PhilipKDick-Mozemy Cie Zbudowac.pdf

PHILIP K. DICK

Możemy Cię Zbudować

SCAN-dal

Rozdział pierwszy

Naszą technikę doprowadziliśmy do perfekcji na początku lat

siedemdziesiątych. Najpierw zamieszczaliśmy ogłoszenie w lokalnej gazecie, w

dziale ogłoszeń różnych.

Klawikord, także organy elektroniczne, przejęte za długi, stan idealny,

SUPEROKAZJA. Zamiast zabierać jeż powrotem do Oregonu, poszukujemy kogoś,

kto za gotówkę lub dobry kredyt o niskim ryzyku przejmie płatności. Kontakt - Rock,

kierownik Działu Sprzedaży, Fabryka Fortepianów Frauenzimmera, Ontario, Ore.

Przez lata ogłoszenie to ukazywało się w kolejnych miastach, rozsianych po

całych zachodnich stanach, a nawet w miejscach tak odległych od wybrzeża, jak

Kolorado. Całą kampanię oparliśmy na ściśle naukowych podstawach. Kierując się

mapą, posuwaliśmy się tak, aby nie pominąć żadnego miasta. Nasze cztery

ciężarówki z silnikami turbo stale były w ruchu; na każdą przypadał jeden człowiek.

Zamieszczaliśmy więc ogłoszenie, dajmy na to w „San Rafael Independent

Journal", i wkrótce do naszego biura w Ontario w Oregonie zaczynały napływać listy,

którymi zajmował się Maury Rock, mój wspólnik. Sortował je i na ich podstawie

układał spisy adresowe, a gdy na jakimś terenie, na przykład w okolicy San Rafael,

miał wystarczająco dużo nazwisk, telegraficznie kontaktował się z jedną z

ciężarówek. Przypuśćmy, że wiadomość odbierał Fred w hrabstwie Marina. Po jej

otrzymaniu Fred wyjmował własną mapę i porządkował nazwiska we właściwej

kolejności. Następnie szukał budki telefonicznej i dzwonił do pierwszego

potencjalnego klienta z listy.

Tymczasem Maury wysyłał odpowiedź każdej osobie, która wyraziła

zainteresowanie ofertą.

Szanowny Panie Taki a Taki!

Jesteśmy wdzięczni za Pańską odpowiedź na nasze ogłoszenie zamieszczone

w „San Rafael Independent Journal". Człowiek zajmujący się w naszym biurze tą

sprawą wyjechał na kilka dni, ale przesłaliśmy mu Pańskie nazwisko i adres z prośbą,

by skontaktował się z Panem i podał wszystkie szczegóły.

Listy krążyły i przez kilka lat dobrze służyły naszej firmie. Ostatnio jednak

sprzedaż organów elektronicznych gwałtownie spadła. Na przykład na obszarze

Vallejo sprzedaliśmy niedawno czterdzieści klawikordów i ani jednych organów.

Ta ogromna dysproporcja w sprzedaży na korzyść klawikordów

sprowokowała wymianę zdań między mną a moim wspólnikiem, Maurym Rockiem.

Nie była to spokojna rozmowa.

Do Ontario przyjechałem spóźniony. Przebywałem na południe od Santa

Monica, gdzie rozmawiałem o pewnych sprawach z kilkoma społecznikami, którzy

sprosili prawników w celu prześwietlenia naszej firmy i jej metod działania... Próżny

trud, który oczywiście spełzł na niczym, gdyż ściśle trzymamy się prawa.

Ontario nie jest moim rodzinnym miastem. Pochodzę z Wichita Falls w stanie

Kansas. Gdy miałem pójść do szkoły średniej, przeprowadziłem się do Denver, a

później do Boise w Idaho. Pod pewnymi względami Ontario jest przedmieściem

Boise. Znajduje się tuż przy granicy z Idaho: po przejściu przez żelazny most widzi

się płaską krainę, słynną z uprawy roli. Nie opodal zaczynają się lasy wschodniego

Oregonu. Największym zakładem przemysłowym w okolicy jest fabryka pasztecików

ziemniaczanych Ore-Ida, zwłaszcza jej wydział elektroniczny, a w ogóle to pełno w

okolicy uprawiających cebulę japońskich farmerów, których przesiedlono tu podczas

II wojny światowej. Powietrze jest tutaj suche, nieruchomości tanie, a po większe

zakupy ludzie wyjeżdżają do Boise. Jest to duże miasto, którego nie lubię, ponieważ

mało w nim niedrogich chińskich restauracji. Leży w pobliżu starego szlaku do

Oregonu, wzdłuż którego biegnie linia kolejowa do Cheyenne.

Nasze biuro mieści się w centrum Ontario w budynku z cegły stojącym

naprzeciwko sklepu z artykułami żelaznymi. Wokół budynku zasialiśmy irysy,

których kolory korzystnie wpływają na samopoczucie po powrocie z podróży

pustynnymi drogami z Kalifornii lub Newady.

Zaparkowałem mojego zakurzonego chevroleta model Magic Fire i

chodnikiem doszedłem do naszego budynku, mijając po drodze szyld:

SPÓŁKA WAZA

WAZA oznacza WYSPECJALIZOWANE AMERYKAŃSKIE ZESTAWY

AKUSTYCZNE - taka elektronicznie brzmiąca nazwa przyjęta ze względu na naszą

fabrykę organów elektronicznych, z którą - przez rodzinę - jestem mocno związany.

Nazwę Fabryka Fortepianów Frauenzim-mera wymyślił Maury, gdyż lepiej nadawała

się do naszego biznesu z ciężarówkami. Frauenzimmer to nazwisko, które nosiła

rodzina Maury'ego w starym kraju. Rock również zostało wymyślone. Moje

prawdziwe nazwisko brzmi tak, jak się przedstawiam: Louis Rosen, co po niemiecku

oznacza róże. Kiedyś zapytałem Maury'ego, co znaczy Frauenzimmer, na co on

odparł, że dworka. Zapytałem go, skąd w takim razie wziął nazwisko Rock.

- Z zamkniętymi oczami otworzyłem encyklopedię i trafiłem na hasło ROCK

SUBUD.

- Zrobiłeś błąd - powiedziałem. - Powinieneś się nazwać Maury Subud.

Drzwi wejściowe do naszego budynku pamiętają rok 1965 i dawno powinny

zostać wymienione, ale po prostu nie mamy na to pieniędzy. Pchnąłem je - choć duże

i ciężkie, obracają się lekko - i wszedłem na ruchome schody, jedno z tych starych

automatycznych urządzeń. Minutę później byłem na górze i wkraczałem do naszych

pomieszczeń. Towarzystwo w środku ostro popijało i toczyło głośną dyskusję.

- Czas minął - powitał mnie w progu Maury. - Nasze organy elektroniczne są

przestarzałe.

- Mylisz się - powiedziałem. - Tendencja jest dokładnie odwrotna i przemawia

za organami elektronicznymi, Ameryka bowiem w ten sposób zagospodarowuje swą

przestrzeń: elektroniką. Za dziesięć lat nie będziemy sprzedawać ani jednego

klawikordu dziennie. Staną się one reliktami przeszłości.

- Louis - rzekł Maury - spójrz na konkurencję. Elektronika być może będzie

się rozpowszechniać, ale bez nas. Popatrz na organy nastrojów Hammersteina, na

„Euforię" Waldteufla i powiedz mi, kto tak jak ty zadowoli się jedynie brzdąkaniem.

Maury jest wysokim facetem, nadpobudliwym z powodu nadczynności

tarczycy. Ręce mu się trzęsą, trawi zbyt szybko. Bierze na to jakieś pigułki, ale jeśli

nie poskutkują, będzie musiał sięgnąć po radioaktywny jod. Gdy się wyprostuje,

mierzy 188 cm. Ma, lub raczej miał kiedyś, czarne włosy - długie, choć cienkie; duże

oczy i jakieś takie zaniepokojone spojrzenie, jak gdyby dookoła wciąż działo się coś

złego.

- Żaden dobry instrument nigdy nie stanie się przestarzały - powiedziałem.

Maury jednak miał sporo racji. Tym, co nas zrujnowało, były badania nad mapą

mózgu, jakie na szeroką skalę prowadzono w połowie lat sześćdziesiątych, oraz

elektroda wgłębna opracowana przez Penfielda, Jacobsona i Oldsa, a w szczególności

ich odkrycia dotyczące między-mózgowia. Podwzgórze stanowi ośrodek reakcji

emocjonalnych, tymczasem konstruując i reklamując nasze organy elektroniczne, nie

braliśmy go pod uwagę. Fabryka Rosena nigdy nie eksperymentowała z

krótkotrwałymi elektrowstrząsami o wybranej częstotliwości, które podrażniają

pewne szczególne komórki międzymózgowia, i z pewnością od samego początku

przeoczyliśmy istotny fakt, jak łatwo można zestaw elektrycznych przełączników

przerobić na klawiaturę o osiemdziesięciu ośmiu czarnych i białych klawiszach. Jak

większość ludzi, również ja brzdąkałem na organach nastrojów Hammersteina i

podobała mi się ta zabawa. Nie ma w tym jednak nic twórczego. Prawda, że czasami

przypadkiem można trafić na nowy układ bodźców stymulujących mózg i dzięki temu

wytworzyć nowy rodzaj reakcji emocjonalnych, które normalnie nigdy by się nie

ujawniły. Można nawet - teoretycznie - trafić na kombinację, która wprowadzi cię w

stan nirwany. Zarówno korporacja Hammersteina, jak i Waldteufla odniosły dzięki

temu niebywały sukces. Ale to nie muzyka. Komu na tym zależy?

- Mnie - oświadczył Maury już na początku grudnia 1978 roku. Postanowił

więc zatrudnić inżyniera elektronika - zwolnionego z pracy w Federalnej Agencji

Kosmicznej -w nadziei, że zmontuje nam nową wersję organów stymulujących

podwzgórze.

Jednak Bob Bundy, mimo całego swego elektronicznego geniuszu, nie miał

doświadczenia z organami. Wcześniej zajmował się projektowaniem dla rządu

elektronicznych homunkulusów. Homunkulusy to sztuczni ludzie, których zawsze

uważałem za roboty. Wykorzystuje się je do badania Księżyca, wysyłając od czasu do

czasu w kosmos z przylądka Canaveral.

Powody, dla których Bundy opuścił przylądek, są niejasne. Owszem, pił, ale

nie ograniczało to jego zdolności. Uganiał się za kobietami, ale kto tego nie robi.

Przypuszczalnie pozbyto się go, gdyż stanowił zagrożenie dla bezpieczeństwa. Nie

chodzi tu o komunizm - Bundy nigdy nie miał nawet pojęcia o istnieniu

jakichkolwiek przekonań politycznych — ale zagrożenie w tym sensie, że cierpiał na

hebefrenię. Innymi słowy czasami znikał gdzieś, nie mówiąc nikomu ani słowa.

Chodzi w brudnym ubraniu, nie uczesany, nie ogolony i nigdy nie patrzy ci prosto w

oczy. Głupkowato się przy tym uśmiecha. Tę przypadłość psychiatrzy z Federalnego

Biura Zdrowia Psychicznego zwykli określać jako dezorganizację hebefreniczną. Gdy

zada mu się jakieś pytanie, nie wie, jak na nie odpowiedzieć. Cierpi na blokadę

mowy. Ale ręce ma diabelnie sprawne. Może wykonywać swą pracę i robi to dobrze.

Zatem ustawa McHestona go nie dotyczy.

Jednak przez wiele miesięcy, które Bundy u nas przepracował, nigdy nie

zobaczyłem żadnego jego wynalazku. Szczególnie Maury często z nim przebywa,

jako że ja stale jestem w drodze.

- Jedynym powodem, dla którego tak kurczowo się trzymasz tej swojej gitary

hawajskiej z elektroniczną klawiaturą — oświadczył Maury — jest to, że towar ten

produkuje twój ojciec i brat. Oto dlaczego nie chcesz spojrzeć prawdzie w oczy.

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: