Atramentowe_serce_-_1.pdf

http://chomikuj.pl/magdalena86

Cornelia Funke –

Atramentowy świat 01 –

Atramentowe serce.

Jest to moje własnoręczne przepisywanie.

śyczę miłego czytania i zapraszam na mojego chomika:

http://chomikuj.pl/magdalena86

Tłumaczenie z języka niemieckiego Jan Koźbiał

Tytuł oryginału: Tintenherz

http://chomikuj.pl/magdalena86

chciało świecić, chciało świecić.

Popiół.

Popiół, popiół. Noc.

Paul Celan, Przez ciasną bramę

Nocny gość

KsięŜycowy blask odbija! się w oku konika na biegunach i w oku myszki, kiedy

Tolly wyjął ją spod poduszki, aby obejrzeć. Zegar tykał i zdawało mu się, Ŝe

pośród ciszy nocnej słyszy tupot małych bosych stopek po podłodze, potem

chichot i szepty i coś jakby odgłos przewracania kart duŜej księgi.

Lucy M. Boston, Dzieci z Green Knowe

Tamtej nocy padał deszcz - drobny, szemrzący deszcz. Jeszcze wiele lat później

wystarczyło, Ŝe Meggie zamknęła oczy, a znów go słyszała, jakby ktoś stukał w

szybę delikatnymi paluszkami. Gdzieś w ciemności ujadał pies i Meggie

przewracała się z boku na bok, nie mogąc zasnąć.

Twarda okładka uwierała ją w ucho, jakby ukryta pod poduszką ksiąŜka chciała

zwabić Meggie z powrotem pomiędzy zadrukowane kartki.

- Oho, musi ci być bardzo wygodnie z tym kanciastym, twardym przedmiotem

pod głową - śmiał się ojciec, gdy po raz pierwszy znalazł ksiąŜkę pod jej

poduszką. - Przyznaj się, Ŝe w nocy szepcze ci do ucha swoją opowieść.

- Owszem! Ale to działa tylko u dzieci - odcięła się Meggie, a Mo uszczypnął ją

w nos.

Mo. Meggie nigdy nie nazywała ojca inaczej.

Tamtej nocy - nocy, od której wszystko się zaczęło i która tak wiele zmieniła raz

na zawsze - Meggie jak zwykle miała pod poduszką jedną ze swych ulubionych

ksiąŜek. Nie mogąc usnąć, usiadła, przetarła zmęczone oczy i wyciągnęła

ksiąŜkę. Kiedy ją otworzyła, strony zaszeleściły obiecująco. Meggie uwaŜała, Ŝe

ten pierwszy szept kartek jest za kaŜdym razem inny w zaleŜności od tego, czy

juŜ wie, co ksiąŜka jej opowie, czy teŜ jeszcze nie. Ale najpierw musiała zapalić

światło. W szufladzie nocnego stolika miała schowane zapałki. Mo zabronił jej

http://chomikuj.pl/magdalena86

palić świece w nocy. Mo nie lubił ognia. „Ogień poŜera ksiąŜki" - powtarzał.

Ale w końcu Meggie ma dwanaście lat i chyba potrafi upilnować parę

płomyków. Uwielbiała czytać przy zapalonych świecach.

Na parapecie stały trzy lampki i trzy świeczniki. Właśnie zbliŜyła zapaloną

zapałkę do pierwszego z brzegu knota, gdy usłyszała na zewnątrz kroki.

PrzeraŜona zdmuchnęła zapałkę -jakŜe dokładnie przypominała to sobie po

latach! - i klęcząc na łóŜku, zerknęła przez mokrą od deszczu szybę.

I wtedy go zobaczyła.

Ciemność poszarzała od deszczu, a obcy na jej tle był zaledwie cieniem. W

mroku widziała wyraźnie tylko jego twarz. Do mokrego czoła kleiły się włosy,

deszcz spływał po nim strugami, ale on nie zwracał na to uwagi. Stał

nieruchomo, obejmując piersi skrzyŜowanymi ramionami, jakby w ten sposób

próbował się ogrzać. Stojąc tak, wpatrywał się w ich dom.

„Muszę obudzić Mo!" - pomyślała Meggie.

Jednak nie ruszyła się z miejsca. Serce waliło jej jak młotem. Gapiła się w noc,

jakby obcy zaraził ją swoim bezruchem. Nagle odwrócił głowę i Meggie wydało

się, Ŝe patrzy jej prosto w oczy. Błyskawicznie zsunęła się z łóŜka, zrzucając na

podłogę otwartą ksiąŜkę. Boso wybiegła na ciemny korytarz.

W starym domu panował chłód, choć był juŜ koniec maja.

W pokoju Mo paliło się jeszcze światło. Często czytał do późna w nocy. Meggie

odziedziczyła po nim miłość do ksiąŜek. Kiedy obudzona ze złego snu szukała u

ojca schronienia, nic nie działało na nią tak kojąco jak spokojny oddech Mo tuŜ

obok i cichy szmer przewracanych kartek. Nic nie było w stanie tak szybko

przepłoszyć złych snów jak szelest zadrukowanego papieru.

Postać za oknem nie była jednak snem.

KsiąŜka, którą tamtej nocy czytał Mo, miała bladoniebieską płócienną oprawę.

To takŜe przypominała sobie później Meggie. Pamięć przechowuje nic

nieznaczące drobiazgi!

- Mo, na podwórku ktoś jest!

Ojciec podniósł głowę, patrząc na nią nieprzytomnie, jak zawsze, gdy

przerywała mu czytanie. Potrzebował czasu, by powrócić z innego świata, z

labiryntu liter.

- Ktoś jest? Jesteś pewna?

- Tak. Gapi się na nasz dom. Mo odłoŜył ksiąŜkę.

- Coś ty czytała przed snem, Meggie? CzyŜby Dr. Jekylla i Mr. Hyde-'al

- Proszę cię, Mo, chodź szybko! - zawołała Meggie, marszcząc czoło.

Nie uwierzył jej, ale za nią poszedł. Meggie ciągnęła go za sobą tak gwałtownie,

Ŝe uderzył boleśnie palcami bosych stóp o stertę ksiąŜek. Bo o cóŜ innego? W

http://chomikuj.pl/magdalena86

całym domu leŜały na podłodze piramidy ksiąŜek. KsiąŜki nie tylko stały na

regałach, jak u innych ludzi, ale walały się pod stołami, krzesłami, w rogach

pomieszczeń. Były w kuchni i w toalecie, na telewizorze i w szafach

ubraniowych - małe sterty, duŜe sterty, ksiąŜki grube, cienkie, stare, nowe...

Czekały na Meggie na stole przy śniadaniu -kusząc otwartymi stronami, w

słotne dni przepędzały nudę, a czasem moŜna się było o nie potknąć.

- On tam stoi - szeptała Meggie, ciągnąc Mo do swojego pokoju.

- Czy ma owłosioną twarz? Jeśli tak, moŜe to być wilkołak.

- Przestań!

Meggie spojrzała na niego surowo, choć Ŝarty Mo umniejszały jej lęk. JuŜ

prawie sama nie wierzyła w tę postać na deszczu... dopóki nie podeszła do okna.

- Tam! Widzisz go? - szepnęła.

Mo w milczeniu patrzył przez okno ociekające deszczem.

- A przysięgałeś, Ŝe do nas nigdy nie przyjdzie włamywacz, bo tu nie ma co

kraść - szepnęła Meggie.

- To nie jest włamywacz - odparł Mo, ale kiedy odwrócił się od okna, minę miał

tak powaŜną, Ŝe Meggie poczuła jeszcze szybsze bicie serca. - Idź do łóŜka -

powiedział. - Ten pan przyszedł do mnie.

I wyszedł z pokoju, zanim Meggie zdąŜyła zapytać, co to, na miłość boską, za

wizyta w środku nocy. Przejęta do Ŝywego pobiegła za ojcem. Na korytarzu

usłyszała, jak Mo zdejmuje łańcuch przy drzwiach wejściowych, a gdy znalazła

się w sieni, ujrzała ojca stojącego w otwartych drzwiach.

Do środka wdarła się noc - ciemna i wilgotna. Szum deszczu nasilił się

złowieszczo.

- Smolipaluch! - krzyknął Mo w ciemność. - Czy to ty? Smolipaluch? Co to za

nazwisko? Meggie nie przypominała

sobie, by je kiedykolwiek słyszała. Mimo to brzmiało jakoś swojsko jak odległe

wspomnienie, niemogące się przyoblec w realny kształt.

Przez chwilę na dworze panowała cisza. Tylko deszcz bębnił, mruczał i szeptał,

jakby noc przemówiła ludzkim głosem. Ale potem usłyszeli kroki zbliŜające się

do domu i z ciemności wyłonił się męŜczyzna, którego dostrzegli na podwórku.

Długi płaszcz zmoczony deszczem oblepiał mu nogi, a kiedy obcy wszedł w

krąg światła wylewającego się z sieni, Meggie zdawało

się, Ŝe widzi mały, włochaty, węszący pyszczek - na ułamek sekundy wysunął

się z plecaka, który niósł męŜczyzna, i natychmiast znów się schował.

Smolipaluch otarł rękawem mokrą twarz i wyciągnął rękę do Mo.

http://chomikuj.pl/magdalena86

- Jak się masz, Czarodziejski Języku? - powiedział. - Dawno się nie

widzieliśmy!

- Dawno - powtórzył Mo, z wahaniem ściskając wyciągniętą dłoń Smolipalucha

i patrząc gdzieś obok, jakby się spodziewał, Ŝe z mroku wychynie jeszcze inna

postać. - Wejdź, bo się w końcu przeziębisz. Meggie twierdzi, Ŝe juŜ od kilku

chwil sterczysz tu na deszczu.

- Meggie? No tak, oczywiście.

Pozwolił się wciągnąć do sieni, po czym zaczął tak dokładnie lustrować

dziewczynkę wzrokiem, Ŝe z zakłopotania nic wiedziała, gdzie oczy podziać. W

końcu teŜ zaczęła mu się przyglądać.

- Urosła.

- Pamiętasz ją?

- Jasne.

Meggie uderzyło, Ŝe Mo dwa razy przekręcił klucz w zamku.

- Ile ona ma teraz lat? - spytał Smolipaluch, uśmiechając się do niej.

Był to dziwny uśmiech. Meggie nie umiała powiedzieć, czy wyraŜał drwinę,

protekcjonalność, czy po prostu zakłopotanie. Nie odwzajemniła uśmiechu.

- Dwanaście - odparł Mo.

- Dwanaście? No, proszę.

Smolipaluch odgarnął z czoła ociekające deszczem włosy, które sięgały mu

prawie do ramion. Meggie była ciekawa, jaki mają kolor, kiedy są suche. Zarost

okalający jego wąskie wargi był rudawy jak futro bezpańskiej kotki, której

Meggie czasem stawiała przed drzwiami miseczkę z mlekiem. Na policzkach

sterczały podobnego koloru rzadkie włoski jak pierwszy zarost młodzieńca. Nic

dziwnego, Ŝe nie zakrywały blizn - trzech podłuŜnych bladych szram. Z powodu

tych blizn twarz Smolipa-lucha wyglądała tak, jakby kiedyś popękała i ktoś ją

skleił na nowo.

- Dwanaście - powtórzył. - Oczywiście. Wtedy miała... trzy lata, jeśli się nie

mylę.

Mo skinął głową.

- Chodź, dam ci coś do przebrania - powiedział, ciągnąc gościa z taką

niecierpliwością, jakby nagle zapragnął ukryć go przed Meggie. - A ty - rzucił

jej przez ramię - ty idziesz spać.

I zamknął drzwi do swojej pracowni.

Meggie nadal stała w miejscu, pocierając zmarznięte stopy o łydki. Ty idziesz

spać! Zdarzało się, Ŝe Mo rzucał ją na łóŜko jak worek orzechów, kiedy robiło

się późno. Czasem po kolacji ścigał ją po całym domu, aŜ w końcu, krztusząc

się ze śmiechu, uciekała do swojego pokoju. A czasem był tak zmęczony, Ŝe

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: