Julio Cortazar - Gra w klasy.pdf - e-books - Wakizashi_Ichi

JULIO CORTÁZAR

G RA W KLASY

(T ŁUMACZYŁA : Z OFIA C HĄDZYŃSKA )

SCAN- DAL

TABLICA ORIENTACYJNA

Na swój sposób książka ta zawiera w sobie wiele książek, przede wszystkim zaś dwie

książki.

Pierwszą należy czytać normalnie, a kończy się ona na rozdziale 56, pod którym

znajdują się trzy ozdobne gwiazdki równoznaczne ze słowem „koniec”, w konsekwencji czego

czytelnik bez wyrzutów sumienia może zrezygnować z dalszego ciągu.

Drugą należy rozpocząć od rozdziału 73, czytając w dalszym ciągu według numerów,

które są zaznaczone pod każdym rozdziałem w nawiasach. W razie pomyłki lub też

zapomnienia wystarczy zajrzeć do następującej tabeli:

73 - 1 - 2 - 116 - 3 - 84 - 4 - 71-5-81 - 74 - 6 - 7 - 8 - 93 - 68 - 9 - 104 - 10 - 65 - 11 - 136

- 12 - 106 - 13 - 115 - 14 - 114 - 117 - 15 - 120 - 16 - 137 - 17 - 97 - 18 - 153 - 19 - 90 - 20 - 126

- 21 - 79 - 22 - 62 - 23 - 124 - 128 - 24 - 134 - 25 - 141 - 60 - 26 - 109 - 27 - 28 - 130 - 151 - 152

- 143 - 100 - 76 - 101 - 144 - 92 - 103 - 108 - 64 - 155 - 123 - 145 - 122 - 112 - 154 - 85 - 150 -

95 - 146 - 29 - 107 - 113 - 30 - 57 - 70 - 147 - 31 - 32 - 132 - 61 - 33 - 67 - 83 - 142 - 34 - 87 - 105

- 96 - 94 - 91 - 82 - 99 - 35 - 121 - 36 - 37 - 98 - 38 - 39 - 86 - 78 - 40 - 59 - 41 - 148 - 42 - 75 -

43 - 125 - 44 - 102 - 45 - 80 - 46 - 47 - 110 - 48 - 111 - 49 - 118 - 50 - 119 - 51 - 69 - 52 - 89 - 53

- 66 - 149 - 54 - 129 - 139 - 133 - 140 - 138 - 127 - 56 - 135 - 63 - 88 - 72 - 77 - 131 - 58 - 131

Dla ułatwienia, u góry każdej strony figuruje numer odpowiadający danemu

rozdziałowi.

Z TAMTEJ STRONY

Rien ne vous tue un homme comme d'être obligé de représenter un pays.

JACQUES VACHÉ - list do André Bretona

(Zabija się człowieka każąc mu reprezentować kraj).

Czy udałoby mi się spotkać Magę?

Tyle razy, gdy szedłem przez rue de Seine, wystarczało mi pochylić się nad łukiem

wychodzącym na Quai Conti, aby - zaledwie szarooliwkowe światło, które unosi się nad rzeką,

pozwoliło mi odróżnić jakieś formy - jej szczupła sylwetka od razu rysowała się na Pont des

Arts, czasem przechodząca z jednej strony na drugą, czasem oparta o żelazną barierę,

pochylona nad wodą. I wydawało się tak naturalne przejść na drugą stronę ulicy, wejść na

stopnie mostu, na jego smukły kontur, zbliżyć się do Magi uśmiechającej się bez zdziwienia,

przekonanej, tak jak i ja, że przypadkowe spotkanie jest czymś najmniej przypadkowym w

naszym życiu i że tylko wyznaczają sobie rendez-vous, ci którzy pisują do siebie na

liniowanym papierze, a pastę do zębów wyciskają od samego końca tubki.

Ale teraz nie byłoby jej na moście. Jej delikatna twarz o przezroczystej cerze

pochylałaby się ku starym portalom w dzielnicy Marais, może gawędziłaby ze sprzedawczynią

frytek lub pogryzała parówki na Boulevard Sebastopol. Zresztą doszedłem aż do mostu, ale

Magi nie było. Teraz nie znajdowała się na mojej drodze, a jakkolwiek znaliśmy nasze adresy

paryskich pseudostudentów, każdą pocztówkę uchylającą okienko Bracque'a, Ghirlandaia,

Maxa Ernsta pośród tanich gipsowych ozdób i krzykliwych tapet, nie szukaliśmy się w naszych

mieszkaniach. Woleliśmy spotykać się na mieście, na tarasie kawiarni, w klubie filmowym lub

też wspólnie pochylać się nad kotem na byle podwórzu Quartier Latin. Chodziliśmy nie

szukając się, ale wiedząc, że chodzimy po to, żeby się znaleźć.

Och, Maga, w każdej kobiecie, która była do ciebie podobna, niby ogłuszająca cisza

wzbierało jakieś wyostrzone krystaliczne oczekiwanie, klęsnące pośród smutku, jak mokry

parasol, który się składa. Tak, właśnie jak parasol, Maga.

Może przypomniałabyś sobie ten, który przeznaczyliśmy na straty na wzniesieniu parku

Montsouris, w lodowate marcowe popołudnie... Wyrzuciliśmy go tam, bo znalazłaś go, już

trochę nadłamany, na Place de la Concorde i używałaś bardzo często, przeważnie pakując w

żebra pasażerom metra czy autobusu, gdy roztargniona myślałaś o malowanych ptaszkach lub o

rysunku, który muchy pozostawiają na suficie.

Tego popołudnia spadł drobny deszcz i pełna dumy chciałaś otworzyć twój parasol,

kiedy wchodziliśmy do parku, a zamiast tego w ręku wybuchła ci katastrofa zimnych błyskawic

i czarnych chmur, strzępów poszarpanego materiału i migotania wywichniętych drutów, i

śmialiśmy się zmoknięci, przekonani, że parasol znaleziony na placu powinien godnie umrzeć

w parku, nie zaś włączać się w nieszlachetny cykl koszów do śmieci i rynsztoków; więc

zwinąłem go jak mogłem najlepiej i zanieśliśmy go w wysoko położoną część ogrodu, obok

mostku, przez który przejeżdża pociąg, i stamtąd cisnąłem go z całej siły w dół, w głąb parowu,

w mokrą murawę, ty zaś wydałaś okrzyk, w którym zabrzmiało coś niby przekleństwo Walkirii.

Zatonął w głębi trawy jak statek, uległy zielonej wodzie, wodzie zielonej i burzliwej, à la mer

qui est plus félonesse en été qu'en hiver 1 , w perfidnej fali, Maga, zgodnie z wyszczególnieniami,

którym oddaliśmy się przez dłuższą chwilę zakochani w Joinville i w parku, sami spleceni jak

zmoknięte drzewa albo jak para aktorów z drugorzędnego węgierskiego filmu. A on pozostał

nieruchomy wokół zieleni, niewielki i czarny niby zdeptany owad. I nie poruszył się, żadna z

jego sprężyn nie powróciła do poprzedniej pozycji. Koniec. Skończone. I och, Maga, nie

byliśmy zadowoleni...

Czego szukałem na Pont des Arts? Mam wrażenie, że tego grudniowego czwartku

miałem zamiar iść na prawy brzeg, żeby napić się wina w kafejce na rue des Lombards, gdzie

madame Leonie oglądała mi wnętrze dłoni, zwiastując podróże i niespodzianki. Nigdy cię tam

nie zabrałem, aby madame Leonie obejrzała twoją rękę, może bałem się, że odczyta w niej

jakąś prawdę o mnie, bo zawsze byłaś straszliwym zwierciadłem, monstrualnym, wszystko

przekazującym przyrządem. I to, co nazywaliśmy kochaniem się, znaczyło może, że stałem

przed tobą z żółtym kwiatem w ręce, ty zaś przytrzymywałaś dwie zielone świece, a wiatr wiał

nam w twarze deszcz wyrzeczeń, pożegnań i biletów metra. Wobec czego nigdy cię nie

zabrałem, ażeby madame Leonie, Maga... I wiem, bo mi to powiedziałaś, że nie lubiłaś, gdy

widziałem, jak wchodzisz do małej księgarenki przy rue de Verneuil, gdzie pochylony

staruszek wypełnia tysiące fiszek do kartoteki i wie wszystko, co można wiedzieć o

historiografii. Chodziłaś tam bawić się z kotem, a stary pozwalał ci i o nic nie pytał,

zadowolony, że od czasu do czasu podasz mu jakąś książkę z wyższej półki. A ty grzałaś się

przy jego piecyku o długiej, czarnej rurze i nie chciałaś, żebym wiedział, że chodzisz tam, aby

usiąść koło pieca.

Tylko że trzeba było to wszystko powiedzieć we właściwym momencie; ale niełatwo

jest oznaczyć właściwy moment dla jakiejś rzeczy i nawet teraz, gdy oparty łokciami o most,

patrzę na przepływającą barkę koloru wina, piękną niby lśniący czystością karaluch, na kobietę

w białym fartuchu, która na dziobie wiesza bieliznę, na zielono pomalowane okna z

firaneczkami à la Jaś i Małgosia, nawet teraz, Maga, pytam samego siebie, czy całe to krążenie

1 A la mer qui est plus félonesse... (franc.) - w morzu zdradliwszym latem aniżeli zimą. (Jean Joinville (1224 1319), Historia

świętego Ludwika).

[Przypisy obejmują objaśnienia ważniejszych zwrotów w językach obcych i bardzo nielicznych słów pojedynczych,

trudniejszych do przetłumaczeń (np. słów arabskich) oraz objaśnienia ważniejszych cytatów z podaniem ich źródeł. Nie

objaśniono słów piosenek, jeżeli nie odgrywają one w tekście książek istotniejszej roli (np. piosenek jazzowych) ani też tytułów

w językach obcych. Red .].

Julio Cortazar - Gra w klasy.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: