Clare Cathryn - Klucz do milości.pdf - Clare Cathryn - Karo1510

CATHRYN CLARE

Klucz

do miłości

Harleąuin

Toronto • Nowy Jork • Londyn

Amsterdam • Ateny • Budapeszt • Hamburg

Madryt • Mediolan • Paryż • Sydney

Sztokholm • Tokio • Warszawa

ROZDZIAŁ PIERWSZY

Mokry śnieg spływał jej po karku. Maggie nawet nie

usiłowała go strząsnąć. Rękawiczki przemoczyła do

suchej nitki, a i sama nie była w lepszym stanie. Straciła

pół godziny na łapanie taksówki, śnieg tymczasem

przeniknął już chyba w najbardziej niedostępne zakamar

ki pod jej odzieżą i teraz wszędzie czuła wilgoć.

Przeszła przez obszerny parking przed między

narodowym portem lotniczym i zobaczyła swój

samochód. Miała nadzieję, że ślusarz wkrótce się

zjawi, zgodnie z obietnicą.

Odniosła mgliste wrażenie, że coś za nią jedzie.

Odwróciła głowę. Przez chwilę nie widziała nic, oślepiona

blaskiem reflektorów bijących światłem prosto w oczy,

zaraz potem ciemnoniebieska półciężarówka przemknęła

obok i pryskając fontanną śnieżnej mazi, ochlapała

Maggie od czubków przemiękniętych butów aż po uszy.

- Hej! - zaprotestowała głośno.

Ku jej zaskoczeniu półciężarówka zwolniła, jakby

szofer usłyszał okrzyk. Potem zaczęła bardzo powoli

się cofać.

Furgon miał wyszczerbione błotniki, a rysy i za

drapania bez wątpienia kwalifikowały go na weterana

ruchu w Bostonie. Oznaczenie na drzwiczkach było

jednak zupełnie jasne: K.C. Nocne usługi ślusarskie.

Kierowca opuścił szybę w drzwiczkach. Maggie

pomyślała, że w wytartej i rozciągniętej skórzanej

kurtce doskonale pasuje do swojego pojazdu.

- Paskudna noc - stwierdził. - Chyba jest pani

trochę mokra.

KLUCZ DO MIŁOŚCI

- Nie ma na mnie suchego miejsca, i to dzięki panu

- oznajmiła ze złością. - Czy zawsze pan tak prowadzi?

- Przy moim zajęciu czas to pieniądz - odparł.

Wygramolił się z kabiny i zatrzasnął za sobą drzwiczki.

Mężczyzna spoglądał to na twarz Maggie, to na

skrawek papieru trzymany w dłoni. Oczy miał prawie

tak ciemne, jak włosy.

- Czyżby przypadkiem nazywała się pani Maggie

Lewis?

- Niech mi pan wierzy, że gdybym mogła być dziś

kimkolwiek innym, to chętnie skorzystałabym z tej

szansy - uśmiechnęła się na przekór sobie. - Ale cóż,

rzeczywiście nazywam się Maggie Lewis. Mój samochód

stoi tam, a mnie się spieszy do domu, więc...

- Załatwię to tak szybko, jak to będzie możliwe

- przerwał jej - ale najpierw muszę mieć pewność, że

się rozumiemy. Czy dział przyjmowania zgłoszeń

poinformował panią o cenniku?

- Nie. Tak mnie ucieszyło znalezienie kogoś, kto

przyjedzie, że zapomniałam zapytać.

- Biorę osiemdziesiąt dolarów za każdą zaczętą

godzinę, z pierwszą włącznie. Poza tym wspominała

pani, że samochód ma jakiś wymyślny system alarmowy.

- Owszem. Właśnie dlatego nie chciała się nim

zająć policja. To oni zasugerowali, żebym wezwała pana.

- System alarmowy zwiększa ilość pracy. Dostanie

się do wnętrza pojazdu może być nieco trudniejsze

niż normalnie. A zrobienie tego bez klucza kosztuje

dodatkowe piętnaście.

- Czyli mam zapłacić za wszystko co najmniej

dziewięćdziesiąt pięć dolarów? To śmieszne, panie...

- Przyjaciele nazywają mnie Connor - powiedział

gładko. Uśmiechał się szeroko, bezczelnie próbując

obudzić w niej przyjazne uczucia.

Warunki, jakie zaproponował, uniemożliwiły to

jednak skutecznie.

- Założę się, że przyjaciołom nie liczy pan dziewięć

dziesięciu pięciu dolarów za uruchomienie samochodu,

bo chyba nazywaliby pana zupełnie inaczej - wycedziła

Maggie lodowato uprzejmym tonem.

- No cóż, takie mam stawki, czy to się pani

podoba, czy nie. A teraz proszę powiedzieć, jak pani

zamierza mi zapłacić.

- Chwileczkę - uniosła dłoń w rękawiczce. - Jeszcze

nawet nie powiedziałam, że zamierzam skorzystać

z pana usług. A jeśli chodzi o płatność, to poroz

mawiamy o tym, kiedy pan skończy, dobrze?

- Panno Lewis...

- Pani Lewis. - Odezwało się w niej echo świata

przesadnych konwenansów, do którego z taką

trudnością próbowała się dopasować. Zupełnie jakbym

słyszała teściową, pomyślała niemile zdziwiona. Ale

właściwie dlaczego pod spojrzeniem pary roześmianych

i bardzo ciemnych oczu poczuła się, jakby musiała

nagle bronić własnego stylu życia?

- Dobrze więc, niech będzie pani Lewis. Opowiem

pani smutną historię. Krótko, bo mam jeszcze trzy

wezwania i jeśli ktoś nie chce korzystać z moich

usług, to szkoda mojego czasu. Zajmuję się ślusarstwem

już prawie dziesięć lat. Na początku wierzyłem w każdą

historyjkę o pechu, którą mi opowiadano. Wie pani,

zgubione klucze, rabunek, zamek zmieniony przez

męża...

- Dla mnie to wszystko brzmi prawdopodobnie

- zaprotestowała.

- Ależ większość opowieści jest całkiem praw

dopodobna. I właśnie dlatego, kiedy tylko zrobiło mi

się kogoś żal i zgadzałem się na zapłatę w poniedziałek,

po otwarciu banków, okazywało się, że jestem sto

dolarów do tyłu albo muszę tygodniami nachodzić

klienta, dopominając się o własne pieniądze.

- Gwarantuję, że ze mną się to nie zdarzy.

KLUCZ DO MIŁOŚCI

- Może pani gwarantować do woli, niestety od

tego pieniądze nie wpadną mi do kieszeni. To brzmi

dość cynicznie, ale zapewniam panią, że gdybym

wierzył każdemu nieznajomemu, który wzywa mnie

do otwarcia drzwi, to musiałbym zmienić zajęcie.

- To istotnie brzmi dość cynicznie - odparła. - A co

pan robi trafiając na kogoś, komu ukradziono torebkę

z kluczami w środku? To właśnie mi się przydarzyło.

- Daję mu z dobrego serca dziesiątkę na telefon,

żeby zadzwonił po przyjaciela.

- Nie mogę tego zrobić. Może pan nie zauważył,

ale jest prawie północ. O tej porze wszyscy ludzie, do

których mogłabym zadzwonić, leżą w łóżkach.

Próbowałam złapać taksówkę, żeby dostać się do

teściowej. Ale nie było żadnej wolnej.

- Gdzie pani mieszka?

- W Wellesley - powiedziała, wymieniając nazwę

jednego z bardziej odległych miast-satelitów Bostonu.

- Tam rzeczywiście nie można się znikąd dostać

- parsknął pogardliwie. - Rozumiem więc, że jest

pani w trudnym położeniu, co nie znaczy, że z tego

powodu odstąpię od moich zasad. Dlatego pytam,

czy chce pani, żebym otworzył jej samochód, a jeśli

tak, to w jaki sposób mi pani zapłaci.

- Owszem, chcę, żeby pan otworzył - powiedziała

- a zapłacić mogę tylko w jeden sposób. Jeżeli upiera

się pan, żebym rozliczyła się dzisiaj, to na półeczce

w desce rozdzielczej mam schowany na wszelki wypadek

czek in blanco. Załatwione?

- Przykro mi, ale nie.

- Co takiego? - Zdała sobie sprawę, że za chwilę

nie uda jej się powstrzymać drżenia głosu. - Proszę

nie mówić, że pan nie bierze czeków.

- Bywają bez pokrycia - stwierdził lakonicznie.

- Biorę gotówkę i karty kredytowe.

- Co za idiotyzm!

Clare Cathryn - Klucz do milości.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: