Johansen Iris - Czy polnoc wybije.pdf - Johansen Iris - ssaaggaa

Iris Johansen

Czy północ wybije?

(Long after midnight)

Przełożył Mieczysław Dutkiewicz

O, Fauście, masz teraz żyć ledwie godzinę nagą potem na wieki będziesz

potępiony.

Wstrzymajcie się, krążące nieustannie sfery niebieskie! Niechaj stanie czas!

Niech północ nigdy nie wybije.

Christoper Marlowe „Doktor Faustus”

(przekład Jerzego S. Sito)

Prolog

Nie mogę tego zrobić. – Kate z rozpaczą zacisnęła rękę na dłoni ojca. – Nie chcę

w ogóle o tym mówić. Tak trudno to zrozumieć? Nawet mnie o to nie proś!

– Muszę poprosić ciebie. – Robert Murdock zmusił się do uśmiechu. – Nie mam

nikogo innego, Kate.

– Może wymyślą nowy lek. Medycyna robi postępy, codziennie pojawiają się

nowe specyfiki.

– Jeśli nawet, nie nastąpi to w najbliższej przyszłości. – Wyczerpany opadł głową

na poduszki ułożone na szpitalnym łóżku. – Bądź miłosierna, Kate. Zrób to.

– Nie mogę. – Łzy spływały jej po twarzy. – Nie po to zostałam lekarzem. Nie

wierzę, że naprawdę tego chcesz. Gdybyś był sobą, nie prosiłbyś mnie o to.

– Spójrz na mnie. – Podniosła oczy i napotkała jego wzrok. – Nigdy nie byłem

sobą bardziej niż w tej chwili. Naprawdę sądzisz, że nie mówię tego serio, kochanie?

Nie, wiedziała, że ojciec mówi poważnie. Gorączkowo głowiła się nad sposobem,

w jaki mogłaby odwieść go od tego zamiaru.

– A Joshua? Co z nim będzie? Tak bardzo cię kocha! Drgnął gwałtownie.

– On ma dopiero sześć lat. Zapomni.

– Wiesz dobrze, że nie. Joshua nie jest taki jak inne dzieci.

– To prawda. Jest taki jak ty. – W jego głosie zabrzmiała nuta czułości. – Bystry,

lojalny i gotów do walki z całym światem. Jest jednak jeszcze za młody, aby obarczać

go jakimkolwiek brzemieniem. Jeśli nie chcesz uczynić tego dla mnie, zrób to dla

mego wnuka. Zrób to dla dobra Joshuy.

Zrozpaczona uświadomiła sobie nagle, że ojciec przygotował się niezwykle

rzetelnie do tej rozmowy.

– Nie zostawię cię tak – szepnęła.

– To by wcale nie znaczyło, że mnie zostawiasz. – Umilkł na moment. – Zanim

przyszłaś, leżałem i wspominałem czasy, gdy byłaś małą dziewczynką

i spacerowaliśmy po lesie Jenkinsa. Smuciłaś się, kiedy nadchodziła jesień, a z drzew

opadały liście. Pamiętasz, co ci wtedy mówiłem?

– Nie.

Pokręcił z wyrzutem głową.

– Kate!

– Mówiłeś, że każdy liść to ogniwo, które tak naprawdę nigdy nie może się

przerwać ani zniknąć – zaczęła z wahaniem. – Nawet gdy opadnie, łączy się w ten

sposób ponownie z ziemią i cały łańcuch zaczyna funkcjonować od nowa, jeszcze

sprawniej niż przedtem.

– Brzmi to trochę górnolotnie, ale tak już jest.

– Bzdura.

Na jego twarzy zajaśniał uśmiech i przez chwilę ojciec był znowu tamtym,

znacznie młodszym i silniejszym mężczyzną, spacerującym z nią po lesie Jenkinsa.

– Wtedy wierzyłaś w moje słowa.

– Łatwiej akceptować to, co zsyła los, kiedy ma się siedem lat. Od tamtego czasu

zmieniłam się. Wydoroślałam.

– Tak, to prawda. – Wyciągnął rękę, palcem wskazującym musnął delikatnie jej

wilgotny od łez policzek. – Dwadzieścia sześć lat, a już taka dzielna.

Wcale nie czuła się dzielna ani twarda. Wręcz przeciwnie; miała wrażenie, że

rozpada się cała od wewnątrz.

– Możesz być tego pewny – odparła drżącym głosem. – Wtedy, przed laty,

chciałam wziąć drabinę i przybić te liście z powrotem do gałęzi albo zrobić coś, żeby

przestały opadać z drzewa.

Jego uśmiech zgasł.

– Może w przyszłości będzie to możliwe, Kate, ale nie teraz. Nie próbuj przybijać

mnie do jakichkolwiek gałęzi. Wcale nie chcę zostać ukrzyżowany.

Przeszył ją ostry ból.

– Wiesz dobrze, że nigdy bym tego nie zrobiła... Kocham cię.

– A więc pozwól mi odejść. Pomóż mi. Pozwól mi zachować godność.

– Nie wiem... Nie potrafię nawet zebrać myśli, wyobrazić sobie, że... Błagam, nie

proś mnie o to. – Oparła głowę na ich złączonych dłoniach. – Chcę walczyć o ciebie.

– To właśnie będzie walka o mnie.

– Nie, ty chcesz, abym skapitulowała. Nie mogę tego zrobić. Jego dłoń

przesunęła się pieszczotliwie po jej głowie.

– Możesz. Dlatego że jesteś dzielną kobietą... i też nie chciałabyś zostać

ukrzyżowana. Zawsze się rozumieliśmy, czyż nie?

– Ale nie tym razem.

– Również teraz.

Nie mylił się. Rozumiała go doskonale. On podjął już decyzję.

– Rozumiem czy nie; co za różnica? Chcę ci pomóc, to najważniejsze.

– I dlatego wiem, że to zrobisz. Zawsze, przez wszystkie lata, starałem się żyć

godnie. Nie pozwól, aby to się teraz zmieniło.

– Nie grasz uczciwie.

– Rzeczywiście, ale... Pozwolisz mi na tę odrobinę egoizmu? Tylko ten jeden raz?

Jego słowa zagłuszało coraz głośniejsze łkanie, które wstrząsało całym jej ciałem.

– Dziękuję, kochanie. – Nadal głaskał ją delikatnie po głowie. Nieco ciszej dodał:

– Ale będziesz musiała być bardzo ostrożna. Nie chcę, abyś wpędziła się

w jakiekolwiek kłopoty. Nikt nie może się o tym dowiedzieć. Nigdy.

Johansen Iris - Czy polnoc wybije.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: