Ashley_Anne_Tajemniczy opiekun.pdf

Rozdział pierwszy

Znakomicie dobrane siwki, podziwiane przez wielu dostojnych członków Towarzystwa

Koryntyjczyków, wyłoniły się spod jednego z najwspanialszych w Wiltshire elżbietańskich

łuków i zatrzymały na dziedzińcu stajennym.

Marcus Ravenhurst, właściciel pary rumaków, której mu powszechnie zazdroszczono, zaczekał,

aż stajenny wyskoczy z eleganckiej wyścigowej bryczki i przytrzyma za uzdy rzucające łbami

konie, i ze zwinnością sportowca zeskoczył na ziemię.

Kiedy zmierzał w kierunku domu, zimny lutowy wiatr szarpał jeździecką peleryną, owijając ją

wokół potężnego ciała, i porywał zwiędłe liście, które wirowały nad ścieżką, by w końcu opaść

na gnijące po bokach stosy.

Marcus niezadowolony, patrzył na wysokie drzewa. Wreszcie dotarł do zapewniającego

względną ochronę przed wichrem kamiennego ganku.

Dłonią w rękawiczce uniósł kołatkę z wypolerowanego mosiądzu i kilkakrotnie ostro zastukał.

Dopiero po minucie lub dwóch ciężkie dębowe drzwi stanęły otworem. Marcusa powitał starszy

siwy służący:

- Jakże to, panie Marcus! - wykrzyknął z familiarnością dopuszczalną u długoletniego lojalnego

sługi. Odsunął się na bok, żeby nieoczekiwany gość mógł wkroczyć do holu. - Jaśnie pani nie

wspomniała, że pana oczekuje.

- Bo nie oczekuje, Clegg. Jestem w drodze do Somerset i wpadło mi nagle do głowy złożyć

wizytę. Bardzo krótką, zostanę tylko na jedną noc.

Marcus położył rękawiczki i bobrowy kapelusz z podwiniętym rondem na stoliku w holu, pozbył

się peleryny, odsłaniając błękitny surdut o nienagannym kroju, śnieżnobiały szal i opinające

muskularne nogi płowożółte obcisłe spodnie bez jednej zmarszczki. Prostej elegancji

dwurzędowej kamizelki nie zakłócały ani kieszonki, ani dewizka. Jedyną ozdobą, na której

noszenie pozwalał sobie Marcus, był zwykły złoty sygnet, podkreślający siłę jego kształtnych

dłoni.

Jak zawsze, stary kamerdyner podziwiał wytworną prostotę stroju gościa. Uznał w duchu, że na

całym świecie nie znalazłoby się chyba dziesięciu dżentelmenów, którzy potrafiliby nosić się tak

dobrze, jak najstarszy wnuk jego chlebodawczyni.

- Jaśnie pani jest w swoim prywatnym salonie, proszę pana - obwieścił, odbierając pelerynę i

układając ją z szacunkiem na przedramieniu. - Udam się na górę i poinformuję o pańskim

przybyciu.

- Oszczędź sobie fatygi, Clegg, sam się zaanonsuję. - Surową twarz Marcusa rozjaśnił rzadko na

niej goszczący uśmiech. - Nie lubię, kiedy stawia się mężczyznę w niezręcznej sytuacji, uchronię

cię więc przed tyradami i pytaniami, dlaczego przez kilka miesięcy nie uznałem za stosowne

złożyć wizyty.

- Jak pan sobie życzy. - Kamerdyner odpowiedział śmiertelnie poważnym tonem, choć lekkie

wykrzywienie ust zdradziło jego rozbawienie. - Każę tymczasem przygotować dla pana pokój.

- Dziękuję, Clegg. Dopilnuj, żeby mój stajenny dostał wszystko, czego potrzebuje.

Po pokonaniu schodów Marcus ruszył w prawo, wąskim przejściem prowadzącym do

prywatnych pomieszczeń swojej babki. Zapukał i, nie czekając na odpowiedź, natychmiast

wkroczył do pokoju, zastając hrabinę wdowę usadowioną w fotelu przy kominku, z pledem i

otwartą książką na kolanach.

- Czy to jakiś gość, Clegg? - zapytała, nie odwracając się nawet, by sprawdzić, kto się pojawił w

drzwiach.

- Nie mogę wprost wyrazić swojej satysfakcji z tego, że masz nadal wspaniały słuch, babciu.

- Ha! Ravenhurst! - Zmierzyła srogim spojrzeniem ulubionego wnuka, zmierzającego

zdecydowanie w jej kierunku. - Moje oczy nie widziały cię od dwunastu miesięcy. Zaczęłam już

myśleć, że umarłeś - poinformowała obcesowo.

- Ujmując rzecz ściślej, od trzech miesięcy. - Kiedy z niewinną miną całował ją na powitanie w

policzek, w jego ciemnych oczach błysnęła diabelska iskierka. - Ponadto, co zapewne

stwierdziłaś już z radością, jestem nadal zdrowy na ciele i umyśle.

Odpowiedziała z szelmowskim chichotem:

- Ciało na pewno cię nie zawiedzie, Ravenhurst. Jesteś w tej rodzinie zdecydowanie najlepszym

okazem męskości. Nie cechuje cię wprawdzie uroda, o której warto by choćby napomknąć -

kontynuowała z brutalną szczerością, osłabiając nieco wymowę wcześniejszego komplementu -

ale się nie przejmuj. Nie każda kobieta da się zwieść urodziwą twarzą.

Stanął tyłem do kominka, ogrzewając poły surduta; z leniwą czułością skierował spojrzenie w

dół, na hrabinę. Poza tym, że babka chodząc, korzystała z hebanowej laski i miała siwe włosy

skryte teraz pod uroczym koronkowym czepkiem, nic nie zdradzało, że ma już siedemdziesiąt

pięć lat.

Jej skóra zachowała gładkość, szare oczy spoglądały z ożywieniem, a umysł, ku konsternacji jej

najstarszego syna i dotkliwemu zakłopotaniu jego żony, nadal zachował bystrość, język zaś

złośliwość. Wielu truchlało przed jej otwartością i uszczypliwymi uwagami, jednak nie Raven-

hurst. Jego babka zaliczała się do nielicznej grupy osób, które podziwiał i wielbił.

- Nigdy nie aspirowałem do miana Adonisa, babciu.

- Bardzo słusznie. To, jak wygląda człowiek bogaty niczym krezus, nie ma większego znaczenia

dla szanujących się dam w wieku sposobnym do zamążpójścia.

- Nie jestem aż tak bogaty - zaprotestował.

- Nie próbuj mydlić mi oczu! Jesteś jednym z największych bogaczy, stąpających po tej ziemi -

Uniosła głowę i wpatrywała się w niego w milczeniu, aż wreszcie rzuciła: - Jak długo zamierzasz

tak sterczeć, ogrzewając tyłek przy moim kominku, chłopcze? Idź, nalej sobie kieliszek madery.

Jest z piwnicy Henry'ego. To jedyny przejaw inteligencji, jaki odkryłam

u swojego najstarszego syna: naprawdę potrafi wybrać wino.

Skoro już się tym zajmujesz, nalej także dla mnie.

Marcus posłusznie ruszył do stolika, na którym dostrzegł karafkę.

- Ostatnio kiedy cię odwiedziłem, dowiedziałem się, że doktor Pringle powiedział, iż wolno ci

wypijać tylko jeden mały kieliszek wina do wieczornego posiłku.

- Niech zaraza wydusi wszystkich lekarzy! - zawołała bezlitośnie starsza pani. - Cóż może

wiedzieć ten głupiec? Jeśli sądzisz, że o tej porze będę sobie psuła żołądek herbatą, to się grubo

mylisz!

Wiedząc na podstawie wieloletniego doświadczenia, że dalsze protesty i tak nic by nie dały,

Marcus sumiennie napełnił dwa kieliszki i wręczył jeden poirytowanej babce, po czym opadł na

fotel po drugiej stronie kominka. Kiedy spróbował wybornej madery i usadowił się wygodniej,

zapytał grzecznie, czy hrabia Styne przebywa w rezydencji.

- Nie. - Hrabina wdowa udzieliła odpowiedzi nie bez satysfakcji. - Zabrał tę swoją żonę z twarzą

jak serwatka do Kentu w odwiedziny do jej matki. Nie spodziewaj się ich w ciągu tygodnia, a

przy odrobinie szczęścia dwóch. Czy chciałeś się z nim zobaczyć?

- Nie mogę sobie przypomnieć, bym kiedykolwiek wyraził pragnienie ujrzenia mojego

szacownego wuja Henry'ego - odparł beznamiętnie, wywołując tym znaczne rozbawienie babki.

- Uważam jednak, że powinien coś zrobić z roślinami wokół domu. Przez te drzewa we wnętrzu

jest cholernie ponuro, babciu. W ogóle cały teren to hańba. Nie ma tu nic ładnego.

- Byłabym ci wdzięczna za niewściubianie nosa w nie swoje sprawy, Marcus! Dopóki ja

mieszkam w Dower House, dopóty żadne z tych drzew nie zostanie ścięte. Zapewniają mi osłonę

przed wścibskimi spojrzeniami z pałacu. A Wilkins wkrótce uporządkuje ogród, gdy tylko

pozwoli mu na to reumatyzm.

Rodzinne gniazdo hrabiego Styne zajmowało środek ogromnego parku, około ćwierć mili od

Dower House. Ktoś, kto pragnąłby szpiegować stamtąd hrabinę wdowę, musiałby doprawdy

mieć sokoli wzrok. Marcus zdawał sobie jednak sprawę, że także w tym punkcie spór byłby

stratą czasu, zmienił więc temat, wypytując grzecznie, acz z wyraźnym brakiem zainteresowania,

o zdrowie pozostałych członków rodziny.

Ponieważ hrabina wdowa uznała za stosowne obdarzyć zmarłego hrabiego aż sześcioma

dowodami swoich uczuć, upłynęło nieco czasu, zanim skończyła narzekać na piątkę

pozostałych dzieci i ich liczne potomstwo.

- Agnes była moim pierwszym kurczątkiem i ukochanym, Ravenhurst, nigdy nie robiłam z tego

sekretu. Twoja matka była zdecydowanie najlepsza z nich wszystkich.

- Może nie jestem bezstronny, ale też tak uważam - odpowiedział z rzadką u niego nutą czułości

w głosie.

- Nigdy nie sądziłam, że przeżyję którekolwiek z moich dzieci. - Smutno pokręciła głową. - I to

właśnie moją małą Agnes! Chyba nigdy nie doszła do siebie po śmierci twojego ojca. Stanowili

wyjątkową parę. Pobrali się z miłości.

Nie odpowiedział.

Po dłuższym milczeniu i głębokiej zadumie nad stratą, jaką poniosła przed sześcioma laty i po

której dotąd się nie otrząsnęła, hrabina uniosła wreszcie głowę i posłała pytające spojrzenie

jedynemu potomkowi swojego ukochanego dziecka.

Ciekawiło ją, co skłoniło Marcusa do złożenia jej niespodziewanej wizyty.

- Nie chciałem, byś odkryła, że przejeżdżałem niemal pod twoimi drzwiami i nie zatrzymałem

się - wyjaśnił. - Udaję się do Somerset.

- Tak? A przy okazji zamierzasz odwiedzić tę swoją podopieczną w Bath? Dziwne, właśnie

niedawno o niej myślałam. Agnes i jej matka bardzo się przyjaźniły.

Kształtna męska dłoń, unosząca kieliszek do ust, znieruchomiała w pół drogi.

- Nie. Nie miałem takiego zamiaru.

Nieznaczna zmiana tonu głosu Marcusa nie uszła uwagi jego babki. Przez dłuższą chwilę

wpatrywała się badawczo we wnuka, aż wreszcie zapytała surowo:

- Nigdy nie odwiedzisz tego dziecka, Ravenhurst? Odstawił kieliszek na stolik umieszczony

wygodnie z boku fotela, zerwał się na nogi i znowu stanął tyłem do kominka.

- Ona jest pod dobrą opieką - odparł tonem graniczącym z opryskliwością. - Umieściłem ją w

seminarium w Bath, a potem zainstalowałem kuzynkę Harriet w starym domu mamy przy Upper

Camden Place, żeby zajęła się dziewczyną. Co kwartał wypłacam jej pieniądze na życie. Ma

wszystko, czego potrzebuje; mój sekretarz pilnuje tych spraw.

Babka nadal spoglądała z wyrzutem; Marcus czuł, że wyjaśnienia jej nie przekonały.

- Cóż jeszcze miałbym uczynić? - spytał. - Nic nie wiem o dziewczynach w wieku szkolnym.

- Szkolnym? - powtórzyła. - Czy twój umysł szwankuje, Marcus? Sarah Pennington rzeczywiście

uczęszczała kiedyś do szkoły, ale jej matka wpadła pod ten rozpędzony powóz niecałe cztery

miesiące po tym, kiedy twoja droga mama od nas odeszła. Dziewczyna musi mieć teraz co

najmniej dziewiętnaście lat.

- Tak? I cóż z tego?

Wpatrywała się w niego z widoczną złością.

- To córka chrzestna Agnes, Marcus. Nie sądzę, by oczekiwanie, że poświęcisz nieco uwagi jej

przyszłości, stanowiło przesadę. Dlaczego, na przykład, nie zafundować jej wyjazdu do Londynu

w sezonie? Bath jest w porządku i wiem, że droga Agnes wolała je od Londynu, Sarah jednak z

pewnością byłoby łatwiej znaleźć stosownego kandydata na męża w stolicy. A jeśli przypomina

matkę, spodziewam się, że jest bardzo ładna. Otrzymuje przynajmniej wystarczające środki?

- Nie jest dziedziczką, jeśli to masz na myśli, lecz pobiera uposażenie całkiem nie do

pogardzenia.

- No to jesteśmy w domu! Porozmawiam z twoją ciotką Henriettą, kiedy wróci z Kentu. Wiosną

zabiera do Londynu twoją kuzynkę Sophię, nic nie stoi więc na przeszkodzie, by zajęła się

również Sarah. Och, mogę się zresztą sama podjąć funkcji jej przyzwoitki.

- Nie ma potrzeby, żebyś wyjeżdżała - odparł niemal obojętnie. - Jeśli postanowię sfinansować

sezon towarzyski Sarah Pennington, a jeszcze nie podjąłem decyzji, Harriet się nią zajmie,

przecież za to jej płacę.

- Phi. Ta głupia gęś - zadrwiła hrabina. - Jeśli nie zachowasz ostrożności, Ravenhurst, będziesz

ją utrzymywał do końca życia. Wiesz przecież, że się hazardowała i doprowadziła swojego męża

niemal do ruiny. - Wpatrywała się z namysłem w ogień za plecami wnuka. - Sądzę jednak, że nie

miałeś wtedy wyboru, poza, rzecz jasna, skorzystaniem z pomocy kuzynki. Ja sama chciałabym

uczynić coś więcej, ale... wkrótce po śmierci Agnes... byłabym kiepskim towarzystwem dla

dziecka.

Wyraz czułości zastąpił w jej oczach rozdrażnienie.

- Uwierz mi, babciu, wyrzuty sumienia są tu nie na miejscu. Sarah ma się wystarczająco dobrze.

Latami otrzymywałem niezwykle długie i przeraźliwie nudne listy od kuzynki Harriet. Znam

sytuację i nie mam co do tego najmniejszych wątpliwości. A sezon towarzyski? - Przez chwilę

milczał, zamyślony. - Oczywiście nie sprzeciwiam się temu pomysłowi, dużo jednak zależy od

okoliczności.

- Och? - Starsza pani spojrzała kpiąco na wnuka. - Jakich okoliczności?

- Jest bardzo prawdopodobne, co cię z pewnością ucieszy, że w nieodległej przyszłości mnie

samego skrępują małżeńskie pęta - wyznał Marcus.

- Najwyższy czas, żebyś urządził u siebie pokój dziecinny, Ravenhurst! - Tylko błysk w szarych

oczach zdradził, że nowina ją uradowała. - Któż jest szczęśliwą wybranką? Czy ją znam?

- Być może. To najstarsza córka Bamforda. Była zaręczona z moim przyjacielem Charlesem

Templetonem. Jeśli pamiętasz, zginął parę lat temu w wypadku jeździeckim, kilka tygodni przed

planowanym ślubem. Spadł z konia i skręcił sobie kark.

- Tak, pamiętam wypadek. Nie przypominam sobie jednak tej dziewczyny. Ładna?

- Ładna? - powtórzył Marcus. Ze zmarszczonymi brwiami wpatrywał się w wyimaginowany

punkt na ścianie, jakby z trudem przywoływał z pamięci obraz przyszłej żony. - Nie, tak bym jej

nie określił. Jest dość przystojna, pewna siebie i powściągliwa. Nie uważam tego za wadę. Ma

dwadzieścia sześć lat. Nie pierwszej młodości, rozumiesz, ale nie odpowiadałaby mi młoda

panienka, oczekująca, że będę nieustannie wokół niej tańczył. Znamy się na tyle długo, by mieć

pewność, że będzie nam razem dobrze. Tak - kontynuował, jakby chciał przekonać samego

siebie - Celia Bamford to idealna kandydatka na żonę. Wie, czego się od niej oczekuje. A

zresztą, kiedy obdarzy mnie synem lub dwoma, nie będzie powodu, żebyśmy mieli się często

widywać.

Przemawiał tak beznamiętnie, jakby wybrał przyszłą pannę młodą z rozwagą stosowną przy

kupnie klaczy rozpłodowej. Przerażona hrabina obserwowała w milczeniu ulubionego wnuka.

Radość, która ogarnęła ją po wzmiance o zamierzonym związku, opuściła ją natychmiast. --

Kochasz ją? - zapytała z nienaturalną łagodnością.

- Kocham? - Zaciśnięte usta wykrzywił cyniczny uśmiech. - Nie szukam wybujałych emocji.

Nauczyłem się, babciu, że większość przedstawicielek twojej płci płonie miłością zwłaszcza

wtedy, gdy rozluźniam rzemyk mojej sakiewki. Nie, wystarczy wzajemny szacunek.

W przeciwieństwie do babki, która w nocy długo nie mogła zasnąć i zdrzemnęła się nad ranem,

Marcus wstał wczesnym rankiem. Napisał krótki pożegnalny liścik i wyruszył w drogę do

Somerset.

Wiatr osłabł i dzień był słoneczny, choć bardzo zimny. Podobnie jak ich właściciela, siwki

cechowała siła i zdrowie; osiągnęły rozwidlenie drogi do Trowbridge w dobrym czasie.

Ravenhurst, ku zdumieniu stajennego, nie zjechał jednak na ten trakt, lecz podążył dalej, w

kierunku Bath.

Stajenny wiedział, że jego pan na pewno nie pomylił dróg; przenikliwe spojrzenie ciemnych

oczu dżentelmena nigdy nie pomijało niczego. Zastanawiał się przez chwilę; wiedział, że cel ich

podróży znajduje się o kilka mil na wschód od Wells. Wreszcie postanowił zapytać:

- Czy nie zauważył pan drogowskazu? Na Trowbridge należało zjechać w lewo.

- Zauważyłem, Sutton, postanowiłem jednak wybrać okrężną drogę.

Wiele to nie wyjaśniało, jednak stajennemu, przyzwyczajonemu do szorstkości pracodawcy,

musiało wystarczyć.

Pan Ravenhurst słynął w wytwornym towarzystwie z ostrych uwag i otwartych wypowiedzi -

cech bez wątpienia odziedziczonych po hrabinie wdowie. Ci jednak, którzy go bliżej znali,

wiedzieli, że jest człowiekiem uczciwym i honorowym. Solidna osoba, na której można polegać i

do której zwracano się w sytuacjach kryzysowych.

Cała służba była mu bardzo oddana, i to nie bez przyczyny. Po śmierci ojca okazał się liczącym

się z ludźmi, dbającym o nich panem, który w zamian za dobrą pracę i lojalność zapewniał

pracownikom dobrobyt. Zirytował się więc ogromnie, gdy babka skrytykowała coś, co uznała za

niewypełnienie przez niego obowiązku, choć później przyznał w duchu, że uwagi starszej pani

nie są pozbawione podstaw.

Kiedy skończył dwadzieścia sześć lat, znalazł się w niegodnej pozazdroszczenia sytuacji - został

opiekunem dziewczyny, jeszcze uczennicy. Szybko uporał się z tym problemem, podejmując

swoim zwyczajem stanowcze działania. Poprosił o pomoc niedawno owdowiałą daleką kuzynkę

Harriet Fairchild. Zamieszkała w ostatniej siedzibie jego matki w Bath, by zajmować się

osieroconą Sarah Pennington. Natychmiast niemal zapomniał o istnieniu tego dziecka, jeśli nie

liczyć pobieżnej lektury przeraźliwie nudnych listów kuzynki.

Z bardzo nielicznymi wyjątkami pogardzał całym gatunkiem kobiet. Nie postępował prostacko i

nigdy nie wprawiłby rozmyślnie w zakłopotanie żadnej przedstawicielki płci pięknej, był jednak

prostolinijny i nie miał cierpliwości do fałszywej galanterii.

Jego uszczypliwe uwagi i nachmurzona mina odstraszyły już wiele panien debiutantek,

zmuszając je do ucieczki pod skrzydła dumnych mamuś. Irytowały go panieńskie wapory i

migreny, a łzy rzadko poruszały. Dlaczegóż więc miałby niańczyć jakąś dziewczynę?

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: