Gorska Gabriela - Ostatni niesmiertelny.pdf - Gorska Gabriela - ssaaggaa

tytół: "OSTATNI NIEŚMIERTELNY"

autor: Gabriela Górska

INSTYTUT WYDAWNICZY „NASZA KSIĘGARNIA'

WARSZAWA 1988

Ziemi, gdzie ufność i strach podły

miłością życia, zbyt nam droga,

Rządzą dziękczynne ślemy modły

Bogom, co gdzieś tam istnieć mogą,

Za to, że życie nie trwa wieki,

że nikt nie wraca z mgieł dalekiej

Krainy śmierci, a nurt rzeki

Zawsze na morza spocznie progu.

(A.CH. SWINBURNI)

CZĘŚĆ PIERWSZA

... ból stawał się nie do zniesienia, dławił oddech i odbierał przy-

tomność. Mimo to usiłował przeć dalej przez ścianę płynnego ognia:

już nie dlatego, ze za nią znajdowali się ludzie: coś w nim wciąż

pamiętało, że jeśli i tym razem nie zdoła do nich dotrzeć, będzie

musiał raz jeszcze stawić czoło żarowi i potwornej, rozwleczonej na

nie kończące się minuty agonii - a chwila odpoczynku, regene-racji na

wpół spalonych tkanek, będzie jedynie przerwa, nie licząca się prawie

wobec konieczności powtórzenia tej męki

Osłabł. Na próżno usiłował chwycić głęboki oddech: napływające

przewodami, rozpalone powietrze zdawało się być płynnym me-talem.

rozsadzało tchawicę. Ból rozległych poparzeń uderzył znów wściekłą

fala: próbował zacisnąć zęby, zęby przynajmniej stłumić jęk

odbijający się bliskim echem w ciasnej bani rozgrzanego już także

hełmu, ale nie mógł: przy każdym ruchu mięsni pękała po-parzona skóra

twarzy. W słuchawkach skrzekliwie odezwał się czyjś głos. natrętnie

dopytywał o coś; prawdopodobnie stanowisko kontroli postanowiło

sprawdzić, czy jeszcze jest przytomny - jak-by nie mieli przed sobą

wskaźników aparatury. Nie odpowiedział. pogrążony w piekle samotnego

konania. Tym razem dotarł dale;

niż zdołały dojść automaty, zanim temperatura rozkojarzyła ich

programy: na oślep, bo żar uszkodził JUŻ rogówkę obydwu oczu,

spróbował podciągnąć się jeszcze trochę do przodu. Rękami po-

zbawionymi skóry i zmysłu dotyku natrafił na coś, co wydało mu się

wystarczającym oparciem: ale to także okazało się ogniem, przed

którym nie chroniły dłoni strzępy żaroodpornych, silidurito-wych

rękawic. Krzyczał: własny krzyk docierał doń jakby z bardzo daleka;

wszystko w nim było już tylko bólem palącego się ciała, żywych,

zwęglanych tkanek. Umierał...

WIADOMOŚCI KOSMICZNE, SERWIS POZAUKt-ADOWY: Składająca się z pięciu

statków: ..Thalii". ..Euterpe". ..Erato". ..Uranii" i admiralskiej

..Klio". pierwsza w dzie-jach ludzkości ekspedycja pozagalaktyczna

kontynuuje lot w kierunku oddalonego o 55000 parseków Małego Obłoku

Magellana, najbliższej z wchodzących w skład Lokalnej Grupy Galaktyk.

Eskadra w dniu dzisiejszym opuściła Układ Słoneczny i o dwudziestej

trzeciej siedemnaście czasu Greenwich rozwinie pierwszą prędkość

nadświetlną. a członkowie załóg zostaną poddani głębokiej

mnemobiozie. mającej chronić ich organizmy przed negatywnymi skutkami

przekroczenia prędkości światła:

pozostawać w niej będą do końca lotu przez naszą Galaktykę. Stan

zdrowia i samo-poczucie kosmonautów są nadal bardzo dobre.

SERWIS UKŁADOWY. TYTAN: Na największym z dziesięciu księżyców Saturna

przystąpiono do budowy czwartej stacji-redy kosmicznej,

przystosowanej do cu-mowania statków pozauktadowych powracających z

systemów innych gwiazd. Jak donosi nasz specjalny wysłannik, lodowa

powłoka księżyca ani metanowa atmosfe-ra nie hamują postępu prac,

przebiegających, jak dotąd, zgodnie z harmonogramem. Według opinii

nadzorujących roboty specjalistów, wstępna faza przygotowawcza

zostanie ukończona najdalej za pięć miesięcy: otwarcie redy dla

statków pozaukta-dowych powinno nastąpić w końcu przyszłego roku.

ORBITALNA BAZA TRANSFEROWA RIDER II: Po zakończonej akcji

„Salamandra" powraca dziś na Ziemię Ray Gordon. Nieśmiertelny. Prom

orbitalny ..Kopernik", na którego pokładzie znajdzie się już za

godzinę, wyląduje o jedenastej dwadzieścia osiem czasu lokalnego na

kosmodromie ,,0ver", skąd transmitować będziemy...

Ś Mist' Gordon, co sądzi pan o ostatniej próbie nawiązania Kon-taktu

z cywilizacjami z innych galaktyk? Czy jest pan zdania, że jakieś

cywilizacje poza naszą we Wszechświecie istnieją?

Ś Czy zdarzyło się panu kiedykolwiek w czasie wykonywania zadań tak

zwane spotkanie trzeciego stopnia?

Ś Czy, pańskim zdaniem, inni mieszkańcy Wszechświata są od nas różni,

czy przeciwnie - podobni? Są istotami o konstrukcji białkowej czy na

przykład krzemowej7 O zwierzęcym czy tez roślinnym metabolizmie9

Ś Mist' Gordon, jestem przedstawicielem ..Earth Miror". Czy byłby pan

tak uprzejmy - kilka słów dla naszych spektatorów?

Ś Czy rzeczywiście,,.

W chwili otwarcia włazu i zaraz potem, gdy szedł dudniącą me-

talicznie pod stopami duritalową schodnią, czuł zapach wilgotnej po

nocnym deszczu ziemi, więdnących liści, gorzkawy, ledwie uchwytny -

skoszonej, schnące; w upale południa trawy. Słyszał pogwizdywanie

kosów. Teraz był tylko hałas, trzask fleszów i ogrom-ne znużenie.

Dziesiątki nieznanych twarzy i te pytania: z braku

innych tematów w sezonie letnim wykorzystywano dość chętnie w

popołudniowych wydaniach i ten. od dawna wyeksploatowany. jakim dla

spektatorow byt on: może zresztą ów wzrost popularność spowodowała

ogólna ekscytacja wiążąca się z wystaniem poza-galaktycznej eskadry

Ś Mist' Gordon. czy wie pan już o tym. ze Rada Ziemi odmówiła

przekazania ao pańskie) dyspozycji pozagalaktycznego statku7 Czym

motywuje się taką decyzję?

Krok idącego stał się na chwilę mniej rytmiczny Tak to wyglądało w

ekranach sferowizorow Dziennikarze obstąpili go znowu

Ś Mist' Gordon, czy nie zechciałby pan podzielić się z odbior-cami

magazynu ..Worid' swoimi wrażeniami z ukończonego właśnie zadania?

Czy akcja ..Salamandra" nastręczała panu jakieś trud-ności7 l czy to

prawda, ze

Ś Jakie uczucia górują w panu po zakończeniu takiej jak ta akcji?

Duma? Zadowolenie z siebie7 Poczucie dobrze spełnionego obo-wiązku

wobec ludzkości7

Ś Czy kiedykolwiek myśląc o sobie samym, użył pan słowa;

bohater?

Ś Za kogo pan się uważa7 Za jednego z nas czy tez... za nad-

człowieka7

Ś Jak czuje się pan po akcji - psychicznie i fizycznie7 Czy zdarzyło

się panu cos nadzwyczajnego7

Przystanął.

Ś Dziękuję Akcja przebiegała zgodnie z harmonogramem Nic. o czym

uważałbym za słuszne panów poinformować Po prostu - jeszcze jedno

zadanie Takie samo jak wszystkie.

Ś Naprawdę nie zdarzyło się nic takiego, o czym chciałby pan mówić7

Ś Nie

Staroświecki, elektronowy czasomierz wydzwonił dziewiętnaście taktów

niemodnej melodyjki oznajmiając siódmą. Thea Alvarez poruszyła się w

wysokim miękkim fotelu prostując odruchowo wciąż jeszcze smukłe

plecy: gładko sczesane włosy zalśniły srebrno w roz-proszonym

wieczornym świetle, ten sam, metaliczny połysk prze-sunął się po jej

popołudniowej sukni Podniosła ręce. małymi do-tknięciami nieznacznie

drżących palców sprawdziła, czy jakiś

kosmyk nie wysunął się z ciasno spiętego węzła. Potem powon opuściła

dłonie na poręcze fotela; nieruchoma, patrzyła znowu na pustą ścieżkę

biegnącą między dwoma rzędami portulaki i sza-firowo-białych

.,marsjańskich oczu", napełniających ciepłe po-wietrze swoim ulotnym,

dziwnie smutnym zapachem.

Poprzez decybelostop nie docierały tutaj żadne odgłosy miasta.

selektor widma pochłaniał nawet najlżejszy odblask jaskrawych,

rozwirowanych świateł: siedząc w zapadającym zmroku mogła patrzeć,

jak gasną ostatnie blaski zachodu, a niebo zdaje się ula-tywać coraz

wyżej, ze złotawego stając się lawendowe. Zaciskając palce na

gładkich, ciepłych oparciach starała się nie myśleć o ni-czym, po

prostu obserwować owe powolne odpływanie dnia w noc

Czarny kot nagle pojawił się na ścieżce, zwinnie wyskakując spomiędzy

płaskich, sztywnych, jakby wyciętych z blachy liści. Chwilę patrzył

na nią okrągłymi, zielono świecącymi ślepiami, po-tem odwrócił głowę

i długimi susami popędził w stronę domu. nie wywołując najlżejszego

szelestu stąpaniem miękkich łapek. Ćma tępo uderzyła w grawibarierę

otwartego okna. trzepotała przez moment na wysokości oczu - wielka,

szarosrebrzysta: ten zmierzch. ćma i niewidoczny już kot mogły równie

dobrze należeć do innego wieczoru, jednego z tych, dla których warto

było znosić uciążliwość dzielącej je codzienności. Thea zsunęła ręce

z poręczy, splotła ;e i zacisnęła palce, Jak gdyby z oddalenia

przyglądała się wyschłej, przejrzystej skórze, wypukłym żyłom i

znaczącym wierzch dłoni brunatnym plamom. Nie pamiętała już, jak

wyglądały owego upal-nego. puertorykahskiego lata. kiedy rozległe

niebo i iskrzące się w słońcu morze zdawały się obiecywać wszystko -

ich widok na-suwał tylko wspomnienia z ostatnich lat. wypełnionych

czekaniem.

Usłyszała skrzyp furtki, trzaśniecie zamka i zaraz - zgrzytanie żwiru

pod szybkimi krokami Podniosła głowę: był już w połowie ścieżki -

ciemna sylwetka, zbliżająca się tak samo lekko, z taką samą swobodą

co zawsze. Dopiero teraz poczuła poprzez gorzka-wy zapach błękitno-

białych kwiatów rześkość wieczornego po-wietrza. Kiedy zerwała się.

zęby mu pójść naprzeciw, poruszała się tak, jakby wciąż jeszcze miała

dwadzieścia lat.

Jednak automat odźwierny ubiegł ją. zapalając lampy i otwie-rając

szeroko drzwi, Stanęła, zmrużyła oczy, by przywykły do światła. Nie

musiała go widzieć, by wiedzieć, jak wygląda: niezmiennie

czterdziestoletni, wspaniale zbudowany mężczyzna, od sześćdzie-

sięciu lat poruszający się z taką samą, nieomal nonszalancką ela-

stycznością, ze śniadą, ironiczną, nie starzejącą się twarzą, na

której pierwsze, ledwie widoczne zmarszczki koło ciemnobrązowych oczu

nie zdążyły się już pogłębić - jak nigdy nie miała zmienić swojego

kształtu pojawiająca się w pewnych chwilach bruzda w kąciku ust.

Ś Jesteś - powiedziała miękko. - Cieszę się, że znów cię widzę, Ray.

Jego głowa nadal rysowała się ciemno na tle świateł: tylko głos

zdradził znużenie;

Ś Dostałaś moje wideo? Wiesz, bałem się... - urwał, przesunął dłonią

po twarzy, jak gdyby chciał coś z niej zetrzeć, usunąć, zanim mogłaby

to zauważyć. Pomyślała: niepokoił się, że tym razem mógł-by już mnie

nie zastać... Oczy przywykły do blasku, nareszcie przyj-rzała mu się

dokładniej.

Ś Wyglądasz... jakbyś wracał z bardzo daleka, Ray.

Westchnął - czy tylko jej się zdawało?

Ś Ja zawsze wracam z bardzo daleka...

Poczuła nagły, ostry skurcz bólu - pod żebrami, pod mostkiem..

Wiedziała, ze jego zadania wykonywane były w warunkach, w jakich

musiałby umrzeć każdy zwyczajny człowiek. Że zawsze wtedy, kiedy w

sferowizji pojawiała się wzmianka o jeszcze jednej udanej akcji, w

której Nieśmiertelny ocalił innych od uduszenia, zmiażdżenia,

spłonięcia żywcem - on... Ale tego tematu nie dotykali nigdy, na-wet

przelotnie, na mocy jakiejś milczącej umowy: z czasem nauczy-ła się

nawet nie myśleć o tym wówczas, gdy była z nim. Uśmiechnął się,

usiłując jej pytaniu i swojej odpowiedzi nadać pozory żartu.

Ś Choć rzeczywiście tym razem, licząc w kiloparsekach...

Znów się uśmiechnął, samymi tylko wargami; ten uśmiech nie sięgał

oczu. nie zmieniał ich wyrazu: było w nich jakieś nieustanne

napięcie, jakby wpatrywały się w coś, co tylko dla niego było za-

uważalne, coś tkwiącego w mm samym, czego obecność wymagała

nieustannego napięcia uwagi i nieufnej czujności. Nie po raz pierwszy

pomyślała, że on tak bez wytchnienia śledzi własną, znienawidzoną

młodość, starając się wytropić choćby najmniejszą rysę na tej po-

zornej doskonałości, słabość, która mogłaby stać się zalążkiem

nadziej, że to, co od tak dawna było jego przekleństwem, mogłoby nie

być wieczne. Po raz drugi poczuła w sobie ostrze bólu i gorycz

bezradności, bo - wiedząc - w niczym nie mogła mu pomóc.

Odgadł, co w niej się działo: powiedział, zmieniając nagle ton:

Ś Nie mówmy o tym. Thea. Dobrze jest znowu znaleźć się tutaj Tylko u

ciebie czuję się jeszcze., w domu

Gdyby nie Tamto - jej dom mógł być ich wspólnym domem na-

prawdę. Milczała. Pochylił się (zawsze musiał się schylać) i poca-

łował ;ą w policzek - szybko serdecznie, jak całuje się bardzo

dobrych przyjaciół Kiedyś pragnęła w takich chwilach aby nie było to

aż tak przyjacielskie, by choć ''aż Ray pocałował ja znowu tak jak na

pokładzie ..Ariadny'1, nim obca Siła wtargnęła pomiędzy nich.

niszcząc ' to. co było. i to. co mogłoby być Teraz dotknięcie jego

ust me budziło już takich emocji: zrozumienie i bliskość z cza-sem

stały się równie cenne. Lata. gdy z przerażeniem patrzyła w lu-stro.

przypominające, ze jego nie starzejącym się oczom nie może już

wydawać się piękna, należały do zapomnianej przeszłości Własne

starzenie się i jego młodość nie wydawały się już niespra-

wiedliwością losu - oboje zostali, choć w inny sposób, skrzyw-dzeni

Otrząsnęła się z zamyślenia. Jakby to wszystko było zupełnie

naturalne, powiedziała:

Ś Nie stójmy tutaj Wejdź do pokoju. Ray.

Łagodne światło ślizgało się po meblach - niemodnych i so-lidnych.

wśród jakich oni oboje czuli się zawsze najlepiej.

Ś Nic się tu nie zmieniło - zamruczał, rozglądając się - Takie jak

zwykle i tak jak zwykle - l. pozornie bez związku - Wiesz umarł Kew.

Kew Raiford. chyba go pamiętasz9 - A potem z goryczą nie tylko w

głosie, pogłębiającą także tę bruzdę koło ust co spra-wiło. ze na

chwilę przestał być uosobieniem męskiej urody i siły - Był ode mnie

dziesięć lat młodszy. A więc miał dziewięćdziesiąt

Zbyt często widywała jego rozpacz, spowodowaną niemożnością pozbycia

się niechcianego daru. by nie wyczuć teraz narastającego w nim

rozdrażnienia.

Odwrócił się, przeszedł przez pokój i przysiadł na poręczy fotela

Siedział zupełnie nieruchomo, tylko oczy mu pociemniały patrząc w

jego przystojną, niemal zawsze naznaczoną ogromnym znuże-niem twarz.

Thea pomyślała, ze może wcale me to. co jej wydawało się

najstraszliwsze, jest mu najtrudniej znieść Wszystko, co pize-zywała

wraz z nim wsłuchując się w oszczędne, przemilczające prawdę

komunikaty - było tym. co sam wybrał, jedyna rzeczą tak naprawdę

uzależnioną od mego Może o wiele gorsze było to - czego nie mógł9

Tylko ze to wyobrazić soi-iie było już dużo trud-

niej: ona przecież przeżyła swoje życie tak. jak to człowiekowi po-

winno być dane: od dzieciństwa, poprzez dojrzałość, która stała się

wreszcie spokojem, pogodzeniem . Jemu to wszystko zostało odebrane.

Ś Przepraszam - przerwał milczenie Ray. - Sam nie wiem. po co

zacząłem o tym mówić. Kewa znałaś tak mało.. Wybacz mi. Thea.

Po tylu latach nie mógł jej już oszukać W jego napiętym głosie

usłyszała coś nowego, cos. czego dotąd w nim me było

Ś Nie, nie tak. Ray. Nie przepraszaj Powiedz mi. co się stało Bo

stało się cos. prawda7

Tym razem nie próbował osłonie przygnębienia uśmiechem

Ś Powinienem był wiedzieć, ze się domyślisz... - Urwał, a gdy

myślała, ze nic wiece; nie powie, dorzucił nagle, z hamowaną pa-sją:

- Najwyższa Rada odmówiła mi znowu ..

Ś Nie.. nie rozumiem Dlaczego7 Przecież statki pozagalaktyczne wyszły

już z fazy prób. Mieli ich dosyć, zęby wysłać tę wielką, kon-taktową

eskadrę.. Budu;e się dalsze

Ś No cóż. mój lot nie przyniósłby ludzkości nic. Nie mam prze-cież

wrócić, nie prowadzę żadnych badań. Gdyby mi się powiodło swoich...

doświadczeń także bym nie przekazał, me zdążył

Rozumiała, czym ta odmowa - która z kolei? - musiała być dla niego.

Pamiętała, z jakim napięciem śledził od siedemnastu lat od chwili

skonstruowania pierwszego prototypu, postępy prac nad statkami

zdolnymi pokonywać międzygalaktyczne przestrzenie ich pierwsze próby

Gorska Gabriela - Ostatni niesmiertelny.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: