Alex Joe - Pod Szlachetnym Koniem(1).pdf - Alex Joe - ssaaggaa

Joe Alex (Maciej Słomczyński)

Maurice S. Andrews (Andrzej Szczypiorski)

Noël Randon (Tadeusz Kwiatkowski)

Pod Szlachetnym Koniem

Niechaj odnajdą swoich wrogów

Śledztwo przy ulicy Laos

Weekend w pensjonacie „Cyprys”

Pod Szlachetnym Koniem

Joe Alex

(Maciej Słomczyński)

„Niechaj odnajdą swoich wrogów”

Wielcy bogowie, którzy nad głowami

Naszymi gromy tej burzy rozdarli,

Niechaj odnajdą teraz swoich wrogów.

Zadrżyj, nędzniku, tający przed prawem

Swe zbrodnie. Skryj się, ręko krwią splamiona.

William Szekspir Król Lear, akt III, scena 2

tłum. Maciej Słomczyński

1. „Jowialny Mister Knox”

Joe Alex odłożył gazetę, w której pomimo rozpaczliwych wysiłków nie umiał

znaleźć ani jednej interesującej wiadomości. Przymknął znużone oczy i westchnął.

Był bardzo zmęczony. Gdzieś poza szeroką, cicho podzwaniającą taflą olbrzymiej

szyby, zajmującej prawie całą ścianę poczekalni, grzmiały zapuszczane nierówno

silniki wielkiego samolotu pasażerskiego i siedzący doznawał wrażenia, że

przytłumione wibracje motorów wstrząsają wszystkimi komórkami jego mózgu.

A mózg ten był umęczony tygodniem niemijającego upału, tygodniem wypełnionym

setkami zdawkowych rozmów z ludźmi życzącymi mu jak najlepiej, a najbardziej

umęczony mowami pożegnalnymi w czasie bankietu, który zakończył się przed

niecałą godziną, a trwał od wczesnego popołudnia.

Na szczęście port lotniczy Ian Smuts leżał dostatecznie daleko poza miastem, aby

Alexowi udało się pozbyć wszystkich odprowadzających poza prezesem Klubu

Południowoafrykańskich Miłośników Książki Kryminalnej. Prezes, który w ciągu

ostatnich siedmiu dni pełnił wobec niego obowiązki gospodarza, nie pozwolił mu

wziąć taksówki, odwiózł własnym samochodem na lotnisko, ale pożegnał go przed

dworcem, gdyż wypił podczas bankietu trochę za wiele i najwyraźniej obawiał się

późnego powrotu przez opustoszałe ulice miasta, na których czyhały patrole policji

drogowej, tak bardzo zawsze zainteresowane trzeźwością kierowców.

Tak więc Joe wysiadł sam, niosąc w jednej ręce niewielki podróżny neseser, a w

drugiej bukiet wspaniałych białych róż o na wpół rozwiniętych koronach.

Teraz, kiedy siedział zagłębiony w zdradliwie miękkim fotelu małej, bocznej

poczekalni dworcowej, przeznaczonej dla pasażerów ruchu międzynarodowego,

leżące na stoliku róże przypomniały mu nagle Karolinę. Lubił patrzeć na Karolinę

z kwiatami, a te były bardzo piękne, świeże jeszcze zupełnie, z kropelkami rosy

osiadłymi na płatkach. W kropelkach odbijały się maleńkie lampy oświetlające salę.

Westchnął. Pożałował nagle, że nie ma tu Karoliny. Byłoby jej do twarzy z tymi

kwiatami. Miała wrodzony dar posługiwania się otaczającymi przedmiotami dla

podkreślenia swojej urody, a robiła to tak mimowolnie, że…

Myśl przerwała się. Joe z wysiłkiem opanował pragnienie oparcia głowy na

poręczy fotela. Powrócił spojrzeniem do białych róż. Kiedy samolot po przeleceniu

nad całym kontynentem afrykańskim, nad Morzem Śródziemnym i Europą, wyląduje

wreszcie w Londynie, zwiędną już chyba zupełnie. A może poprosić stewardesę, żeby

włożyła je do wody?

To by było przyjemne i takie niecodzienne: dać Karolinie róże z Afryki. Wprost

z lotniska pojedzie do domu, wykąpie się, przebierze, przejrzy pocztę i wyruszy na

poszukiwanie tej śmiesznej, bardzo poważnej dziewczyny, o której nigdy nie potrafi

myśleć obojętnie. Nie zawiadomił jej o dniu i godzinie swego przyjazdu. Nigdy nie

pisywali do siebie i nie telefonowali, jeżeli któreś z nich było za granicą. Kochali się

już od kilku lat trudną miłością wolnych, niezależnych ludzi i wiedzieli oboje

instynktownie, że miłość ta będzie tym prawdziwsza i bardziej trwała, im mniej

będzie w niej obowiązków i stereotypowej uprzejmości, a więcej swobody

i odruchowego działania. Tak. To będzie najlepsze: od rana wyruszy na poszukiwanie

Karoliny z bukietem róż, jeżeli nie tym, to w każdym razie podobnym…

Myśl ta ożywiła go trochę, ale po chwili projekt wydał mu się śmieszny.

— O Boże… — mruknął — przecież ten samolot powinien już tu być…

Ale samolotu jeszcze nie było. Zainstalowany w poczekalni megafon milczał. Joe

wyjął chustkę i otarł nią czoło. Pomimo klimatyzacji i pracujących niestrudzenie

i cicho wentylatorów pod sufitem, powietrze było ciężkie, parne i przesycone lepką

wilgocią.

W tej samej chwili, kiedy Joe westchnął po raz drugi, megafon ożył. Rozległ się

melodyjny, kobiecy głos:

— Uwaga! Uwaga!

Alex szybko uniósł głowę. Owalny, elektryczny zegar na ścianie poczekalni

wskazywał godzinę dwudziestą drugą trzydzieści.

— …podróżnych udających się do Capetown prosimy o zajęcie miejsc

w samolocie znajdującym się przed głównym wejściem dworca! — dokończył

głośnik i ucichł.

Joe opadł na fotel i rozejrzał się leniwie. Kilka stolików, zajmujących wnętrze

salki, było zajętych, ale w sumie osób udających się w kierunku Londynu było bardzo

niewiele.

Przy najbliższym stoliku, na wprost okna, siedziała profilem do patrzącego młoda

i bardzo ładna kobieta, ubrana z może nieco zbyt wyzywającą elegancją. Wszystko,

co miała na sobie, wydawało się o włos za obcisłe, jak gdyby dla podkreślenia

uroków budowy ciała, a maleńki, czerwony kapelusik, osadzony na czarnych,

gładkich włosach, wydał się Alexowi odrobinę zbyt czerwony. Przy fotelu siedzącej,

która przeglądała magazyn ilustrowany, stała niewielka, elegancka walizka, niemal

całkowicie oklejona znaczkami hotelowymi, co Joe również uznał w duchu za dowód

nienadzwyczajnego smaku jej właścicielki. Obok walizki piętrzył się potężny, okuty

kufer–szafa, którego przewóz samolotem musiał kosztować chyba tyle samo, co

przewóz pasażera. Na kufrze leżała parasolka, cienka i lśniąca jak szpada. Przez

chwilę Alex zastanawiał się, jaki może być zawód tej dziewczyny, i doszedł do

wniosku, że albo nie ma żadnego, albo jest gwiazdą musicalu. Skierował wzrok ku

następnemu stolikowi.

Osoby, które znajdowały się przy nim, były nieco bardziej interesujące, chociażby

ze względu na dysproporcje fizyczne zachodzące pomiędzy nimi. Zwrócony twarzą

do Joego, drzemał z głową opartą o poręcz fotela, wygodnie rozwalony, ogorzały

młody człowiek o barach Herkulesa i czole kretyna. Krótkie, jasne włosy ostrzyżone

na jeża, nadawały jego uśpionej twarzy wygląd jeszcze prymitywniejszy, a sportowa

marynarka z grubego tweedu potęgowała szerokość rozłożystych ramion. Natomiast

człowiek siedzący obok drzemiącego stanowił jego fizyczne przeciwieństwo. Był

mały, drobny i ruchliwy, a jego bystre oczka, osadzone pod wypukłym czołem, nad

którym świeciła łysina kończąca się za uszami kępkami siwiejących włosów,

poruszały się niespokojnie, omiatając nieustannie salę krótkimi spojrzeniami, jak

gdyby właściciel ich nie wiedział dokładnie, co spodziewa się dostrzec, ale był

zdecydowany nie opuścić niczego, co mogłoby mieć jakiekolwiek znaczenie. Od

czasu do czasu spoglądał na śpiącego olbrzyma i w pewnej chwili rozluźnił mu

krawat delikatnymi ruchami palców, których troskliwość przypominała ruchy matki,

krzątającej się wokół uśpionego dziecka.

„Ktoś nie śpi, żeby spać mógł ktoś…” — zacytował Joe i uśmiechnął się do siebie.

Zapaśnik albo bokser i jego trener… — pomyślał i przeniósł spojrzenie ku

następnemu stolikowi, przy którym siedział spokojny, stonowanie ubrany pan

w średnim wieku. Był tak podobny do tysięcy Anglików, którzy przekroczyli

pięćdziesiątkę i zdołali w ciągu swego życia osiągnąć dobrobyt, że wzrok Alexa

prześliznął się po nim obojętnie, rejestrując jedynie ciekawy szczegół tej postaci:

niezwykle silnie powiększające okulary w czarnej rogowej oprawie. Kiedy uniósł

głowę, spojrzenia ich zetknęły się na chwilę i Alex dostrzegł ogromne, powiększone

do zdumiewających rozmiarów wypukłością szkieł, wodniste, jasnoniebieskie oczy.

Na stoliku przed tym człowiekiem leżał podobny do pudełka, niewielki, skórzany

neseser, zaopatrzony na całej długości w błyskawiczny zamek. Prawa dłoń siedzącego

spoczywała na neseserze, nie opuszczając go ani na chwilę. Joe pomyślał przelotnie,

Alex Joe - Pod Szlachetnym Koniem(1).pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: