Brendan Mary - Skandaliczna propozycja.pdf - Brendan Mary - Karo1510

Mary Brendan

Prolog

- Zmienił pan zdanie.

Nuta złośliwości w głosie młodego mężczyzny ubodła Edgara Mereditha.

Zmusił się jednak do uśmiechu.

To Rachel zmieniła zdanie, pomyślał. Miał wrażenie, że się dusi; nie był w

stanie wymówić ani słowa. Uśmiech zniknął z jego twarzy równie szybko, jak się

pojawił.

Po dziewiętnastu łatach i sześciu miesiącach oglądania łez i napadów złości

najstarszej córki w pełni zdawał sobie sprawę, że Rachel jest uparta i porywcza,

jednak nigdy nie podejrzewałby jej o przebiegłość i bezduszność. Tego dnia przeżył

szok. Kiedy kilka godzin wcześniej żona powiadomiła go o wszystkim, zaniemówił

z przerażenia. Teraz jednak musi podjąć rozmowę...

Młody mężczyzna odszedł od grupy przyjaciół; Edgar mógł podziwiać jego

kształtną, muskularną sylwetkę i sprężysty krok. Kurczowo zacisnął dłoń na

wyciągniętej na powitanie silnej, ciepłej ręce gospodarza, wdzięczny za ten gest.

-Czego się pan napije? Koniaku? Szampana? - Aksamitny, melodyjny głos

potęgował ból Edgara. - Widzę, że udało się panu wymknąć na godzinkę... -

Connor Flinte zachichotał porozumiewawczo, wybierając kieliszek dla mężczyzny,

którego od jutra mógłby nazywać ojcem.

Edgar pokiwał głową i z trudem przywołał uśmiech na twarz. Szampan musował

w kieliszku ozdobionym misternym grawerunkiem. Edgar pomyślał, że nie musi już

niczego robić ukradkiem. Chociaż żonie zazwyczaj nie podobały się jego plany i

nalegała, by został na wypadek, gdyby miało się okazać, że jest pilnie potrzebny, nie

zamierzał się dłużej tym przejmować. Nie musiał już szukać wykrętów. Teraz do

woli będzie mógł spędzać czas ze swoimi przyjaciółmi. Przez pół roku z dumą

mógł zaliczać Connora Flinte'a do ich grona. Prawdę mówiąc, ten młody człowiek

stał mu się bliski jak syn. Ale czy teraz major Connor Flintę będzie jeszcze chciał

poświęcać mu czas?

Edgar Meredith miał cztery córki i próbował namówić żonę na syna, jednak

pani Meredith stwierdziła, że we wszystkim należy zachować umiar. Connor miał

stać się niezwykle oczekiwanym przez przyszłego teścia członkiem rodziny. Teraz

Edgar niemal rozpaczał nad stratą „syna". Wydawało mu się, że w pokoju jest

nieznośnie gorąco.

- Nie przypuszczałem, że przyjdzie tak wielu przyjaciół, by okazać mi

współczucie w ostatnim dniu mojej wolności. - Connor uśmiechnął się szeroko,

wskazując od niechcenia hałaśliwie zachowujących się gości, wśród których

znajdował się jego pijany przyrodni brat. Wyborne wino stępiło cięty język

majora, jednak niebieskie oczy przenikliwie spoglądały na Edgara, który

desperacko uciekał wzrokiem.

Meredith pokiwał głową, potarł podbródek i odruchowo uniósł srebrny kielich

do warg. Nagle zdał sobie sprawę, że wypicie szampana byłoby w najwyższym

stopniu niestosowne. Natychmiast odstawił naczynie na stolik z taką

gwałtownością, że mebel drgnął.

Na chwilę spojrzenia obu mężczyzn jednak się spotkały. Edgar poczuł ogromną

ulgę. Zatem Connor już o wszystkim wie, a w dodatku jest gotów ułatwić mu

zadanie. Edgar nie będzie musiał szukać okoliczności łagodzących dla

niegodziwego postępku córki.

-Przepraszam... Najmocniej przepraszam... - Słowa zawisły w powietrzu wśród

głośnego śmiechu gości.

Connor szybko poprowadził Edgara w róg pokoju, z dala od kominka i kolejnych

toastów wznoszonych za pomyślność jego małżeństwa.

-Dlaczego?

Edgar pokręcił głową, przejęty tym słowem tak, jakby usłyszał stek wyzwisk.

- Nie wiem... Jest krnąbrna, uparta... - tłumaczył się słabym głosem, po czym

szybko dodał: - Nie miałem okazji z nią porozmawiać i przemówić jej do rozumu.

Kiedy wróciłem z Windrush, wyjechała już do Yorku.

Odpowiedzią był nerwowy śmiech, po którym nastąpiło przekleństwo. Connor

przeczesał palcami czarne jak heban włosy.

- Do Yorku? To uciekła aż tak daleko? Boże! - wycedził.

- Ciotka... mieszka tam siostra mojej żony... - plątał się Edgar Meredith. -

Przysięgam, że nie mieliśmy o tym pojęcia. Żona szaleje ze zdenerwowania.

Ledwie żyje... Gdybym podejrzewał, że moja córka może zrobić coś podobnego. ..

Przez całe dziewiętnaście lat nawet w gniewie nie tknąłem jej palcem, a Bóg mi

świadkiem, że nieraz świerzbiła mnie ręka. Gdybym wiedział, do czego jest zdolna,

regularnie bym ją karał!

Poczuł na sobie świdrujące spojrzenie niebieskich oczu.

- Tak nie wolno... - Słowa Connora zostały wypowiedziane łagodnie, lecz kryło

się w nich ostrzeżenie.

Edgar zamknął oczy i zwilżył językiem zaschnięte wargi. Usiłował opanować

drżenie rąk i dorównać klasą gospodarzowi.

- Oczywiście zajmę się wszystkimi formalnościami, powiadomię gości,

wielebnego Deana. Zrobię wszystko co trzeba. Jako ojciec panny młodej...

zbuntowanej narzeczonej.. wezmę na siebie całą winę, wstyd i odpowiedzialność.

- Nic nikomu nie powiedziała? Uciekła z kochankiem?

Edgar wyczuł gniew w głosie Connora; aż skulił się ze strachu. Nie mógł

przecież teraz zacząć wyliczać wszystkich żałosnych wymówek Rachel. Nie

śmiałby powiedzieć temu urodziwemu, czarującemu oficerowi kawalerii, wie-

lokrotnie odznaczonemu za odwagę na polu bitwy, że Rachel odrzuciła go w

przededniu ślubu, bo marzył jej się bardziej intrygujący małżonek. Nie chciał

uwierzyć w to, że jego najstarsza córka, dziedziczka majątku, jest płocha i

lekkomyślna, a w dodatku nie liczy się z uczuciami innych i nie ma ani krzty

poczucia obowiązku. Nie potrafiła docenić porządnego człowieka,

zafascynowana zblazowanymi dandysami, z którymi uwielbiała chichotać.

- Podróżuje sama?

- Z siostrą, Isabel. Moja żona i Isabel próbowały przemówić jej do rozsądku.

Isabel była przerażona tym, czego dopuściła się siostra, i wcale nie chciała z nią

jechać. Zawsze były sobie bardzo bliskie. Gdyby ktokolwiek mógł ją powstrzymać,

to tylko Isabel. Na szczęście moja żona uparła się, by Isabel towarzyszyła Rachel.

Brakowałoby już tylko tego, żeby podróżowała sama! Kiedy wróciłem do

Beaulieu Gardens, były już od pięciu godzin w drodze do ciotki Florence.

Uznałem, że moim zadaniem jest teraz tuszowanie skandalu i nie ruszyłem za nimi.

Musiała się domyślić, że moje poczucie obowiązku i obrona honoru będą dla mnie

ważniejsze niż udzielenie jej reprymendy. Rachel zawsze potrafiła wszystko

doskonale przewidzieć. - Oddychał z trudem; wargi mu drżały. - Ale ten bezczelny

spisek to już przesada. Nie zamierzam jej tego wybaczyć! Jeszcze nigdy w życiu nie

czułem się tak bezużyteczny... nie byłem taki wściekły... tak potwornie samotny...

- Rozumiem - powiedział Connor.

Rozdział pierwszy

- Nie chciałabyś mieć męża i dzieci, Rachel?

- Już ci powiedziałam, że wystarcza mi to, że mogę czasem przebywać w

towarzystwie twojego Paula...

-Nie żartuj sobie! Pytam poważnie. - Lucinda zachichotała. - Nigdy nie

żałowałaś, że odrzuciłaś tego Featherstonea?

Przez chwilę Rachel sprawiała wrażenie zaskoczonej. Usiłowała się skupić.

.- A, chodzi ci o tego! .- wykrzyknęła w końcu i zaniosła się śmiechem,

przypominając sobie mężczyznę, który ostatnio się jej oświadczył co, jak się

okazało, było jego jedynym atutem. Prezentował się nie najgorzej: miał kasztanowe

włosy, własne zęby i nie był wdowcem, nie istniało więc niebezpieczeństwo, że jego

miauczący potomek będzie pętał się jej u nóg. Jednak po miesiącu od dnia ogło-

szenia zaręczyn Rachel zdała sobie sprawę, że wcale nie ma ochoty wychodzić za

mąż.

Zorientowała się, że przyjaciółka oczekuje odpowiedzi, i lekceważąco

machnęła ręką.

- Oczywiście, że nie. Brał udział w pojedynkach, uprawiał hazard, a w dodatku

nie był najlepszy ani w jednym, ani w drugim. O mały włos nie odcięto mu ręki w

pojedynku na szpady w obronie honoru jakiejś kobiety z Covent Garden.

Uważam też, że był zbyt rozrzutny. Myślę, że dybał na mój majątek; chciał

zdobyć Windrush, żeby kiedyś załatać dziurę w budżecie.

- A ten drugi adorator? Ten, który trochę utykał i podpierał się laską ze srebrną

rączką, ale miał twarz Adonisa...

- To dziwne, że wspomniałaś akurat Philipa Moncura -zauważyła Rachel,

marszcząc czoło. - Miesiąc temu przysłał mi wiersze, chociaż od trzech lat nie

miałam od niego żadnych wiadomości... od czasu zerwania zaręczyn.

- To miłe, że pamięta o tym, iż lubisz Wordswortha i Keatsa.

- Jeśli pamięta, to znaczy, że postanowił to zignorować, gdyż przysłał mi

wypociny własnej produkcji - cztero-wiersz, w którym sławi mój promienny

uśmiech i pogodę ducha. Nie zareagowałam i zaraz potem dostałam odę, w której

porównał mnie do pięknego, lecz zimnego marmurowego posągu i uznał, że tylko

gorący płomień jego miłości może mnie rozpalić...

Lucinda zakryła usta dłonią, by stłumić śmiech.

- Czuję, że chciałby cię zobaczyć na ślubnym kobiercu.

- A robi wszystko, żeby mnie odstraszyć. Co za dziwak! Dlaczego po prostu nie

złoży mi propozycji?

- Rachel! Chyba nie powiesz mi, że poważnie rozważyłabyś. .-. taką ofertę?

Brendan Mary - Skandaliczna propozycja.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: