Harrison Harry - Planeta smierci 06.pdf - Harrison Harry - ssaaggaa

Harry Harrison & Ant Skalandis

Planeta Śmierci 6

Przekład Ewa Skórska

Deathworld VI: The Creatures From Hell

An - 1998

Pl - ?

Daleko nad oceanem, ukrytym przed ludzkim wzrokiem za łańcuchem

górskim, gromadziły się ciężkie ołowiane chmury. Na Monaloi burze były dość

rzadkim zjawiskiem, ale jeśli już się zdarzały, rozpętywało się piekło. Nie deszcz i

wiatr, ale ściana wody i huragan, istne oberwanie chmury. Za trzysta słonecznych dni

w ciągu trwającego trzysta dwadzieścia dni roku na tej ciepłej, łaskawej planecie

trzeba było płacić elektrycznymi burzami o potwornej sile, i istnymi wodospadami z

niebios.

Setnik Furuhu siedział na drewnianej wieżyczce i uważnie wpatrywał się w

ciemniejące chmury na horyzoncie. Próbował obliczyć, jak długo jeszcze zdołają

pracować owocownicy. Wyszło mu, że najwyżej godzinę. Więc niech się teraz

szybciej ruszają przed zbliżającym się przymusowym odpoczynkiem.

- Ej! - krzyknął Furuhu do swoich dziesiętników przez wiszący mu na piersi

wzmacniacz. - Puśćcie pałki w ruch! Mają się pospieszyć. Jak któryś padnie, to

trudno. Najważniejszy jest rezultat. Jasne? - I dodał: - Wszystkim, którzy zbiorą przed

końcowym gwizdkiem sześć pełnych koszy obiecuję drugą porcję polewki.

Zadanie nie było łatwe, ale wykonalne. Chętnych do drugiej porcji zawsze

było wielu, ale Furuhu mógł sobie pozwolić na takie obietnice - nie był przecież

zwykłym setnikiem, lecz zaufanym setnikiem sułtana Azbaja.

Takich przywódców, jak Azbaj, nie nazywano “tysiącznikami”. Nie stali na

czele konkretnej liczby ludzi i owocowników, lecz byli wszechwładnymi panami

wyznaczonych terytoriów, zwanych sułtanatami. Nad sułtanami był już tylko emir-

szach całej planety Monaloi.

Setnik Furuhu był jeszcze młody, ale szybko pokonywał kolejne szczeble

służbowej drabiny i liczył, że wkrótce zostanie osobistym ochroniarzem sułtana.

Zasłużył na awans: był taki pilny, taki bezlitosny, taki okrutny. Już wtedy, gdy był

zwykłym dziesiętnikiem podobało mu się bicie podwładnych. Razem ze wszystkimi

pracował po kolana w wodzie pod palącymi promieniami słońca, wśród rzędów

kłującego krzewu ajdyn-czumry, obsypanego ciemnymi kiściami dojrzałych owoców,

ale starał się bardziej od innych.

Teraz jeszcze bardziej podobało mu się siedzenie w specjalnym fotelu

zamontowanym na wieżyczce na długich palach saratelli. Siedział pod baldachimem

dającym delikatny chłód i obserwował, jak jego podwładni poganiają owocowników.

Owocownicy byli dość podobni do ludzi, ale nie umieli mówić po monalojsku,

a ich głowy i niektóre inne części ciała były porośnięte sierścią. Wyglądali niczym

makadryle. Monalojczycy odczuwali naturalną odrazę, patrząc na coś takiego i

nikogo nie dziwił zakaz wchodzenia w jakiekolwiek nieformalne kontakty z tymi

żałosnymi stworami.

Furuhu w ogóle nie wyobrażał sobie, jakie mogłyby być nieformalne kontakty

z owocownikami. Jaki kontakt można nawiązać z tymi mutantami? To prawda,

wydaje im rozkazy w ich idiotycznym języku, ale nigdy nie przyszłoby mu nawet do

głowy, żeby pogawędzić z owocownikiem o pogodzie czy jedzeniu! Już sama myśl

była wstrętna. A jednak. Niestety, zdarzali się wśród dziesiętników ludzie, którzy

łamali prawo. Sam kilka razy widział dziesiętników, którzy zaczynali rozmowę z

sierściuchami. Nie, nie wśród jego podwładnych, chwała emirowi-szachowi! Takich

dziesiętników od razu zwabiano ze służby. A nieuważnego setnika przenoszono na

zwolnione właśnie miejsce, czyli degradowano. Furuhu nie wiedział dokładnie, co

później robiono z tymi, którzy łamali prawo, ale domyślał się, że ich los był nie do

pozazdroszczenia.

Chodziły słuchy, że niektórzy Monalojczycy łączyli się z samicami

owocowników. Furuhu na samą myśl o tym czuł wstręt, jakby gołą stopą wdepnął w

ekskrementy. Ale jego przyjaciele, rżąc wesoło, przekazywali sobie obrastające

szczegółami opowieści. Kiedyś setnik Guruzu, widząc niedowierzanie Furuhu,

poklepał go po ramieniu i szepnął z uśmiechem:

- Młody jeszcze jesteś! Oczywiście, że sierściuchy to bydlęta. Ale przyjrzyj

się uważniej ich samicom.

I pewnego dnia Furuhu się przyjrzał. Przedtem nie za bardzo je rozróżniał - co

można wypatrzyć pod strzępami szmat i brudną sierścią? Coś niecoś udało mu się

jednak dojrzeć i Furuhu przeraził się: wyglądali tak samo jak ludzie! No, prawie tak

samo. Przez dawny wstręt przebiło się potajemne, głęboko ukryte i bardzo silne

pożądanie. Tak go to zadziwiło, że o mało nie pobiegł przyznać się przełożonym do

swoich brudnych myśli. Tak powinien zrobić, bo tak nakazywał Statut. Ale -

zrezygnował; sam zwalczy to niegodne uczucie. Bał się też kary, która mogła

zaszkodzić mu w karierze.

Do tej pory Furuhu nie złamał żadnego prawa i wierzył święcie, że zostanie

nagrodzony kolejnym awansem. Możliwe, że już niedługo. Czuł, że to nowe

stanowisko spodoba mu się jeszcze bardziej, chociaż niewiele wiedział o życiu

wybrańców, którzy większość czasu spędzali w pobliżu sułtanów za wysokimi

ogrodzeniami, gdzie nie wpuszczano nawet zaufanych setników.

Na pewno mają tam dobrze! - rozmyślał Furuhu, próbując wyobrazić sobie

wspaniałe sady i zdumiewające szklane domy, o których lubili pogadać jego starsi

przyjaciele. Ale oni zawsze wymyślali niestworzone rzeczy.

Twierdzili na przykład, że za górami, za oceanem jest inny kontynent, z

którego co chwila wzbijają się w przestrzeń niebiańskie statki - a przesuwające się

światła, które można czasem zobaczyć nocą pośród nieruchomych gwiazd, to właśnie

te statki. Że owocownicy są przywożeni na plantacje nie morzem, lecz drogą

powietrzną, i że nawet ich zbiory ajdyn-czumry wysyłają na ogromnych statkach

prosto w niebo, dlatego że tam, bardzo daleko, wśród gwiazd, są planety, na których

też żyją ludzie. Furuhu nie bardzo chciało się w to wierzyć. Zwłaszcza w to o ajdyn-

czumrze, czy też o superowocach, jak je czasem nazywano. On najlepiej wiedział, co

działo się z dojrzałymi owocami - zbiory z całej plantacji codziennie zwożono do

Kombinatu. Kombinat je wchłaniał, by później wydzielić energię życiową, zasilającą

całą Monaloi. Kto by tego nie wiedział? Ale czasem lubił posłuchać różnych

niewiarygodnych historii.

W końcu co jeszcze miał do roboty? Mógł pić czorum - dobre owocowe wino.

Mógł słuchać muzykantów, grających na gynde, albo tańczyć z kobietami. Ale

porozmawiać z przyjaciółmi Furuhu też lubił. Nie było to bezpieczne, tych, którzy

gadali zbyt dużo, zabierano. Przychodzili ochroniarze sułtana i związywali im

nadgarstki wilgotnymi korzeniami ajdyn-czumry. Mokre korzenie ściśle przywierały

do każdego przedmiotu, a po wyschnięciu można je było tylko przepiłować, a i to nie

każdą piłą. Furuhu wprawdzie nie doświadczył tego na sobie, ale nieraz widział...

Dlaczego nagle przyszły mi do głowy takie smutne myśli? - zastanowił się, ale

natychmiast odgadł przyczynę, kiedy sobie uświadomił, że od dziesięciu minut

uważnie obserwuje ładną samicę owocowników. Naprawdę wydała mu się

pociągająca i to było straszne. Furuhu od dawna miał ten fatalny zwyczaj, ale wtedy

prawomyślna połowa jego mózgu przeciwstawiała się temu haniebnemu zajęciu i

zmuszała młodego setnika do odwrócenia uwagi, automatycznie przywołując jakieś

nieprzyjemne wspomnienie.

Uważaj, Furuhu, bo i tobie kiedyś zwiążą ręce, jeżeli będziesz dawał upust

niskim żądzom, upomniał się. Weź się w garść, przecież potrafisz być okrutny i

mądry. Umiesz milczeć, nawet kiedy masz straszną ochotę, by opowiedzieć komuś

idiotyczną historyjkę... nawet po całej butelce czorumu. Weź się w garść. Oderwij

wzrok od tej pokraki!

Wprowadzenie tego polecenia w czyn przyszło mu dość łatwo, bo z drugiej

strony jego wieżyczki rozległ się ogłuszający wrzask. Pośród krzewów wył jakiś

opętany owocownik, przestał pracować i wzniósł ręce do nieba.

Oho, nic dobrego z tego nie będzie! - pomyślał Furuhu. Szaleńcy trafiali się

rzadko. Zazwyczaj od razu ich zabijano, ale i tak bywało, że ściągali nieszczęście.

Ostatnim razem, gdy taki kretyn zaczął wrzeszczeć, burza nadciągnęła pół godziny za

wcześnie. Owocownicy nie zdążyli schować wszystkich koszy i grad wytłukł

mnóstwo owoców bezcennej ajdyn-czumry. Najbardziej przerażające było to, że

opętańcy krzyczeli po monalojsku. Kaleczyli język okropnie, ale czasem udawało im

się wymówić nie tylko pojedyncze słowa, ale i całe sensowne zdania. Gdy się tego

słuchało, mróz chodził po kościach. Przecież statut planety Monaloi głosił wyraźnie:

“Monalojczyk nie powinien mówić w języku owocowników, owocownik nie może

mówić po monalojsku”. “Nie może” oznacza tylko jedno - nie może. A z wrzasków

tego opętanego dało się wyłowić kilka całkiem zrozumiałych zwrotów:

- Ratunkujcie się! Niebezpiecza! Burza nie duża zła! Góry więcy stracha!

Jak każdy szaleniec, ten owocownik doskonale rozumiał (tacy jak on potrafią),

że ludzie mu nie uwierzą. Krzyki opętanych zawsze były krzykami rozpaczy. Nie

ostrzegali o niebezpieczeństwie, tylko je ogłaszali, gdy już było za późno, żeby coś

zrobić. Za późno, żeby się “ratunkować”. Ale ten owocownik prócz zwykłych

ostrzeżeń zdążył wykrzyczeć coś zupełnie niezwykłego. Z uporem wymieniał dwa

nieznane Furuhu imiona. Prosił, żeby znaleźć pewnego człowieka i koniecznie mu

przekazać, że wszystkiemu winien jest jakiś inny człowiek. Furuhu bardzo dobrze

zapamiętał te dziwnie brzmiące imiona, ale bał sieje powtórzyć, nawet w myślach.

Zupełnie jakby to było złowieszcze czarnoksięskie zaklęcie. Młody setnik nigdy nie

przypuszczał, że imiona mogą być tak przerażające.

Potem jeden z najbardziej krzepkich dziesiętników, wysoki Żumu, uderzył

opętanego pałką i w ten sposób zmusił do zamilknięcia. Zaraz potem dwóch innych

przyłączyło się do bicia owocownika. Furuhu widział, jak zakrwawione ciało

odciągają daleko od wieżyczki i wrzucają do mętnej wody pomiędzy rzędami

krzaków.

Cóż, wydarzenie jakich wiele, nic nadzwyczajnego. A jednak coś w tym

wszystkim nie spodobało się Furuhu, coś nie dawało mu spokoju. Do jego duszy

Harrison Harry - Planeta smierci 06.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: