoki przez pryzmat potrzeb aktualnego, współczesnego stylu czy
kierunku w sztuce, w myśl zasady, że każda kultura może wybierać z
1 J. Starzyński, s. 108.
2 R. Benedict, s. 344.
3 J. Starzyński, s. 108.
1 Ale też
„żadna jednostka nie może osiągnąć nawet progu swych potencjalnych
możliwości bez kultury, w której partycypuje". 2
Z obu tych prawd wynika dylemat postawy historyka sztuki i histo­
ryka kultury. Mają oni do wyboru kilka punktów widzenia. Pierwszym
z nich jest przyjęcie jako kryterium selekcji dzieł minionych epok abso-
lutyzacji określonych wartości sztuki, a więc założenie, że „jedno (...),
co obowiązuje zawsze, niezmiennie, to nienaruszalność wewnętrznej
struktury dzieła, zasada jedności",
Zgłoś jeśli naruszono regulamin