Feliks Koneczny Polska między wschodem a zachodem
Feliks Koneczny
Polska miedzy wschodem a zachodem
Wyglada to moze na banalnosc, zeby mowic na temat "Polski miedzy Wschodem a Zachodem". Ktoz nie wie, ze Polska polozona jest tak nie tylko geograficznie, lecz zarazem duchowo: religijnie i cywilizacyjnie; wiadome kazdemu sa przejawy i skutki tego polozenia, i nie sztuka, ze wiadome, bo sa widome kazdego dnia i na kazdym kroku. Wystarczy wziac do rak gazete polska i czytac ja uwaznie, komentujac tresc ze stanowiska cywilizacji, a uderzy nas az nazbyt wyraznie mieszanina Zachodu i Wschodu! Olbrzymia Wiekszosc inteligencji polskiej uwaza to za cos calkiem naturalnego, wychodzac z zalozenia, jako polozeniu geograficznemu nie moga nie towarzyszyc nastepstwa cywilizacyjne, a wcale sie tym nie martwiac, owszem biorac z tego otuche do wielkiej przyszlosci Polski, jako majacej dokonac syntezy Zachodu i Wschodu, co ma byc najwiekszym z wielkich dziel historii powszechnej. W tym upatruje sie misje dziejowa Polski. Dodaje sie, ze zawsze to bylo misja nasza, lecz niestety nic umielismy wywiazac sie z niej, nie dosc wiernie jej sluzylismy, niebacznie od niej odstepowalismy i skutkiem tego nastapil upadek i rozbiory.
Otoz ja jestem innego o tym wszystkim zdania. Synteze Zachodu a Wschodu uwazam za czczy frazes literacki. a widoczna obecnie w Polsce mieszanina cywilizacyjna jest w mych oczach swiadectwem upadku cywilizacji. Cywilizacja albo jest czysta, albo jej nie ma; nie mozna byc cywilizowanym na dwa sposoby. Upadla Polska dlatego, ze poszukujac niby syntezy Zachodu ze Wschodem, zrobila ze siebie karykature cywilizacyjna - i upadnie znowu, jezeli nie przestanie na nowo tej karykatury urzadzac. Ale nie po to zabieram glos, azeby motywowac te odmiennosc pogladu na rzeczy, niby powszechnie wiadome. Robilem to przy innych sposobnosciach, a robilem - przyznaje-niedokladnie. Sprawa jest bowiem tego rodzaju, iz trzeba wiele rzeczy przemyslec i przygotowac niektore studia wstepne, azeby potem wynik ostateczny rozumowan przedstawil sie jako logiczna koniecznosc. Te studia wstepne obejmuja rozmaite tematy. Nie moze miedzy nimi zabraknac roztrzasania, co w historii polskiej bylo Zachodem czy Wschodem, i jaki to byl Zachod, i co za Wschod? Trzeba sie przyjrzec blizej pojeciom, ktorymi szermuje sie u nas w mowie potocznej, nie poddawszy ich naukowej, ze tak powiem, ekspertyzie.
Ta ekspertyza - i nic innego - ma stanowic przedmiot udzielonego mi laskawie glosu. Chodzi o scisle okreslenie faktow, azeby dojsc do scislosci pojec.
* * *
Zrobmy chronologiczny przeglad faktow, ktore stawialy nasza przeszlosc "pomiedzy Zachodem a Wschodem". Za najstarszy objaw "Wschodu" na ziemiach polskich uwaza sie zazwyczaj misje apostolow slowianskich sw. Cyryla i sw. Metodego, a tymczasem to wlasnie polega na pomylce - szerzonej skwapliwie przez literature rosyjska.
Do panstwa bulgarskiego na Balkanie docieralo chrzescijanstwo z obu glownych ognisk, z Bizancjum i Rzymu. Wsrod zwolennikow Rzymu wylonil sie pomysl, zeby ulatwic sobie nawracanie utworzeniem obrzadku slowianskiego, rzymsko-slowianskiego, tj. wedlug rytualu rzymskiego, a tylko w jezyku slowianskim - i glownymi przedstawicielami tego kierunku byli wlasnie "bracia solunscy". Apostolowali oni jak wiadomo, posrod Chazarow, ktorzy posiadali wtedy zwierzchnictwo nad znaczna czescia slowianszczyzny wschodniej.
A jednak nie przedostal sie najmniejszy promyk wiary swietej z nad Donu nad Dniepr, w strone Kijowa! To, co sie mowi o apostolstwie braci solunskich na Rusi, jest wierutnym wymyslem. Cala dzialalnosc misyjna sw. Cyryla i sw. Metodego nie ma najmniejszego zwiazku ze slowianszczyzna wschodnia, a w biografii Apostolow slowianskich nie ma miejsca ni czasu na pobyt ich na Rusi. Na dworze ksiecia bulgarskiego zwyciezyl atoli prad bizantyjski, bracia wiec solunscy usuneli sie (czy tez zostali usunieci?). W kilka miesiecy po ich wyjezdzie przyjmuje car Bogorys chrzest w obrzadku wschodnim, greckim. Ale dwojakie wplywy scieraly sie w Bulgarii nadal, i Bogorys przerzucil sie wnet do lacinstwa, azeby w roku 870 powrocic do obrzadku greckiego. Z tymi zmianami nie mieli sw. Cyryl i sw. Metody nic do czynienia, gdyz nie powrocili juz na Balkan. Pragneli poswiecic sie znowu pracy misyjnej poza Balkanem, wsrod pogan. Chetnych do nawiedzenia obcych stron zastaly poszukiwania ksiecia wielkomorawskiego Rastyca, ktory wiedzial zapewne o zawiazkach obrzadku rzymsko-slowianskiego. Oczywiscie Rastyc musial wiedziec po co sprowadza braci solunskich.
Jezykiem obrzadku rzymsko-slowianskiego jest narzecze bulgarsko- macedonskie, dla ktorego Cyryl obmyslil nowe abecadlo, zwane glagolica, ktora to nazwa przylgnela i do obrzadku. Na macedonska bulgarszczyzne przetlumaczyli apostolowie zachodniej Slowianszczyzny rzymskie ksiegi liturgiczne i spisali je glagolica. Podnoszone co do ich wiernosci Rzymowi watpliwosci, uwazanie ich za "wyslannikow bizantynskich", upadaja wobec faktu, ze obmyslony przez nich obrzadek byl rzymskim, czysto rzymskim. Widocznie nie chcieli greckiego.Cyryl i Metody dwa razy jezdzili do Rzymu i uzyskali potwierdzenie osobnej prowincji koscielnej, glagolickiej. Misyjne jej granice siegaly na wschod w poganskie kraje ludow polskich ("Lachow") az po Bug i Stryj. Okolo roku 880 jeden z wyslannikow sw. Metodego ochrzcil ksiecia ludu Wislan (w Wislicy na lewym brzegu sredniej Wisly) - i to jest poczatkiem chrzescijanstwa na ziemiach polskich.
A zatem poczatki te naleza do obrzadku rzymsko-slowianskiego, bezwarunkowo do rzymskiego. Nie bylo w tym zadnych wplywow cywilizacyjnych Wschodu. Glagolica w Polsce niedlugo sie utrzymala. Istnieje dotychczas w kilkunastu parafiach Istrji i Dalmacji, skazana na zaglade, czego powody i okolicznosci nie naleza tu do tematu naszego. Nigdy nie miala w sobie nic a nic wschodniego.
W nowszych dopiero czasach, kiedy zaczeto "cyrylice" identyfikowac (tendencyjnie) ze sw. Cyrylem, rozpowszechniono bledne mniemanie, jakoby apostolowie slowianscy byli apostolami Slowianszczyzny wschodniej i jako byli tworcami obrzadku grecko-slowianskiego i praszczurami... prawoslawia. Powazna nauka wlozyla to dosc dawno juz miedzy bajki. W 80 lat po chrzcie ksiecia Wislan nastapil chrzest dynastii Piastow, a aczkolwiek w obrzadku rzymsko-lacinskim, blizszymi bylismy natenczas wplywow wschodnich, bizantynskich, niz za czasow archidiecezji glagolickiej, gdy do niej nalezaly poludniowe ludy polskie. Chrzest Mieszka I i ostateczne zupelne nawrocenie Polski przypadaja na czasy najsilniejszej ekspansji bizantynizmu. Poprzez Illiricum i Dalmacje siegnely wplywy bizantynskie jeszcze raz do Italii, azeby przewazyc tam nastepnie na poludniu, malec zas ku polnocy; nie przekroczyly one nigdy Alp bezposrednio od strony wloskiej. Z Sycylii dotarly morzem do Hiszpanii. Z Dalmacji drugim szlakiem siegnely na polnoc i tamtedy przekroczyly Alpy, poddunajska droga handlowa w gore docieraly do Niemiec, dalej do Burgundii - umacniajac, co tam juz bylo z bizantynizmu z poprzedniej jego ekspansji. Byly to niemal wylacznie wplywy zewnetrzne, form tylko dotyczace - z jednym atoli wyjatkiem, ktory Polske obchodzil wlasnie jak najbardziej. W Niemczech przyjal sie bizantynizm tak dalece, iz powstala tam osobna jego galaz: kultura bizantynsko-niemiecka. Cesarstwo Karola Wielkiego powstalo przeciw bizantynskiemu. Koronowal Karola Leon III, ten sam Papiez, ktory utwierdzil "filioque". Ale cesarstwo zawiodlo i rozprzeglo sie, zanim jeszcze dosiegl konca wiek IX. Epizodycznie zabladzila korona cesarska w roku 896 na glowe krola niemieckiego, Arnulfa, ale to epizod bez znaczenia. Karolingowie niewiele mieli sposobnosci oprzec sie o Niemcy, ani tez nie utrzymala sie w Niemczech ich tradycja dynastyczna. Wznowienie cesarstwa przez Ottona Wielkiego w roku 962 - na cztery lata przed chrztem Mieszka I - nie ma ani genetycznego, ani ideowego zwiazku z problematem cesarstwa Karola Wielkiego, z problematem wskrzeszenia wladzy i godnosci rzymskich cezarow na pozytek swiata chrzescijanskiego, azeby byc swieckim ramieniem Papiestwa. To drugie cesarstwo zachodnie powstalo wsrod walk oreznych z Papiezami. Powstale za Mieszka I "swiete panstwo rzymskie narodu niemieckiego" wywodzi sie od bizantynskich "kajdzarow", przejmujac nawet ich nazwe. W przeciwienstwie do dawniejszego, nowe to cesarstwo oparlo sie o Bizancjum, a zwrocilo sie przeciw Papiestwu.
Za Ottona Wielkiego dokonuje sie owo gruntowne zaszczepienie bizantynizmu w Niemczech. Panowanie jego zaczyna sie od urzadzenia dworu na modle bizantynska, a konczy sie w 927 ozenkiem jego syna z cesarzowna bizantynska Teofania (corka Romanosa II, siostra Bazylego II Bulgarobojcy i Anny, pozniejszej ksiezny kijowskiej). Ksiezniczka ta stanowi osoba swa wykladnik calego rozdzialu w dziejach Niemiec i w dziejach powszechnych. Jako malzonka Ottona II, a potem rejentka podczas maloletnosci Ottona III, posiadala znaczne wplywy polityczne. Dwor jej zaslynal po calym swiecie. Roztoczyla niewidziany dotychczas na zachodzie przepych monarszy i wprowadzila bizantynski ceremonial. Tym razem nie skonczylo sie jednak na rzeczach zewnetrznych, na sztuce i dworskosci. Z gronem wybitnych bizantynskich uczonych i statystow wytworzyla Teofania srodowisko bizantynskiej idei politycznej, ktora przyjela sie w Niemczech do tego stopnia, iz stanowi ceche istotna dziejow niemieckich i wywolala dwoistosc kultury niemieckiej, przesiaknietej w znacznej czesci bizantynizmem. Jakkolwiek nigdy nie opanowal on calego spoleczenstwa niemieckiego w zupelnosci, tak, izby nie bylo pradu przeciwnego, opierajacego sie o cywilizacje lacinska, jednakze faktem jest, ze nigdzie na calym swiecie nie osadzil sie bizantynizm tak mocno, jak w Niemczech. Istnieje niemiecki rodzaj bizantynizmu. Z wyjatkiem panowania Ottona III (ktorego wyjatkowosc stanowi przedmiot zgorszenia pruskiego kierunku historiografii niemieckiej) brnelo cesarstwo niemieckie coraz mocniej w bizantynizm. Odtad dzieje Niemiec przedstawiaja ustawiczne scieranie sie pojec bizantynskich z zachodnio-europejskimi; istny dualizm cywilizacyjny w samym srodku Europy. Tym tlumaczy sie niemoc panstwowa cesarstwa niemieckiego, jako takiego, i czeste okresy biernosci kulturalnej w zyciu narodu niemieckiego i samoz utrudnione przyjmowanie sie idei narodowej.
Reprezentowal zas dwor Teofanii nie lokalne zaciesnienie sie niemieckie, lecz uniwersalnosc. Pod wplywem niemieckim podniosla sie na nowo, i to wielce, powaga Bizancjum we Wloszech nawet. Luitprand, biskup kremonski, glosny dziejopis tej doby i jeden z najtezszych umyslow owczesnych, tytuluje cesarza w Konstantynopolu wprost "kosmokratos" tj. wladca swiata. Niemiecki bizantynizm oddzialal ogromnie na stosunek cesarstwa do Kosciola, tudziez do panstw osciennych. Nam tu potrzebne tylko stwierdzenie, ze sasiedztwo bezposrednie z Niemcami niekoniecznie bylo sasiadowaniem z lacinska cywilizacja. Gdyby pierwszy okres naszych dziejow rozwijal sie byl w zupelnej, bezwzglednej zaleznosci od Niemiec, lub w zupelnej zgodzie z Niemcami, bylibysmy weszli w krag cywilizacji bizantynskiej.
Szczesciem zorganizowalismy sie w panstwo chrzescijanskie nie tylko bez pomocy Niemiec, ale w znacznej czesci wbrew nim, a za to przy pomocy Papiestwa, zwalczajacego juz bizantynskie macki, wysuniete na zachod. Skuteczniejsze bylo inne uderzenie bizantynskiej fali, tym razem od wschodu. Panstwo piastowskie skladalo sie tylko z ziem ludow zachodnio-polskich; wschodnie znajdowaly sie jeszcze poza horyzontem politycznym dynastii Piastow. Z obu stron Karpat mieszkajacy Lachowie pograzeni byli jeszcze w bycie plemiennym. Polnocnym trzonem ich osadnictwa byly Grody Czerwienskie, tj. pozniejsza ziemia chelmska, skad rozszerzyli sie ku Karpatom i dalej na poludnie przelecza uzocka. Kiedy Waregowie poznali Dunaj dolny podczas wypraw balkanskich wnuka Rurykowego Swiatoslawa (964-973), wysledzili, jako zmierza ku niemu kilka drog z zachodu. Od wielkiego poddunajskiego szlaku handlowego szlo odgalezienie wschodnie przez poludniowe Podkarpacie i nastepnie ku polnocy przez wawoz dukielski wielkim lukiem, zeby okrazyc puszcze, ciagnaca sie Wislokiem az do ujscia Sanu i Wiaru, do lackiego grodu Przemysla, a stad w strone Belza i dalej na polnoc nad ujscie Huczwy do Bugu (Hrubieszow). Bardzo mala przestrzen dzieli tu dorzecza Wisly i Dniepru, mianowicie Bugu i Prypeci. Waregowie, urzadzajacy nieustannie i wszedzie wyprawy eksploracyjne, wysledzili, ze tedy droga ze Slowianszczyzny wschodniej na Wegry i do poddunajskiego szlaku. Postanowili tedy droge te opanowac, zeby zapewnic sobie lacznosc ze szlakiem poddunajskim, niezmiernie zyskownym szlakiem handlowym, a zarazem, zeby miec o jedna droge wiecej do wypraw balkanskich, poprzez kraj Lachow i Wegry Dunajem.
Plan ow Swiatoslawa wznowil Wlodzimierz (980-1015) i w tym celu - jak sie dowiadujemy z tzw. Nestora - w roku 981: "ide Wolodimer k Lachom i zaja hrady ich, Priemyszl, Czerwien i iny hrady" i od tego ludu Lachow Rusini nazwali potem caly narod polski Lachami. Powstaly tam stacje waregskie z zalogami, ktore po chrzcie Wlodzimierza takze musialy chrzest przyjac w obrzadku grecko-slowianskim, a od grodow szla propaganda pomiedzy ludnosc. W ten sposob lud Lachow zostal wciagniety w sfere wplywow patriarchatu carogrodzkiego i wschodnio-slowianskich stosunkow politycznych. Jak wiadomo, ziemia Lachow polnocnych i Grodow Czerwienskich przechodzila nastepnie kilka razy od Piastow do Rurykowiczow i odwrotnie. swiadectwem polskosci zaludnienia byla struktura spoleczna, nieznana zgola Rusi, mianowicie "bojarstwo ziemskie", jako warstwa przodownicza spolecznie. Rurykowicze ze swymi druzynami wojennymi znalezli sie niebawem w odszczepienstwie schizmy, i nienawisc do "lacinstwa" stala sie dominujaca cecha tej kultury. Kiedy potem Kazimierz Wielki przylaczyl te ziemie ostatecznie na nowo do panstwa polskiego, wprowadzil rownouprawnienie obydwu wyznan i poczynil w Carogrodzie starania o hierarchie schizmatycka - za co znalazl sie nawet na pewien czas pod klatwa papieska.Tymczasem na zachodzie dzialaly wplywy bizantynskie coraz bardziej, wypaczywszy zupelnie idee cesarstwa. Jak w Bizancjum cesarze mianowali i stracali patriarchow, z duchowienstwa zrobili sobie narzedzie swego samowladztwa, podobnie postepowali cesarze zachodni. Inwestytura swiecka biskupow stwierdzila zaleznosc Kosciola od panstwa. Europie zachodniej grozilo niebezpieczenstwo utracenia powagi duchowej, niezaleznej od sily materialnej. Bizantynska cywilizacja posiada jedna tylko powage: wladze panstwowa, ktorej podporzadkowano wszystko bez najmniejszego wyjatku. Wrecz przeciwne sa drogi rozwoju cywilizacji lacinskiej, zachodnio-europejskiej: caly jej rozwoj, wszystkie swobody obywatelskie i dojrzalosc spoleczenstw do spraw publicznych, wyrobily sie dzieki niezaleznosci wladzy koscielnej od swieckiej. O te niezaleznosc toczyla sie walka w calej Europie, np. o immunit duchowienstwa. Kler pociagal za soba do walki o wplyw na panstwo, az wreszcie polaczyly sie w tym "stany". Ten rozwoj cywilizacyjny zostal czesciowo przerwany przez wplywy kultury bizantynsko-niemieckiej. Gdyby ten kierunek niemiecki zwyciezyl, grozila zaglada cywilizacji chrzescijansko-klasycznej, cywilizacji Zachodu, a cale chrzescijanstwo byloby zeszlo na zbior liturgii, odprawianych dla wodzenia ludu na pasku orientalnego absolutyzmu. Szczesciem opozycja powstala; i w samych Niemczech nigdy jej nie braklo. Zasluga wytworzenia przeciwwagi kulturze bizantynsko-niemieckiej, a zatem ocalenia cywilizacji lacinskiej, przypada Francji. Opozycja zasadnicza i zarazem program reform wyszly od uczonych mnichow opactwa benedyktynskiego Cluny, z haslem oddania wladzy swieckiej wprost pod nadzor duchownej. Pierwszym etapem reform klunijackich bylo uwolnienie wyboru Papieza od ingerencji cesarskiej, a przelanie wyboru wylacznie na kolegium kardynalskie w roku 1059. Papiez Grzegorz VII stal sie wykonawca klunijackiego programu i na tym tle odbywala sie jego walka z Henrykiem IV, bedaca walka cywilizacji lacinskiej z niemieckim bizantynizmem. Polska odzyskala wowczas wlasna prowincje koscielna i korone krolewska - lecz Boleslaw Smialy, choc umial wyzyskac stosunki do celow politycznych, nie zdawal sobie sprawy z wlasciwego zwiazku rzeczy. Kiedy prady klunijackie dotarly do Polski, krol wystapil przeciw nim. Zabojstwo sw. Stanislawa bylo wymierzone przeciwko immunitowi, przeciw prawu testamentu, przeciw posiadaniu przez Kosciol wlasnosci ziemskiej (azeby byl skazany na laske dziesieciny grodowej, zawislej od skinienia krola). Laczylo sie to ze sprawa o wplyw spoleczenstwa na panstwo. Wiadomo, jako spoleczenstwo, oparte o Kosciol, sprawe ostatecznie wygralo.Niestety stalo sie to kosztem zachodniej polaci panstwa. Wladyslaw II byl ostatnim monarcha, ktory pamietal o Polabiu i o szczecinskim wybrzezu. Wraz z upadkiem Polabia upadla potega polityczna Polski. A rownoczesnie Niemcy, wyzyskujac godnosc cesarska w celach wylacznie niemieckich, doscignely wlasnie punkt kulminacyjnego swego znaczenia w sredniowiecznej Europie. Sholdowawszy Burgundie i Danie, ruszyl Fryderyk Rudobrody w roku 1157 na Polske (majac posilki czeskie) z katastrofalnym dla Polski skutkiem. Boleslaw Kedzierzawy musial sie uznac w obozie cesarskim w Krzyszkowie nad Warta lennikiem cesarza, zdajacym sie na jego laske i nielaske. Obok ksiazat obotryckich, lutyckich, czeskich mieli i polscy byc lennikami krola niemieckiego a czlonkami (trzeciorzednymi) Rzeszy Niemieckiej, bez praw da uprawiania polityki zewnetrznej. Stawal sie Boleslaw Kedzierzawy ksieciem Rzeszy, ktoremu zwierzchnik niemiecki mogl ksiestwo odebrac, nadajac je komukolwiek innemu wedlug wlasnego uznania. Powaga cesarstwa przerobiona byla juz calkowicie na przewage Niemiec, osiagana przemoca.
Jest to szczyt przewagi bizantynizmu niemieckiego. Zaraz nastepnego roku wybiera sie Rudobrody na wyprawe wloska (1158- 1162), pamietna zburzeniem Mediolanu. Bizantynizm mial triumfowac rownoczesnie w Polsce i we Wloszech, a rownoczesnosc Krzyszkowa z katastrofa wloska nie jest przypadkowa. Boleslaw Kedzierzawy nie wypelnil jednak zadnego z warunkow krzyszkowskich; Polska nie chciala byc w Rzeszy, w przeciwienstwie do Czech, ktore dostarczyly posilkow na zburzenie Mediolanu.W taki sposob uniknelismy podboju cywilizacyjnego przez bizantynizm, a synod leczycki (1180), kronika Kadlubka (siegajaca do roku 1202), wolna elekcja biskupa w Krakowie (1208), dzialalnosc rodu Odrowazow ze sw. Jackiem i z biskupem Iwonem - obok wielu innych faktow stwierdzaja, jakosmy przylaczyli sie do cywilizacji klasyczno-chrzescijanskiej, lacinskiej, w ktorej lacina jest nie tylko zewnetrzna oznaka. W tym nastapilo przywolanie Krzyzakow, ktorzy nieco pozniej, od poczatku XIV wieku, mieli stac sie glownym ku wschodowi filarem bizantynizmu niemieckiego.
Niemal rownoczesnie zaznalismy najazdu cywilizacji turanskiej. Krzyzacy przybyli w roku 1228, a pierwszy najazd mongolski spadl na Polske 1241 roku. Calkiem bledne jest mniemanie o najsciu "dzikich hord mongolskich", bo byla to armia jak najregularniejsza, za ktora postepowala zorganizowana biurokracja. Mongolski dzingishan, pod ktorego rozkazami odbywaly sie ruchy wojsk na przestrzeni od Odry do Oceanu Spokojnego, imieniem Temudzin, byl wynalazca nowej taktyki i nowej organizacji wojskowej, godzien jako wojownik stac w historii obok Aleksandra Wielkiego, Cezara, najbardziej zas obok Napoleona. Podobnie, jak Korsykanin, wytworzyl Temudzin cala szkole wielkich wodzow i podobniez byl wielkim organizatorem i administratorem, podobniez umial byc prawodawca. Sam bedac chinskim uczonym wysokiego stopnia "taiming", mial bez liku urzednikow chinskich we wszystkich swych zaborach. Mongolska atoli dopiero cywilizacja wytworzyla biurokratyzm nieznany przedtem Chinczykom. Mongolom Temudzina, "niebieskim" , znane bylo chrzescijanstwo, mianowicie nestorianizm. Bitwe pod Legnica rozstrzygneli glownie nestorianie, bedacy w ogole filarem imperializmu mongolskiego. W nastepnym pokoleniu nie braklo na tronie dzingishanskim nestorian i nestorianek.
Mongolowie mieli zamiar podbic Wegry, ktory to zamiar nie zostal wykonany; nie zamierzali jednak bynajmniej podbijac Polski, ktora napadli tylko dlatego, iz pozostawala w sojuszu wojennym z Wegrami. Na wschodnia Slowianszczyzne wywarly te najazdy wplyw zasadniczy i rozstrzygnely one ostatecznie (po dawnych wplywach chazarskich, finsko-ugryjskich i polowieckich), ze Slowianie wschodni nalezec beda do cywilizacji turanskiej. Dzieki administracji mongolskiej utworzylo sie nastepnie Wielkie Ksiestwo Moskiewskie, centrum tej cywilizacji, gdzie wyrobila sie nowa jej odmiana, kultura turansko-slowianska, czyli moskiewska. O bizantynizmie nie ma co mowic w calym tym okresie.
Rus poludniowa podlegala wplywom turanskim jeszcze przez Pieczyngow i Polowcow, a kultura polowiecka wywarla znaczny na nia wplyw. Mongolska, oparta czesciowo na chinskiej, stanowila wielki postep wobec tamtej. Ale dzingishanat wnet rozpadl sie (z powodu walk islamu, buddyzmu i nestorianizmu), a Rus znalazla sie w podleglosci zachodnim, barbarzynskim kresom dzingishanatu, tatarskiemu Kipczakowi. Zdziczenie Tatarow nioslo istna kulture bezprawia.
Dzieki najazdom tatarskim rozszerzyla sie Rus. Zbiegajac tlumnie spod ucisku tatarskich baskatow, emigrowano z Kijowszczyzny ku zachodowi. Wtenczas dopiero ziemia polnocnych Lachow zaczela byc etnograficznie mieszana, podczas gdy dotychczas przybysze wschodnio-slowianscy siedzieli tylko na grodach; teraz dopiero otrzymuje ta ziemia osadnictwo rolnicze wiejskie ze wschodu i odtad dopiero datuje sie jej "ruskosc" w nowoczesnym znaczeniu. Czesc tlumnej emigracji musiala sie udac jeszcze dalej, a przekroczywszy Karpaty, data poczatek "Rusi wegierskiej". Nie ma w ogole o niej zadnej wzmianki w ruskich zrodlach; w wegierskich dopiero od XIII wieku. Trwal atoli i polski zywiol Lachow, utrzymujac sie zawsze nawet w liczebnej przewadze az do wieku XVIII. Przybysze wschodnio-slowianscy byli schizmatykami religijnie, a cywilizacyjnie turancami. Sasiedztwo coraz wiekszej liczby takich sasiadow, rozmieszczonych posrod ludnosci polskiej w rozleglej prowincji - nie moglo nie pociagnac za soba nastepstw cywilizacyjnych ujemnych. Epizod unii cerkiewnej i krolestwa (1254) Daniela na modle zachodnio-europejska przeminal bez nastepstw. Nawet w ziemi Lachow gospodarowali od roku 1264 baskakowie. Cala Rus poludniowa mogla byc powolana do zycia tylko przez Polske, a tymczasem Polska popadla wlasnie w zupelna nicosc polityczna. Nie dotknela Polski cywilizacja turanska, ani jej nawet nie drasnela. Jedyna, na ktorej tle rozwijala sie kultura polska, byla cywilizacja lacinska. Nie przyjmowalismy jej biernie, w prostym nasladownictwie. Przeciwnie! bywaly nieporozumienia pomiedzy cywilizacja zachodnio-europejska, a nasza rodzima metoda ustroju zycia zbiorowego. Kiedy po dlugim oporze zamienili Piastowie jedynowladztwo na system dzielnicowy, wlasciwy wowczas wszystkim panstwom europejskim, wyszla na tym Polska jak najgorzej. Zludzeniem okazaly sie proby rzucenia na szale walki pomiedzy cesarstwem a Papiestwem wlasnego polskiego ciezaru. Nastala calkowita bezsilnosc polityczna. Kolej losow wprzegala nas coraz mocniej w rydwan niemiecki, ktoremu mielismy dopomagac, by sie po nas potoczyl.
Nie moglismy nie przylaczyc sie do ustroju europejskiego, a w jego obrebie spotkalismy sie z niebezpieczenstwem groznym: idea cesarstwa stala sie w interpretacji bizantyjsko-niemieckiej wyrokiem zaglady na spoleczenstwa mlodsze cywilizacyjnie - jak gdyby Kosciol rzymski, mater nationum, wychowywal je po to, by cesarstwo niemieckie mialo zeru pod dostatkiem! Na to wychodzila glowna wytyczna owczesnych dziejow europejskich, odkad kierunek bizantynski zwyciezyl w Niemczech, a Niemcy triumfowaly, nad Wlochami.
Dalsze przystosowywanie sie do takich form politycznych wiodloby do zguby. Zgubne byloby oparcie sie o kulture bizantynsko-niemiecka. Ocalenie moglo nastapic tylko przez wytworzenie wlasnej, swoistej polskiej odmiany w cywilizacji chrzescijansko-klasycznej. Dotychczasowe koncepcje ustroju "rodziny ludow chrzescijanskich" zwracaly sie przeciw nam; trzeba bylo obmyslec forme nowa dla niezmiennej tresci chrzescijanskiego idealu politycznego (wieczysty pokoj i braterstwo narodow).Zachodzila przy tym walna roznica miedzy Polska a calym Zachodem: u nas nie bylo feudalizmu, owej szczeblowatosci ustroju spolecznego i panstwowego. My ocieralismy sie o ten system tylko od strony niemieckiej. Slowianszczyznie nie byl on potrzebny; bylaby to forma niepotrzebna, niewlasciwa, w ktora trzeba by wtlaczac organizm sztucznie.
Juz w Niemczech feudalizm zostal zaprowadzony w znacznym stopniu sztucznie, bez potrzeby spolecznej i przez to musial sie wypaczac. Zjawiskiem normalnym mogl byc tylko w tej czesci Niemiec, ktora rozwinela sie pod panowaniem rzymskim do pewnego poziomu spolecznego, z bardzo nieznacznym ku zachodowi obszarem; dalej ku wschodowi byl sztuczny, wprowadzany nie dla potrzeb spolecznych, lecz w imie organizacji panstwowej. Spoleczna organizacja feudalna wytworzyla z czasem panstwo feudalne, a krolowie niemieccy zaprowadzili feudalizm na wschodzie, by sobie zabezpieczyc sile zbrojna ludow wschodnio-niemieckich. Nienaturalny ten tok spraw wytworzyl wreszcie niemiecka odmiane feudalizmu, rozniaca sie od zachodniego cechami wielce ujemnymi. Na Zachodzie wytworzylo sie posiadanie ziemi na prawie wojskowym, ale najpierw rozwinelo sie gospodarstwo, a potem dopiero gospodarze dla obrony ziemi zorganizowali sie wojskowo, feudalnie. We wschodniej polaci Niemiec odwrocil sie ten porzadek rzeczy: krol organizowal sobie wojsko, ktoremu za sluzbe oddawal ziemie. Zolnierz obdarzony ziemia nie mial interesu w tym, zeby sie zamieniac w gospodarza, do czego nie byl zobowiazany; wiec tez myslal o tym, jakby ciagnac zyski z ziemi, nie trudzac sie gospodarstwem. Wygodniejsza ta forma walki o byt udzielala sie czasem i zachodnim krajom niemieckim. Mozna bylo nasladowac zachodnie panstwo feudalne, ale nie sposob nasladowac urzadzen spolecznych; te musza wyrosc na gruncie, przenosic sie nie dadza. Zrost organiczny spoleczenstwa a panstwa polegal w zachodnim panstwie feudalnym na tym, ze plug i miecz laczyly sie w jednym reku (chocby posrednio systemem wielkich dzierzaw). Niemiecki wlasciciel krolewskiego nadania ani sam nie gospodarowal, ani nie szukal dzierzawcy, lecz poszukiwal lennikow, rowniez na prawie wojskowym. Rycerz niemiecki stal sie tedy w spoleczenstwie posrednikiem, sam w spoleczenstwie niczego nie wytwarzajac. Na lennikow swych nalozyl takze obowiazek pewnych dostaw ekonomicznych, ktore to ciezary kazdy lennik staral sie przerzucic na swych podlennikow. Ciezary, oparte na szeregu posrednictw, musza zamienic sie w wyzysk - bez ktorego w koncu trudno sie wyzywic. Ten tylko pewny jest swego w takim systemie, kto nie krepuje sie niczym. Wynikiem ostatecznym tych okolicznosci jest "Raubritter" - zwany w Polsce zawsze po prostu "lotrzykiem", z charakterystycznym opuszczeniem stanu rycerskiego; w Niemczech atoli az do XVI wieku zawod ten rycerzowi nie uwlaczal.
W Polsce feudalizmu nie bylo; zaledwie cos niecos tu i owdzie sie do Polski przesaczylo. Naturalny rozwoj stosunkow doprowadzil do tego, iz wspolnota rodowa zanikala i w polowie XII wieku przewazala juz w Polsce stanowczo wlasnosc osobista. Warstwa wojskowa, osiadla na wlasnosci ziemskiej, pochodzaca z gospodarzy i gospodarowac nie przestajaca, laczyla i u nas plug z mieczem w jednym reku Przez to zblizalismy sie do Zachodu chrzescijansko-klasycznego, a niemiecko- bizantynskie urzadzenia staly sie nam do reszty obcymi. Jak brakiem feudalizmu, podobniez roznilismy sie od Zachodu pojeciami o stosunku panstwa do dynastii. Nieznana byla w Polsce zasada, jakoby panstwo bylo dynastii. Dlatego slawny zapis Gryfiny na rzecz krola polskiego byl aktem bez znaczenia w polskiej umyslowosci. Bez znaczenia tez wobec Polakow bylo oddanie pod zwierzchnictwo krola niemieckiego Rudolfa Habsburga w roku 1290. Dokonal tego Waclaw czeski, tytulem swego zwierzchnictwa nad pewnymi ksiestwami slaskimi, a wasalstwa swojego wobec Niemiec. Oddal wiec Slask swemu suwerenowi i dopiero od niego przyjal go z powrotem pod swa zwierzchnosc, jako lennik Rzeszy Niemieckiej, posiadajacy swoich wasalow drugiego rzedu w osobach ksiazat slaskich. Wobec prawa feudalnego bylo to czyms calkiem naturalnym. Podobniez postapil Waclaw pozniej, gdy wyjezdzajac z Pragi na koronacje do Gniezna, najpierw poddal cala korone polska Albrechtowi I, synowi Rudolfa Habsburga.
W Europie owczesnej dynastia stanowila spojnie panstwa. Wszedzie dazono do laczenia sie pod jednym berlem, do zmniejszania ilosci panstw, a dokonywalo sie to na tle ekonomicznym z poparciem glownie mieszczanstwa. Obmyslano sposoby, jak rozszerzac granice panstw bez wojen, a to przez traktaty wzajemnego dziedziczenia w kilku formach. Nastalo nieznane przedtem przenoszenie sie dynastii z jednego konca na drugi. Wyrodzilo sie to wnet w istne frymarczenie panstwami przez dynastie, z czym jednak godzono sie, byle osiagnac zjednoczenie jak najwiekszych obszarow pod jedna wladza panstwowa. A uznane powszechnie prawa dynastii do panstw staly sie podstawa nowego prawa miedzynarodowego, ktorego ostatnim wyrazem mial stac sie "legitymizm" XIX wieku. Zaczatkow szukac nalezy w tzw. legizmie, tj. w stosowaniu pojec bizantynsko- rzymskiego prawa do ustroju panstwowego. Poczatki recepcji prawa rzymskiego przypadaja wlasnie na druga polowe XIII wieku. Wszyscy legisci byli zwolennikami nieograniczonej wladzy monarszej. Legizm stawal w najostrzejszej opozycji przeciw koscielnemu prawu panstwowemu; zadali tez legisci podporzadkowania Kosciola swieckiemu prawu panstwowemu. Kosciol zwalczal legizm bezskutecznie i niebawem ulegl, gdyz postapil polowicznie, akceptujac w calej rozciaglosci idee dynastyczna - a tylko przeciwstawiajac dynastie sobie przychylne nieprzychylnym. W Polsce ozwalo sie tymczasem poczucie narodowe i w przeciwienstwie do osciennych panstw dynastycznych wyrabialo sie panstwo narodowe. Tworcami nowej idei sa arcybiskup gnieznienski Jakub Swinka, krakowski biskup Pawel z Przemankowa, wroclawski Tomasz II i ksiaze kaliski Boleslaw Pobozny (+1279); wykonawcami wychowanek jego Przemyslaw i ziec Wladyslaw Niezlomny (Lokietek). Tego popierano jako krola narodowego; nie dynaste, lecz wybranca i przedstawiciela narodu, wyraziciela polskosci w przeciwstawieniu zalewowi cudzoziemszczyzny. Polska zrastala sie i odradzala w imie idei narodowej. Odrodzenie to wymagalo walki z bizantynizmem niemieckim, z prawem dynastycznym i feudalnym. Na tym tle wywiazuje sie wojna dluga, ktorej poczatkiem rzez Gdanska (1309) i roszczenia Jana Luksemburczyka do tronu polskiego.
Kierunek wszczety rzezia gdanska zyje wciaz i dziala; podobnie uroszczenia do panowania nad polskimi ziemiami wcale nie wygasly. Tu wskazac wypada, gdzie poczatek klopotow, towarzyszacych i obecnie nowemu odrodzeniu panstwa polskiego. Sa to nieskonczone jeszcze, bynajmniej nie wyczerpane walki pradow, posiadajacych znaczenie powszechno-historyczne. I znowu przyszlosc zalezy walnie od stanowiska Kosciola. Ale wracajmy do wieku XIV. Panowania Wladyslawa Niezlomnego i Kazimierza Wielkiego (ktory odziedziczyl po ojcu panstwo najszczuplejsze) nastreczaly az nadto sposobnosci do stwierdzenia, jako im mniej lacza sie miecz i plug w jednym reku, tym potezniejsza panstwowosc, tym wiekszym mocarzem monarcha. System feudalny i dynastycznosc mialy wiele ponet, zwlaszcza ze polskie urzadzenia byly pod niejednym wzgledem przestarzale i czesto nie dopisywaly. Kazimierz zyskal przydomek Wielkiego dlatego, ze przebudowal ustroj panstwa polskiego. Rownoczesnie zaczela sie wydatna praca kulturalna. Poczyna sie krystalizacja odrebnej polskiej kultury w obrebie cywilizacji lacinskiej. Robilo sie to wsrod ciezkich przeciwienstw. Prawo feudalne i dynastyczne, te dwie zasadnicze podstawy zachodnio-europejskiego prawa publicznego, okazywaly sie jeszcze nieraz przeciwnikami polskosci, a przynajmniej przeszkodami do jej rozwoju. Budowa i ustroj panstwa polskiego byly przeto niedostepnymi dla umyslowosci zachodniej. Tytuly Wladyslawa Niezlomnego i Kazimierza Wielkiego do panowanie w Polsce byly bez znaczenia wobec feudalnego Zachodu; ich prawo dynastyczne zniesione juz bylo przez szereg traktatow dynastycznych i feudalnych frymarkow, nietykalnych dla Zachodu.
Totez panstwa dynastyczne spiknely sie przeciwko narodowemu, a obrona przed tym spiskiem zajela najwieksza ilosc energii owego pokolenia. A spiski tego rodzaju i na tym samym tle mialy sie powtorzyc w dziejach Polski kilka razy.
Wiadomo, jako Kazimierz Wielki zmuszony byl ponosic ofiary, posrod ktorych nie najmniejsza bylo nastepstwo Ludwika Wegierskiego. Od chrztu ksiecia Wislan (okolo 870 r.) do zgonu Kazimierza Wielkiego ( 1370), lat piecset; w sam raz polowa calej naszej przeszlosci w ogole. Myla sie ogromnie ci, ktorzy czasy piastowskie traktuja, jakby jakis wstep do historii narodowej. Komu obcy ten okres, ten stanowczo nie umie historii polskiej !
***
W drugiej polowie wieku XIV zanosilo sie na znaczne rozszerzenie obszaru prawoslawia. Dynastia Gedyminowiczow przenosila sie coraz bardziej na ruskie panowanie. Nie bronili Rusini wcale swoich Rurykowiczow, a nawet woleli letuwskich dynastow, bo nie dawali daniny tatarskim "carom", a zatem nie dopuszczali sie tez zdzierstw na ludnosci pod pozorem sciagania "wychoda". Gedyminowicze nie tylko nie wnosili nic a nic letuwskiego na Rus, lecz sami sie ruszczyli. Olgierd zenil sie z Rusinkami, wszyscy synowie jego uzywali jezyka ruskiego, a ci z nich, ktorzy otrzymali ksiestwa na Rusi, przyjmowali chrzest w cerkwii wschodniej, i sam Olgierd uczynil to na lozu smierci. Nastepca jego Jagiello, gotow byl zrobic to samo niemal na wstepie swojego panowania i oprzec sie tylko na Rusi, uwazajac Letuwe za stracona, nie dajaca sie juz obronic przeciwko Krzyzakom. W tym najniespodzianiej dokonala sie calkowita zmiana stanu rzeczy, gdy Jagielle wezwano na tron polski. Na tron panstwa, wyznajacego chrzescijanstwo od pol tysiaca lat, wezwano poganina, ktory dopiero mial sie chrzcic za... korone. Byl to straszny "skandal europejski", tym bardziej, ze dwor wilenski nie slynal z lagodnosci obyczaju, a malzenstwu z Jadwiga towarzyszyla rozglosna plotka o bigamii, i w ogole powatpiewano, czy brac na serio chrzest krakowski. Krzyzacy, Habsburgowie i Luksemburgowie urobili opinie Europy; sama Stolica Apostolska dopiero w roku 1388 odezwala sie za Jagiella. Na zachodzie uchodzil Zakon krzyzacki za pokrzywdzonego, ciezko pokrzywdzonego przez Jagielle i przez Polakow; nigdy jeszcze Krzyzacy nie byli tak popularni w zachodniej Europie, nigdy przedtem nie doznawali takiego wydatnego poparcia. Z calym zapalem szlo zachodnie rycerstwo do Prus na pomoc ucisnionemu przez Polske i Litwe Zakonowi niemieckiemu. Rozbrzmiewalo haslo, zeby ratowac chrzescijanstwo zagrozone przez niby chrzest krakowski; nawolywano do ofiar, bo oto Polska pod Jagiella gotowa sama powrocic do poganstwa. Polacy zdrajcami Krzyza! Tak odnosil sie do nas Zachod.
Nie brakowalo glosow, uwazajacych ewentualne zwierzchnictwo Polski nad Letuwa i polnocna Rusia litewska za rabunek, dokonany na panstwie krzyzackim. To ich ziemie, bo oni nawracaja je od XIII wieku, i oni jedni tylko maja prawo organizowac tam Chrzescijanstwo. Chrzest z poreki Krzyzakow, zakonu rycerskiego poswieconego nawracaniu, bylby pewny i bezpieczny; ale czyz mozna zaufac chrztowi z poreki polskiej, z poreki wroga tegoz bogobojnego Zakonu?! Rzeczy stoja tedy tak samo. jak przed chrztem krakowskim, a zatem kraje owe polnocne sa poganskie, a jako takie podlegaja Krzyzakom. W imie Chrzescijanstwa nie mozna dopuscic, zeby Polacy rabowali i przywlaszczali sobie wlasnosc Zakonu! Widzimy, jako nie braklo kolcow, i to bardzo grubych, naszemu stosunkowi do Zachodu. I to takze stanowi... historie stara... Swiatopoglad "swietego rzymskiego cesarstwa narodu niemieckiego" gora byl niemal w zupelnosci; panowal nad umyslami Zachodu bizantynizm niemiecki. Trzeba bylo dopiero przeprowadzac umyslna kampanie, by odgrzebac spod bizantynskich popiolow swiatopoglad lacinski i rozdmuchac go na nowo. Zabrano sie do tego, i po dluzszym czasie pozyskano dla sprawy polskiej szereg najwybitniejszych umyslow Francji i Wloch. Walke stanowcza stoczono na soborach, zwlaszcza na konstanckim. Wygralismy dzieki uzytkowi nowoczesnej broni, a mianowicie : ksiazki. Jelismy sie przekonywania opinii fundamentalnie, poprzez wywody naukowe, dostepne samym tylko uczonym w scholastycznej filozofii. Trudno orzekac, co bardziej Krzyzakom zaszkodzilo: Grunwald (1410), czy tez napisana w piec lat potem rozprawa krakowskiego profesora, Pawla Wlodkowica z Brudzewa, i przedstawiona soborowi jako podklad pod wytoczona Zakonowi sprawe: De potestate papae et imperatoris respectu infidelium.Uczony polski wywodzil, jako ziemia poganska nie jest bynajmniej "niczyja", lecz prawa wlasnoscia tubylcow, ktorych nie wolno nawracac przemoca, bo fides ex necessitate esse non debet.
Obie tezy calkiem proste - a jednak w owczesnym swiecie rewolucyjne. Nie zastanawiano sie glebiej nad tymi sprawami, az dopiero na zadanie Polski i pod przewodem polskiego uczonego; zastanowiwszy sie, dziwowano sie, jak mozna bylo dac sie powodowac Krzyzakom. Ci bronili sie zaciekle. W ich imieniu zacial sobie pioro na Polske zawodowy pamflecista Jan Falkenberg i nawolywal przeciw Polakom, ktorzy czcza bozka, ktory nazywa sie Jagajlo, i sa "psy bezwstydne", ktorzy "wrocili do odmetu niewiary"; totez cala Europa winna ruszyc na krucjate przeciw nim. Kazdego Polaka wolno zabic bez grzechu, a nawet bedzie to zasluga przed Bogiem; dostojnikom zas i biskupom polskim naleza sie szubienice i trzeba ich powywieszac dla dobra Chrzescijanstwa. Tak tedy nie w XIX dopiero wieku wymyslil niemiecki bizantynizm haslo "ausrotten".Polemika pociagnela za soba dalsze rozprawy i innych autorow, objela Polske, Niemcy, Francje i Wlochy - az skonczyla sie zwyciestwem naszym, gdy w roku 1424 Falkenberg odwolywal swe pismo w Rzymie na konsystorzu publicznym wobec Marcina V, Papieza. Zdawano sobie sprawe z tego, ze walczy sie z pewnym swiatopogladem, reprezentowanym przez cesarstwo niemieckie, a ktory zdaniem Polakow nie godzi sie z Chrzescijanstwem, ani z cywilizacja lacinska; nazywano rzecz innymi wyrazy, stosownie do owczesnej terminologii "wojna z cala nacja niemiecka". Tak nazywali wspolczesni ostatni okres wielkiej wojny polsko-krzyzackiej (1431- I435), zakonczony swietnym zwyciestwem pod Wilkomierzem. Bitwe te porownywano wspolczesnie z Grunwaldem. Odrebna polska kultura wywalczyla sobie prawo do zycia. Odtad poczynala sobie smialo, kroczac wbrew utartym przez niemiecki bizantynizm szlakom.
Ideologia Pawla Wlodkowica z Brudzewa przyjela sie w umyslach polskich. Nie dbajac o przeciwne poglady Niemcow, zyskujacych tu i owdzie czasem uznanie na Zachodzie, przyznano rownouprawnienie schizmie, nawracajac tylko namowa i przykladem. Zaczyna sie to juz od roku 1432 i przechodzi przez szereg etapow, ktorych tu blizej wyluszczac nie ma czasu. A w XVI wieku otwiera sie istna przepasc miedzy kierunkiem polskim a zachodnim, gdy na tle rewolucji religijnej luteransko-kalwinskiej Francja nieraz dawala sie powodowac swiatopogladowi bizantynsko-niemieckiemu. Bizantynski kierunek zatriumfowal w calych Niemczech na dlugo - dzieki tzw. "reformacji". Wiadomo, jako nie braklo w Polsce herezji. Wtedy to Zygmunt August oswiadczyl, jako jest krolem kozlow i baranow jednakowo - a wielki Zamojski, zwrocony na sejmie do innowiercow, powiedzial, ze dalby sobie obciac reke za ich nawrocenie, lecz dalby druga reke, gdyby im miano zadawac gwalt. Tak powtarzano nieustannie rozmaitymi slowy dawna teze Wlodkowica, ze "wiara nie ma byc z przymusu". A glosil to ten sam Zamojski, ktory byl wspolpracownikiem (czy kierownikiem ?) Stefana Batorego w wyprawach na polnocny wschod, znaczonych zakladaniem kolegiow jezuickich. Czyz przysnila sie komu w Polsce barbarzynska zasada: cuius regio, illius religio?! A jednak nawrocono olbrzymia wiekszosc zblakanych! Co wiecej, gdy inteligencja schizmatycka calymi krainami przechodzila do obozu protestanckiego, nawracana nastepnie, nie chciala slyszec o greckim obrzadku, lecz tlumnie przyjmowala obrzadek rzymski w lacinstwie. I zaczela sie mocna ekspansja kultury polskiej ku wschodowi. Az po Dniepr przemawiano publicznie slowy: "Panowie bracia!". A rownoczesnie panowal z tamtej strony Dniepru Iwan Grozny, oddajacy niemilych sobie wielmozow rozdziczonym psom zywcem na pozarcie.
Ekspansja szla razno, a siegala tym glebiej, iz nie robil tego rzad sztucznymi sposobami, nakazami czy zakazami, lecz szerzenie kultury polskiej ku wschodowi odbywalo sie wylacznie praca i staraniem spoleczenstwa, ktoremu nie przysnilo sie wowczas zadac pomocy od urzedow panstwowych. Dokonywalo sie to metoda typowo chrzescijanska; czy ktory Rusin lub Letuwin zdola przytoczyc chocby jeden przyklad jakiegokolwiek przymusu lub chocby tylko nacisku?
...
bzbij