Deutermann Peter T. - Oko szatana.pdf - Deutermann Peter T - ssaaggaa

DEETERMANN P.T. - OKO

SZATANA

Czwartek, Biuro Utylizacji I Marketingu Departamentu

Obrony (DRMO*),

Atlanta, Georgia, 21.00

Wendell Carson siedział w swoim biurze menadżera i

zastanawiał się, czy iść

do wozu po broń. Wkrótce zjawi się Lambry z żądaniem

dodatkowych pie-

niędzy. Może powinien doprowadzić do konfrontacji, sprawdzić,

czy zdoła go

wystraszyć i zmusić do wycofania się? Albo grać i na później

zostawić znalezie-

nie jakiegoś rozwiązania?

Obrócił się razem z fotelem. Bud Lambry był prowincjuszem z

Alabamy.

Wysoki, chudy sukinsyn o podejrzliwym spojrzeniu, żujący tytoń.

Był od ośmiu

lat szperaczem Carsona, a wcześniej pracował dla Andy'ego

White'a. Nie ma

co - pomyślał. Bud Lambry nie da się łatwo zastraszyć, więc nisz

głową. Udawaj,

Że dostanie to, czego chce, a później spróbujesz go wykiwać.

Lambry nie wie, ile

jest wart ten cylinder, niech więc dalej żyje w nieświadomości.

Zgódź się na większą

forsę, na cokolwiek, żeby tylko zamknąć mu gębę na kilka dni,

dopóki nie dojdzie

do transakcji. Później nie będzie ważne, co Lambry mówił, myślał,

ani robił.

Wendell Carson, jako były szef DRMO w Atlancie, zniknie stąd z

milionem dol-

ców w kieszeni. Nie oznaczało to, że nie czułby się lepiej mając w

szufladzie

spluwę kaliber 38.

Zerknął na zegarek i niemal jednocześnie usłyszał, jak ktoś

idzie głównym

korytarzem budynku administracyjnego. Po chwili Bud Lambry

wszedł do biura.

Przenikliwym wzrokiem zlustrował pomieszczenie i upewnił się, że

są sami.

 Witaj, Bud - odezwał się Carson, nie ruszając się $ miejsca.

- Podobno

chciałeś ze mną rozmawiać?

 Zgadza się odparł Lambry. Podszedł do okna i przez

żaluzje wyjrzał na

parking. Odwrócił się i przeszył przełożonego nieprzyjemnym

spojrzeniem.

 To coś, to czerwone... He za to dadzą?

 Jeszcze nie wiem Bud skłamał menadżer. - Są bardzo

zainteresowani,

ale jednocześnie dosyć ostrożni.

 Ale dogadacie się?

* DRMO - The Defence Reutilization and Marketing Office-

Biuro Utylizacji i Marke-

tingu Departamentu Obrony.

 7Och, mam taką nadzieję. Jeśli nie, to, do diabła, nie wiem

komu można by

to opchnąć. Ale w czym rzecz?

 W pieniądzach - rzekł Bud. Oczka rozbłysły mu chciwością.

Podszedł do

biurka i potrząsnął rękoma, jakby przygotowywał się do jakiegoś

wysiłku. Po-

chylił się i wsparł dłonie na blacie. Carson czuł jego zapach, była

to mieszanina

potu i tytoniu. - To coś musi być warte całą furę forsy.

Wendell uśmiechnął się.

- Niech zgadnę... Chcesz większą działkę, bo wiesz, że

mamy do czynienia

z czymś szczególnym. A poza tym, to twoje znalezisko.

- To cholerna prawda. Nigdy dotąd nie znaleźliśmy niczego

podobnego.

Carson przytaknął. Udawał, że poważnie się zastanawia.

Wreszcie ponownie

kiwnął głową, tym razem bardziej zdecydowanie.

 Zgoda Bud. Nasza zdobycz jest warta fortunę. Mówiąc

szczerze, w grę

wchodzi taka kwota, że poważnie myślę o wyjeździe stąd, po

dokonaniu transak-

cji. Przede wszystkim dlatego, że to duża suma. Można się też

spodziewać wiel-

kiego zamieszania, kiedy armia zorientuje się, co im zginęło.

 Tak - mruknął Lambry i nieco się odprężył. - Może i ja

zrobię tak samo.

 Co powiesz na pięćdziesiąt procent, Bud? Przecież ta

okazja, to przede

wszystkim twoja zasługa.

Lambry zamrugał zdziwiony. Zapewne zamierzał domagać

się połowy, ale

byłby zadowolony z każdej zdobyczy. Został zaskoczony, lecz po

chwili zmrużył

oczy podejrzliwie.

 Dobra. Ale chcę być na miejscu, kiedy dojdzie do wymiany.

 Nie ma sprawy. Właściwie chciałem cię prosić, żebyś mi

towarzyszył. Już

tylko sama kwota wymaga odpowiedniej obstawy. Wiesz co mam

na myśli?

Bud wyprostował się.

 W porządku - uznał. - Niech mnie pan zawczasu

powiadomi. Jeśli tam-

ci spróbują jakichś numerów, załatwię ich na cacy. Mam pod ręką

odpowiednią

spluwę.

 Nigdy dotąd nie próbowali nas wystawić. Nie ma więc

powodu przypasz-

czać, że teraz będą chcieli to zrobić.

Lambry przeszył Carsona wzrokiem. Starał się odgadnąć jego

zamiary. By-

łem zbyt ugodowy - pomyślał Wendell. Powinienem choć trochę

się opierać.

Bud długą chwilę patrzył na podłogę, nim ponownie podniósł

wzrok na roz-

mówcę.

 A pan niech sobie nie myśli, że może mnie wyrolować,

panie Carson. Chcę

to, co mi się należy.

 Jutro zajmę się wszystkimi przygotowaniami -odpowiedział

Wendell,naj-

spokojniej jak umiał.

Lambry odznaczał się gwałtownym usposobieniem, z powodu

którego już

dwukrotnie miał poważne kłopoty. Był znany z tego, iż nie

rozstawał się z nożem

i nie wahał się go użyć.

Menadżer wstał, by dać do zrozumienia, że ta mała farsa

dobiegła końca.

Miał już pomysł, jak zwieść Buda.

8- Złapię cię jutro przy linii przerobowej na wieczornej

zmianie. Wtedy po-

wiem ci, co ustaliliśmy. Ale pamiętaj, nikomu ani słowa.

Bud parsknął w odpowiedzi.

- Nigdy nie puszczam pary z gęby i wszyscy świetnie o tym

wiedzą.

. Wyszedł trzaskając drzwiami.

Carson głośno wypuścił powietrze z płuc i ponownie usiadł.

Lambry ostatnio

Stawał się coraz bezczelniejszy. Musi coś z tym zrobić, choć

wciąż nie wiedział

co. Wendell Carson, to nie Andy White. Wielki Andy dopadłby

Buda w którymś

z magazynów i dosłownie wybił mu z głowy takie pomysły.

Dał Lambry' emu dziesięć minut na sprawdzenie, czy w

budynku panuje spo-

kój, po czym wstał i zamknął drzwi biura na klucz. Zasunął żaluzje

i sprawdził co

dzieje się na parkingu.

Stał tam tylko jego samochód. Podszedł do sięgającego sufitu

regału na książki

i wsunął rękę za skoroszyty na górnej półce. Wyjął stamtąd

zdobycz: ciężką, czer-

woną, plastikową tubę, długą na ponad metr, o średnicy

dziesięciu centymetrowi

pokrytą oznaczeniami armii Stanów Zjednoczonych. Na każdym

jej końcu znaj-

dowały się po cztery zatrzaski z nierdzewnej stali. Wewnątrz

mieścił się właści-

wy, także stalowy cylinder, z obu stron zamknięty wypukłymi

korkami. Całość

ważyła około siedmiu kilogramów.

Carson popatrzył na tubę. Nie miał pojęcia co oznaczają te

wszystkie napisy,

lecz kiedy odczytał je przez telefon Tangentowi - swojemu

klientowi z Waszyng*

tonu, i wyjaśnił skąd pochodzi cylinder, rozmówca zareagował jak

rażony gro-

mem z jasnego nieba. Skontaktował się z nim ponownie zaledwie

pięć minut póź-

niej, oferując milion dolarów w gotówce. Tak po prostu. A teraz

Budowi wydaje

się, że dostanie połowę tej kwoty.

Chyba w marzeniach, gnojku - pomyślał Wendell. To co

trzyma w rękach

jest jak Święty Graal. To szansa w jego życiu. Kto by pomyślał? -

zadumał się

i odłożył cylinder z powrotem na półkę. Po tylu latach czerpania

drobnych korzy-

ści z aukcji, wreszcie trafił główną wygraną w loterii i to dzięki

temu pojemniko-

wi, prawdopodobnie z jakimś gazem bojowym.

Wątek, Dowództwo Dochodzeniowych Służb

Kryminalnych

Departamentu Obrony (DCIS*), Waszyngton D.C, 12.00

David Stafford, starszy inspektor dochodzeniowy stał w

korytarza naprzeciw

swego przełożonego - pułkownika Parsonsa - i zniecierpliwiony

wysłuchi-

wał wyroku, w praktyce skazującego go na banicję.

* DCIS - The Defence Criminal InVeStigati ve Service -

Departament Obrony Dochodze-

niowych Służb Kryminalnych.

- Atlanta, Dave. Na świecie są gorsze miejsca.

Stafford powoli pokiwał głową, nie patrząc ani na Parsonsa,

ani na żadnego

z mijających go ludzi.

- Chyba wiesz, że robię to, żeby ocalić ci tyłek. Ray Sparks

jest szefem re-

gionu południowo-wschodniego. Bez zbędnych pytań zapewni ci

schronienie

i opiekę. Jedź tam, załatw tę sprawę z aukcjami i pozostań w

cieniu. Poczekaj, aż

wydobrzeje ci ręka. Zapomnij o Alice i rozwodzie, a kiedy wszyscy

tu się uspo-

koją, wrócisz.

Stafford słuchając jednym uchem ponownie przytaknął. To

spotkanie w holu

stanowiło kulminację najgorszych osiemnastu miesięcy w jego

życiu. Miał ocho-

tę powiedzieć: „dzięki, ale może lepiej złożę dymisję i w ten

sposób wszystkim

ułatwię sprawę?" Tyle tylko, że zupełnie nie miał gdzie się

podziać. Musiał spła-

cić dom i samochód. W jego życiorysie aż roiło się od politycznych

akcentów.

Do tego miał unieruchomioną prawą rękę, zniszczone małżeństwo

i tutaj, w River

City poważnych wrogów na wysokich stanowiskach. Właściwie nie

miał więc

wyboru.

Pułkownik przyglądał mu się i najwyraźniej oczekiwał jakiej ś

odpowiedzi.

- Doceniam to, szefie - odparł, wciąż nie podnosząc wzroku.

- Oczywiście

nie podoba mi się to zadanie. Nienawidzę go. - Wreszcie

popatrzył Parsonsowi

prosto w oczy. - Ale naprawdę doceniam to, co pan dla mnie

zrobił. Właściwie

gdzie jest ta Georgia? - zażartował.

Pułkownik uśmiechnął się szeroko.

- Tu masz bilet. Będziesz mile zaskoczony. Ale pamiętaj,

żadnych nume^

rów! Nie rób z igły wideł. Ta sprawa DRMO wisi nam nad głowąjuż

od pewnego

czasu. Pewnie to jakaś błahostka. Kiedy więc będziesz na

miejscu, nie spiesz się.

Czekają już na ciebie rozkazy. Bierz je i znikaj, zanim komuniści

dowiedzą się

o wszystkim.

Pułkownik poklepał Stafforda po ramieniu i odszedł,

zostawiając go samego.

Inspektor westchnął ciężko i ruszył po odbiór rozkazów. Im

szybciej, tym lepiej -

powiedział pułkownik. Co tam do diabła - przemknęło mu przez

głowę. Może

wyjdzie mi na dobre odwiedzenie miejsca, gdzie nie będę czarną

owcą.

Piątek, DRMO, Atlanta, 20.30

W piątkowy wieczór, po zjedzeniu posiłku w pobliskiej

restauracji, Carson

wrócił na parking swojego biura. Zaparkował zielonego,

wojskowego pikapa przed

budynkiem i opuścił boczną szybę. Ponad szumem

samochodowego silnika sły-

szał huk pracującej linii przerobowej, wydobywający się zza

budynku admini-

stracyjnego. Podciągnął szybę, wysiadł z wozu i zamknął go.

Ósma trzydzieści. Linia będzie pracować jeszcze jakieś pół

godziny. Zespół

obsługi, po umieszczeniu przedmiotów przeznaczonych do

zniszczenia na pasie

transportowym, opuścił stanowiska już kilka godzin temu. Został

tam tylko ope-

rator maszyny, który dopilnuje, aż pas zostanie opróżniony, a

później zabezpie-

czy urządzenie. Carson, jako szef, sprawdzał prawidłowość

całej procedury. Tym

razem zadbał, by wieczorną służbę pełnił Bud Lambry.

Wcześniej zatrzymał się przy drodze stanowej numer 42 obok

sklepu meta-

lowego i zlecił przycięcie rurki o średnicy około ośmiu

centymetrów, wypole-

rowanie jej i zatkanie obu końców. Rozmiar był odpowiedni, ale

trzeba było

jeszcze zadbać o właściwą wagę. Wnętrze wypełnił więc

piaskiem. Operator

tokarki zapytał w żartach, czy Carson nie przygotowuje bomby

rurowej. Ten

nie dał zbić się z tropu i odparł, iż zamierza wysadzić budynek

izby skarbowej

w Chamblee, nieopodal Atlanty. Pracownik zaproponował więc

pomoc w tak

szczytnym celu.

.„„ Wendell zamierzał wziąć wypełniony piachem cylinder do

biura, podmienić

go z prawdziwym i zabrać fałszywą zdobycz do budynku

przerobowego. Tam

wyjaśniłby Budowi, że transakcja jest spalona i muszą zniszczyć

cylinder. Jedyny

Deutermann Peter T. - Oko szatana.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: