Meyer Stephenie - Drugie życie Bree Tanner (całość).pdf - Stephanie Meyer - Ginny_

Stephenie Meyer – Drugie życie Bree Tanner

Drugie ż

ż ycie

ycie

Tanner

Bree

Drugie

Stephenie Meyer – Drugie życie Bree Tanner

Wstęp

Nie ma dwóch pisarzy, którzy opisywali by świat dokładnie w

ten sam sposób. Wszystkich nas inspirują i motywują różne rzeczy;

mamy własne powody, by zostawiać niektórych bohaterów, podczas

gdy inni znikają w stosie odrzuconych plików. Osobiście nigdy tak

naprawdę nie rozgryzłam, dlaczego niektóre z moich postaci

zaczynają żyć własnym życiem, ale zawsze mnie to cieszy. O tych

właśnie najłatwiej mi się pisze i to ich historie zwykle zostają

dokończone.

Bree jest jedną z takich postaci i najważniejszym powodem, dla

którego ta opowieść znajduje się teraz w Waszych rękach, a nie leży

porzucona w labiryncie komputerowych folderów mojego

komputera. (Pozostałe dwa powody to Diego i Fred). Zaczęłam więcej

myśleć o Bree, kiedy redagowałam Zaćmienie . Redagowałam, nie

pisałam- bo gdy pisałam pierwszy szkic tej powieści, założyłam

ciemne okulary pierwszoosobowej narracji, więc wszystko to, czego

Bella nie mogła zobaczyć, usłyszeć, poczuć czy posmakować, nie

miało znaczenia. To była wyłącznie jej opowieść.

Następnym etapem pracy nad książką było odejście od punktu

widzenia Belli i spojrzenie na toczącą się historię jako całość. Moja

redaktorka Rebecca Davis bardzo mi wtedy pomogła, zadając

mnóstwo pytań o to, czego Bella nie widziała, a więc- jak można by

pewne części jej historii poszerzyć. Skoro Bree jest jedyną

nowonarodzoną, jaką spotyka Bella, to właśnie z perspektywy Bree

zaczęłam przede wszystkim spoglądać na to, co działo się za kulisami.

Myślałam o życiu w piwnicy z innymi nowonarodzonymi i o

klasycznym wampirzym polowaniu.

Wyobrażałam sobie świat oczami Bree. To było łatwe. Od samego

początku postać Bree miała jasny zarys i niektórzy z jej przyjaciół

także bez trudu zrodzili się do życia. Zwykle tak właśnie ze mną jest:

próbuję napisać streszczenie tego, co dzieje się w innej części danej

historii, a potem “niechcący” zaczynam tworzyć dla niej dialogi. W

tym wypadku złapałam się na tym, że zamiast streszczenia piszę

opowieść o dniu z życia Bree.

Pierwszy raz weszłam w rolę narratora będącego prawdziwym

wampirem- łowcą, potworem. Czerwonymi oczami Bree patrzyłam

na nas, ludzi, widząc, jak jesteśmy żałości i słabi, jak łatwy stanowimy

Stephenie Meyer – Drugie życie Bree Tanner

cel. Nasze istnienie nie ma żadnego znaczenia, jesteśmy jedynie

smaczną przekąską. Rozumiałam, jak to jest żyć wśród wrogów,

będąc zawsze czujną, w ciągłej niepewności, w poczuciu zagrożenia.

Musiałam wczuć się w zupełnie inny gatunek wampira: nowo

narodzoną. Życie nowo narodzonego to jeden z elementów, którego

nigdy nie zdążyłam opisać- nawet gdy Bella w końcu zmieniła się w

wampira. Ale Bella nigdy nie była “noworodkiem” takim jak Bree,

której historia stała się ekscytująca i smutna, a jej zakończenie-

tragiczne. Im pradzieje zbliżałam się do nieuniknionego końca, tym

mocniej żałowałam, że nie zakończyłam Zaćmienia nieco inaczej

Ciekawa jestem, czy spodoba Wam się Bree. W Zaćmieniu jest

właściwie niewiele znaczącą postacią. Z punktu widzenia Belli żyje

zaledwie pięć minut. A jednak jej historia jest bardzo ważna dla

zrozumienia całej powieści. Czy po przeczytaniu fragmentu, w

którym Bella wpatruje się w Bree i rozmyśla o swojej przyszłości,

kiedykolwiek zastanawialiście się, co właściwie sprowadziło Bree na

tę polanę w tamtej właśnie chwili? Czy gdy Bree patrzy na Bellę i

Cullenów, pomyśleliście, jak ich postrzega? Przypuszczam, że nie. A

newet jeśli tak, to na pewno nie odgadlibyście jej sekretów. Mam

nadzieję, że polubicie Bree równie mocno jak ja, choć to nieco

okrutne życzenie. Wiecie już przecież, że nie będzie pozytywnego

zakończenia. Ale przynajmniej poznacie całą historię. I dowiecie się,

że nie istnieje coś takiego jak niewiele znaczący punkt widzenia.

Miłej lektury,

Stephanie.

Stephenie Meyer – Drugie życie Bree Tanner

Z małej metalowej skrzynki na gazety atakował mnie prasowy

nagłówek: SEATTLE OBLĘŻONE - LICZBA OFIAR ROŚNIE. Akurat tego

jeszcze nie widziałam. Pewnie gazeciarz dopiero przed chwilą

dołożył świeże wydanie. Na swoje szczęście zniknął już z zasięgu

mojego wzroku.

No to pięknie! Riley wpadnie w szał. Lepiej, by nie było mnie w

pobliżu gdy zobaczy te tytuły. Pozwolę, żeby kto inny oberwał.

Stałam w cieniu, tuż za rogiem obskurnego, trzypiętrowego

budynku, próbując nie rzucać się w oczy i czekając, aż ktoś podejmie

w końcu jakąś decyzję. Wolałam nie przyciągać spojrzeń

przechodniów, wpatrywałam się więc w dom. Na parterze mieścił się

tu kiedyś sklep z płytami, lecz już dawno go zamknięto; okna

powybijane przez chuliganów albo złą pogodę miały dyktę zamiast

szyb. Na górze znajdowały się mieszkania- prawie na pewno puste,

bo nie dochodziły do mnie żadne odgłosy śpiących ludzi. Nic zresztą

dziwnego, cały ten budynek sprawiał wrażenie, jakby miał się zawalić

od lada podmuchu. To samo jak wszystkie pozostałe po drugiej

stronie wąskiej, ciemnej ulicy

Zwykła sceneria naszego nocnego wypadu na miasto.

Nie chciałam się odzywać i zwracać na siebie uwagi, ale

marzyłam, by ktoś w końcu coś zadecydował- cokolwiek. Musiałam

się napić i nie obchodziło mnie, czy pójdziemy w lewo, czy w prawo,

czy w górę, po dachu. Chciałam tylko znaleźć jakiś nieszczęśników,

którzy nie zdążyliby nawet pomyśleć, że znaleźli się w niewłaściwym

miejscu i czasie.

Niestety, dziś wieczorem Riley wysłał mnie na miasto z dwoma

najbardziej bezużytecznymi wampirami, jakie kiedykolwiek istniały.

Ale zdaje się, że nigdy go nie obchodziło, kto chodzi w skład grupy

polującej. Denerwował się za to, gdy po wysłaniu niedobranej ekipy

wracało nas do domu mniej, niż z niego wyszło. Dzisiaj byłam

skazana na Kevina i jakiegoś blond szczeniaka, którego imienia nie

znałam. Obaj należeli do gangu Raoula, więc z założenia wiadomo

było, że są głupi. I niebezpieczni. Ale w tej chwili bardziej należało się

obawiać ich głupoty.

Zamiast wybierać kierunek polowania, nagle zaczęli się kłócić o

to, który z ich ulubionych super bohaterów byłby lepszym łowcą.

Bezimienny blondynek opowiadał się za Spider-Manem, zwinnie

wspinając się na ceglany murek i nucąc melodię z kreskówki.

Westchnęłam z irytacją. Czy kiedykolwiek zaczniemy polowanie?

Nagle zauważyłam nieznaczny ruch po mojej lewej stronie.

Acha, to ten, którego Riley wysłał z dzisiejszą ekipą, Diego. Niewiele o

nim wiedziałam, tylko, że był starszy niż większość z nas. Prawa ręka

Stephenie Meyer – Drugie życie Bree Tanner

Rileya - tak można go było określić. Ale bynajmniej nie lubiłam go z

tego powodu bardziej niż pozostałych idiotów.

Diego spojrzał na mnie; pewnie usłyszał moje westchnienie.

Odwróciłam wzrok.

Nie wychylaj się i trzymaj gębę na kłódkę- tylko tak można było

przeżyć w bandzie Rileya.

- Spider-Man to jęczący mięczak!- zawołał Kevin do blondynka-

Pokażę ci, jak poluje prawdziwy super bohater- uśmiechnął się

szeroko, błyskając zębami w świetle ulicznych latarni.

Wyskoczył na środek ulicy, kiedy światła zbliżającego się

samochodu obmyły biało niebieskim blaskiem popękany chodnik.

Wyprostował się, a potem powoli rozłożył ręce niczym zapaśnik

przygotowujący się do walki. Auto było coraz bliżej; kierowca czekał

zapewne, aż Kevin zejdzie z drogi, jak postąpił by każdy normalny

człowiek. Jak powinien postąpić..

-Hulk zły!- wrzasnął Kevin - Hulk… ŁUP!

Skoczył do przodu, wprost na nadjeżdżające auto, zanim

zdążyło zahamować. Chwycił przedni zderzak i rzucił pojazdem przez

głowę. Samochód wylądował na chodniku do góry kołami,

towarzyszył temu huk gniecionego metalu i tłuczonego szkła. W

środku zaczęła krzyczeć kobieta.

- O rany, koleś!- odezwał się Diego, kręcąc głową.

Był uroczy- ciemne, gęste, kręcone włosy, duże oczy i pełne

usta, ale w końcu: któż z nas nie był uroczy? Nawet Kevin i reszta

pacanów Raoula odznaczali się niezwykłą urodą.

- Kevin, mieliśmy się nie wychylać. Riley powiedział…

- „Riley powiedział”!- Kevin przedrzeźniał Diega piskliwym

głosikiem- Wrzuć na luz, Diego. Rileya tu nie ma.

Kevin przeskoczył przez wywróconą hondę i wybił pięścią

szybę, która do tej pory jakimś cudem pozostała nietknięta. Włożył

rękę do środka, by przez rozbite szkło i sflaczałą poduszkę

powietrzną dosięgnąć kierowcy.

Odwróciłam się i wstrzymałam oddech, ze wszystkich sił

próbując się skoncentrować. Nie mogłam patrzeć, jak Kevin się

pożywia- sama byłam bardzo spragniona, a nie chciałam wszczynać z

nim walki. Nie zamierzałam znaleźć się na liście wampirów do

odstrzału.

Blondasek nie miał za to żadnych skrupułów. Odbił się od

ceglanego murka i wylądował bezszelestnie tuż za mną. Słyszałam,

jak kłóci cię z Kevinem, a potem rozległ się wilgotny dźwięk

rozdzieranego ciała. Krzyk kobiety nagle ucichł, gdy zaczęli rozrywać

ją na strzępy.

Meyer Stephenie - Drugie życie Bree Tanner (całość).pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: