SPIRYTYZM.doc

SPIRYTYZM

W naszym kraju powszechnie panuje błędna opinia, że spirytystą jest każdy człowiek wywołujący duchy. Osoby zgadzające się z tym stwierdzeniem zwykle nie posiadają elementarnej wiedzy na ten temat i form działalności spirytystów. Spirytyzm jest doktryną, której człon stanowi zagadnienia naukowe, filozoficzne i moralne. Jednak ludzie skupieni wokół niej nie tworzą żadnej organizacji o charakterze religijnym, żadnej sekty. Można mówić o istnieniu dobrze rozwiniętego ruchu spirytystycznego, jednak jego siłę stanowią członkowie różniący się pod względem światopoglądu, przekonań religijnych, koloru skóry i tym podobnych cech, które w zastraszający sposób dzielą współczesne społeczeństwa.


Spirytystą może być każdy człowiek, który wyciąga odpowiednie wnioski z nauki podawanej przez duchy wyższe. Stosunkowo niewielu spirytystów będących członkami organizacji para się wywoływaniem duchów. Tymi sprawami zajmują się naukowcy- fizycy, psychologowie, etycy. Kontaktowanie się z zaświatami i otrzymywanie stamtąd wartościowych komunikatów jest przedmiotem poważnych badań i bynajmniej nie zajmują się tym ciekawscy laicy. Bardziej aktywni spirytyści zrzeszeni są w wielu organizacjach. W samej tylko Brazylii jest 10 mln spirytystów. Ponadto badania wykazały, że 75% brazylijskich katolików uznaje ideę reinkarnacji.


Fakt istnienia świata niematerialnego został dowiedziony naukowo i żaden poważny człowiek nie może temu zaprzeczyć. Badania, których rezultatami są poważne dowody, prowadzili tak znani naukowcy jak Wiliam Crookes, Cesare Lombroso, Charles Richet, Ernest Bozzano, Gabriel Delanne czy Maria Skłodowska wraz ze swym mężem. Spirytystami byli także Wictor Hugo i Arthur Conan Doyle.


Duchy to istoty inteligentne wśród Stworzenia, wypełniające wszechświat poza światem materialnym. Wyposażonymi w wolną wolę, pod wpływem której kształtują swoją osobowość, mają one różne charaktery i znajdują się na różnych poziomach rozwoju moralno- intelektualnego. Można więc powiedzieć, że poszczególne Duchy zaliczają się do różnych kategorii, w zależności od stopnia ich doskonałości. Ilość tych kategorii jest niezliczona i nie istnieją między nimi żadne namacalne granice. Ogólnie należy przyjąć, że istnieją 3 podstawowe rzędy Duchów, a wśród tych rzędów możemy wyróżnić po kilka klas.

Do rzędu pierwszego należą Duchy, które doszły już do doskonałości-Duchy czyste. W rzędzie drugim- pośrednim-znajdują się Duchy, których wielkim pragnieniem jest dążenie do dobra; posiadają one wiedzę, doświadczenie i mądrość, lecz muszą jeszcze przejść wiele prób, by znaleźć się w rzędzie wyższym. Do rzędu trzeciego- najniższego-zaliczają się Duchy niedoskonałe. Ich główne cechy to brak wykształcenia, skłonności ku złu, uleganie wszelkiego rodzaju pasjom. Są wśród nich Duchy istotnie złe, lecz również i takie, których niedoskonałość przejawia się w nieodpowiednich żartach, sianiu niepokoju i oszukiwaniu.

Istnienie hierarchii moralnej wśród istot pozamaterialnych potwierdzają wszystkie systemy religijne. Spirytyzm jako nauka o Duchach oczywiście przychyla się do tych opinii.
Oto szczegółowa charakterystyka poszczególnych kategorii Duchów w ramach trzech rzędów.

Rząd trzeci:
DUCHY NIEDOSKONAŁE
W przypadku tej grupy Duchów możemy mówić o panowaniu materii nad duchem, o skłonności ku złu, o braku wykształcenia, dumie, egoizmie i wszelkich, wywodzących się z tych cech przywarach. Mają one intuicyjne wyczucie Boga, lecz Go nie rozumieją. Nie wszystkie z nich są złe z natury. U niektórych występuje duża doza frywolności, braku logiki w postępowaniu, podstępność raczej niż rzeczywista złośliwość. Niektóre z nich nie czynią ani dobra, ani zła, i właśnie dlatego, że nie praktykują dobra, ukazują przez to swoją niższość. Inne- przeciwnie-czerpią przyjemność ze zła i cieszą się, gdy mają okazję je czynić. Mogą one kierować się przebiegłością lub złośliwością bez względu na to, jaki jest stopień ich rozwoju intelektualnego. Nie hołdują one żadnym wyższym ideom ani uczuciom. Ich wiedza o sprawach świata duchowego jest bardzo wąska, a posiadane informacje mieszają im się z osobistymi wyobrażeniami z życia materialnego. Ich charakter ujawnia się w ich słowach. Każdy Duch, który wplata do swych komunikatów idee zła, może zostać zaklasyfikowany do trzeciego rzędu. Stąd też, każda zła myśl, którą z zewnątrz inspirowany jest człowiek, pochodzi od Duchów tej kategorii. Duchy te widzą szczęście istot dobrych, a na skutek tego zazdrość i zawiść wzbudzają u nich różne cierpienia. Pamiętają one i odczuwają nadal cierpienia z życia fizycznego, są one jednak bardziej wydumane niż rzeczywiste. Naprawdę Duchy te cierpią nie z powodu zła zaznanego, lecz za sprawą niegodziwości wyrządzonych innym ludziom. A ponieważ cierpienia te są intensywne i długotrwale, wydają im się całą wiecznością. Złudzenie to jest także elementem kary.
W rzędzie trzecim można wyróżnić pięć klas:

Klasa dziesiąta-Duchy nieczyste

Skłaniają się one ku złu i jest ono ich głównym zajęciem. Jako Duchy oddziałujące na ludzi czy to poprzez inspirację, czy w komunikatach na seansach spirytystycznych dają one zdradliwe rady, sieją niepokój i wzajemną nieufność. Nakładają wszelkie maski, by oszukać. Związują się z ludźmi o wystarczająco słabych charakterach, by czynić ich wykonawcami swych sugestii, mając na celu ruinę tych ludzi. Cieszą się, opóźniając rozwój tych nieszczęśliwców, którzy przegrywają we wszelkiego rodzaju próbach życiowych. Duchy tej klasy można stosunkowo łatwo rozpoznać w ich komunikatach przekazywanych na seansach. Przepojone są one trywialnością i brakiem delikatności w wyrażaniu myśli, co zarówno u Duchów, jak i u ludzi jest zawsze znakiem moralnej i intelektualnej niższości. Ich komunikaty ukazują nieszlachetność ich skłonności. Nawet jeśli Duchy te używają mądrych mów by nas oszukać, w końcu zdradzają swe pochodzenie, bo nie potrafią odgrywać tej farsy przez dłuższy czas. Niektóre ludy uczyniły z nich złośliwych bogów; inne nazywają je demonami, złymi geniuszami czy Duchami zła. Ludzie animowani przez takie istoty wykazują skłonności do wszelkich niegodziwości, które z kolei procentują negatywnymi pasjami i cechami charakteru: lubieżnością, okrucieństwem, hipokryzją, chciwością, skąpstwem, zakłamaniem.

Klasa dziesiąta-Duchy lekkomyślne

Są to Duchy niewykształcone, lubiące oszukiwać dla żartu, nieświadome konsekwencji swych czynów, kpiarsko usposobione. Mieszają się do wszystkiego, na wszystko mają odpowiedź, zupełnie nie przejmując się prawdą. Zabawiają się dostarczając niewielkich przykrości i niewielkich radości; wymyślają wyzwiska; przy pomocy żartów i oszustw wprowadzają w błąd tylko dla kawału Są one uzależnione od Duchów wyższych, wobec których spełniają funkcje służebne. Komunikując się z ludźmi używają mowy dowcipnej i żartobliwej, lecz prawie zawsze ogólnej. Wykorzystują one manie i śmieszne przywary niektórych osób, aby je napiętnować w sposób zgryźliwy i sarkastyczny. Przybierają sobie dziwaczne imiona, co czynią raczej dla zabawy niż ze złośliwości.

Klasa ósma-Duchy pseudo-światłe

Posiadają one szeroką wiedzę, lecz na próżno wierzą, że wiedzą jeszcze więcej. Posiadając pewne doświadczenie w niektórych dziedzinach nadają swym komunikatom poważny ton, co jednak wprowadza nas w błąd. Ich umiejętności i wiedza są najczęściej tylko uprzedzeniami i wyobrażeniami wyniesionymi z ich ziemskiego istnienia. Jest to pomieszanie kilku prawd z absurdalnymi błędami, przez które prześwieca zarozumiałość, duma, zazdrość i upór, od których Duchy te jeszcze się nie uwolniły.

Klasa siódma-Duchy neutralne

Te nie są wystarczająco dobre, aby czynić dobro, ani wystarczająco złe, aby czynić zło. Przechylają się one na jedną lub na drugą stronę i nie wybijają się ponad przeciętność ludzką, czy to pod względem moralnym, czy intelektualnym. Czują się związane ze sprawami ziemskimi i tęsknią do banalnych uciech tego świata.

Klasa szósta-Duchy nieporządne i stukające

Właściwie klasa ta nie zawiera Duchów odznaczających się jakimiś specjalnymi cechami charakteru. Została ona wyodrębniona ze względu na ich specyficzne zachowania podczas seansów i manifestacji spontanicznych. Duchy te mogą równie dobrze należeć do takiej czy innej klasy trzeciego rzędu. Manifestują one swą obecność najczęściej przy pomocy efektów fizycznych, takich jak stukanie, ruchy i nienormalne przemieszczenia ciał bezwładnych, falowanie powietrza itp. Bardziej niż pozostałe Duchy wykazują swe przywiązanie do materii i zdaje się, że to właśnie one w wielu wypadkach wywołują liczne zmiany zachodzące na kuli ziemskiej, a to za sprawą posiadania umiejętności oddziaływania na powietrze, wodę, ogień i ciała stałe. Wszystkie Duchy potrafią wywołać tego typu zjawiska, lecz Duchy wyższe zwykle "zlecają" ich wykonanie Duchom niższe] kategorii, które są bardziej przydatne do spraw materialnych niż intelektualnych. Duchy wyższe korzystają z usług Duchów tej klasy.
Jak widać, w trzecim rzędzie mamy do czynienia z Duchami niebezpiecznymi dla ludzi, jak i z tymi, które nie potrafią czynić dobra, lecz nie zawsze działania ich są szkodliwe. Duchy złe jawnie czy skrycie, zawsze atakują najsłabszy punkt ludzkiego charakteru. Często czynią to bez wyraźnego powodu, wyłącznie na skutek odczuwanej nienawiści do dobra.

Rząd drugi:
DUCHY DOBRE
Ich naczelne cechy to: panowanie ducha nad materią i pragnienie dobra. Ich jakość i umiejętność praktykowania dobra mają związek ze stopniem rozwoju, który osiągnęły: jedne posiadają wiedzę, inne mądrość i dobroć, zaś te najbardziej rozwinięte odznaczają się wiedzą i przymiotami moralnymi. Ponieważ jeszcze zupełnie nie wyzbyły się one swej materialności, zawierają w sobie pewne ilości pozostałości życia cielesnego, które uwidaczniają się czy to w ich mowie, czy w obyczajach. Gdyby nie to, byłyby Duchami doskonałymi. Rozumieją one Boga i nieskończoność, i korzystają już ze szczęścia ludzi dobrych. Cieszą się z dobra, które czynią i w chwili, gdy uda im się zapobiec złu. Łącząca je miłość jest dla nich źródłem ogromnego szczęścia, którego nie zakłóca zazdrość, wyrzuty sumienia, czy jakiekolwiek z nieszlachetnych uczuć dręczących Duchy trzeciego rzędu. Jednak wszystkie one muszą przejść próby, by osiągnąć absolutną doskonałość. Jako Duchy tchną one w ludzi dobre myśli; zawracają ich ze złej drogi; ochraniają osoby, które zasługują na ich ochronę; likwidują wpływ Duchów niedoskonałych na osoby, którym wpływ ten nie odpowiada. Ludzie animowani przez te Duchy są serdeczni, nie znają nienawiści, zazdrości czy zawiści, czynią dobro z miłości do dobra. Do tego rzędu należą Duchy zwane popularnie dobrymi geniuszami, geniuszami opiekuńczymi, Duchami dobra. W dawnych czasach uznawano je za czyniących dobro bogów.
W rzędzie drugim, na tle ogólnego podziału wyróżniamy cztery klasy.

Klasa piąta-Duchy dobroczynne

Ich główną cechą jest dobroć. Chętnie robią one przysługi i ochraniają ludzi, lecz ich wiedza nie jest szeroka; ich rozwój dokonał się bardziej w kierunku moralnym niż intelektualnym.

Klasa czwarta-Duchy erudycyjne

Wyróżnia je głównie zasób ich wiedzy. Zajmują się one nie tyle moralnymi, co naukowymi sprawami, w kierunku których wykazują wiele zdolności. Traktują naukę jedynie z punktu widzenia jej pożyteczności, nie łącząc z nią pasji właściwych Duchom niedoskonałym.

Klasa trzecia-Duchy światłe

Ich charakter formują najwyższe zalety moralne. Nie posiadają one niezmiernej wiedzy, lecz odznaczają się zdolnością intelektualną, pozwalającą właściwie oceniać ludzi i zjawiska.

Klasa druga-Duchy wyższe

Te ze swą wiedzą łączą mądrość i dobroć. Ich mowa wyraża jedynie serdeczność; jest zawsze godna i często przepiękna. Wyższość tych Duchów ponad innymi pozwala im na przekazanie nam właściwej wiedzy na temat spraw świata bezcielesnego, w granicach tego, co wolno człowiekowi wiedzieć. Chętnie porozumiewają się z ludźmi, którzy szczerze szukają prawdy i których dusze wystarczająco uwolnione są od ziemskich powiązań, by mogli oni tę prawdę pojąć. Odwracają się od tych, którzy wywołują je powodowani tylko ciekawością, czy od tych, którzy pod wpływem materii odchodzą od praktykowania dobra. Gdy wyjątkowo wcielają się na Ziemi, przybywają one spełnić jakąś misję, a dla nas są uosobieniem typu doskonałości, do jakiego dąży ludzkość na tej planecie.

Rząd pierwszy:
DUCHY KLASY JEDYNEJ W SWYM RODZAJU
Przeszły one wszystkie stopnie hierarchii i wyzbyły się wszystkich materialnych nieczystości. Osiągnąwszy doskonałość dostępną jakiemukolwiek stworzeniu nie muszą już doświadczać prób i cierpień. Nie musząc wcielać się w zniszczalne ciała, żyją wiecznym szczęściem w łonie Boga. Doświadczają niemożliwego do opisania szczęścia, ponieważ nie dręczą ich już potrzeby życia materialnego. Lecz szczęście to nie jest bynajmniej korzystaniem z jakiejś monotonnej bezczynności, doznawanej wiecznie. Duchy te są wysłannikami i współpracownikami Boga, którego polecenia wypełniają, by utrzymać harmonię we wszechświecie. Panują one nad wszystkimi Duchami niższymi od siebie; pomagają im w doskonaleniu się i wyznaczają im zadania. Cudownym zajęciem Duchów czystych jest wspieranie ludzi, gdy ci odczuwają ból, kierowanie ich ku dobru i ku odkupieniu błędów, które oddalają ludzi od najwyższego szczęścia. Duchy te nazywamy czasem ,Aniołami, Archaniołami, Serafinami.