Deighton Len - Mecz w Londynie.pdf - Deighton Len - ssaaggaa

LEN DEIGHTON

Mecz w Londynie

Przełożył: BOGUSŁAW LAWENDOWSKI

„KB”

Rozdział I

Rozchmurz się, Werner. Już niedługo Gwiazdka - odezwałem się.

Potrząsnąłem butelką, nalewając resztkę whisky do dwóch białych plastikowych

kubeczków balansujących na samochodowym radiu. Pustą butelkę wepchnąłem pod

siedzenie. Dało się wyczuć silny zapach szkockiej. Musiałem trochę rozlać na

grzejnik lub na ciepłą skórę osłaniającą radioodbiornik. Myślałem, że Werner

odmówi. Nie należał do pijących, wypił zaś już sporo, ale noce berlińskie są bardzo

chłodne, więc łyknął teraz jednym haustem i kaszlnął. Następnie zgniótł kubek w

silnych dłoniach i wcisnął do popielniczki. Zena, jego żona, była obsesyjnie porządna

i samochód należał do niej.

- Ludzi wciąż przybywa - powiedział Werner, gdy podjechał długi, czarny

mercedes. Jego przednie światła odbijały się refleksami na szkle i lakierze

zaparkowanych wozów, połyskując również na zmrożonej nawierzchni jezdni. Szofer

pośpiesznie otworzył drzwi i wysiadło osiem czy dziewięć osób. Mężczyźni mieli na

sobie płaszcze z ciemnego kaszmiru, a pod nimi wieczorowe stroje, zaś kobiety

pokazywały całą menażerię futer. Tu, w berlińskim Wannsee, gdzie futra i kaszmiry

są ubraniem na co dzień, ludzi tych zwą Hautevolee i jest ich mnóstwo.

- Na co jeszcze czekasz? Ładujmy się do środka i aresztujmy go teraz. - Słowa

Wernera były trochę niewyraźne, toteż wyszczerzył się przyznając, w jakim jest

stanie. Chociaż znałem Wernera od czasów szkolnych, to rzadko widywałem go

zalanego czy wstawionego tak jak teraz. Jutro będzie miał kaca, jutro zwali winę na

mnie, zresztą to samo zrobi jego małżonka, Zena. Z tego też powodu i paru innych

dobrze będzie wyjechać przed tym wszystkim z Berlina.

Dom w Wannsee był duży; naroślą brzydkich powiększeń, wydłużeń,

balkonów, słonecznego tarasu i rozbudowanego poddasza kryły oryginalny budynek.

Zbudowano go na krawędzi wzgórza w ten sposób, że z tylnego tarasu rozciągał się

widok ponad lasem aż po czarne wody jeziora. Teraz pusto było na tarasie, meble

ogrodowe pozestawiano w stosy, a markizy ciasno zrolowano, lecz cały dom

intensywnie błyszczał światłami, a we frontowym ogrodzie nagie drzewa przybrano

setkami malutkich żarówek, niczym elektronicznym kwieciem.

- Ten facet z BfV zna się na robocie - odezwałem się. - Przyjdzie tu, aby nam

powiedzieć o nawiązanym kontakcie.

- Kontakt tu nie przyjdzie. Sądzisz, że Moskwa nie wie, że mamy w Londynie

defektora, który śpiewa wszystko jak leci. Do tej pory już ostrzegli swoją siatkę.

- Niekoniecznie - powiedziałem. Odmówiłem mu racji po raz setny i nie

miałem wątpliwości, że wkrótce dojdzie do podobnej wymiany zdań. Werner miał

czterdzieści lat, był zaledwie parę tygodni starszy ode mnie, ale przejmował się jak

stara baba, co również nastawiało mnie ostro. - Nawet jego nieobecność może dać

okazję do zidentyfikowania go - ciągnąłem. - Jest tu dwóch tajniaków

sprawdzających każdego, kto będzie dziś wieczór, a biuro ma kopię listy

zaproszonych.

- To znaczy, o ile kontakt jest jednym z gości - odrzekł Werner. - Personel

obsługi również jest sprawdzany. Kontakt będzie kimś z zewnątrz. Nie byłby na tyle

jełop, żeby podać nam swój kontakt na talerzu.

- Wiem.

- Może wejdziemy do środka raz jeszcze? - zasugerował Werner.

Otworzyłem drzwi i wysiadłem.

Werner zamknął swoje drzwi delikatnie; jest to nawyk, którego nabiera się z

latami podczas śledzenia innych. Ta ekskluzywna, podmiejska okolica składała się

głównie z willi, lasów i wody; było tu tak cicho, że słyszałem dźwięk ogromnych

ciężarówek podjeżdżających do Punktu Kontroli Granicznej w Drewitz, aby

rozpocząć długi przejazd autostradą wiodącą przez Republikę Demokratyczną do

Niemiec Zachodnich.

- W nocy spadnie śnieg - zawyrokowałem. Werner niczym się nie zdradził, że

mnie usłyszał.

- Popatrz na całe to bogactwo - powiedział machając ręką i prawie tracąc

równowagę na lodzie, jaki utworzył się w rynsztoku. Jak okiem sięgnąć, cała ulica

przypominała długi parking lub raczej samochodowy salon wystawowy, ponieważ

wszystkie prawie bez wyjątku samochody błyszczały, były nowe i drogie.

Pięciolitrowy mercedes V-8 z antenami telefonu, porsche turbo, ogromniaste ferrari

oraz trzy czy cztery rolls-royce’y. Tablice rejestracyjne informowały, z jak daleka

potrafią się ludzie wybrać na tak wykwintne przyjęcie. Biznesmeni z Hamburga,

bankierzy z Frankfurtu, filmowcy z Monachium i dobrze zarabiający oficjele z Bonn.

Niektóre samochody powjeżdżały daleko na chodnik, aby inni mogli zaparkować

równolegle. Minęliśmy dwóch policjantów między sznurami samochodów, którzy

sprawdzali tablice rejestracyjne i podziwiali lakiery. Na podjeździe stało tyluż

Parkwachter przytupujących z zimna - mieli parkować wozy gości, będących w

niefortunnej sytuacji wynikającej z braku własnego szofera. Werner, z rozpostartymi

ramionami dla utrzymania równowagi, szedł podjazdem do góry. Kolebał się przy

tym jak przeżarty pingwin.

Pomimo podwójnie oszklonych okien, mocno zamkniętych z racji zimnych

berlińskich nocy, z budynku dochodziły dźwięki ledwo słyszalnej ulepkowatej i

wirującej muzyki Johanna Straussa granej przez dwudziestoosobową orkiestrę.

Przypominało to stopniowe zatapianie się w gęstym koktajlu mlecznym o

truskawkowym smaku.

Służący otworzył drzwi, inny zaś wziął moje i Wernera okrycia. Natychmiast

pojawił się jeden z naszych ludzi, stając obok lokaja. Nie dał znaku, że nas rozpoznał,

gdy wchodziliśmy do ogromnego przedpokoju bogato przybranego kwiatami. W

trosce o wygląd, Werner wygładził swój jedwabny smoking i pociągnął za końce

muszki spoglądając na siebie w lustrze, oprawnym w złotą ramę rozmiarów całej

ściany. Garnitur Wernera szyty był ręcznie na zamówienie u jednego z najbardziej

ekskluzywnych krawców berlińskich, lecz na tęgiej figurze mojego przyjaciela

wszystko wyglądało jak wzięte z wypożyczalni.

U podnóża niezwykle ozdobnych schodów stało dwóch starszych panów w

koszulach z wysokimi sztywnymi kołnierzykami i dobrze skrojonych, wieczorowych

garniturach, w których nie było śladu ustępstwa na rzecz nowoczesnej stylizacji

ubiorów. Palili duże cygara i w rozmowie skłaniali głowy ku sobie z racji

orkiestrowego tutti w sali balowej poza nimi. Jeden z nich przyjrzał się nam, lecz

dalej rozmawiał, jakbyśmy byli niewidzialni. Zapewne odniósł wrażenie, że widzi

dwóch byków wynajętych do ochrony domowych sreber.

Do roku 1945 dom ten - bądź villa, jak nazywane są takie lokalne posiadłości

- należał do człowieka, który rozpoczął karierę jako urzędnik niższego stopnia w

nazistowskiej organizacji rolników - i tak się złożyło, że jego wydział miał

zdecydować, którzy rolnicy i pracownicy rolni mieli być zwolnieni ze służby w siłach

zbrojnych. Ma się rozumieć, od tej pory - jak wszyscy biurokraci przedtem i potem -

obsypywany był podarunkami oraz różnymi chodliwymi towarami, żyjąc w wielkim

stylu, o czym chociażby świadczył jego dom.

W latach powojennych domu tego używano jako tranzytowego pomieszczenia

dla kierowców ciężarówek US Army. Domem rodzinnym stał się dopiero od

niedawna. Boazeria, która niewątpliwie pochodziła z oryginalnego

dziewiętnastowiecznego budynku, została starannie wyreperowana i doprowadzona

do dawnego stanu, lecz obecnie dąb pomalowano na kolor lekko popielaty. Na ścianie

na wprost schodów dominowało duże malowidło przedstawiające żołnierza na koniu i

wszędzie było widać kunsztownie skomponowane kwietne bukiety. Lecz mimo

wszystkich tych wspaniałości, oko przykuwała podłoga w ogromnym przedpokoju.

Był to skomplikowany wzór z czarnego, białego i czerwonego marmuru, w którym

centralne białe koło zastąpiło dużą złotą swastykę.

Werner pchnął drzwi skryte w boazerii, a ja podążyłem za nim wzdłuż

ponurego korytarza przeznaczonego dla służby. Przy końcu przejścia mieściła się

mała kuchenka. Czyste, lniane ściereczki leżały starannie ułożone na półce, tuzin

butelek po szampanie suszyło się w zlewie do góry dnem, a pojemnik na odpadki

wypełniały resztki kanapek, pozostawiona pietruszka i jakieś potłuczone szkło.

Wszedł kelner w białym kitlu, niosąc dużą srebrną tacę brudnych kielichów. Opróżnił

je, wstawił do kuchennej windy razem z pustymi butelkami, wytarł tacę ścierką

wiszącą na zlewie i wyszedł nie spojrzawszy nawet na żadnego z nas.

- Jest tam, koło baru - powiedział Werner, przytrzymując otwarte drzwi,

abyśmy mogli popatrzeć ponad zatłoczonym parkietem. Ścisk panował przy stołach,

gdzie dwóch ludzi w kucharskiej bieli wydawało tuzin różnych gatunków kiełbas i

pieniste kufle mocnego piwa. Z tej kotłowaniny wokół jedzenia i picia wyłonił się

mężczyzna, który miał być zatrzymany.

- Mam diabelną nadzieję, że mamy do tego prawo - powiedziałem. Nie był to

taki sobie tuzinkowy biurokrata; był prywatnym sekretarzem starszego deputowanego

do parlamentu bońskiego. I dodałem: - Jeśli zwinie skrzydła i zaprzeczy

wszystkiemu, to nie jestem pewny, czy uda nam się podtrzymać naszą wersję.

Popatrzyłem na podejrzanego, próbując dokładnie odgadnąć, jak się zachowa.

Był to człowiek niedużej postury, z włosem przyciętym na jeża i porządnie utrzymaną

bródką w stylu Vandyke’a. Było coś wyjątkowo niemieckiego w tej kombinacji.

Nawet pośród przesadnie ubranej berlińskiej elity jego wygląd rzucał się w oczy.

Szerokie klapy smokingu wykładane jedwabiem, który okalał też całą górę, mankiety

i szwy u spodni. Koniuszki muchy upchnięte miał pod kołnierzyk, w górnej kieszonce

nosił czarną, jedwabną chusteczkę.

- Wygląda dużo młodziej niż na swoje trzydzieści dwa lata, prawda? -

powiedział Werner.

- Nie można polegać na tych wydrukach komputerowych, szczególnie jeśli

chodzi o urzędników państwowych z listy, a nawet członków Bundestagu. Wszyscy

zostali wprowadzeni do komputera przez maszynistki pracujące w nadgodzinach,

żeby trochę dorobić.

- No i co o nim myślisz? - zapytał Werner.

- Z wyglądu on mi się nie podoba - rzekłem.

- Jest winny - powiedział Werner. Nie wiedział więcej niż ja, ale starał się

dodać mi pewności.

- Lecz nie potwierdzone wypowiedzi defektora takiego jak Stinnes niewiele

zdziałają na otwartej rozprawie sądowej, nawet jeśli Londyn pozwoli mu wystąpić w

sądzie. Jeśli boss tego gościa poprze go i obaj zawyją, że to nieprawda, to może się

wyłgać.

- Kiedy go zdejmujemy, Bernie?!

- Może jego kontakt tu przyjdzie - powiedziałem. Był to opóźniający wykręt.

- Musiałby być rzeczywiście początkujący, Bernie. Tylko rozejrzyj się - całe

to miejsce jest oświetlone jak świąteczna choinka, na zewnątrz gliny i nie ma się

gdzie ruszyć - nikt z jakimkolwiek doświadczeniem nie ryzykowałby przyjścia tutaj.

- Może nie spodziewają się żadnych problemów - stwierdziłem

optymistycznie.

- Moskwa wie, że Stinnes zaginął, i mieli dużo czasu, żeby uczulić na to swoją

siatkę. I każdy z doświadczeniem wyniucha, że to wpadka, gdy tylko zaparkuje na

zewnątrz.

- On nie wyniuchał - powiedziałem skinąwszy głową na naszego człowieka

ostrzyżonego na jeża, podczas gdy ten pociągnął właśnie haust piwa i wdał się w

rozmowę z jakimś gościem.

- Moskwa takiego źródła, jak on, nie może wysłać na szkolenie do swojego

ośrodka - rozważał Werner. - Ale właśnie dlatego możesz być całkowicie pewny, że

jego kontakt będzie miał moskiewskie wyszkolenie; a fo oznacza, że będzie ostrożny.

Równie dobrze możesz aresztować go już teraz.- Nikogo nie aresztujemy -

powiedziałem mu raz jeszcze. - Zrobi to niemiecka bezpieka; ma być po prostu

zatrzymany w celu zadania mu paru pytań. Jesteśmy w odwodzie i czekamy na

Deighton Len - Mecz w Londynie.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: