Cook Robin - Zabójcza kuracja.pdf - Cook Robin - ssaaggaa

Robin Cook

ZABÓJCZA KURACJA

Przełożyła Magda Pietrzak- Merta

Opowieść ta jest całkowicie fikcyjna. Opisane tutaj wydarzenia, jak

również miejsca i postaci, zostały wymyślone. Jeśli nawet autor użył

jakiejś prawdziwej nazwy, to nie w celu przedstawiania konkretnych

miast czy osób. Nie chciał też sugerować, że opisane tu zdarzenia

rzeczywiście miały miejsce.

Książkę tę dedykuję

duchowi reform w służbie zdrowia

oraz świętości, jaką są stosunki

między pacjentem a lekarzem.

Żywię gorącą nadzieję, że obie te sprawy

nie muszą się wzajemnie wykluczać.

Prolog

Siedemnasty lutego był pechowym dniem dla Sama Flemminga.

Sam uważał siebie za człowieka, któremu zawsze dopisywało szczęście.

Jako broker jednej z głównych firm przy Wall Street już w wieku lat

czterdziestu sześciu stał się bardzo zamożny. Wówczas, jak

hazardzista, który wie, kiedy należy wycofać się z gry, zabrał

zarobione przez siebie pieniądze i uciekł z betonowych kanionów

Nowego Jorku na północ, do idyllicznego Bartlet w Vermont. Tam zaczął

wreszcie robić to, o czym marzył przez całe życie: malować.

Jedną z podstaw wiary, że sprzyja mu szczęście, stanowiło dla Sama

dobre zdrowie, dopóki siedemnastego lutego, o godzinie wpół do

piątej, nie stało się coś dziwnego. Liczne molekuły wody w jego

komórkach zaczęły rozpadać się na dwie części: stosunkowo

nieszkodliwy atom wodoru oraz wysoce reaktywny, niszczycielski wolny

rodnik hydroksylowy.

W odpowiedzi na owe molekularne reakcje u Sama uruchomił się system

obrony komórkowej. Jednak tego szczególnego dnia mechanizmy obronne

zwalczające wolne rodniki szybko się wyczerpały i nawet takie

przeciwutleniacze jak witaminy E, C oraz beta-karoten, które

codziennie skrupulatnie łykał, nie zdołały powstrzymać tej nagłej,

druzgoczącej nawałnicy.

Wolne rodniki hydroksylowe zaczęły atakować jego ciało i wkrótce w

błonie dotkniętych chorobą komórek zabrakło płynu i elektrolitów. W

tym samym czasie niektóre z komórkowych enzymów proteinowych zaczęły

się rozszczepiać i inaktywować. Zaatakowanych zostało także wiele

molekuł DNA, co spowodowało zniszczenie pewnych genów.

Leżąc w łóżku w Bartlet Community Hospital, Sam nie był świadomy

toczącej się wewnątrz jego komórek walki na śmierć i życie, odczuwał

jedynie jej następstwa: podwyższoną temperaturę, burczenie w brzuchu

i początki zastoju krwi w klatce piersiowej.

Kiedy tego samego popołudnia lekarz Sama, doktor Portland, przyjechał

go odwiedzić, zaniepokoił się wysoką gorączką pacjenta. Osłuchawszy

go, próbował powiedzieć mu, że wystąpiły pewne komplikacje i szybki

powrót do zdrowia po operacji złamanego biodra został niespodziewanie

zakłócony przez zapalenie płuc. Najwyraźniej jednak słowa lekarza

wcale do Sama nie docierały. Nie zareagował na wiadomość o

przepisaniu antybiotyku, apatycznie też przyjął zapewnienia o rychłym

wyzdrowieniu.

Co gorsza, prognozy doktora nie sprawdziły się. Antybiotyk nie zdołał

powstrzymać rozwijającej się infekcji. Stan Sama nigdy nie polepszył

się na tyle, by mógł uświadomić sobie ironię losu: uszedł z życiem

dwóm rabusiom, którzy napadli go w Nowym Jorku, przeżył rozbicie się

samolotu czarterowego w hrabstwie Westchester i wyszedł cało z

karambolu czterech samochodów na New Jersey Turnpike - wszystko po

to, by umrzeć na skutek komplikacji wynikłych po upadku na oblodzonej

ścieżce przed sklepem żelaznym Staleya w Bartlet w Vermont.

Czwartek, 18 marca

Stojąc przed najważniejszymi pracownikami Bartlet Community Hospital,

Harold Traynor milczał dostatecznie długo, by rozkoszować się tą

chwilą. Właśnie przywołał zebranych do porządku. Zgromadzeni

posłusznie ucichli i wszystkie spojrzenia skierowały się w jego

stronę. Poświęcenie, z jakim wypełniał obowiązki prezesa zarządu

szpitala, stanowiło dlań prawdziwy powód do dumy, dlatego też napawał

się podobnymi momentami dotąd, aż poczuł, iż jego osoba budzi lęk.

- Dziękuję wam wszystkim za przybycie w ten śnieżny wieczór -

powiedział. - Zwołałem to zebranie, by udowodnić wam, jak poważnie

zarząd szpitala traktuje tę okropną napaść na siostrę Prudence

Huntington na dolnym parkingu w zeszłym tygodniu. Fakt, że gwałt

został na szczęście udaremniony dzięki przypadkowemu pojawieniu się

jednego ze strażników, w żaden sposób nie zmniejsza powagi sytuacji.

Traynor umilkł, patrząc znacząco na Patricka Sweglera. Dowódca straży

szpitalnej odwrócił wzrok, unikając oskarżycielskiego spojrzenia

szefa. Napad na pannę Huntington był trzecim tego rodzaju wypadkiem w

ciągu ostatniego roku i ze zrozumiałych względów Swegler czuł się za

to odpowiedzialny.

- Trzeba położyć temu kres! - stwierdził dramatycznie Traynor,

zerkając na Nancy Widner, przełożoną pielęgniarek. Wszystkie trzy

ofiary były jej podwładnymi. - Bezpieczeństwo personelu jest naszą

największą troską - dodał, przenosząc wzrok z Geraldine Polcari,

kierowniczki kuchni, na Glorię Suarez, szefową intendentów. - Zarząd

zaproponował więc, aby na terenie niższego parkingu powstał

wielopoziomowy garaż, połączony bezpośrednio z głównym budynkiem

szpitala. Byłby on porządnie oświetlony i wyposażony w kamery.

Traynor skinął głową w stronę Helen Beaton, dyrektora

administracyjnego szpitala. Na dany znak kobieta zdjęła tkaninę

okrywającą stół konferencyjny. Oczom zebranych ukazał się szczegółowy

architektoniczny model już istniejącego kompleksu szpitalnego wraz z

proponowanym, dwupiętrowym, obszernym garażem, usytuowanym na tyłach

głównego budynku.

Wśród licznych pomruków aprobaty Traynor obszedł stół dookoła i

stanął tuż obok modelu. Stół konferencyjny często służył do

prezentowania sprzętu medycznego, którego zakup rozważano, dlatego

też Traynor musiał najpierw usunąć stos lejkowatych sond, żeby

wszyscy mogli lepiej zobaczyć makietę. Powiódł wzrokiem po zebranych.

Wszystkie oczy utkwione były w modelu; wszyscy też - oprócz Wernera

Van Slyke'a - wstali z miejsc.

Parkowanie zawsze stanowiło problem w Bartlet Community Hospital -

szczególnie przy brzydkiej pogodzie. Traynor wiedział, że jego

projekt zyskałby poparcie nawet bez serii napadów na dolnym parkingu.

Tak jak przewidywał, wszystko potoczyło się po jego myśli.

Zgromadzeni odnieśli się do pomysłu entuzjastycznie. Tylko ponury Van

Slyke, odpowiadający za aparaturę i konserwację budynków, pozostał

niewzruszony.

- O co chodzi? - zapytał Traynor. - Czyżby nie podobał ci się ten

projekt?

Van Slyke popatrzył na Traynora z nieodgadnionym wyrazem twarzy.

- No więc? - powtórzył z napięciem prezes zarządu. Van Slyke irytował

go. Nigdy nie lubił tego zamkniętego w sobie, mrukliwego człowieka.

- Jest w porządku - odparł ponuro Van Slyke.

Niespodziewanie drzwi sali konferencyjnej otworzyły się gwałtownie, z

hałasem uderzając o przykręconego do podłogi odboja. Wszyscy,

włącznie z Traynorem, podskoczyli.

W progu stanął Dennis Hodges, energiczny, krępy,

siedemdziesięcioletni mężczyzna o grubo ciosanych rysach twarzy i

wyblakłej cerze. Nos miał różowy, kartoflowaty, oczy zaś paciorkowate

i kaprawe. Ubrany był w ciemnozieloną, wełnianą marynarkę i

pogniecione sztruksowe spodnie. Na głowie miał oproszoną śniegiem

czapkę myśliwską w czerwoną kratę.

Nie ulegało wątpliwości, że Hodges jest wściekły. Z daleka czuć było

od niego alkohol. Zimnymi jak lufy rewolwerów oczyma wodził przez

chwilę po zebranych, po czym utkwił wzrok w prezesie zarządu.

- Chciałbym porozmawiać z tobą na temat kilku moich byłych pacjentów,

Traynor. Z tobą także, Beaton - powiedział, rzucając kobiecie

przelotne, niechętne spojrzenie. - Nie wiem, jakiego rodzaju szpital

chcecie tu stworzyć, ale mogę wam powiedzieć, że ani trochę mi się to

nie podoba!

- Och, nie! - jęknął prezes, ochłonąwszy nieco po nieoczekiwanym

wtargnięciu Hodgesa. Zaskoczenie szybko Ustąpiło miejsca irytacji.

Pośpieszne rozejrzenie się po sali upewniło go, że inni podzielają

jego uczucia.

- Doktorze Hodges... - zaczął, za wszelką cenę starając się, by

zabrzmiało to uprzejmie. - Sądzę, że łatwo spostrzec, iż odbywa się

tu zebranie. Gdyby był pan tak dobry i opuścił tę salę...

- Nie obchodzi mnie, do diabła, co tutaj robicie - warknął Hodges. -

Cokolwiek by to było, jest nieważne w porównaniu z tym, jak ty i cały

zarząd postępujecie z moimi pacjentami. - Sztywnym krokiem podszedł

do Traynora, który instynktownie odchylił się do tyłu. Bijący od

przybysza zapach whisky stał się jeszcze bardziej intensywny.

- Doktorze Hodges! - powiedział z nie skrywaną złością prezes

zarządu. - Nie czas teraz na awantury. Będę szczęśliwy, mogąc spotkać

się z panem rano i wysłuchać wszystkich zażaleń. A teraz proszę być

tak miłym i opuścić nas. Musimy zająć się innymi sprawami...

- Chcę porozmawiać teraz! - wrzasnął Hodges. - Nie podoba mi się to,

co ty i twój zarząd tutaj wyprawiacie!

- Posłuchaj, stary głupcze - przerwał mu Traynor. - Ścisz głos! Nie

mam zielonego pojęcia, o co ci chodzi. Ale powiem ci, co robimy:

nadstawiamy karku, walcząc, by ten szpital nadal mógł działać. A to

nie jest w tych czasach łatwe zadanie. Dlatego czuję się dotknięty,

kiedy ktoś postępuje odmiennie. A teraz bądź rozsądny i zostaw nas w

spokoju. Mamy jeszcze trochę pracy.

- Nie mam zamiaru czekać - upierał się Hodges. - Porozmawiam z tobą i

Beaton teraz! Pielęgniarki, kuchnię, intendentów oraz inne nonsensy

możesz odłożyć na później. To, z czym przyszedłem, jest ważniejsze.

- Ha! - wykrzyknęła Nancy Widner. - To doprawdy iście w pańskim

stylu, doktorze Hodges, wdzierać się tutaj i twierdzić, że sprawy

pielęgniarek nie są ważne. Uświadomię więc panu...

- Dajcie spokój! - powiedział Traynor, unosząc rękę w pojednawczym

geście. - Nie urządzajmy awantur. Prawdę mówiąc, doktorze Hodges,

właśnie rozmawialiśmy o napadzie, który miał miejsce w zeszłym

tygodniu. Mężczyzna w narciarskich goglach znowu usiłował zgwałcić

pielęgniarkę. Jestem pewien, iż nie uważa pan gwałtu oraz dwóch prób

jego dokonania za rzecz nieważną.

- To jest ważne - zgodził się Hodges. - Ale nie aż tak. Poza tym

problem gwałtów to sprawa wewnątrzszpitalna.

- Chwileczkę! - przerwał mu Traynor. - Sugeruje pan, że wie, kto jest

gwałcicielem?

- Można to tak nazwać - odrzekł Hodges. - Mam pewne podejrzenia. Ale

w tej chwili nie będę o nich dyskutował. Teraz interesują mnie

wyłącznie moi pacjenci. - Ze wzburzeniem pomachał trzymanymi w dłoni

papierami.

- Nie pojmuję, jak ma pan czelność wdzierać się tutaj, jakby był pan

właścicielem tego miejsca, i decydować, co jest ważne, a co nie! -

skrzywiła się z pogardą Helen Beaton. - Proszę pamiętać, że nie jest

pan już administratorem szpitala.

- Dzięki, że zwróciła mi pani na to uwagę - odparł Hodges.

- Dobrze, już dobrze - westchnął z rezygnacją Traynor. Jego zebranie

przerodziło się w kłótnię między pracownikami. Podniósł rzucone przez

Hodgesa na stół papiery, i wsunąwszy mu je z powrotem do ręki,

poprowadził lekarza w stronę drzwi. Doktor z początku opierał się,

ale w końcu pozwolił wyprowadzić się z sali.

- Musimy porozmawiać, Haroldzie - powiedział, kiedy obaj znaleźli się

już w holu. - To poważna sprawa.

- Jestem tego pewien - oświadczył Traynor, starając się, by

zabrzmiało to szczerze. Wiedział, że będzie musiał wysłuchać

narzekań. Hodges administrował szpitalem już w czasach, gdy Traynor

był jeszcze w szkole średniej. Przyjął tę funkcję, mimo że większość

lekarzy wolała wówczas nie brać na siebie takiej odpowiedzialności. W

ciągu trzydziestu lat pełnienia swych obowiązków przeobraził Bartlet

Community Hospital z małego szpitalika w prawdziwe centrum medyczne.

Kiedy trzy lata temu ustąpił ze stanowiska, przekazując je

Traynorowi, była to już ogromna placówka.

- Cokolwiek masz na myśli - rzekł Traynor - z pewnością może to

poczekać do jutra. Porozmawiamy o tym w czasie lunchu. Zaproszę także

Bartona Sherwooda i doktora Delberta Cantora. Jeśli to, co masz mi do

powiedzenia, dotyczy podjętych przez nas ostatnio decyzji, a sądzę,

że tak właśnie jest, najlepiej będzie, gdy pomówisz także z

wiceprezesem zarządu i szefem personelu. Zgodzisz się ze mną?

- Chyba tak - odparł niechętnie Hodges.

- A więc umowa stoi - powiedział pogodnie Traynor, kierując się z

powrotem w stronę sali konferencyjnej, w nadziei, że uda mu się

jeszcze uratować zebranie, skoro Hodges przystał na inny termin

rozmowy. - Skontaktuję się z nimi jeszcze dziś wieczorem.

- Nie kieruję już szpitalem - dodał Hodges - ale wciąż czuję się

odpowiedzialny za to, co się w nim dzieje. Pamiętaj też, że gdyby nie

ja, nie zostałbyś członkiem zarządu, a tym bardziej jego prezesem.

- Wiem o tym - odparł Traynor. - Ale czasem zastanawiam się -

zażartował - czy dziękować ci, czy też przeklinać cię za ten podwójny

honor.

- Obawiam się, że władza uderzyła ci do głowy - stwierdził Hodges.

- Och, daj spokój! - obruszył się Traynor. - Co masz na myśli,

mówiąc: "władza?" To zajęcie nie oznacza niczego prócz jednego bólu

głowy za drugim.

- Ale bądź co bądź zawiadujesz budżetem wynoszącym sto milionów

dolarów - przypomniał mu Hodges. - Poza tym szpital jest instytucją

zatrudniającą w tej części stanu najwięcej ludzi. A to wszystko

oznacza władzę.

- Oznacza raczej ciągły miecz nad głową - zaśmiał się nerwowo

Traynor. - Ale i tak powinniśmy być szczęśliwi, że w ogóle mamy

pracę. W przeciwieństwie do dwóch naszych konkurentów, o czym zapewne

nie muszę ci mówić. Valley Hospital został zamknięty, a Mary Sackler

zamieniono na dom opieki społecznej.

- Co z tego, że szpital nadal istnieje, skoro widzę, iż ci, od

których dostajesz pieniądze, zapominają o podstawowych zadaniach tej

placówki.

- Och, co za bzdury! - żachnął się Traynor, tracąc panowanie nad

sobą. - Wy, starzy lekarze, musicie uświadomić sobie, że żyjemy już w

innej rzeczywistości. Nie jest łatwo ciągle ograniczać wydatki,

borykać się z kłopotami finansowymi i znosić wtrącanie się we

wszystko rządu. Utrzymanie szpitala nie kosztuje już tak mało jak za

twoich czasów. Świat się zmienił i musimy przystosować się do nowych

warunków, obmyślić nową strategię, by przeżyć. Waszyngton to popiera.

- Waszyngton z pewnością nie popiera tego, co ty i twoja klika tu

wyprawiacie - zaśmiał się ironicznie Hodges.

- Ale tam: nie popiera! - skrzywił się Traynor. - To się nazywa

konkurencja, Dennisie. Przeżywają tylko najlepiej przystosowani i

giętcy. Żadnego żonglowania kosztami, jak to było za twoich czasów.

Traynor umilkł, uświadomiwszy sobie, że mówi za dużo. Otarł pot,

który zrosił mu czoło, i westchnął głęboko.

- Muszę wracać do sali konferencyjnej, Dennisie, ty zaś jedź do domu.

Uspokój się, zrelaksuj, trochę się prześpij. Spotkamy się jutro i

porozmawiamy o wszystkim, co cię gryzie. W porządku?

- Rzeczywiście jestem trochę zmęczony - przyznał Hodges.

- Jasne, że jesteś - zgodził się Traynor.

- Jutro w porze lunchu? Obiecujesz? Żadnych wykrętów?

- Absolutnie żadnych - zapewnił prezes, poklepując Hodgesa po

plecach. - W stołówce, dokładnie o dwunastej.

Z ulgą popatrzył za swym dawnym przełożonym, który

charakterystycznym, ociężałym krokiem powlókł się w stronę

szpitalnego holu. Zdumiewał go niebywały talent tego człowieka do

robienia zamieszania. Co gorsza, Hodges nie zdawał sobie sprawy, jak

bardzo jest nieznośny. Stał się doprawdy kłopotliwy.

- Czy można prosić o ciszę? - zawołał Traynor do zebranych,

przekrzykując gwar rozmów. - Przepraszam za tę przerwę. Stary Hodges

ma szczególny dar pojawiania się w najmniej odpowiednim momencie,

- I tak jeszcze nie pokazał, co potrafi - stwierdziła Beaton. -

Ciągle przychodzi do mojego biura i narzeka na sposób traktowania

przez personel szpitala jego dawnych pacjentów. Zachowuje się tak,

jakby wciąż był tu szefem.

- I nigdy nie obchodziły go sprawy kuchni - poskarżyła się Geraldine

Polcari.

Cook Robin - Zabójcza kuracja.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: