Z przykrociš należy stwierdzić, iż nastrój polskiego społeczeństwa odnonie organów władzy, a szczególnie stosunek do tychże instytucji jest daleki od pozytywnego. Ostatnie badania opinii publicznej jednoznacznie wskazujš na co raz bardziej krytyczne stanowisko wobec Prezydenta Rzeczpospolitej oraz organów legislatywy. Co zatem jest przyczynš takiego podejcia? Hipotetycznie można, a nawet należałoby próbować uzasadniać wszelkie obawy i nastroje Polaków, poszukiwać metod na poprawę owego stanu rzeczy. Jednakże w obecnej sytuacji politycznej wdrażanie tych sposobów może okazać się niemożliwe do zrealizowania lub po prostu bezowocne. Postaram się jednak przedstawić parę hipotez oraz możliwych działań. Pierwszš takš hipotezš co do przyczyn negatywnego stosunku może być fakt, iż prezydent zawsze będzie kojarzony z danš partiš, z której się wywodzi. Jeżeli dana partia postrzegana jest krytycznie przez społeczeństwo, prezydent również będzie oceniany przez pryzmat jej niekonsekwentnej działalnoci, a to skutkuje obniżeniem poparcia wobec - zarówno partii - jak i w dużej mierze prezydenta. Z poprzedniego argumentu można wysunšć kolejny, odnoszšcy się do negatywnego postrzegania organów władzy ustawodawczej. Krytycznie oceniana działalnoć posłów zwišzana z niekonsekwencjš słownš, brakiem właciwych inicjatyw czy chęci oraz licznymi aferami (m.in. korupcyjnymi) jest przede wszystkim wynikiem posiadanej przez nich władzy oraz brakiem okrelonych ograniczeń. Wspomniane afery z udziałem parlamentarzystów wyrabiajš opinię społeczeństwa na temat wyzyskiwania poprzez władze państwowe obywateli Polski, co skutkuje z kolei wrogim stosunkiem oraz poczuciem niesprawiedliwoci. Jakie więc należałoby podjšć działania w celu poprawy opinii polskiego społeczeństwa o działalnoci tychże instytucji władzy? Jeżeli chodzi o prezydenta, liczy się przede wszystkim jego inicjatywa wszelkie działania, umożliwiajšce wszystkim obywatelom chociaż minimalny udział w polityce, byłyby pozytywnie odbierane przez społeczeństwo. Częstsze rozmowy z młodzieżš, spotkania, podczas których można by zadawać głowie państwa pytania o różne przejawy życia politycznego wiadczyłyby o chęci prezydenta zaangażowania Polaków do uczestnictwa w polityce. Zmniejszyłby się również dystans pomiędzy obywatelami, a przedstawicielem państwa, który jawi się jako osoba całkowicie niedostępna oraz izolowana od społeczeństwa. Ponadto, państwo oraz funkcjonujšce w nim media powinny zachęcać obywateli do zapoznania się z programem osoby startujšcej w wyborach prezydenckich. Wyborcy często nie majš pojęcia na kogo głosujš, gdyż zwyczajnie nie interesujš się politykš głos oddajš kierujšc się np. opiniš sšsiada. Skutkuje to tym, że po jakim czasie nie znajšc żadnych punktów programu wyborczego wybranego (także przez siebie) prezydenta, sš negatywnie nastawieni do jego działalnoci. Zarówno media, jak i władze państwowe powinny starać się o zaangażowanie obywateli w wybory poprzez częstsze organizowanie konferencji, debat publicznych transmitowanych w telewizji i radiu, czy chociażby uprzednie obowišzkowe zapoznanie się z programem wyborczym danej osoby przed zagłosowaniem na niš. Wskazanym jest również, aby sam prezydent wyrażał większš chęć inicjatywy ustawodawczej. Jeli głowa państwa stara się wprowadzić jakie zmiany majšce na przykład na celu zwiększenie bezpieczeństwa w państwie, odbierana jest przez obywateli nie tylko jako przedstawiciel narodu, ale także jako osoba zaangażowana w prowadzenie polityki reprezentowanego społeczeństwa. Dlatego prezydent powinien być osobš kompetentnš, bezstronnš i całkowicie oddanš swojej roli, dzięki czemu będzie odbierany jako człowiek godny powierzonego mu stanowiska. Niezadowolenie społeczeństwa wobec drugiego organu władzy legislatywy wynika między innymi ze wspomnianych wczeniej afer (nie tylko korupcyjnych, można wymienić afery finansowe lub inne- szczególnie popularnš teraz aferę smoleńskš) całkowicie rujnujšcych prawidłowy wizerunek niektórych posłów, co z kolei wpływa na ocenę całociowš prac sejmu. Aby zapobiec takim sytuacjom przede wszystkim należy zwiększyć dozór nad wszelkimi działaniami wymierzonymi przeciwko państwu. Znowu można by mówić o kompetencji pewnych osób nie do końca wywišzujšcych się ze złożonych obietnic, jednak w dużej mierze winę ponosi tu aparat państwa. Należy bowiem zwiększyć nadzór nad pracami poselskimi oraz kontrolę nad działalnociš parlamentarzystów. Organy ledcze, komisje sejmowe szczegółowiej powinny nadzorować pracę posłów oraz wszelkš niesubordynację ze strony tychże członków władzy ustawodawczej. Pozytywnie nastawionej opinii publicznej nie sprzyjajš również wzajemnie zwalczajšce się partie polityczne rywalizujšce o zdobycie przychylnoci społeczeństwa, co odnoni całkowicie odwrotny od zamierzonego skutek. Należałoby stworzyć pomiędzy rywalizujšcymi blokami pewien kompromis dla dobra społeczeństwa, podstawy wspólnej pracy, co zaowocowałoby wspólnš inicjatywš ustawodawczš, a w konsekwencji nie tylko jednostronnymi ustawami z inicjatywy jednej czy dwóch partii, lecz szerszego grona posłów. Dobrym sposobem mogłoby by także rozliczanie posłów wedle ich działalnoci dla dobra państwa. Mam tutaj na myli pensje, które otrzymujš posłowie za swojš pracę. Jeżeli parlamentarzysta podejmie więcej inicjatyw oraz wykaże się politycznym zmysłem powinien zostać nagrodzony przez państwo, jeli natomiast jego praca okaże się bezowocna powinien być cofnięty z pełnionej funkcji albo po prostu nie otrzymać zapłaty. O efektach pracy danego członka parlamentu decydowałoby społeczeństwo. Wszystkie powyższe działania mogłyby przyczynić się do poprawy nastrojów wród Polaków i zmienić nastawienie do organów władzy wykonawczej i ustawodawczej w państwie. Pozytywne relacje pomiędzy władzš, a społeczeństwem sš podstawš do tworzenia państwa sprzyjajšcego rozwojowi indywidualnego dobra jednostki oraz utrzymaniu suwerennoci narodu, dlatego ludzie reprezentujšcy to państwo powinni konsekwentnie i rzetelnie wypełniać swojš funkcję, stojšc na czele tego państwa.
danusia_14