Dick Philip K.- Galaktyczny Druciarz.pdf

PHILIP K. DICK

GALAKTYCZNY DRUCIARZ

Przełożył Cezary Ostrowski

Tytuł oryginału Galactic Pot-Healer

Wydanie I

Rozdział pierwszy

Przed nim konserwatorem był jego ojciec. On także

łatał porcelanę, a w zasadzie wszelkie ceramiczne

szczątki z Dawnych Czasów, sprzed wojny, gdy nie

wszystko jeszcze robiono z plastyku. Ceramiczny

bibelot to wspaniała rzecz, a każdy naprawiony przez

niego przedmiot stawał się obiektem umiłowanym, nie

dającym się zapomnieć; jego kształt, powierzchnia i

blask pozostawały na zawsze w jego pamięci.

Jednakże nikt już nie potrzebował jego umiejętności.

Pozostało zbyt mało ceramiki, a ludzie, którzy ją

posiadali, dbali o to, by się nie tłukła.

- Jestem Joe Fernwright - powiedział do siebie. -

Najlepszy druciarz na Ziemi. Ja, Joe Fernwright,

różnię się od innych ludzi.

W jego biurze piętrzyły się puste stalowe pudła,

służące do zwrotu naprawionej porcelany. Ale

miejsce na przyjmowany towar od siedmiu miesięcy

świeciło pustkami.

Przez ten czas myślał o wielu rzeczach. O tym, żeby to

rzucić i wybrać dla siebie inny fach, jakikolwiek fach

z przyszłością. Jednak nie jestem wystarczająco

dobry. Nie mam żadnych klientów, ponieważ oni

posyłają swo-

ją porcelanę do naprawy innym firmom. Myślał o

samobójstwie, a także o przestępstwie większego

kalibru, o zabiciu kogoś z hierarchii Światowego

Senatu Pokoju. Ale co by to zmieniło? Życie mimo

wszystko miało jakiś sens, bo pozostała jedna dobra

rzecz, mimo iż wszystko inne oddaliło się od niego.

Gra.

Joe Fernwright z lunchem w dłoni czekał na dachu

swego domu na przybycie ekspresowego

poduszkowca. Chłodne powietrze poranka ziębiło go

ze wszystkich stron. Drżał. Pocieszał się, że

transportowiec zaraz się zjawi. Ale będzie w nim

tłoczno. Więc nie zatrzyma się, przemknie bokiem i

uleci gdzieś w dal. No cóż, pomyślał Joe, mogę się

przejść.

Przywykł do chodzenia. Jak z wieloma innymi

sprawami, tak i z publiczną komunikacją rządowi nie

szło najlepiej. Niech ich cholera weźmie, powiedział

do siebie Joe. A raczej, poprawił się, niech nas weźmie

cholera. W końcu on również był cząstką

rozbudowanego aparatu partyjnego, sieci żyłek

oplatających wszystko, a potem duszących miłosnym

uściskiem obejmującym cały świat.

- Poddaję się - stwierdził stojący za nim mężczyzna,

zaciskając z poirytowaniem wygolone i uperfumo-

wane szczęki. - Zjadę zjeżdżalnią do poziomu ulicy i

pójdę pieszo. Powodzenia.

Mężczyzna przepchnął się pomiędzy oczekującymi na

poduszkowiec, a ci ponownie zwarli swe szeregi, tak

że zniknął z pola widzenia.

Ja też idę, zadecydował Joe. Skierował się ku

zjeżdżalni, a za nim jeszcze paru innych ludzi.

Na poziomie ulicy wszedł na popękany i wypaczony

chodnik, wziął głęboki gniewny wdech i z pomocą

własnych nóg ruszył na północ.

Jakiś policyjny krążownik obniżył lot tuż nad jego

głową.

- Idziesz zbyt wolno - poinformował go odziany

służbowo oficer i wycelował w niego laserowy pistolet

marki Walters & James. - Przyspiesz albo cię skasuję.

- Obiecuję - oznajmił Joe - że się pospieszę. Proszę

tylko o pozwolenie na nabranie tempa. Dopiero co

ruszyłem.

Przyspieszył. Zrównał się z innymi ludźmi dzielnie

przebierającymi nogami, którzy jak on mieli jakąś

pracę lub coś do załatwienia w ten wietrzny

czwartkowy ranek na początku kwietnia 2046 roku w

mieście Cle-veland w Komunistycznej Republice

Ludowej Ameryki Północnej. Albo, pomyślał, mieli

coś, co przypominało pracę. Miejsce pracy, talent,

doświadczenie i pewnego dnia jakieś zamówienie do

wykonania.

Jego biuro i pracownia - kwadratowa klitka - mieściło

ławę, narzędzia, sterty pustych pudeł z metalu, małe

biurko i pradawny fotel, pokryty skórą bujak, który

należał kiedyś do jego dziadka, a potem do ojca.

Teraz on w nim siedział, dzień w dzień, miesiąc za

miesiącem. Miał również porcelanowy wazon,

przysadzisty i pękaty, wykończony niebieską emalią.

Znalazł go wiele lat temu i rozpoznał w nim

japońszczyznę z siedemnastego wieku. Kochał go.

Wazon nigdy nie był stłuczony, nawet podczas wojny.

Usadowił się w fotelu i czuł, jak z trzaskiem

dopasowuje się on do znajomego ciała. Fotel znał go

równie dobrze, jak on znał ów mebel. Wyciągnął

dłoń, by nacisnąć przycisk, który sprawi, że poranna

poczta spłynie przez tubę na jego biurko. Wyciągnął

dłoń, ale zawahał się. A jeśli nic nie przyszło, zapytał

sam siebie. Nigdy nie przychodzi. Ale jak mogło być

inaczej. To jest jak hazard; zawsze wierzysz, że za

którymś razem się uda. I udaje się. Joe nacisnął guzik

i wysunęły się trzy świstki. Za nimi pojawił się szary

pakunek, zawierający dzisiejszą pocztę rządową oraz

jego dzienną dolę. Rządowe pieniądze, w formie

brzydkich i prawie bezwartościowych znaczków.

Każdego dnia, gdy otrzymywał szarą kopertę z nowo

wydrukowanymi banknotami, leciał najszybciej jak

to było możliwe do CZH, najbliższego supercentrum

zaku-powo-handlowego i dokonywał pospiesznych

transakcji. Zamieniał banknoty, póki miały jakąś

wartość, na produkty spożywcze, czasopisma, pigułki

i nową koszulę - cokolwiek użytecznego. Wszyscy tak

robili. Musieli. Trzymanie banknotów ponad 24

godziny było katastrofą, rodzajem samobójstwa.

Mniej więcej w dwa dni traciły one osiemdziesiąt

procent swojej siły nabywczej.

Sąsiad z klatki obok zawołał:

- Niechaj Prezydent żyje nam w wiecznym zdrowiu!

Oto jak brzmiało rutynowe pozdrowienie.

- Tak - odparł Joe refleksyjnie. Klitka na klitce, całe

rzędy klitek. Nagle coś przyszło mu do głowy. Ile

pomieszczeń było w tym budynku? Tysiąc? Dwa, dwa

i pół tysiąca? Mogę dziś się tym zająć, powiedział

sobie. Mogę sprawdzić, ile kabin, prócz mojej,

znajduje się wokół. Wówczas będę wiedział, ilu łudzi

przebywa w budynku... nie licząc chorych i tych, co

już zmarli.

Jednak najpierw papieros. Wyjął paczkę tytoniowych

papierosów, wysoce nielegalnych z uwagi na

niebezpieczeństwo dla zdrowia i narkotyczną naturę,

i zaczął palić.

W tym momencie jego wzrok padł jak zwykle na

czujnik dymu zamontowany w przeciwległej ścianie.

Jeden dymek, dziesięć kredytów, powiedział sobie.

Schował papierosy do kieszeni i przetarł energicznie

czoło, jakby chciał wyrzucić z mózgownicy to

pragnienie, które skłaniało go do wielokrotnego

łamania prawa. O co mi właściwie chodzi, zapytał

sam siebie. Co chcę sobie tym zastąpić? Coś

okazałego, zadecydował.

Czuł wzbierający w nim wielki głód, jakby chciał

pożreć wszystko dokoła. Przenieść wszystko z

zewnątrz do wewnątrz.

To właśnie doprowadziło go do Gry.

Nacisnąwszy czerwony guzik, podniósł słuchawkę i

czekał aż powolna maszyneria połączy go z linią

zewnętrzną.

- Kraaak - oznajmił telefon. Jego ekran wypełniły

bezładne kolory, kształty; elektroniczny miszmasz.

Zadzwonił z pamięci. Dwanaście cyfr, trzy pierwsze

łączyły go z Moskwą.

- Od wicekomisarza Saxtona Gordona - oznajmił

rosyjskiemu oficerowi, którego twarz pojawiła się na

ekranie.

- Znowu Gra, jak przypuszczam - stwierdził operator.

Joe ciągnął dalej:

- Humanoidalny dwójnóg nie może utrzymać

procesów metabolicznych przy pomocy mączki z

planktonu.

Po ganiącym purytańskim spojrzeniu oficer połączył

go z Gaukiem. Spojrzała na niego znudzona twarz

niskiego rangą rosyjskiego urzędnika. Znudzenie

zaraz ustąpiło miejsca zainteresowaniu.

- A presławni witiaz - zaciągnął Gauk. - Dostojni

grażdan mieżdy biezmózgawoj...

- Dość tej mowy - przerwał zniecierpliwiony Joe. Był

to jego zwykły poranny nastrój.

- Prostitie - przeprosił Gauk.

- Masz dla mnie tytuł? - zapytał Joe. Trzymał pióro w

gotowości.

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: