Garwood Julie - Niewola.pdf - Garwood Julie - ssaaggaa

„NIEWOLA”

JULIE GARWOOD

Rozdział 1

Anglia, 1099

Zamierzali go zabić.

Na środku opustoszałego zamkowego dziedzińca stał żołnierz z rękami

przywiązanymi do słupa. Patrzył prosto przed siebie. Jego twarz me wyrażała

żadnych emocji. Ignorował wrogów.

Jeniec nie okazał najmniejszego oporu. Bez słowa protestu, bez

szamotania pozwolił, żeby związano go w pasie. Zdjęto z niego bogaty,

obszyty futrem zimowy płaszcz, ciężką kolczugę, bawełnianą koszulę,

pończochy i wysokie buty. Wszystko to położono przed nim na zamarzniętej

ziemi. Intencje wrogów były jasne. Żołnierz umrze, ale na jego ciele nie

będzie żadnych nowych ran poza odniesionymi w bitwie. Zamarzając na

śmierć na oczach gawiedzi, jeniec będzie widział tuż obok siebie ciepłe

ubrania.

Otoczyło go dwunastu mężczyzn. Dla dodania sobie odwagi obnażyli

miecze i okrążyli go wykrzykując obelgi i drwiny. Mimo że nosili wysokie buty,

przytupywali, żeby nie zmarznąć w ostrym, mroźnym powietrzu. Zachowywali

jednak bezpieczną odległość, na wypadek gdyby ich potulny jeniec zmienił

zamiary, uwolnił się i zaatakował. Nie mieli najmniejszych wątpliwości, że jest

do tego zdolny. O jego

herkulesowej sile krążyły legendy. Niektórzy z nich na własne oczy widzieli

jego bitewne wyczyny. Trzymali więc miecze w pogotowiu, na wypadek gdyby

udało mu się zerwać więzy. Możliwe, że i wówczas zdołałby wysłać na tamten

świat co najmniej czterech z nich.

Dowódca tej dwunastki jeszcze nie mógł uwierzyć własnemu

szczęściu. Pojmali Wilka i wkrótce będą świadkami jego śmierci.

Cóż za niesłychany błąd popełnił ich jeniec. Wszechwładny Duncan,

baron Wexton, wjechał do fortecy nieprzyjaciela zupełnie sam i nie uzbrojony.

Wierzył niemądrze, że Louddon, baron równy mu tytułem i majątkiem,

dotrzyma czasowego zawieszenia broni.

Zapewne wierzył w moc swej reputacji, pomyślał dowódca. Musiał

naprawdę uważać siebie za tak niepokonanego, jak przesadnie głosiły

opowieści bitewne. Z pewnością dlatego tak niefrasobliwie podchodził do

opresji, w której się obecnie znajdował.

Niespokojne myśli towarzyszyły dowódcy, kiedy obserwował więźnia.

Rozebrali jeńca, tym samym pozbawiając go dostojeństwa. Podarli na strzępy

niebiesko-biały herb świadczący o tytule i splendorze, aby nie pozostawić

śladu po szlachectwie tego człowieka. Baron Louddon chciał, żeby jeniec

zmarł bez poszanowania godności i honoru. Prawie nagi wojownik przyjął

jednak tak dumną postawę, iż w żaden sposób nie spełniał oczekiwań

Louddona. Jeniec nie zachowywał się jak człowiek, który ma umrzeć. Co

więcej, nie błagał o życie ani nie prosił o szybki koniec. Mało tego, wcale nie

wyglądał na umierającego. Skóra mu nie zsiniała ani nie pokryła się gęsią

skórką. Była opalona i zahartowana wiatrem. Do licha! On nawet nie drżał.

Rozebrany szlachcic nawet bez dodających splendoru szat pozostał dumnym

panem, spoglądającym twardo, bez strachu, dokładnie tak, jak opowiadały o

nim legendy. Mieli przed oczami prawdziwego Wilka.

Przestali pokrzykiwać. Teraz na podwórzu słychać było tylko wycie

wiatru. Dowódca spostrzegł, że jego ludzie odsunęli się trochę dalej. Wszyscy

wbili wzrok w ziemię. Nie mógł ich za to winić. Sam także bał się patrzeć

wojownikowi prosto w oczy.

Baron Duncan, pan na Wexton, co najmniej o głowę przewyższał

najwyższego z żołnierzy. Był potężnie i proporcjonalnie zbudowanym

smukłym mężczyzną o muskularnych ramionach i udach. Cała jego postawa,

mimo rozstawionych długich i mocnych nóg przywiązanych do słupa,

sugerowała, że zdolny jest zabić ich wszystkich jeżeli tylko zechce.

Zapadał zmrok, a wraz z nim biała zasłona śniegu. Żołnierze zaczęli

narzekać na pogodę.

— Nie mogą od nas wymagać, żebyśmy razem z nim zamarzli na śmierć —

poskarżył się cicho jeden z nich.

— On nie umrze nawet za kilka godzin — dodał inny.

— Baron Louddon odjechał stąd już dobrą godzinę temu. Nie wie, czy jeszcze

tu stoimy, czy nie.

Pozostali z zapałem skinęli głowami. Utyskiwania żołnierzy dotarły do

uszu dowódcy. Zimno również jemu dało się we znaki. On także był coraz

bardziej zaniepokojony; do tej chwili był przekonany, że baron Wexton nie

różni się od innych ludzi. Był pewien, że uda mu się go złamać i że jeniec

powinien już wyć z bólu i rozpaczy. Pewność siebie tego człowieka

doprowadzała go do furii. Na Boga! On patrzył na nich jak by był znudzony.

Dowódca musiał przyznać sam przed sobą, że nie docenił przeciwnika.

Nie przyszło mu to łatwo i wzbudziło jeszcze większą wściekłość. Jego stopy

w grubych, skórzanych butach dosłownie zamarzły, a przecież baron Duncan

stał boso na ziemi i nawet na chwilę nie zmienił pozycji. Możliwe, że wszystkie

legendy o nim były prawdziwe.

Dowódca zganił się za to, że jest przesądny, i wydał rozkaz wycofania

się do budynku. Kiedy ostatni z jego ludzi odszedł, wasal Louddona sprawdził,

czy sznury są dobrze związane, i stanął naprzeciw więźnia.

— Mówią, że jesteś przebiegły jak wilk, ale jesteś tylko człowiekiem i wkrótce

umrzesz jak człowiek. Louddon nie chce maczać ostrza w twojej krwi. Rano

zawieziemy twoje ciało daleko stąd. Nikt nie będzie mógł udowodnić, że to

sprawka Louddona. — Dowódca wysyczał ostatnie słowa, doprowadzony do

szału brakiem jakiejkolwiek reakcji ze strony jeńca. Po chwili dodał: — Gdyby

dano mi wolną rękę, wyrwałbym ci serce i zrobił z tym koniec. — Zebrał ślinę i

splunął prosto w twarz wojownika, w nadziei, że ta nowa zniewaga wywoła

reakcję.

I wówczas jeniec wolno opuścił na niego wzrok. Ich spojrzenia się

spotkały. Dowódca popatrzył w te oczy i głośno przełknął. Z przerażeniem

odwrócił głowę. Zrobił znak krzyża, by odpędzić mroczną obietnicę, jaką

wyczytał w szarych oczach wojownika. Wymamrotał, że jedynie wypełnia wolę

swojego pana, po czym pobiegł w kierunku zamku.

Ukryta w cieniu murów Madelyne obserwowała ich. Odczekała kilka

minut, by upewnić się, iż żaden z żołnierzy jej brata nie zamierza wrócić.

Wykorzystała ten czas na zebranie całej odwagi potrzebnej do

przeprowadzenia swego planu.

Ryzyko było ogromne, w głębi serca wiedziała jednak, że nie ma

wyboru. Była jedynym człowiekiem, który mógł go ocalić. Czuła, że musi to

zrobić, choć zdawała sobie sprawę, że jeśli ktoś odkryje jej czyn, czeku ją

śmierć. Drżała, lecz szła szybko i zdecydowanie. Wkrótce zrobi wszystko i

uspokoi się. Znajdzie mnóstwo czasu na zamartwianie się swym postępkiem,

kiedy więzień będzie wolny.

Od stóp do głów okrywała ją czarna peleryna i baron nie dostrzegł

dziewczyny do chwili, gdy znalazła się tuż przed nim. Gwałtowny podmuch

zrzucił jej kaptur z głowy i na szczupłe ramiona opadła fala jasno-

kasztanowych włosów. Odrzuciła je do tyłu i popatrzyła na jeńca.

Przez chwilę baron sądził, że wyobraźnia płata mu figla. Potrząsnął

głową żeby odrzucić tę wizję. Wówczas usłyszał jej głos i już wiedział, że to,

co widzi, nie jest grą wyobraźni.

— Za chwilę cię uwolnię. Módl się, żeby nikt nas nie usłyszał, zanim stąd

odejdziemy.

Nie wierzył własnym uszom. Głos wybawczyni był czysty jak dźwięk

harfy i kojący jak ciepły letni dzień. Duncan zamknął oczy starając się

pohamować okrzyk radości. Miał ochotę wydać okrzyk bojowy, ale porzucił

ten zamiar. Postanowił poczekać jeszcze chwilę, aż jego wybawczyni odkryje

swoje prawdziwe zamiary.

Poczuł zapach róż. Kiedy wdychał słodką woń, doszedł do wniosku, że z

pewnością z powodu mrozu ma omamy. Róże w środku zimy, anioł wewnątrz

fortecy będącej czyśćcem. Nie miało to żadnego sensu, jednak dziewczyna

pachniała wiosennymi kwiatami i wyglądała jak niebiańskie zjawisko.

Ponownie potrząsnął głową. Wiedział dokładnie, kim ona jest. Opis, jaki

mu przekazano zgadzał się w każdym szczególe, ale był również bałamutny.

Mówiono, że siostra Louddona jest średniego wzrostu, ma kasztanowe włosy i

niebieskie oczy. Mówiono też, że miło na nią spojrzeć. Patrząc na nią

stwierdził, że to fałszywa informacja. Siostra tego diabła nie była ani miła, ani

ładna. Była skończoną pięknością.

Sznury zostały rozwiązane i Duncan poczuł, że ma wolne ręce. Stał w

miejscu, starannie ukrywając wrażenie, jakie wywarła na nim dziewczyna.

Uśmiechnęła się i schyliła, by zebrać jego odzienie.

Strach paraliżował jej ruchy. Potknęła się, próbując się wyprostować I

wstać. Potem znów zwróciła się do Duncana.

— Chodź za mną — powiedziała.

Nie poruszył się; nadal stał czekając i obserwując ją. Widząc jego wahanie,

Madelyne zmarszczyła brwi. Pomyślała, że paraliżujący mróz odebrał mu

zdolność myślenia. Jedną ręką przycisnęła ubranie jeńca do piersi, mocno

ściskając ciężkie buty; drugą objęła go w pasie.

— Oprzyj się o mnie — szepnęła. — Pomogę ci, obiecuję. Ale musimy się

spieszyć — powiedziała ze strachem i wbiła wzrok w zamkową bramę.

Ocknął się. Chciał powiedzieć, że nie muszą się ukrywać, ponieważ jego

ludzie w tej właśnie chwili wdzierają się na mury, ale zmienił zamiar. Im mniej

wiedziała, tym większą będzie miał przewagę, kiedy nadejdzie właściwy czas.

Ledwo sięgała mu do ramienia, ale mężnie usiłowała przyjąć na siebie część

jego ciężaru, ujmując go za rękę i przerzucając ją sobie przez ramię.

- Pójdziemy do pokoi gościnnych dla księży, przy kaplicy

— szepnęła. — To jedyne miejsce, gdzie me będą nas szukać. Wojownik nie

zwracał uwagi na to, co mówiła. Skierował spojrzenie na szczyt północnego

muru. Księżyc w nowiu rzucał bladą i tajemniczą poświatę na biały śnieg i

oświetlił sylwetki jego żołnierzy wspinających się na mur. Żaden dźwięk nie

towarzyszył poruszającym się postaciom, ustawiającym się wzdłuż drewnianej

balustradki okalającej szczyt muru.

Baron z zadowoleniem skinął głową. Żołnierze Louddona byli równie głupi jak

ich pan. Przenikliwe zimno wpędziło strażników pilnujących bramy do środka,

a mury pozostały bez osłony, łatwe do zdobycia. Nieprzyjaciel ujawnił swoją

słabość. I zginie.

Jeszcze mocniej oparł się na wybawczyni, a jednocześnie rozprostował ręce,

by rozruszać zdrętwiałe palce. Prawie nie czuł stóp. Wiedział, że to zły znak,

ale teraz nic na to nie mógł poradzić.

Usłyszał cichy gwizd. Uniósł rękę wysoko nad głowę, dając sygnał do

czekania. Spojrzał na towarzyszkę, żeby sprawdzić, czy widziała jego gest.

Gdyby okazała, że wie, co się dzieje, drugą ręką zasłoniłby jej usta. Ona

jednak zajęta była zmaganiem się z utrzymaniem ciężaru jego ciała i

najwyraźniej zupełnie me zdawała sobie sprawy, że wtargnięto do jej domu.

Doszli do wąskich drzwi i Madelyne, przekonana, że jeniec jest zupełnie

wyczerpany, usiłowała oprzeć go o kamienny mur, a równocześnie otworzyć

drzwi.

Pojąwszy jej intencję, baron sam oparł się o mur i patrzył, jak dziewczyna

walczy z oblodzonym łańcuchem.

Kiedy zdołała wreszcie otworzyć drzwi, wzięła go za rękę i poprowadziła w

ciemnościach; owiał ich podmuch lodowatego powietrza. Szli długim,

wilgotnym korytarzem zakończonym następnymi drzwiami. Madelyne szybko

je otworzyła i wepchnęła go do środka.

Pokój, w którym się znaleźli, nie miał okien, lecz oświetlało go kilka świec

dając wrażenie ciepła. Powietrze było zatęchłe. Drewnianą podłogę pokrywał

kurz; z belkowanego niskiego sufitu zwisały potężne pajęczyny. Na hakach

wisiało kilka kolorowych, odświętnych szat używanych przez odwiedzających

kaplicę księży. Na samym środku leżał materac, tuż obok dwa grube koce.

Madelyne zamknęła drzwi na skobel i odetchnęła z ulgą. Na jakiś czas byli

bezpieczni. Skinęła na Duncana, żeby usiadł na materacu.

— Kiedy zobaczyłam, co oni z tobą robią, przygotowałam tę komnatę —

wyjaśniła podając mu ubranie. — Mam na imię Madelyne i jestem... —

Chciała wyjaśnić pokrewieństwo z własnym bratem, Louddonem, ale urwała w

pół słowa.

— Zostanę z tobą do pierwszego brzasku, a potem wyprowadzę cię stąd

ukrytym przejściem. Nawet Louddon nie wie o jego istnieniu.

Baron usiadł i podwinął nogi pod siebie. Wkładając koszulę obserwował

dziewczynę. Pomyślał sobie, że ten jej akt odwagi skomplikuje mu życie.

Zastanawiał się, jak by zareagowała, gdyby dowiedziała się o jego

prawdziwym planie, ale uznał, że nie może go zmienić.

Kiedy w końcu nałożył kolczugę, Madelyne okryła mu plecy i ramiona kocem i

uklękła przed nim. Odchyliła się do tyłu na piętach, dając mu znak, żeby

rozprostował nogi. Kiedy spełnił jej życzenie, obejrzała mu stopy, z troską

marszcząc brwi. Sięgnął po buty, ale Madelyne przytrzymała go za rękę.

— Najpierw musimy ogrzać ci stopy — powiedziała.

Przez chwilę zastanawiała się, jak najszybciej przywrócić życie zdrętwiałym

kończynom. Pochyliła głowę, kryjąc twarz przed badawczym wzrokiem

wojownika.

Podniosła drugi koc i zaczęła owijać mu stopy, ale po chwili potrząsnęła głową

i zrezygnowała z tego zamiaru. Bez słowa wyjaśnienia rzuciła mu na nogi koc,

po czym zdjęła płaszcz i powoli zaczęła podciągać nad kolana kremową

tunikę. Pleciony skórzany pas i ozdobna pochwa na sztylet zaplątały się w

ciemnozieloną suknię, więc wyjęła je i rzuciła na ziemię.

Zdumiony jej dziwnym zachowaniem oczekiwał wyjaśnień, ale Madelyne nie

powiedziała ani słowa. Ponownie westchnęła, złapała go za nogi, szybko

wsunęła jego stopy pod suknię i przytuliła je do ciepłego brzucha.

Syknęła głośno, kiedy jej rozgrzane ciało zetknęło się z lodowatą stopą.

Zagarnęła suknię i objęła ramionami, ściskając przez nią jego zamarznięte

nogi. Ramiona zaczęły jej drżeć i wojownik odniósł wrażenie, że wyciąga z

niego zimno i bierze je w siebie.

Byt to najbardziej pozbawiony egoizmu czyn, jaki widział. Ciepło szybko

wracało mu do stóp. Czuł, jakby w podeszwy wbijano mu tysiąc sztyletów.

Stopy płonęły mu tak, że nie mógł tego znieść. Próbował zmienić pozycję, ale

dziewczyna na to me pozwoliła, przytrzymując mu nogi z zadziwiającą siłą.

— Jeżeli cię boli, to dobry znak — wyszeptała bardzo cicho. — Wkrótce

przestanie. Ciesz się z tego, że w ogóle coś czujesz — dodała.

Nagana w jej głosie zdumiała Duncana. Pytająco uniósł brwi. Madelyne w tej

samej chwili podniosła wzrok. Dostrzegła to nieme pytanie.

— Nie doprowadziłbyś się do takiego stanu, gdybyś był ostrożniejszy —

wyjaśniła szybko. — Pozostaje jedynie nadzieja, że dobrze zapamiętasz

dzisiejszą lekcję. Drugi raz nie zdołam cię uratować. — Spróbowała się

uśmiechnąć, żeby złagodzić ton wypowiedzi.

— Wiem, że wierzyłeś w honorowe zachowanie Louddona. Na tym jednak

polegał twój błąd. Louddon nie wie, co to honor. Zapamiętaj to na przyszłość,

a dożyjesz następnego roku.

Opuściła wzrok i pogrążyła się w rozmyślaniach o cenie, jaką przyjdzie jej

zapłacić za uwolnienie wroga brata. Niewiele czasu zajmie Louddonowi

odkrycie, kto stał za ucieczką barona. Madelyne odmówiła modlitwę

dziękczynną za to, że Louddon wyjechał z zamku. Dało jej to dodatkowy czas

na opracowanie planu ucieczki.

Najpierw należało zatroszczyć się o barona. Kiedy już znajdzie się daleko i

będzie bezpieczny. będzie miała czas martwić się o skutki swego zuchwałego

czynu. Teraz zdecydowanie odsunęła takie myśli.

— Zrobiłam, co mogłam — powiedziała cicho do siebie, i w tych słowach

zabrzmiała nie tylko stanowczość, ale i strach.

Baron nie komentował jej słów, a ona nic więcej me dodała. Zapadła cisza jak

przed burzą. Madelyne pragnęła, by coś powiedział, cokolwiek, co

zmniejszyłoby jej niepokój. Była zażenowana tak intymną bliskością jego stóp.

Wiedziała, że gdyby lekko przesunął palce, dotknąłby jej piersi. Myśl o tym

wywołała u niej rumieniec. Zerknęła na niego, żeby sprawdzić, jak reaguje na

jej dziwaczne metody leczenia.

Czekał na jej spojrzenie i szybko je pochwycił. Pomyślał, że ma oczy błękitne

jak niebo w najpiękniejszy słoneczny dzień. Zauważył także, że w niczym nie

przypomina swojego brata. Upomniał się w duchu, że przecież wygląd

zewnętrzny o niczym nie świadczy, mimo że poczuł się zahipnotyzowany tym

czarującym, niewinnym spojrzeniem. Powtarzał sobie, że ona jest przecież

siostrą wroga, niczym więcej, niczym mniej. Piękna czy nie, była jego

przynętą, jego zasadzką na demona.

Patrząc w jego oczy Madelyne pomyślała. że są szare i zimne jak jej sztylet.

Jego twarz wydawała się wyciosana w kamieniu. Nie malowały się na niej

żadne uczucia, żadne emocje.

Włosy miał ciemnobrązowe, bardzo długie i lekko kręcone, ale nie dodawały

miękkości jego rysom. Usta ostro zarysowane. a podbródek zbyt kanciasty.

Zauważyła też, że w kącikach oczu nie ma żadnych zmarszczek. Nie

wyglądał na człowieka skłonnego do uśmiechu. Nie, on nie umie się śmiać,

Garwood Julie - Niewola.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: