KUSZE
Pierwsze drewniane łuki, w których działaniu wykorzystano naturalną sprężystość materiału, są prawdopodobnie obok procy najstarszą bronią miotającą. Gastrafetes (Grecja, ok. IVw. p.n.e.), zwany inaczej łukiem brzusznym, był rodzajem ulepszonego łuku o ramionach metalowych, w którym cięciwę napinano za pomocą suwaka ciągniętego w prowadnicy. Napinano go wysiłkiem nie tylko rąk, ale całego ciała, gdyż suwak opierano o ziemię, a specjalnie skonstruowaną kolbę o brzuch. Na przełomie II i I wieku p. n. e. bronią o podobnej konstrukcji dysponowała piechota chińska. Broń ta znana była także w armii rzymskiej. W Europie pojawiła się wraz z powrotem rycerzy z wypraw krzyżowych i nosiła niezgodną z prawdą łacińską nazwę balista.W Polsce kuszami posługiwano się podczas buntu Masława w roku 1047r. Kusze ręczne zmieniały zarówno formę, jak i konstrukcję, używano kusz miotających bełty, kule kamienne, żelazne i ołowiane. Odmianą kuszy ręcznej była kusza wałowa, zwana też kuszą murową lub niedźwiadkiem. Stosowana w starożytności, należała do rodziny ciężkich machin miotających, wyrzucających pociski torem płaskim. W Europie pojawiła się w XII wieku.
ksiestwo.nyskie