zemsta.pdf

ę Rozdział 1

Hermiona, Ron i Harry zaczynali swój siódmy rok nauki w Hogwarcie. Nie było już

Voldemorta i cała trójka, wraz z czarodziejską społecznością, mogła zacząć cieszyć się

życiem, zamiast bać. Trio siedziało właśnie na podwójnych Eliksirach ze Ślizgonami,

pierwszej lekcji w semestrze. Profesor Snape, który od czasu śmierci Voldemorta był

jeszcze większym bydlakiem, znajdował się w jednym ze swoich okropnych nastrojów.

- POWIEDZIAŁEM: POKROIĆ ŻUKI! NIE POKRUSZYĆ, PANIE WEASLEY! –

zagrzmiał profesor. – PANIE MALFOY, JEŻELI BĘDĘ ZMUSZONY PRZYPOMNIEĆ

PANU JESZCZE RAZ, BY NIE FLIRTOWAŁ PAN Z PANNĄ PARKINSON,

TRANSMUTUJĘ PANA WE FRETKĘ!

- Jasna cholera! – szepnął Ron. – Co go ugryzło?

- Nie mam pojęcia – odszepnęła Hermiona - ale rób tak, jak ci każe i...

- PANNO WIEM-TO-WSZYSTKO GRANGER! ILE RAZY MAM PANI

PRZYPOMINAĆ, ŻE NIE. WOLNO. ROZMAWIAĆ. PODCZAS. WARZENIA.

ELIKSIRÓW? – Z każdym słowem robił jeden krok do przodu.

Dziewczyna skrzywiła się, skupiając swój wzrok na eliksirze.

- Gryffindor traci pięćdziesiąt punktów! – wysyczał, stojąc tuż przed nią i obserwując

każdy jej ruch. Ślizgoni odetchnęli z ulgą, kiedy Snape zajął się Hermioną, ponieważ

jego dzisiejsze okrucieństwo objęło wszystkie domy, nie wyłączając Slytherinu.

Hermiona wzięła głęboki wdech i wypuściła powoli powietrze, nie zaprzestając cięcia

składników potrzebnych do eliksiru, podczas gdy profesor się nie ruszał. Jego pełne

nienawiści oczy skupiły się na niej, czekając, błagając, by zrobiła choćby jeden błąd.

Genialna czarownica, jaką z pewnością była Hermiona, zdołała uwarzyć eliksir

perfekcyjnie, doprowadzając Snape’a do jeszcze większej wściekłości.

- JESTEM PROFESOREM, A WY UCZNIAMI! ŻĄDAM SZACUNKU! – krzyknął

nauczyciel. – GRYFFINDOR TRACI DWADZIEŚCIA PUNKTÓW! ZA PANI

OCZYWISTE POPISYWANIE SIĘ, PANNO GRANGER! – wysyczał i skierował się na

przód klasy, by znów obserwować Ślizgonów.

Kiedy lekcja wreszcie się skończyła, Harry i Ron wyszli z klasy i czekali na Hermionę.

- Za co to wszystko, cholera, było? – zapytał Harry.

- A ktoś mógłby powiedzieć, że życie będzie lepsze, kiedy nie będzie już Sami-Wiecie-

Kogo – powiedział Ron. – Ten bydlak jest gorszy niż kiedykolwiek przedtem. I

widzieliście jego włosy? Obrzydliwe!

- Myśli, że jest taki wyniosły i wszechwładny – Hermiona przeszła koło nich mamrocząc

pod nosem. - Już ja mu pokażę kto tu jest wyniosły i wszechwładny. Poczekajcie, a

zobaczycie. Chce szacunku, to już ja mu go pokażę!

Szła dalej, nie przejmując się tym, że jej najlepsi przyjaciele patrzyli na nią, jakby

właśnie postradała zmysły. To musiało być naprawdę coś, skoro wkurzyło ją tak, by

zaczęła mamrotać do siebie pod nosem, a Snape najwyraźniej dokonał tego podczas tylko

jednej lekcji.

Harry i Ron podążali tuż obok niej, podczas gdy ona szła, mówiąc do siebie cicho o tym,

jak to ona mu pokaże ten szacunek, którego tak bardzo żąda. Weszli do pokoju

wspólnego Gryffindoru i usiedli. Dziewczyna nagle zamilkła, a szelmowski uśmieszek

wypłynął na jej twarz.

- Co kombinujesz, Hermiona? – zapytał Ron.

- Zobaczycie – odpowiedziała. - Zobaczycie.

I cała trójka zaczęła odrabiać zadania domowe.

Po godzinie, Hermiona zapytała:

- Która godzina?

- Prawie piąta, czas na kolację – odpowiedział Harry.

- Dobrze. Wy dwaj idźcie. Ja was dogonię – powiedziała.

- Ale, Hermiono... – zaczął Ron.

- Po prostu idźcie.

Chłopcy poddali się i poszli na obiad. Dziewczyna skierowała się do swojego pokoju i

wzięła garść ziemi z doniczki jednego z jej kwiatów, włożyła ją do małego woreczka i

podążyła do lochów. Wiedząc, że profesor Snape jest zawsze punktualny, widziała go jak

opuszczał swój gabinet i odwracając się szybko pobiegła ile sił w nogach w stronę

Wielkiej Sali. Zatrzymując się w progu, rozsypała ziemię na podłodze, wymruczała kilka

zaklęć i pobiegła szybko na swoje miejsce.

- O co w tym wszystkim chodziło, Hermiono? – zapytała ją Ginny razem z Harrym i

Ronem, którzy śledzili każdy jej ruch.

- Zobaczysz. Mam tylko nadzieję, że zadziała. Nie miałam okazji, by to przetestować –

odpowiedziała, niecierpliwie czekając na pojawienie się Snape’a. – Nadchodzi –

wyszeptała.

Ku ogólnemu zdziwieniu, ziemia zamieniła się w płatki czerwonych róż, które zaczęły

rozsypywać się metr przed stąpającym po nich mistrzem eliksirów, tworząc kwiatowy

dywan wszędzie gdzie stanął.

Na początku niczego nie zauważył. Szedł długimi krokami w stronę stołu

nauczycielskiego, ale kiedy usłyszał kilka chichotów i parsknięć, zwolnił. Patrząc na

uczniów, zobaczył, że pokazują jego stopy i śmieją się. Spojrzał w dół, by zobaczyć

rozrzucone przed nim płatki róż i zatrzymał się nagle. Zmienił kierunek, ale płatki nadal

rozsypywały się przed nim. Patrząc na uczniów spode łba usiłował znaleźć

odpowiedzialnego.

Kierując się raz jeszcze w stronę stołu nauczycielskiego, zajął swoje miejsce obok

dyrektora.

- Ach, róże jak dla króla! – powiedział Albus z dziwnym błyskiem w swoich niebieskich

oczach.

- Ugryź się! – odwarknął Snape, nakładając sobie jedzenie na talerz.

Nadal było słychać chichot, kiedy płatki zaczęły gromadzić się coraz większą stertą

wokół stóp profesora. Po jakichś dziesięciu minutach zaczęły wysypywać się na stół.

Snape rzucił swój widelec i wstał, gapiąc się w stronę Gryfonów, wiedział, że mieli z tym

coś wspólnego. Odwrócił się i wyszedł z Wielkiej Sali.

- Hermiona! – wykrzyknął Harry. – To było genialne!

- Serio, nie widziałem czegoś tak dobrego od czasu, kiedy Malfoy był fretką! – zgodził

się z przyjacielem rudzielec.

- Należało mu się – odparła chłodno dziewczyna. – Nie mam zamiaru dłużej znosić jego

humorów.

- Jak długo te płatki będą go prześladować? – zapytała Ginny.

- Miałam tylko tyle czasu, by pojawiały się w obrębie Wielkiej Sali – odpowiedziała

Hermiona, nakładając sobie kawałek zapiekanki i zaczynając jeść.

- Co jeszcze masz dla niego zaplanowane? – zapytał Ron.

- Słyszałeś kiedyś powiedzenie „Oko za oko, ząb za ząb”? – zapytała w odpowiedzi.

- No – odrzekł Ron, uśmiechając się szeroko.

- Będę się mścić tylko wtedy, kiedy Snape mnie obrazi, ośmieszy, nie doceni, albo będzie

dla mnie wredny – wysyczała cicho.

- A co z nami? – zapytała Ginny.

- Ach, jesteście bardziej, niż mile widziani jeżeli chcecie się dołączyć do zabawy.

Podsunę wam nawet kilka pomysłów, jeśli na was też będzie się wyżywał – powiedziała

Hermiona. Grupa zaczęła się zastanawiać, jakimi sposobami można uprzykrzyć

Snape'owi życie. Pod warunkiem, że sam zacznie.

Kiedy wychodzili z Wielkiej Sali, dalej zaśmiewali się z różanych płatków i nie

zauważyli wysokiej postaci, ukrytej w cieniu wejścia do najbliższej klasy.

- Gryffindor traci dwadzieścia punktów – wysyczał mistrz eliksirów.

Cała czwórka jak na komendę odwróciła się w jego stronę, zobaczyli skrzyżowane na

piersi ręce i groźne spojrzenie.

- Za co? – zapytał Ron.

- Za zbyt głośne zachowywanie się w korytarzu – warknął. – I kolejne dwadzieścia

punktów za podważanie autorytetu nauczyciela. - Ronowi opadła szczęka i Harry musiał

dźgnąć go łokciem w bok, żeby się opanował. – Zachowujecie się tak, jakbyście mieli

tutaj przyjęcie, a powinniście odrabiać prace domowe! Natychmiast wracajcie do pokoju

wspólnego!

Cała czwórka odwróciła się na pięcie, mrucząc pod nosem inwektywy. Kiedy weszli do

pokoju wspólnego, rozsiedli się przed kominkiem.

- Ja rozumiem to, że szpiegowanie dało mu popalić, ale, na gacie Merlina, wojna się

skończyła! – powiedział Ron z trudem łapiąc powietrze.

- Skoro myślał, że mamy imprezę w korytarzu, to ja mu pokażę prawdziwą prywatkę –

rzekł Harry. – Ginny, ty masz zdolności plastyczne, pomożesz mi?

- Jasne – zaszczebiotała Ginny, czerwieniąc się na samą myśl, że Harry potrzebuje jej

pomocy. Była w nim zakochana od pierwszego dnia, kiedy go zobaczyła i w każdej

chwili mogła zrobić dla niego wszystko.

- Co zrobimy? – zapytał podekscytowany Ron.

- Razem z Hermioną zajmiecie się dekoracjami – odpowiedział Chłopiec-Który-Przeżył,

zapraszając ich gestem, by się zbliżyli. – Zrobimy tak... – Wytłumaczył im cały plan ze

wszystkimi detalami, zmuszając swoich przyjaciół do niekontrolowanego chichotu, czy

okazjonalnych wybuchów śmiechu. – Czy są jakieś pytania? – zapytał Harry, na co grupa

zgodnie pokręciła przecząco głowami. – Dobrze, wszyscy powinni być gotowi na

następne podwójne eliksiry – zadrwił chłopak.

***

Podczas obiadu Wielka Sala wypełniona była po brzegi rozgadanym tłumem uczniów,

omawiających swoje lekcje. Brunatna sowa wleciała do pomieszczenia, niezauważona

przez większość uczniów. Wylądowała przed profesorem Snape’em, który niepewnie

odwiązał kartkę od nóżki ptaka, rozglądając się dookoła i zastanawiając się nad tym, kto

jest za to odpowiedzialny, ale niewiele osób zauważyło cokolwiek.

Kiedy otworzył kartkę, wleciało więcej sów, które wylądowały przed każdym

nauczycielem przy stole nauczycielskim. Dopiero teraz większość uczniów zauważyła, że

coś się dzieje. Snape spojrzał na kartkę i odkrył, że jest to zaproszenie urodzinowe. Na

pierwszej stronie znajdował się obrazek wielkiego, czarnego psa wyprowadzanego na

spacer przez wysokiego osobnika w czarnych szatach, który bardzo przypominał jego

samego. Burknął coś pod nosem, kiedy otwierał kartkę.

Czas na Imprezkę!

Zostałeś zaproszony na przyjęcie urodzinowe

Syriusza Blacka!

Kiedy: Środa

Gdzie: Klasa Eliksirów

Dlaczego: Ponieważ Syriusz jest moim najlepszym przyjacielem!

Przyjęcie wyprawia:

Severus Snape

mistrz eliksirów.

Reszta profesorów zaczęła się śmiać, gdy przeczytała swoje zaproszenia.

- O której godzinie, Severusie? – zapytała McGonagall.

- Co mam przynieść? – dopytywała się pani Hooch.

Snape rzucił im gniewne spojrzenie i zaczął je ignorować. Ostrożnie przyglądał się

uczniom, ale żaden nie wyróżniał się z tłumu.

***

Wychodząc ze swoich kwater, Severus Snape masował sobie skronie. Ból głowy, którego

nabawił się na ostatniej lekcji, nie przeszedł, wręcz przeciwnie, zdawał się pogarszać z

każdym krokiem, który przybliżał go do klasy eliksirów, w której oczekiwali na niego

Gryfoni i Ślizgoni. „Bogowie dopomóżcie” pomyślał, gdy za pomocą zaklęcia, robiąc

wiele hałasu otworzył drzwi.

Złoto-bordowe balony oraz urodzinowa muzyka, która dobiegała z klasy, zaszokowała

go.

- CO TU SIĘ, DO JASNEJ CHOLERY, DZIEJE?! – wrzasnął, ale nikt ze

zgromadzonych go nie usłyszał, dopóki nie pozbył się wszystkich balonów i nie wyłączył

muzyki jednym machnięciem różdżki.

Cała klasa spojrzała na niego próbując się uśmiechać, ale widać było, że trzęsą się ze

strachu w oczekiwaniu na jego reakcję. Gdy przyjrzał się dokładnie, zauważył, ze każda

obecna w pomieszczeniu osoba trzymała w ręku zaproszenie, identyczne z tym, które on

sam otrzymał na obiedzie. Nawet Ślizgonów bawił ten dowcip, gdyż Snape bezlitośnie

odbierał im punkty i rozdawał szlabany.

Wszystkie znaki na niebie i ziemi wskazywały na to, że profesor nie wytrzyma i

wybuchnie zbierającą złością, ale nagle zauważył, że Hermiona spokojnie jadła kawałek

ciasta.

- Co ty, na Merlina, robisz? – wysyczał nienawistnie przez zaciśnięte zęby, ale

dziewczyna tylko zlizała czekoladę z palców.

Niewinnie spojrzała w górę na swojego profesora i powiedziała:

- Przepraszam, panie profesorze, ale to był ostatni kawałek ciasta. Ale jeżeli pan chce, to

może pan wylizać mój talerz. – Jak gdyby nigdy nic podała mu naczynie.

Na jego twarzy pojawił się grymas, jakiego nikt ze zgromadzonych nie widział u niego

przez ostatnie siedem lat nauki.

- WYNOCHA! W TYM MOMENCIE WSZYSCY MAJĄ SIĘ WYNIEŚĆ! PANNO

GRANGER, SZLABAN O ÓSMEJ WIECZOREM! NATYCHMIAST WYJŚĆ! –

ryknął. Uczniowie wybiegli z klasy, nie oglądając się za siebie.

- W mordę hipogryfa, Hermiono! Nigdy wcześniej nie widziałem go tak

rozwścieczonego! – wyraził swoje zdanie Harry.

- Zdajesz sobie sprawę, że nie odjął nawet punktów? – dodał Ron.

- Wiedziałam, że będzie wściekły. Chyba nie powinnam była pytać czy chce wylizać

talerz – przyznała Hermiona, czując się prawie winną, ale przypomniała sobie o

szlabanie.

- Dasz sobie z nim radę na szlabanie? – zatroszczył się Potter.

- Jest potwornie wściekły! – powiedział rudzielec.

- Nic mi nie będzie – przekonywała dziewczyna. – No, przecież mnie nie zabije! –

Chłopcy nie wyglądali na całkowicie przekonanych.

***

Po kolacji dyrektor przyszedł do Snape’a, który pracował nad eliksirem w swoim

prywatnym laboratorium.

- Jak ci idzie z eliksirem, Severusie? – zapytał.

- Nie robię takich postępów, jakich mógłbym oczekiwać – warknął wyraźnie zirytowany

Snape. – Potrzebuję więcej czasu – powiedział, krzywiąc się nieznacznie.

- Severusie, wiem, że teraz to dla ciebie ciężki okres i obiecałem, że nie będę się wtrącał

dopóki to nie zacznie mieć wpływu na twoją pracę nauczyciela – rzekł Albus.

- To nie ma wpływu na moje lekcje – wysyczał. – Nie moją winą jest to, że muszę uczyć

kretynów, którzy potrzebują niańki nawet przy warzeniu najprostszych eliksirów!

- Severusie, uspokój się. Wiem, że możesz uczyć. Martwię się po prostu o twój

temperament. Zawsze byłeś surowym wykładowcą i pozyskałeś ich szacunek, ale

ostatnio chyba zaczynasz go tracić. – Mistrz eliksirów rzucił swojemu pracodawcy

wyzywające spojrzenie. - Uważaj na siebie, Severusie – poradził mu Dumbledore.

Chociaż chciał się spierać z dyrektorem, w głębi duszy Snape wiedział, że starzec ma

rację. Tracił panowanie i nad swoim życiem, i nad uczniami, a najgorsze było to, że nie

mógł nic z tym zrobić dopóki nie udoskonali eliksiru, nad którym właśnie pracował.

- Tak, dyrektorze – zadrwił. – A teraz, gdyby był pan tak miły, muszę wrócić do pracy.

Albus przytaknął i wyszedł dalej martwiąc się o swojego mistrza eliksirów.

***

Kilka godzin później ktoś zapukał do drzwi.

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: