Higgins Jack - Cena odwagi.pdf - Higgins Jack - ssaaggaa

PROLOG: koszmar

Bili Koreańczyka w sąsiednim pokoju. Zatłukli go na śmierć, ale za nic nie mogli

go złamać. Był uparty i podobnie jak większość jego rodaków gardził Chińczykami, a

oni odpłacali mu tym samym. Koreańczycy to twardziele, a ich oddziały miały

najwyższy wskaźnik zabójstw w Wietnamie.

Na zewnątrz rozległy się kroki, drzwi się otwarły i wszedł młody chiński oficer.

Strzelił palcami, a ja poderwałem się jak dobrze wytresowany pies i stanąłem na

baczność. Kilku strażników wywlokło Koreańczyka za nogi, owinąwszy mu głowę

kocem, żeby nie zabrudzić podłogi krwią. Oficer przystanął i zapalił papierosa, nie

zwracając na mnie uwagi. Potem ruszył dalej korytarzem, a ja poczłapałem za nim.

Minęliśmy pokój przesłuchań, co przyjąłem z ulgą, i zatrzymaliśmy się na samym

końcu, przed gabinetem komendanta obozu. Młody oficer zapukał, wepchnął mnie do

środka i zamknął drzwi.

Pułkownik Chen-Kuen pisał coś pilnie przy biurku. Przez jakiś czas nie zwracał

na mnie uwagi, potem odłożył pióro, wstał i podszedł do okna. Wyjrzał na zewnątrz.

— Deszcze spóźniają się w tym roku.

Nie wiedziałem, jak mam odpowiedzieć na to odkrywcze stwierdzenie, nie

wiedziałem nawet, czy należało coś odpowiadać. Zresztą pułkownik nie dopuścił

mnie do głosu. Mówił dalej, wciąż odwrócony do mnie plecami:

— Obawiam się, że mam dla ciebie złe nowiny, Ellis. Otrzymałem

wreszcie instrukcje z Centralnego Komitetu w Hanoi. Ty i generał

St.Claire macie zostać straceni dziś rano.

Odwrócił się z poważną, zatroskaną miną i mówił jeszcze długo, ale nie

wiedziałem, czy wyrażał swoje współczucie, ponieważ byłem

jak ogłuszony. Widziałem jego bezgłośnie poruszające się usta, ale nie słyszałem ani

słowa.

Wyszedł. Wtedy widziałem go po raz ostatni. Kiedy drzwi znowu się otwarły,

myślałem, że przyszli po mnie strażnicy, była to jednak Madame Ny.

Nosiła mundur wcale niepodobny do mundurów żołnierzy Republiki Ludowej,

najwyraźniej skrojony przez dobrego krawca. Wysokie skórzane buty, koszula khaki,

tunika z głębokim dekoltem, odsłaniającym wspaniałe piersi. Ciemne oczy, mokre od

łez, wyglądały tragicznie w bladej twarzy.

— Tak mi przykro, Ellis — powiedziała.

Dziwne, ale prawie jej uwierzyłem. Prawie, lecz nie całkiem. Przysunąłem się

dostatecznie blisko, żeby nie chybić, splunąłem jej w twarz, otworzyłem drzwi i

wyszedłem.

Młody oficer zniknął, ale czekało na mnie kilku strażników. Wyglądali jak

chłopcy, krępi mali rolnicy z pól ryżowych, którzy ściskali swoje zabójcze karabinki

AK zbyt kurczowo, jakby do nich nie przywykli. Jeden z nich wystąpił do przodu,

otworzył ostatnie drzwi i gestem kazał mi wyjść.

Obóz wydawał się opuszczony, ani jednego więźnia w zasięgu wzroku. Brama

stała otworem, wieże strażnicze falowały w porannej mgle. Wszystko czekało. A

potem usłyszałem odgłos maszerujących stóp i zza rogu wyszedł St.Claire,

eskortowany przez młodego chińskiego oficera i dwóch strażników.

Nawet w dziurawych butach i podartym zielonym kombinezonie wciąż wyglądał

jak wzór żołnierza. Miał energiczne, celowe ruchy zawodowego wojskowego. Każdy

krok coś znaczył. Wydawało się, że to on prowadzi Chińczyka i strażników, nie na

odwrót.

Zatrzymał się i spojrzał na mnie badawczo, a potem uśmiechnął się swoim

słynnym st.claire'owskim uśmiechem, który sprawiał, że czułeś się najważniejszą

osobą na całym cholernym świecie. Podszedłem do niego i dalej ruszyliśmy razem.

Przyspieszył kroku, a ja ledwie za nim nadążałem. Zupełnie jakbyśmy wrócili do

Benning na musztrę. Strażnicy musieli podbiegać, żeby nas dogonić.

Spóźniony deszcz pułkownika Chen-Kuena lunął nagle, kiedy wyszliśmy za

bramę — gwałtowna ulewa, jaka towarzyszy monsunowi. St.Claire nie zwrócił na to

uwagi. Dalej maszerował w tym samym szybkim tempie, aż wreszcie jeden strażnik

musiał wybiec do przodu, żeby pokazać drogę.

W innych okolicznościach mógłbym się nieźle ubawić, ale nie teraz. W

strumieniach deszczu dotarliśmy do lasu i ruszyliśmy ścieżką, która prowadziła do

rzeki oddalonej o jakąś milę.

Kilkaset jardów dalej weszliśmy na rozległą polanę, opadającą stromo ku ścianie drzew.

Całą polanę pokrywały kopczyki ziemi, schludny mały cmentarzyk, ale naturalnie bez

nagrobków.

Młody oficer kazał nam się zatrzymać. Jego twardy głos głucho brzmiał w deszczu.

Staliśmy i czekaliśmy, a on rozglądał się dokoła. Zostało już niewiele wolnego terenu, on

jednak nie zamierzał przejmować się taką drobnostką. Wybrał miejsce na skraju polany,

wskazał nam dwie zardzewiałe, dobrze już wysłużone łopaty, a sam stanął pod drzewem z

dwoma strażnikami i palił papierosa, podczas gdy trzeci żołnierz pilnował nas przy pracy.

Ziemia była gliniasta, spulchniona deszczem, łatwa do kopania. Nabierałem pełne łopaty i

wkrótce stałem już po kolana we własnym grobie. St.Claire pracował, jakby spodziewał się

nagrody; jego potężne ramiona wyrzucały w powietrze trzy łopaty błota na moją jedną.

Deszcz wciąż się wzmagał, jakby chciał zatopić resztki nadziei. Wkrótce umrę. Strach

przed śmiercią ścisnął mnie za gardło, a potem... Ściana wykopu obsunęła się nagle, pewnie z

powodu wilgoci, i odsłoniła ludzką dłoń wraz z częścią przedramienia; sterczała z ziemi,

przegniła, z ciałem odpadającym od kości.

Odwróciłem się gwałtownie, straciłem równowagę i upadłem płasko na twarz. W tej

samej chwili zawaliła się druga ściana wykopu.

Walcząc o łyk powietrza, usłyszałem śmiech St.Claire'a, ten niezwykły, głęboki,

dźwięczny śmiech, wydobywający się jakby z samych korzeni jego istoty. Trupi fetor uderzył

mnie w nozdrza i oczy. Otworzyłem usta do krzyku, a wtedy wypełniły się ziemią, która

zdławiła we mnie życie i zgasiła ostatni promyk światła. Pogrążyłem się w ciemności...

1. KONIEC ŚWIATA

Sen zawsze kończył się tak samo — siedziałem sztywno wyprostowany na łóżku,

krzycząc jak dziecko, które boi się ciemności, a śmiech St.Claire'a wciąż dzwonił mi

w uszach, i to było najgorsze.

I jak zawsze, kiedy zapadała cisza, czekałem z przerażeniem na coś, co ma się

stać, czego lękałem się nade wszystko, ale nie potrafiłem nazwać.

Jak zwykle nic się nie stało. Tylko deszcz uderzał w okna starego domu, tylko

północny wiatr hulał nad wrzosowiskami. Nasłuchiwałem z przechyloną głową,

czekając na znak, który nie nadchodził. Dygotałem lekko i pociłem się obficie. Tak

znalazła mnie Sheila, która przyszła po chwili.

Malowała — w lewej dłoni ściskała jeszcze paletę i trzy pędzle, a stary aksamitny

szlafrok, jej zwykły strój, był upstrzony farbami. Odłożyła paletę i pędzle na krzesło,

przysiadła na brzegu łóżka i wzięła mnie za ręce.

—Co się stało, kochany? Znowu ten sen?

Kiedy się odezwałem, głos miałem ochrypły i drżący.

— Zawsze ten sam... zawsze. Dokładny w każdym szczególe,

dopóki St.Claire nie zaczął się śmiać.

Pod wpływem napięcia zacząłem trząść się nieopanowanie i zgrzytać zębami.

Sheila natychmiast zrzuciła szlafrok, wśliznęła się pod prześcieradła, objęła mnie

ciepłymi ramionami i przycisnęła do swojego wspaniałego ciała.

Jak zwykle wiedziała, co robi, ponieważ strach podsyca sam siebie bez końca, jest

niczym wściekły pies kręcący się za własnym ogonem. Całowała mnie i głaskała

delikatnymi dłońmi. Odczułem ulgę, a po chwili, za sprawą jakiejś tajemniczej

alchemii, Sheila

leżała na plecach i rozkładała uda, żeby mnie przyjąć. Ta sama stara historia, zawsze

atrakcyjna i najlepsza terapia na świecie — tak sobie powtarzałem.

Niewielu Anglików służyło w amerykańskiej armii w Wietnamie, ale jest nas

więcej, niż ludziom się wydaje. Jeżeli mówiłem to w mieszanym towarzystwie, żeby

wyjaśnić, co robiłem przez ostatnie trzy lata, zwykle reagowano uniesieniem brwi, a

niekiedy otwartą wrogością.

Przyjęcie, na którym poznałem Sheilę Ward, należało właśnie do tego rodzaju

spotkań. Panowała tam sztywna, pseudointelektualna atmosfera. Umierałem z nudów.

Nie znałem żywej duszy poza gospodynią. Zanim wreszcie znalazła dla mnie czas,

zdążyłem zrobić najrozsądniejszą rzecz w takiej sytuacji — zalałem się w pestkę, co

w tamtych czasach przychodziło mi bez trudu.

Na nieszczęście gospodyni nic nie zauważyła i postanowiła przedstawić mnie

pewnemu socjologowi z Londyńskiej Szkoły Ekonomicznej, który cudownym

zrządzeniem losu, możliwym tylko w sferach akademickich, otrzymał doktorat za

badania systemu walutowego w rewolucyjnych Chinach, chociaż nigdy tam nie był.

Informacja, że poświęciłem trzy lata mojego młodego życia, służąc w

Amerykańskich Siłach Powietrznych w Wietnamie (włączając w to dłuższą odsiadkę

w obozie jenieckim na północy), podziałała na niego jak czerwona płachta na byka.

Powiedział mi, że jestem wart nie więcej niż gówno przylepione do podeszwy, co

spodobało się grupce ludzi chłonącej jego słowa, ale na mnie nie zrobiło wielkiego

wrażenia.

Wyjaśniłem mu, co może mi zrobić, posługując się płynnie dialektem kantońskim,

którego chyba nie zrozumiał — dziwne jak na eksperta od spraw chińskich.

Ale ktoś inny zrozumiał i dzięki temu poznałem Sheilę Ward. Najbardziej

efektowna kobieta, jaką widziałem w życiu. Marzenie każdego mężczyzny. Miękkie

buty z czarnej skóry sięgające do ud, strzępek pomarańczowej wełny udający

sukienkę, brązowe włosy spadające na ramiona, mocna chłopska twarz, usta szerokie

co najmniej na pół mili. Te usta ratowały ją przed brzydotą. Były wyjątkowe.

 Nie możesz mu tego zrobić — odezwała się w dobrej chiń-szczyźnie. —

Dostaniesz co najmniej pięć lat.

 Nieźle — przyznałem ponuro. — Ale akcent masz okropny.

 Yorkshire — wyjaśniła. — Pracująca dziewczyna z Doncaster.

Mój mąż był wykładowcą na uniwersytecie w Hongkongu przez pięć lat.

Rozmowę przerwał mój przyjaciel socjolog, który próbował odepchnąć Sheilę,

więc stuknąłem go niezbyt delikatnie pięścią pod żebra. Upadł z przeraźliwym

okrzykiem.

Nie bardzo pamiętam, co było potem, prócz tego, że Sheila wyprowadziła mnie i

nikt nie próbował nas zatrzymać. Pamiętam, że padało, pamiętam, że oparłem się o

mój samochód stojący w bocznej alejce, pod latarnią.

Zapięła mi płaszcz i powiedziała trzeźwo:

 Zachowałeś się paskudnie.

 Ostatnio nabrałem paskudnych zwyczajów.

 Często wdajesz się w bójki?

 Od czasu do czasu. — Usiłowałem zapalić papierosa. — Drażnię ludzi albo oni

mnie drażnią.

 A potem czujesz się lepiej? — Potrząsnęła głową. — Nie przyszło ci do głowy,

że są inne sposoby rozładowania napięcia?

Narzuciła na ramiona jasnoczerwoną ortalionową kurtkę dla osłony przed

deszczem. Sięgnąłem pod kurtkę i pomacałem piękną, twardą pierś.

— Widzisz? — powiedziała spokojnie.

Oparłem się o samochód i wystawiłem twarz na deszcz.

 Umiem jeszcze kilka rzeczy oprócz bicia ludzi. Znam łacińskie deklinacje, bo

chodziłem do odpowiedniej szkoły, i potrafię znaleźć północ ustawiając godzinową

wskazówkę zegarka na słońce albo wbijając kij w ziemię. I umiem gotować.

Wspaniale przyrządzam małpy, a szczury drzewne to moja specjalność.

 Facet dokładnie w moim typie — oświadczyła. — Widzę, że będziemy

pasować do siebie.

 Jest tylko jeden haczyk — dodałem. — Łóżko. Zmarszczyła

brwi.

 Chyba niczego ci nie obcięli?

 Wszystko mam na swoim miejscu i w pełnej gotowości, szanowna pani. —

Zasalutowałem ponuro. — Po prostu nigdy nie byłem dobry w te klocki. Chiński

psychiatra kiedyś mi powiedział, że to dlatego, iż mój dziadek przyłapał mnie w

łóżku z fińską pokojówką, kiedy miałem czternaście lat, i sprał mnie swoją ulubioną

laską z tarniny. Wiesz, on był generałem i przeniósł tę laskę przez całą pustynną

kampanię, więc naturalnie nie mógł mi wybaczyć, kiedy się złamała.

 Na tobie? — upewniła się Sheila.

 Właśnie. Dlatego wątpię, czy będziesz zadowolona.

— Zobaczymy. — Nagle znowu była panienką z Doncaster,

z yorkszyrskim akcentem głucho brzmiącym na deszczu. — Co ty

robisz... to znaczy z czego żyjesz?

Wzruszyłem ramionami.

— Ostatni z dinozaurów. Skazany na wymarcie. Posiadam tak

zwane osobiste dochody... całkiem spore. W nielicznych wolnych

chwilach próbuję również pisać.

Uśmiechnęła się i wyglądała tak niewiarygodnie pięknie, że czas jakby się

zatrzymał.

 Właśnie kogoś takiego szukałam na starość.

 Jesteś cudowna — powiedziałem. — Taka duża, cycata, zmysłowa...

 Och, na pewno — przyświadczyła. — Nigdy nie wiem, kiedy przestać. Jestem

plastyczką w agencji reklamowej, rozwódką i mam trzydzieści siedem lat. Widziałeś

mnie tylko w sztucznym świetle, skarbie.

Zacząłem obsuwać się po masce samochodu, a ona podtrzymała mnie i wsunęła

rękę pod moje ubranie.

 Znajdziesz portfel w lewej górnej kieszeni — wymamrotałem.

 Ty draniu — zachichotała. — Szukam kluczyków od samochodu. Gdzie

mieszkasz?

 Wybrzeże Essex — poinformowałem ją. — Foulness.

 Dobry Boże — powiedziała. — To najmarniej pięćdziesiąt mil stąd.

 Pięćdziesiąt osiem.

Zabrała mnie do swojego mieszkania na King's Road, tylko na jedną noc.

Zostałem u niej przez miesiąc, ale dłużej nie mogłem już znieść zgiełku, tłumów i

jaskrawych świateł. Potrzebowałem samotności, ptaków, pustej przestrzeni. Chciałem

znowu zaszyć się w mojej dziurze. Więc Sheila rzuciła pracę w agencji,

przeprowadziła się do Foulness i zamieszkała ze mną.

Oscar Wilde powiedział kiedyś, że życie to zaledwie kwadrans złożony ze

wspaniałych chwil. W następnym miesiącu Sheila dała mi wiele takich chwil, a ten

ranek nie był wyjątkiem. Zacząłem jak zwykle gwałtownie, a ona w ciągu kilku

minut zmieniła mnie w odprężonego, czułego kochanka, uprawiającego miłość

umiejętnie i bez pośpiechu. Wiele mnie nauczyła w tej materii.

Później poczułem się dużo lepiej. Nocne lęki odeszły w zapomnienie.

Pocałowałem ją delikatnie pod sztywnym lewym sutkiem, odrzuciłem prześcieradła i

poszedłem do łazienki.

Znajomy lekarz zapewnił mnie kiedyś, że lodowata woda stanowi szok dla

organizmu, niszczy naczynia krwionośne i skraca życie co najmniej o miesiąc. Co

prawda był wtedy zalany, ale uznałem to za wspaniały pretekst, żeby co rano spędzać

pięć minut pod prysznicem tak gorącym, jak tylko mogłem wytrzymać.

Kiedy wróciłem do sypialni, Sheila zniknęła. Poczułem zapach kawy i

stwierdziłem, że jestem głodny. Ubrałem się szybko i wszedłem do salonu.

W kamiennym kominku buzował ogień. Obok kominka Sheila ustawiła swoje

sztalugi. Stała przed nimi ubrana w stary aksamitny szlafrok, z paletą w lewej ręce, i

energicznie dziobała płótno długim pędzlem.

—Piłam kawę — rzuciła nie odwracając głowy. — Tobie

zrobiłam herbatę. Stoi na stole.

Nalałem sobie filiżankę i podszedłem do niej. Obraz na sztalugach był dobry,

cholernie dobry. Widok z domu, słone bagna nakrapiane lawendą, dziwnie jasne

światło odbijające się w mulistych mieliznach, zamazujące kontury przedmiotów. A

nad tym wszystkim samotność.

— To dobre.

— Jeszcze nie. — Malowała pilnie w samym rogu płótna, nie odwracając głowy.

— Ale będzie dobre. Co chcesz na śniadanie?

 Nie śmiałbym przerywać natchnienia. — Pocałowałem ją w kark. — Zabiorę

Fritza na spacer.

 Dobrze, skarbie.

Pędzel poruszał się coraz szybciej, jej twarz zastygła w wyrazie koncentracji.

Przestałem dla niej istnieć, więc zdjąłem kurtkę myśliwską z wieszaka na drzwiach i

wyszedłem.

Słyszałem, że gdzieś w Ameryce hodują airedale specjalnie do polowania na

niedźwiedzie i że te psy są znakomitymi pływakami, co przydaje się w takim miejscu

jak Foulness. Ale Fritz, ulubieniec Sheili, był wielkim, kudłatym, czarnorudym

uosobieniem poczciwości, mimo iż jego donośne szczekanie niosło się na pół mili.

Nawet ptaki wcale się go nie bały, natomiast on sam śmiertelnie obawiał się wody i

nigdy nie zgodził się bodaj zamoczyć łap. Pobiegł zarośniętą, porytą koleinami drogą,

a ja poszedłem za nim.

Foulness — Przylądek Ptaków, jak go nazywali Saksonowie — był

ornitologicznym rajem. Zawsze podobała mi się samotność i to, że Londyn był

odległy ledwie o pięćdziesiąt mil. Odpowiednie miejsce na sen zimowy. Wyspy,

mgiełka i falochrony zbudowane przed wiekami,

jeszcze przez Duńczyków. Strumienie, wysoka trawa mieniąca się różnymi

odcieniami na wietrze, wszędzie bulgotanie wody i morze podkradające się nocą jak

duch, żeby porwać nieostrożnych śmiałków.

Rzymianie znali to miejsce, saksońscy przestępcy ukrywali się tutaj przed

Normanami, a teraz Ellis Jackson udawał przez chwilę, że nic więcej mu nie trzeba.

Jesień na bagnach to purpurowe i fioletowe wrzosy, to wilgotny zapach gnijącej

roślinności. Ptaki nawołują nieustannie, podrywając się z falochronów, lato umiera,

nadchodzi zima. Znad Morza Północnego nadciągają burze, a wiatr zawodzi bez

końca.

Czy naprawdę nic więcej mi nie trzeba? Butelka dziennie i Sheila Ward do

rozgrzania łóżka? Na co czekałem tutaj, na końcu świata?

Gdzieś daleko usłyszałem strzały. Ciężka artyleria, sądząc po huku. Ten dźwięk

poruszył coś we mnie, spowodował przypływ adrenaliny, tylko że nie miałem już

swojego karabinka MI 6 i to nie była delta Mekongu, lecz zarośnięte bagno na końcu

przylądka Foulness w spokojnym hrabstwie Essex, a odgłosy strzałów dochodziły z

eksperymentalnego poligonu artyleryjskiego Ministerstwa Obrony w Shoeburyness.

Fritz wysforował się do przodu i znikł mi z oczu. Nagle pojawił się na grobli

pięćdziesiąt jardów dalej, skoczył do szerokiego rozlewiska, przepłynął szybko na

drugi brzeg i skrył się w trzcinach.

Po chwili zaczął szczekać zapalczywie, jakby coś go przestraszyło. Rozległ się

pojedynczy strzał i szczekanie ucichło.

Wielka chmara ptaków poderwała się z bagna. Wypełniły powietrze trzepotem

skrzydeł, a kiedy odleciały, zapadła niesamowita cisza.

Zanurzyłem się we mgle, wołając Fritza. Po chwili znalazłem jego zewłok

rozciągnięty na wyboistej drodze. Widocznie został trafiony w głowę pociskiem o

dużej prędkości początkowej, ponieważ jego czaszka przestała istnieć. Nie potrafiłem

tego zrozumieć, gdyż całe zdarzenie nie miało sensu. Tutaj nie było obcych.

Ministerstwo Obrony wprowadziło ostrą kontrolę z powodu eksperymentalnego

Higgins Jack - Cena odwagi.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: