Złoty kil.pdf

Desmond Bagley

Złoty Kil

Przeło ył: Andrzej Gostomski

Rozdział 1

WALKER

Nazywam si Peter Halloran, lecz wszyscy wołaj na mnie „Hal". Wyj tek

stanowi moja ona, Jean, która zawsze mówiła mi Peter — najwyra niej kobiety

nie lubi przydomków bliskich im m czyzn. Jak wielu innych, przyjechałem po

wojnie do „kolonii". Podró owałem z Anglii do Afryki Południowej drog l dow

przez Sahar i Kongo. Droga była ci ka, ale to ju zupełnie inna historia. Do

powiedzie , e w 1948 roku znalazłem si w Cape Town; bez pracy i prawie bez

pieni dzy.

W pierwszym tygodniu pobytu w mie cie odpowiedziałem na kilkana cie ofert

pracy, które ukazały si w Cape Times.

Czekaj c na odzew, rozgl dałem si troch .

Tego ranka zaszedłem do doku i w ko cu znalazłem si nie opodal przystani

jachtowej. Oparty o barierk przygl dałem si łodzi, gdy rozległ si za mn jaki

głos:

— Któr z nich by wybrał, gdyby mógł?

Odwróciłem si i ujrzałem zmru one oczy starszego, wysokiego m czyzny, o

przygarbionych ramionach i siwych włosach. Miał ogorzał twarz i s kate dłonie.

Wygl dał na jakie sze dziesi t lat.

Wskazałem na jedn z łodzi.

— My l , e wzi łbym t — powiedziałem. — Jest do du a, aby si na co

przyda , lecz nie za du a do samotnej eglugi. Wygl dał na zadowolonego.

— To „Gracia" — powiedział. — Ja j zbudowałem.

— Wygl da na niezł łódk — odparłem. — Ma ładne linie.

Przez jaki czas rozmawiali my o łodziach. Powiedział, e za Cape Town, w

kierunku Milnerton, ma niewielk stoczni i e specjalizuje si w budowaniu

kutrów, u ywanych przez malajskich rybaków.

Zd yłem je wcze niej zauwa y : te solidne, niesympatyczne statki o

wysokich dziobach i sterówce wsadzonej na gór niby kurzy kojec wygl dały

jednak na bardzo dobre do eglugi. „Gracia" była dopiero jego drugim jachtem.

— Teraz, gdy wojna si sko czyła, nast pi boom — prorokował. — Ludzie

b d mieli kup pieni dzy i rzuc si na jachty. Chciałbym to wykorzysta .

Po chwili spojrzał na zegarek i skin ł głow w stron klubu na przystani.

— Chod my na kaw — zaproponował. Zawahałem si .

— Nie jestem członkiem.

— A ja tak — powiedział. — Zapraszam ci . Weszli my do budynku.

Usiedli my w sali z widokiem na przysta , a on zamówił kaw .

— A tak w ogóle, to nazywam si Tom Sanford.

— A ja Peter Halloran.

— Anglik — stwierdził. — Długo tu jeste ? U miechn łem si .

— Trzy dni.

— Ja nieco dłu ej — od 1910. — Upił łyk kawy i popatrzył na mnie z

namysłem. — Zdaje si , e wiesz co nieco o łodziach.

— Sp dziłem w ród nich całe ycie — odparłem. — Mój ojciec miał stoczni

nie opodal Hull. Te budowali my kutry rybackie — a do wojny.

— A pó niej?

— Pó niej zakład przyj ł kontraktowe prace dla Admiralicji —

powiedziałem. — Robili my szalupy do obrony portu, i tym podobne rzeczy , bo

nie mieli my sprz tu do wykonywania niczego wi kszego — wzruszyłem

ramionami. — Potem był nalot.

— Paskudna sprawa — rzekł Tom. — Czy wszystko zostało zniszczone?

— Wszystko — odparłem bezbarwnym głosem. — Moja rodzina miała dom

tu obok zakładu; te oberwał. Rodzice i starszy brat zgin li.

— Chryste! — powiedział Tom łagodnie. — To straszne. Ile miałe lat?

— Siedemna cie — odpowiedziałem. — Zamieszkałem z ciotk w Hatfield.

Wtedy wła nie zacz łem pracowa dla de Havillanda, buduj c „Mosquito". To

drewniany samolot, dlatego potrzebowali ludzi znaj cych si na robocie w

drewnie. Dla mnie stanowiło to tylko zabijanie czasu do chwili, kiedy mogłem

wst pi do wojska. Jego zainteresowanie wzrosło.

— Wiesz, to ma przyszło — te nowe metody opracowane przez de

Havillanda. Jak s dzisz, czy jego proces formowania na gor co da si zastosowa

przy budowie łodzi?

Zastanowiłem si .

— Czemu nie, efekty s nadzwyczaj zadowalaj ce. W Hatfield

wykonywali my zarówno naprawy, jak i nowe konstrukcje. Widziałem, co dzieje

si z tego typu kadłubem przy bardzo silnym uderzeniu. Jednak koszty b d

wy sze ni przy metodach tradycyjnych, chyba e podejmie si produkcj

masow .

— My lałem o jachtach — rzekł Tom wolno. — Musisz mi kiedy o tym

dokładniej opowiedzie . Co jeszcze wiesz o łodziach? U miechn łem si szeroko.

— Kiedy pragn łem zosta projektantem — powiedziałem. — Jako chłopak

— miałem wtedy około pi tnastu lat — zaprojektowałem i zbudowałem moj

pierwsz wy cigow aglówk .

— Wygrałe jakie wy cigi?

— Razem z bratem pobili my wszystkich — powiedziałem. — To była szybka

łód . Po wojnie, gdy oczekiwanie na demobilizacj dłu yło mi si strasznie,

spróbowałem jeszcze raz. Zaprojektowałem pół tuzina łodzi, dzi ki czemu czas

szybciej min ł.

— Masz jeszcze te rysunki?

— Le gdzie na dnie walizki — odparłem. — Dawno ju ich nie ogl dałem.

— Chciałbym je zobaczy — rzekł Tom. — Słuchaj, chłopcze, a mo e

popracowałby dla mnie? Ju ci mówiłem, e mam zamiar rozwin interes z

jachtami i przydałby mi si kto bystry.

Tym sposobem zacz łem pracowa dla Toma Sanforda. Nast pnego dnia

poszedłem do stoczni z rysunkami. W zasadzie spodobały mu si , wskazał mi

jednak kilka sposobów poczynienia oszcz dno ci.

— Jeste do dobrym projektantem — powiedział. — Musisz jednak

dowiedzie si znacznie wi cej o stronie praktycznej. Zreszt niewa ne, zajmiemy

si tym. Kiedy mo esz zacz ?

Przyj cie oferty pracy u starego Toma było jedn z najlepszych decyzji, jakie

podj łem w yciu.

W ci gu nast pnych dziesi ciu lat powodziło mi si coraz lepiej, a czy

zasłu enie, czy te nie, to inna sprawa.

Dobrze było znów pracowa w stoczni. Nie zapomniałem umiej tno ci

zdobytych w warsztacie ojca i chocia z pocz tku szło mi opornie, wkrótce nie

byłem gorszy od innych, a mo e nawet nieco lepszy. Tom zach cał mnie do

projektowania, bezlito nie wytykaj c bł dy.

— Masz oko do linii — orzekł. — Twoje łodzie to wspaniałe aglówki, lecz

cholernie kosztowne. Musisz wi cej czasu po wi ci szczegółom. Trzeba obci

koszty, eby robi łódki popularne.

W cztery lata po przyj ciu do firmy Tom awansował mnie na kierownika

zakładu, a wkrótce potem po raz pierwszy poszcz ciło mi si przy

projektowaniu. Oddałem projekt na konkurs, ogłoszony przez lokalne

czasopismo eglarskie. Drugie miejsce i pi dziesi t funtów. Co wi cej, projekt

spodobał si pewnemu miejscowemu eglarzowi, który postanowił tak łód

wybudowa . Tom musiał wi c j zrobi , a ja otrzymałem za projekt honorarium,

które powi kszyło moje poka ne ju konto bankowe.

Tom był zadowolony i zapytał, czy mógłbym wykona projekt łodzi, która

stałaby si pocz tkiem serii. Zaprojektowany przeze mnie jacht o wyporno ci

sze ciu ton okazał si bardzo dobry. Nazwali my go „Pingwin", a Tom w

pierwszym roku wybudował i sprzedał ich tuzin; po 2000 funtów. Łód tak mi si

spodobała, e zapytałem Toma, czy mógłby wybudowa jedn dla mnie.

Zrealizował moje zamówienie, bior c najni sz cen i godz c si , abym spłacał

dług w ci gu kilku lat.

Otwarcie biura projektowego o ywiło interesy. Wie ci rozeszły si i ludzie,

zamiast korzysta z projektów angielskich i ameryka skich, zacz li przychodzi

do mnie, dzi ki czemu mogli osobi cie spiera si z projektantem. Tom był

usatysfakcjonowany, gdy wi kszo projektowanych przeze mnie łodzi

budowano w jego stoczni.

W 1954 roku zostałem mened erem zakładu, a w 1955 Tom zaproponował mi

współudział w interesie.

— Nie mam komu tego zostawi — rzekł wprost. — ona nie yje, a synów

nie mam. Starzej si .

— Tom, stu lat do yjesz, buduj c łodzie — powiedziałem. Pokr cił głow .

— Teraz to sobie u wiadomiłem. — Zmarszczył brwi. — Przegl dałem ksi gi

i okazało si , e przysparzasz firmie wi kszych obrotów ni ja, dlatego nie b d

przesadzał z cen za udział. B dzie ci to kosztowało pi tysi cy funtów.

Pi tysi cy funtów stanowiło miesznie nisk cen za udział w tak kwitn cym

interesie. Niestety nie posiadałem nawet cz ci tej kwoty. Dostrzegł wyraz mojej

twarzy i zmru ył oczy.

— Wiem, e tyle nie masz, ale ostatnimi czasy nie le ci szło dzi ki

projektowaniu. Wydaje mi si , e masz zachomikowane jakie dwa tysi ce.

Tom, bystry jak zwykle, miał racj . Miałem kilka setek ponad dwa tysi ce.

— Co koło tego — odparłem.

— W porz dku. Wrzu te dwa tysi ce, a pozostałe trzy we z banku. Po ycz

ci, gdy zobacz ksi gi. B dziesz mógł je zwróci z zysków w niecałe trzy lata,

zwłaszcza je li zrealizujesz plany dotycz ce tej wy cigowej aglówki. Co ty na to?

— W porz dku, Tom — powiedziałem. — Umowa stoi.

Wy cigowa aglówka wspomniana przez Toma stanowiła pomysł, który

przyszedł mi do głowy, gdy w Anglii obserwowałem mod na zestawy typu „Zrób

to sam". Na wysokim południowoafryka skim veldzie jest mnóstwo niewielkich

jezior. S dziłem, e niewielkie łódki mógłbym sprzeda nawet z dala od morza,

gdyby tylko udało mi si je produkowa dostatecznie tanio. Mógłbym wówczas

sprzedawa albo gotow łód , albo zestaw do samodzielnego wykonania dla mniej

zasobnych zapale ców.

Zało yli my kolejn stolarni i zaprojektowałem łód , która stała si

pierwszym modelem klasy „Falcon". Prowadził ten projekt młody facet

nazwiskiem Harry Marshall i nie le si spisał. Nie była to działka Toma, wi c

trzymał si na uboczu, dogaduj c tylko: „Ta twoja piekielna fabryka". A jednak

zarobiła dla nas sporo pieni dzy.

W tym te czasie spotkałem Jean i pobrali my si . Mał e stwo z Jean nie

nale y w zasadzie do tej historii i nie wspominałbym o tym, gdyby nie to, co

zdarzyło si pó niej. Byli my ze sob bardzo szcz liwi i kochali my si . W

interesach dobrze mi si wiodło, miałem on i dom; czego wi cej mo e człowiek

pragn ?

W ko cu 1956 roku Tom zmarł nagle na atak serca. Jak s dz , wiedział, e z

jego sercem jest co nie w porz dku, lecz nikomu o tym nie wspomniał. Swój

udział w stoczni zostawił siostrze ony, która na prowadzeniu interesów nie znała

si zupełnie, a na budowaniu łodzi jeszcze mniej. Zaanga owali my prawników i

zgodziła si odprzeda mi swój udział. Zapłaciłem grubo ponad pi tysi cy, na

które Tom ocenił udział w firmie. Była to jednak uczciwa sprzeda , chocia moja

sytuacja finansowa stała si niepewna i wp dziłem si w powa ny dług

hipoteczny.

Trudno mi było pogodzi si z odej ciem Toma. Dał mi szans , jaka zdarza,

si niewielu młodym ludziom, i byłem mu za to wdzi czny. Zakład zdawał si

opustoszały, gdy stary nie łaził ju mi dzy pochylniami.

Stocznia prosperowała i, jak si wydaje, moja reputacja jako projektanta była

ju ustalona, gdy otrzymywałem mnóstwo zamówie . Jean przej ła sprawy

zarz dzania oraz biuro, a poniewa sam przez wi kszo czasu byłem

przywi zany do deski kre larskiej, awansowałem Harry'ego Marshalla na

mened era stoczni. Radził sobie znakomicie.

Jean, jak to kobieta, gdy tylko przej ła dowodzenie, przeprowadziła w biurze

gruntowne, wiosenne porz dki. Pewnego dnia odgrzebała star blaszan puszk ,

która przez lata stała zapomniana na dalszej półce. Si gn ła do rodka i nagle

spytała:

— Po co trzymałe ten wycinek?

— Jaki wycinek? — mrukn łem z roztargnieniem. Akurat czytałem list, z

którego mogło wynikn interesuj ce zamówienie.

— Ten, o Mussolinim — powiedziała. — Przeczytam ci go — usiadła na

skraju biurka, trzymaj c mi dzy palcami po ółkły kawałek gazety. — „Wczoraj

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: