Alexandra Sellers - Zawód milioner.pdf - Alexandra Sellers - LadyHenrietta

Alexandra Sellers

Zawód: milioner

Rozdział 1

Poszukuję milionera

Jesteś bogaty, a chcesz być jeszcze bogatszy? Naukowiec-wynalazca bez

środków do pracy poszukuje osoby gotowej zainwestować w kilka

obiecujących, potencjalnie bardzo dochodowych projektów. Referencje.

Kontakt: Vancouver Herald, skrytka 1686.

– Może w tym tygodniu będziesz miała więcej szczęścia – powiedziała

Bel, odkładając „Heralda" na bok. Ale myślę, że powinnaś spróbować

zamieścić ogłoszenie w ogólnokrajowych gazetach.

Jej siostra Tallia przełknęła ostatni kęs śniadania i skinęła głową.

– Masz rację. Jeśli nie dostanę żadnej odpowiedzi, to w przyszłym

tygodniu spróbuję to zrobić. Ale jestem przekonana, że mam większe szanse

tutaj, w Vancouverze.

Ludzie na wschodzie – mówiąc to, miała na myśli Toronto, a nie Kalkutę

– sądzą, że na zachodzie mieszkają same półgłówki.

Bel uśmiechnęła się lekko.

– A piękna blondynka z zachodniego wybrzeża nie może być bardziej

inteligentna niż...

– Niż ogrodowy szpadel – dokończyła Tallia. Obydwie siostry zazwyczaj

jadały śniadanie w mieszkaniu Bel, gdzie przed południem balkon skąpany

był w słońcu. Mieszkanie Tallii znajdowało się w tym samym budynku, lecz

o piętro wyżej i miało balkon wychodzący na zachód, tam więc spotykały

się na kolacjach kilka razy w tygodniu, jeśli Tallia nie była akurat zajęta w

laboratorium, a Bel nie siedziała w uniwersyteckiej bibliotece. Ostatnio

jednak Tallia nie miała już zajęć w laboratorium, toteż wspólne kolacje stały

się częstsze.

– Opowiedz mi, jak ci poszło z Melem Carterem – poprosiła Bel.

Odgadła, że spotkanie nie było udane, chciała jednak poznać szczegóły.

Odkąd jej siostra zaczęła umieszczać w gazetach swoje ogłoszenie, Bel

codziennie mogła liczyć na dawkę dobrej zabawy.

Tallia zazgrzytała zębami i zmarszczyła nos.

– Mel Carter ma więcej ramion niż ośmiornica. Doszło do tego, że

musiałam pozbyć się go siłą.

Bel otworzyła szeroko oczy.

– Coś takiego! I jak on zareagował?

– Powiedział, że znajomość karate w świetle prawa uznawana jest za

broń i że zaskarży mnie o napaść.

– Ale przecież ty nie znasz karate! – zdumiała się Bel.

– Co mu właściwie zrobiłaś?

Tallia tylko wzruszyła ramionami.

– Powiedziałam mu, że to nie było karate, tylko desperacja kobiety, która

wie, czego nie chce. Był wściekły, ale ja też.

Bel spojrzała przelotnie na rowek między piersiami siostry, który na

chwilę ukazał się znad rąbka znoszonej zielonej piżamy, i tylko pokiwała

głową.

– Nawet nie możesz spokojnie wzruszyć ramionami – stwierdziła

beznamiętnie. – Biedny facet musiał być kompletnie ogłuszony.

Jej siostra była piękna. Nawet rodzina musiała to przyznać, choć tego

rodzaju nieskromność nie leżała w charakterze Kanadyjczyków. Od końców

naturalnie jasnych włosów aż po palce u stóp dwudziestosześcioletnia Tallia

Venables była bez skazy. Jej włosy, stopy, łydki, dłonie, usta, zęby i oczy, a

także całe ciało, wielokrotnie pojawiały się w reklamach. Jasne włosy, gęste

i miękkie, opadały na ramiona. Duże oczy miały niezwykły, błękitnozielony

kolor, na widok którego mężczyźni zaczynali śnić o tropikalnych morzach.

Nosa Tallii nie powstydziłaby się rzeźba Michała Anioła, usta były

naturalnie pełne, bez pomocy zastrzyków z kolagenem, a głowa osadzona na

długiej, smukłej szyi. Piersi, bujne i jędrne, jej agentka uważała za nieco

zbyt duże, mężczyźni jednak byli odmiennego zdania. Do tego dochodziła

szczupła talia i fascynująco zaokrąglone biodra oraz długie, smukłe nogi.

Bel nie była zazdrosna o urodę siostry. Nikt z rodziny Venables nie był

brzydki i Bel mogła się wydawać przeciętna jedynie w obecności Tallii.

Trudno było zresztą zazdrościć siostrze urody, która przysparzała jej tylu

kłopotów. Bel zdała sobie z tego sprawę dopiero od niedawna, odkąd

zaczęła studia i zamieszkała w tym samym budynku co Tallia. Dzięki temu

siostry znów stały się sobie bliskie, tak jak w dzieciństwie.

Właśnie uroda była powodem, dla którego Tallia przed kilku laty

opuściła rodzinę. Agentka przypadkiem zobaczyła jej fotografię, przyjechała

do miasteczka, gdzie mieszkała rodzina Venables, i namówiła dziewczynę,

by zamiast wstępować na uniwersytet, zajęła się sprzedawaniem swego

wyglądu.

– Mózg ci nie zginie – przekonywała. – Ale jeśli chcesz wykorzystać

swój wygląd, musisz to zrobić teraz. Potem będzie za późno.

Tallia miała wtedy siedemnaście lat. Dała się namówić, a rodzice

wyrazili zgodę pod jednym warunkiem: że przez dwa lata pozostanie w

Vancouverze, a jeśli po tym okresie okaże się, że jej zajęcie przynosi

przyzwoite dochody, a ona sama wciąż spragniona jest rozgłosu i uznania, to

będzie mogła opuścić rodzinne strony. Toronto, Hollywood i Nowy Jork

muszą jednak poczekać, choć agentka straszyła, że gdy Tallia ukończy

dwadzieścia lat, jej szanse na karierę w tych miejscach zmaleją do zera.

Okazało się, że rodzice zachowali się bardzo rozsądnie, a inteligencja

Tallii stała się ich sprzymierzeńcem. Dwa lata pozowania z pustym

uśmiechem pod nazwiskiem Natasha Fox, które wybrała dla niej agentka,

śmiertelnie znudziły dziewczynę. Owszem, duże zarobki łagodziły minusy

tego zawodu, ale sława, nawet lokalna, szybko stała się ciężarem. Gdy Tallia

skończyła dziewiętnaście lat, wróciła na studia, do swej pierwszej miłości –

nauk stosowanych. Nie zarzuciła zupełnie pozowania, traktowała je jednak

wyłącznie jako sposób na opłacenie nauki. A gdy jej siostra Bel zaczęła

studia na tym samym uniwersytecie, Tallia mogła również i ją wesprzeć

finansowo. Tylko to trzymało ją jeszcze przy zawodzie modelki.

Ale przede wszystkim Tallia była wynalazcą, a w tej dziedzinie jej uroda

stawała się nieznośnym ciężarem. Odczuła to szczególnie dotkliwie, gdy

utraciła posadę na uniwersytecie za przyczyną swojego przełożonego, który

nie mógł ścierpieć, że Tallia odrzuciła jego awanse. Teraz miała wybór:

mogła przyjąć ofertę pracy w laboratorium badawczym pewnej fabryki i

robić to, co interesowało jej pracodawców, albo zająć się tym, co

interesowało ją samą – do tego jednak potrzebowała środków finansowych.

Dlatego właśnie postanowiła dać to ogłoszenie. Niestety, Tallia

przekonała się szybko, że myśli o seksie nie były obce nawet zachłannym

milionerom, którzy pragnęli przekształcić swoje miliony w miliardy. Choć

opowiadanie o wieczorze spędzonym w towarzystwie Mela Cartera brzmiało

zabawnie, w głosie Tallii dźwięczała desperacja.

– Bel, co ja mam zrobić, żeby przekonać tych ludzi, że potrafię myśleć?

– westchnęła w końcu.

– Nie w tym rzecz – odrzekła Bel, która po matce odziedziczyła zmysł

praktyczny. – Oni wierzą, że potrafisz myśleć, tylko że bardziej interesuje

ich seks. Może mogłabyś jakoś ukryć swoją urodę.

– Ale jak? Widziałaś przecież, jak wyglądałam wczoraj wieczorem! –

oburzyła się Tallia. – Bez makijażu, włosy związane w koński ogon,

skromny kostium...

Bel skinęła głową, myśląc o czymś intensywnie.

– Marlon Brando – powiedziała w końcu.

– Co? – zdumiała się Tallia.

– Pucołowate policzki. Pamiętasz ten stary film, który widziałyśmy parę

miesięcy temu w Art Cinema? Brando miał tam wkładki w policzkach.

Przeczytałam to w programie. Brak makijażu nie wystarczy. Musisz

zbrzydnąć. Ten charakteryzator, który zajmował się tobą w „Północnej

opowieści", na pewno potrafiłby ci pomóc.

Tallia przez chwilę patrzyła na siostrę, a potem potrząsnęła głową.

– Nic z tego nie wyjdzie. Film to nie jest zwyczajne życie.

– Ależ oczywiście, że wyjdzie! – śmiała się Bel, coraz bardziej

podniecona własnym pomysłem. – Możemy ci dorobić garb albo...

Urwała, słysząc znajome stuknięcie listów wpadających do mieszkania

przez szparę w drzwiach. Tallia również je usłyszała i zerwała się na równe

nogi.

– Listonosz! – zawołała, biegnąc do drzwi. Otworzyła je i wykrzyknęła:

– Lee!

Listonosz był już przy następnych drzwiach. Na dźwięk swojego imienia

obejrzał się przez ramię i na jego twarzy pojawił się szeroki uśmiech.

– Cześć, Tallio! – zawołał z entuzjazmem.

– Masz coś dla mnie? – zapytała dziewczyna.

– Wiesz, że nie wolno mi tego robić. Mógłbym stracić pracę.

– Ale przecież obydwoje wiemy, że ja to ja, prawda? – przekonywała go

Tallia, podchodząc bliżej. – Natalia Venables. Więc kto niby miałby na

ciebie donieść?

Listonosz wzruszył ramionami, jakby od początku wiedział, że stoi na

przegranej pozycji.

– Poczekaj chwilę – rzekł, przeglądając plik listów trzymanych w dłoni.

– Same rachunki. Zdaje się, że znów nie napisał.

Podał jej kilka kopert. Tallia rzuciła na nie okiem i wbiegła do

mieszkania siostry, z podnieceniem wołając od progu:

– Poczta! Jest coś z gazety!

Alexandra Sellers - Zawód milioner.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: