Colfer Eoin - Artemis Fowl 02 - Arktyczna przygoda.pdf - Colfer Eoin - ssaaggaa

Eoin Colfer

ARTEMIS FOWL

ARKTYCZNA PRZYGODA

ARTEMIS Fowl:

OCENA PSYCHOLOGICZNA

Lata dorastania.

Fragment

Jeszcze przed ukończeniem trzynastu lat badany osobnik Artemis Fowl

odznaczał się intelektem największym od czasów Wolfganga Amadeusza Mozarta. W

meczu szachowym rozegranym przez Internet pokonał mistrza Europy Evana

Kashoggi, opatentował dwadzieścia siedem wynalazków i zdobył pierwszą nagrodę w

konkursie architektonicznym na projekt nowego gmachu opery w Dublinie. Napisał

także program komputerowy, dzięki któremu udało mu się odprowadzić na swoje

konto miliony dolarów ze szwajcarskich banków, sfałszował tuzin płócien

impresjonistów oraz wyłudził od Małego Ludu znaczną ilość złota.

Pytanie brzmi: po co to wszystko? Po co Artemis angażował się w nielegalne

przedsięwzięcia? Odpowiedzi niech dostarczy rzut oka na postać jego ojca.

Artemis Fowl senior, którego przestępcze imperium rozciągało się ongiś od

doków Dublina po zaułki Tokio, ostatnimi czasy powziął ambitny zamiar zostania

praworządnym biznesmenem. W tym celu zakupił statek handlowy, załadował nań

250 tysięcy puszek coca-coli i wziął kurs na Murmańsk w północnej Rosji, gdzie

zamierzał ubić interes, z którego mógłby ciągnąć zyski przez wiele dziesięcioleci.

Niestety, rosyjska mafia doszła do wniosku, że nie życzy sobie, by irlandzki

potentat wyrwał dla siebie część jej rynku. „Gwiazdę Fowlów” zatopiono w Zatoce

Kolskiej, a Artemis Fowl starszy został uznany za zaginionego, prawdopodobnie

zmarłego.

Zasoby finansowe imperium, na którego czele stanął Artemis junior, zostały

zatem mocno uszczuplone. Aby odzyskać rodzinną fortunę, chłopiec wkroczył na

drogę przestępstwa, co w ciągu zaledwie dwóch lat przyniosło mu ponad piętnaście

milionów funtów. Ogromna ta kwota posłużyła głównie sfinansowaniu wypraw

ratunkowych w Rosji. Artemis po prostu nie chciał uwierzyć, że jego ojciec nie żyje,

choć każdy mijający dzień zdawał się to potwierdzać.

Chłopiec unikał kolegów i niechętnie chodził do szkoły, wolał bowiem

poświęcać czas na planowanie kolejnych zbrodni. Toteż gdy w czternastym roku

życia doznał poważnego urazu psychicznego, biorąc udział w powstaniu goblinów,

uznaliśmy, iż wyszło mu to na dobre. Przynajmniej spędził trochę czasu na świeżym

powietrzu i zawarł kilka znajomości.

Szkoda tylko, że większość nowych znajomych próbowała go zabić.

Dr psych. Z. Argon raport sporządzony na zlecenie Akademii SKRZAT

Prolog

Murmańsk, północna Rosja, przed dwoma laty.

Dwaj Rosjanie kulili się przy płonącym koksowniku, daremnie usiłując

odpędzić chłód Arktyki. Zapewniam was - Półwysep Kolski we wrześniu i później to

nic przyjemnego, a już na pewno nie Murmańsk! W Murmańsku nawet niedźwiedzie

polarne noszą szaliki. Zimniej bywa jedynie w Norylsku.

Mężczyźni grzejący się przy piecyku byli żołnierzami mafii i zazwyczaj

spędzali wieczory w kradzionych samochodach BMW. Potężniejszy, nazwiskiem

Michaił Wasikin, odchylił mankiet futrzanej szuby i sprawdził czas na podrabianym

roleksie.

- Na pewno zamarznie - mruknął, kręcąc bezelem. - I co ja wtedy zrobię?

- Przestań narzekać - rzekł drugi mężczyzna, którego przezywano Komar. - To

przez ciebie tkwimy na tym zimnie.

- Przepraszam, że co? - znieruchomiał Wasikin.

- Rozkaz był prosty - zatopić „Gwiazdę Fowlów”. Miałeś tylko wysadzić luk

towarowy. Bóg jeden wie, że to wielki statek. Wystarczyło przedziurawić luk i łajba

poszłaby na dno jak kamień. Ale nie, wielki Wasikin musiał walnąć w rufę i nawet

nie miał zapasowej rakiety, żeby dokończyć robotę. To dlatego teraz szukamy

rozbitków.

- Przecież statek zatonął, no nie?

- To co z tego? - wzruszył ramionami Komar. - Tonął powoli i pasażerowie

mieli mnóstwo czasu, żeby czegoś się chwycić. Słynny snajper Wasikin! Moja babcia

lepiej strzela.

Zanim spór zdążył się przerodzić w regularną bójkę, do mężczyzn zbliżył się

niedźwiedziowaty Jakut Lubchin, człowiek mafii w dokach.

- Co słychać? - zapytał. Wasikin splunął za falochron.

- A jak myślisz? Znalazłeś coś?

- Zdechłe ryby i potrzaskane skrzynie - odparł Jakut, wręczając żołnierzom

parujące kubki. - Nic żywego. Minęło już ponad osiem godzin. Moi ludzie przeczesali

teren aż do Zielonego Przylądka.

Komar pociągnął z kubka spory łyk, lecz natychmiast splunął z obrzydzeniem.

- Co to za świństwo? Smoła? Lubchin zachichotał.

- Gorąca cola. Z „Gwiazdy Fowlów”. Na brzegu lądują całe skrzynie tego

napoju. Rzeczywiście, istna Zatoka Kolska.

- Ostrzegam cię - powiedział Wasikin, wylewając płyn na śnieg. - Ta pogoda

całkiem odbiera mi poczucie humoru. Skończ z tymi okropnymi dowcipami.

Wystarczy, że muszę słuchać gadania Komara.

- Już niedługo - mruknął jego partner. - Przeszukamy teren ostatni raz i

odwołujemy akcję. Nikt nie przeżyje ośmiu godzin w takiej zimnej wodzie.

- Nie masz czegoś mocniejszego? - zapytał Wasikin, wyciągając do Lubchina

rękę z pustym kubkiem. - Kielicha na przeziębienie? Wiem, że zawsze nosisz

manierkę w zanadrzu.

Jakut sięgnął do tylnej kieszeni, lecz w tej chwili z radiotelefonu na jego

pasku rozległy się trzy głośne trzaski.

- Trzy piknięcia. To sygnał!

- Sygnał czego?

Lubchin pośpiesznie ruszył nabrzeżem, wołając przez ramię:

- Trzy piknięcia przez radio! To znaczy, że oddział K9 kogoś znalazł!

Rozbitek nie był Rosjaninem, na co wyraźnie wskazywał jego strój. Wszystko,

od garnituru dobrej marki po skórzany płaszcz, wyglądało na kupione w Europie

Zachodniej, być może nawet w Ameryce. Ubranie, uszyte z materiału najwyższej

jakości, leżało na nim jak ulał.

Jednak choć odzież mężczyzny zachowała się w niezłym stanie, nie dało się

tego powiedzieć o nim samym. Bose stopy i dłonie pokrywały plamy odmrożeń,

jedna noga zwisała bezwładnie poniżej kolana, a straszliwie poparzona twarz

przypominała maskę.

Ekipa poszukiwawcza, która znalazła rozbitka w rozpadlinie lodowca trzy

kliki na południe od portu, przyniosła go stamtąd na plandece. Zmarznięci ludzie,

skupieni ciasno wokół pojmanego, przytupywali ze wszystkich sił, starając się nie

odmrozić nóg. Wasikin przebił się łokciami przez tłumek i ukląkł przy

nieprzytomnym.

- Straci tę nogę, to pewne - zauważył, uważnie mu się przyglądając. - I kilka

palców. Gęba też nie wygląda najlepiej.

- Dziękujemy za diagnozę, panie doktorze - zadrwił oschle Komar. -

Wiadomo, kto to jest?

Wasikin szybko, złodziejskim sposobem, obmacał rozbitka, szukając przede

Colfer Eoin - Artemis Fowl 02 - Arktyczna przygoda.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: