King Stephen - Zaklete roze.pdf - King Stephen - ssaaggaa

King Susan

Zaklęte Róże

Dawno, dawno temu... Spała, skórę miała bladą jak perła rzeczna, wargi wyschnięte z

gorąca. Pochyliwszy się, ucałował jej usta. Poczuł, że serce znów mu pęka na widok jej

powiek, przez moment drżących, jakby w przypływie świadomości, i zaraz znów

nieruchomych. Z westchnieniem dotknął jedwabistych ciemnych włosów. - Liadan - wymówił

szeptem jej imię. - Małżonko Aedana mac Brudei. Usłysz mnie. - Gdy wypowiedział te słowa,

słaby puls widoczny na jej szczupłej szyi przyspieszył. Jakże niewiele utrzymywało ją przy

życiu. Oddech delikatny jak cienki lód na sadzawce wiosną. Uderzenia serca, słabe, nie

równe. Codziennie służka karmiła Liadan bulionem i poiła wodą, a Liadan przełykała nawet

przez sen. Co wieczór Aedan siadał przy żonie, matce jego maleńkiego syna, i tkwił przy niej

od zmierzchu do świtu, a w obliczu jej niezwykłego spokoju jego smutek nieco łagodniał.

Przetarł dłońmi znużone oczy, gdy trzasnął ogień na niskim palenisku za jego plecami.

Godzina była już późna, ale sen nie przychodził. Aedan ujął Lindan za rękę i zmarszczył

czoło, patrząc na zaczerwienione szramy widoczne na jej przedramionach. W zamyśleniu

pogładził je palcami. Tamtego dnia, kilka tygodni wcześniej, dnia walki i zmagań, otoczyły ją

krzewy dzikich róż. Nie obudziła się od tamtej chwili, gdy ją podniósł z łoża cierni i kwiatów.

Widział jednak, że skóra jej się zabliźnia, a głęboka rana na głowie się zamknęła. Skoro jej

ciało wciąż potrafiło się goić, a oddech wciąż przez nie przepływał, oznaczało to, że życie

wciąż się w niej tli. A póki życia, póty nadziei... Wychudła bardzo i zmieniła się w kruchy cień

tamtej trys kającej zdrowiem dziewczyny z rumieńcem na policzkach, którą poślubił przed

kilkoma miesiącami, gdy nosiła już w lonie jego dziecko. Teraz mógł policzyć wszystkie kości

w jej dłoni, palcem powieść wzdłuż doliny, ciągnącej się przez ramię. Uniósł jej szczupłe

palce do ust, pocałował je i ułożył na przykryciu. Nerwowym ruchem przeczesał sobie długie

ciemne włosy i udręczony zamknął oczy. Druidzi, kapłani, posiadający moc uzdrawiania,

odmawiali nad nią zaklęcia, stosowali wszelkie wywary, maści i czary. Sam Aedan,

wojowniczy książę Dał Riata, wychowanek druidów, również odprawiał rytuały, wlewając

żonie do ust kolejne mikstury. Podczas nowiu księżyca kreślił nad jej ciałem magiczne wzory.

Pragnąc przebudzić jej duszę, odmawiał nawet chrześcijańskie modlitwy. Ale Liadan wciąż

spała. Aedan zamknął oczy i wrócił myślą do czarów, które stworzył wspólnie z Liadan, do

sekretnych nocy, wypełnionych płomienna, upojną milości Wciąż tak bardzo tęsknił za jej

dotykiem, za zatraceniem się w dzikości i szaleństwie. Nawet teraz, zmęczony i zrozpaczony,

zadrżał na wspomnienie tamtych przeżyć. On i Liadan stanowili jedność, połączyły się ich

serca i ciała. Nie potrafił wyobrazić sobie dotkliwszej tortury od tej, której doświadczał teraz,

gdy siedział bezradnie przy niej, nieprzytomnej. Chociaż był wojownikiem i druidem, chociaż

posiadł siłę i mądrość, to jednak nie potrafił ocalić ukochanej kobiety. Koniuszkiem palca

nakreślił na jej czole znak spirali, mającej chronić przed wszelkim złem, i jeszcze raz odmówił

zaklęcie, pckmagające zbłąkanej duszy powrócić do opuszczonego ciała. To, co idzie w górę,

niech zejdzie na dój. To, co „chodzi, niech wejdzie z powrotem. Niebezpieczeństwo żadne cię

nie spotka Ni na wzgórzu, ni na wrzosowisku. Wróć bezpiecznie do domu, wróć do mnie. Na

jej czole zarysowała się zmarszczka, jak delikatna fala na poruszonej wodzie. Aedan, widząc

tę walkę o życie, wiedział, że tylko on jest w stanie pomóc ukochanej. Posiadł przecież

umiejętność przydawania tej siły, płynącej każdej żywej istocie. Nigdy się nie podda. Ona

musi do niego wrócić. Liadan, uslysz mój glos we mgle. Wróć do mnie, ukochana.

Tłumaczono mu, że powinien Zostawić Liadan pod gwiazcłami i pozwolić jej spokojnie

umrzeć. Powtarzano mu, że je. go żałoba wiąże ją z ziemią żelaznym łańcuchem. Mówiotio:

„Pozwól jej odejść. Ona cię odnajdzie na tamtym świecie i znów będziecie się kochać”. Ale on

kochał ją teraz, tutaj. Poprzysiągi sobie, że Liadan będzie żyć, nawet gdyby miał sięgnąć w

zaświaty i wyciągnąć ją stamtąd własnymi rękami. Nie wypróbowano jeszcze tylko jednej

metody, ale też i prawa druidów jej zakazywały. Dla Aedana jednak nic się nie liczyło. Magia

słowa pisanego, narzędzie chrześcijańskich kapłanów, była jego ostatnią szansą. Spisane

słowa zaklęcia mogły zadziałać szybko jak błyskawica. Ponieważ pobierał chrześcijańskie

nauki, mógł napisać te słowa w swoim własnym języku. Spróbuje zjednać sobie wieczność,

tam zwróci się z prośbą o sprowadzenie zbłąkanej duszy Liadan z powrotem do jej ciała.

Zostawiwszy żonę, podszedł do drewnianego kufra, z którego wyjął pergamin, używany do

bardziej codziennych Spraw. Cieniutki arkusz pokryty już był starannie wypisanymi słowami,

lecz na szerokich marginesach zmieszczą się dodatkowe linie. Aedan mac Brudei odszukał

pojemnik ze sporządzonym z sadzy atramentem i przechowywane wraz z nim gęsie pió ro i

zaniósł je koło posłania Liadan. Wróć bezpiecznie do domu, wróć do mnie... Szkocja,

Edynburg Sierpień 1858 - Nie pojadę. - Christina Blackburn złożyła ręce w geście

skromności, świadczącym jednak o uporze, i odwróciła się od okna, wychodzącego na

spadziste ulice Edynburga, pełne sklepów i kamienic czynszowych. Muzeum Narodowe stało

w cieniu stromej skały, na której wznosił się zamek, do gabinetu sir Edgara Neayesa wpadało

więc niewiele światła słonecznego. - Nie mogę. Jestem pewna, że obaj to rozumiecie. -

Podniosła głowę i popatrzyła na sir Edgara, a potem na drugiego mężczyznę obecnego w

gabinecie, na swego brata, Johna Blackburna. - Moja droga - powiedział sir Edgar, wstając

zza ogromnego mahoniowego biurka. Był wysoki i przystojny w chłodny, bliski doskonałości

sposób, a jego elegancja idealnie pasowała do bogato umeblowanego gabinetu. - Przecież

wyjazd do Dundrennan House i zbadanie tych starożytnych murów, które znaleziono na

zboczu wzgórza, zajmie ci zaledwie kilka dni. Musisz jechać. To niezwykła gratka, Christino! -

To ty uważasz to za gratkę, Edgarze - odparła spokojnie. - Od dawna pragniesz sprowadzić

kolekcję z Dundrennan do muzeum. Gdybyś sam pojechał, mógłbyś złożyć jeszcze jedną

ofertę sir... chyba Aedanowi, nieprawdaż? - Owszem. Nowym lordem Dundrennan jest sir

Aedan MacBride, syn zmarłego sir Hugh MacBride”a. Ale dziedzic wielkiego barda Szkocji

nie jest poetą, możesz mi wierzyć. Sir Aedan to trzeźwo myślący inżynier, który pracuje przy

budowie dróg jak zwykły robotnik. Historyczne znaczenie jego posiadłości wydaje się ani

trochę go nie interesować. - Edgar z lekceważeniem wydął wargi. - Bardzo możliwe, lecz

ponieważ już go znasz, wypada, abyś to raczej ty pojechał, a nie ja - odparła Christina. -

Owszem, ale mam teraz mnóstwo innych zajęć, wolę więc, żebyś mnie zastąpiła. Ten mur,

który sir Aedan odkrył na terenie swojego majątku po wysadzeniu w powietrze skały pod

budowę nowej drogi, może być naprawdę bardzo stary. Mogłabyś nawet napisać o tym

artykuł. Porozmawiam w twoim imieniu z panem Smithem z Blackwood”s migazine. -

Przecież wiesz, Edgarze, że Blackwood”s opublikował już cztery artykuły autorstwa mojej

siostry - wtrącił się szorstko J ohn. - Christina jest szanowaną znawczynią starożytności i nie

potrzebuje twójej protekcji. - Być może. Ale nie musi się tak obawiać tego wyjazdu. Na-

prawdę może się okazać, że warto było poświęcić czas. - Nie chodzi wcale o sam wyjazd.

Nie wiem, jak możesz ode mnie oczekiwać, że wybiorę się... właśnie tam. - Christina

nerwowo krążyła pod oknem, aż szeleściła jej zielona jak mech spódnica i kilka warstw halek.

- Moja droga, jesteś jak zwykle czarująca, choć odrobinę nierozsądna - Edgar uśmiechnął się

pobłażliwie. - Proszę, zrób to dla mnie. Obiecałem, że wygłoszę serię wykładów dla Bn- tish

Museum, jeszcze więc przez kilka tygodni nie będę mógł pojechać do Dundrennan. Ty

posiadasz odpowiednie doświadczenie, aby móc stwierdzić, czy to odkrycie warte jest

mojego czasu i zainteresowania muzeum. Ten kamienny mur może się nawet okazać

piktyjski! Dobrze znasz się na tej kulturze, wie- lebny Carriston starannie cię-w tej mierze

wykształcił. Christina westchnęła na wspomnienie starego wuja, który ostatnio ciężko zapadł

na zdrowiu. Wielebny Walter Carriston był autorytetem z dziedziny historii Szkocji, a swoją

wie- dzę postarał się przekazać siostrzenicy. Znajomość historii, li- teratury i odpowiednich

technik badawczych Chnistina posiadla w dużym stopniu dzięki niemu. - Czuję się

zaszczycona zaufaniem, jakim mnie darzysz, Edgarze. Ale jestem pewna, że ktoś inny

również może się tym zająć. Chociaż Chnistina zachowała pozory chłodnego opanowania, jej

serce gorąco protestowało. Ze wszystkich miejsc na świecie akurat do Dundrennan nie

mogła pojechać. - Twój wuj będzie bardzo rozczarowany, jeśli odmówisz. - Piękne czoło

Edgara zmarszczyło się na moment, ale zaraz się wygładziło. - Ach, czy chodzi o ten obraz?

Chnistina poczuła, że policzki, żałosny barometr jej myśli, wprost płoną. To po matce

odziedziczyła kasztanowate włosy i idącą z nimi w parze niemal przezroczystą skórę.

Zerknąwszy na brata, przekonała się, że John bacznie ją obserwuje. - Owszem. Obraz

znajduje się w posiadaniu MacBride”ów Z Dundrennan. - Prawie już o tym zapomniałem -

mruknął Edgar. - Słynni artyści Z rodziny Blackburn są zbyt liczni i zbyt płodni. A więc

namalowany przez Stephena obraz, przedstawiający ciebie jako legendarną księżniczkę

Dundrennan, znajduje się właśnie tam? To doprawdy niezwykły zbieg okoliczności! -

Chnistina ma rację - powiedział John. Wstał powoli, opierając się na trzcinowej lasce, która

rekompensowała słabość jego lewej nogi. - Ponieważ obraz, który przysporzyl jej tyle

nieprzyjemności i wywołał skandal, jest obecnie własnością MacBride”ów, nie należy od niej

oczekiwać, że pojedzie do Dundrennan. Ecigar okrążył biurko i podszedł cło Chnistiny. -

Chodzi o obraz, który twój mąż skończył tuż przed swą tragiczną śmiercią, prawda?

Chnistina zesztywniała, słysząc te słowa, ale kiwnęła głową. - Stephen sprzedał obraz,

chociaż przyrzekł mi, że nigdy się z nim nie rozstanie. - Na tym człowieku nigdy nie można

było polegać - mruk- nął Edgar, obserwując Chnistinę. Szczupły i ciemnowłosy, o pociągłej

twarzy z regularnymi rysami i aksamitnym głosie, był atrakcyjnym mężczyzną. Christina

patrzyła na niego, pragnąc odczuć pociechę wywołaną jego bliskością. Tak się jednak nie

stało, i nigdy tak nie było, chociaż powtarzała sobie, że EdI po prostu musi się tylko nauczyć

pokazywać od lepszej strony. Sir Edgar Neayes był poważanym dyrektorem muzeum, do-

stojnym, wyedukowanym dżentelmenem, starszym od Christiny o lat dziesięć. Przyjaźnił się z

jej ojcem i nigdy nie robił sekretu ze swej rosnącej sympatii dla córki jednego z

najsłynniejszych malarzy Szkocji. Jego przyjaźń z Blackburnami i Z Chnistiną przetrwała

upokarzający skandal związany ze śmiercią Stephena Blackburna przed sześcioma laty.

Owdowiała Christina, odrzucona przez towarzystwo, była szczerze wdzięczna Edgarowi za

okazywaną przez niego lojalność i wsparcie w jej pracy naukowej. Kilka tygodni temu poprosił

ją o rękę, a ona wciąż jeszcze nie dała mu odpowiedzi. Stale rozważała tę propozycję.

Wahała się, ponieważ miała świadomość, że nie darzy Edgara szczerą miłością i nie zapala

się w niej żadna iskierka namiętności. Ale ognia namiętności zaznała już wcześniej, w

szalonym małżeństwie z kuzynem z drugiej linii, i boleśnie się przy nim poparzyła. Uważała

teraz, że związek oparty na wspólnych zainteresowaniach intelektualnych byłby bezpieczny i

mógłby nawet przynieść satysfakcję. Edgar był wybitnym uczonym i zachęcał Christinę do

rozwijania naukowych zainteresowań, chociaż jasno wyrażał przekonanie, że kobieta pod

względem intelektualnym nigdy nie zdoła dorównać mężczyźnie. Teraz Edgar uśmiechnął

się, a w jego chłodnych niebieskich oczach pojawiło się uznanie. - Kochana Christino,

naprawdę nie musisz się martwić z powodu tego obrazu. Nikt nie rozpozna w tobie modelki,

pozującej do księżniczki Stehena. Jesteś teraz o kilka lat starsza i szczuplejsza, nie taka..,

bujna jak wówczas. - Położył jej rękę na ramieniu. - Ale wciąż atrakcyjna. - Dobry Boże,

Neayes! - wybuchnął John. - Przydałaby ci się odrobina taktu! Dziewczyna miała wtedy

zaledwie siedemnaście lat, a teraz ma dopiero dwadzieścia trzy. Christina właśnie osiąga

pełnię swej urody. Kilku artystów bardzo chciałoby ją malować, ale ona odmawia pozowania

nawet malarzom z kręgu własnej rodziny! Christina wsunęła rękę do kieszeni i poprzez

haftowane etui wyczuła kształt małych okularów. Prawie ich już nie zdejmowała. Prawdą też

było, że w ciągu ostatnich lat zrobiła się chuda i blada. Chociaż brat bronił jej w tak miły

sposób, mimo wszystko zadała sobie pytanie, czy Edgar nie ma racji. Lecz nawet jeśli stała

się nudna,,, sztywną wdówką, niewychylającą nosa zza książki, to i tak wizerunek o wiele

lepszy od tamtej zbuntowanej, szalone; dziewczyny, jaką była kiedyś. Nie chciałem nikogo

urazić, mój drogi. Niektórzy z was, Blackburnów, obdarzeni są ognistym artystycznym

temperamentem - odparł swobodnie Edgar. - Twoja siostra również nie jest go pozbawiona,

chociaż ma też zacięcie akademickie. John zmarszczył czoło i mocniej oparł się na lasce, a

Christina dostrzegła czerwone plamy gniewu pojawiające się na jego policzkach. Jej brat,

przystojny młody mężczyzna o lśniących brązowych kędziorach i anielskiej twarzy, rzadko

wpadał w złość. Wiedziała jednak, że John nie lubi Edgara. - Christino, nie musisz wcale

jechać do Dundrennan - Powiedział teraz. - Pojedzie, jeśli obchodzi ją praca Waltera - odparł

Edgar. - Wuja Waltera? - obróciła się zdziwiona Christina. Edgar kiwnął głową. - Ktoś inny

jeszcze przeoczyłby ważne szczegóły na tym stanowisku, a to mogłoby mieć istotny wpływ

na prowadzone przez twego wuja badania dotyczące obecności króla Artura Szkocji. Walter

jest wprost zakochany w dziełach sir Hugh MacBride”a związanych z legendami Dundrennan.

Zastanów się nad tym, moja droga - powiedział z naciskiem. - Odkrycie archeologiczne

dokonane na obszarze tych wzgórz mogłoby dowieść słuszności twierdzeń twego wuja,

uważanych za... bm... naukową pomyłkę. A wszak tak mało czasu mu, niestety, zostało.

Christinie dech zaparło w piersiach. Teorie Waltera Carristona o roli króla Artura w Szkocji w

VI wieku i o jego związkach z plemionami piktyjskimi zostały głośno wyśmiane przez innych

badaczy. Odnalezienie śladów piktyjskich na wzgórzach Strathclyde stanowiłoby mocny

dowód na poparcie teorii, nad którymi wuj pracował całe życie. Wyprostowała się. -

Przekonałeś mnie argumentem dotyczącym wuja Waltera - przyznała. - Obejrzę to

stanowisko. Od Dundrennan Hous mogę się przecież trzymać z daleka. - Prawdę mówiąc, sir

Aedan zaproponował, by nasz przedstawicie! zatrzymał się u niego, dzięki czemu będziemy

mogli oszczędzić wydatków na hotel. Ale oczywicie pokryjemy koszty podróży. Nie martw się

tym obrazem, moja droga - dodał Edgar. - On należy już do przeszłości i dawno odszedi w

zapomnienie. -Oczywiście, masz rację - zgodziła się z nim Christina. - Postaraj się wyglądać

tak zwyczajnie jak teraz, a niktcięz nim w tym małym gabinecie, przylegającym do jego

sypialni. Po- nie skojarzy. John - Edgar zwrócił się do brata Christiny - twojej siostrze będzie

potrzebna eskorta. Wiem, że ostatnio masz niewiele obowiązków, będziesz więc m5gl jej

chyba towarzyszyć - powiedział, wymownie patrząc na nogę i laskę Johna. John się najeży£ -

Dla Christiny z radością zmienię własne plany. - Dziękuję ci, Johnie - powiedziała Christina.

Edgar zajął się pisaniem notatki dla swojego sekretarza z poleceniem zorganizowania

przejazdu do Dundrennan, a Christina czekała z bijącym sercem. Dundrennan! Nerwowo

zaciskała dłonie, ze strachem myśląc o ponownym ujrzeniu przepięknego obrazu Stephena,

z którym wiązało się tyle nieszczęśliwych wspomnień. Odczuwała też jednak wewnętrzne

podniecenie. Być może wywołała je naukowa ciekawość. Szansa odkrycia jakichś

starożytności, możliwość zobaczenia ich i dotknięcia, dowiedzenia się czegoś więcej o

przeszłości, to w istocie niezwykła gratka. Edgar pod tym względem doskonale ją znał. - Sir

Aedan jest przekonany, że na tym stanowisku nie znajdziemy nic ciekawego - powiedział

Edgar, - Oczywiście spodziewam się, że przyślesz mi jakąś wiadomość. Przyjadę najszybciej,

jak tylko będę mógł. Christina kiwnęła głową i odwrócila się do okna. Zalała ją kolejna fala

strachu i ciekawości, tak wielka, że nie mogła już zapanować nad drżeniem rąk. Przebudzony

nagle sir Aedan Arthur Macbride, baronet, lord Dundrennan, wyprostował się gwałtownie w

skórzanym fotelu. Z wolna powracał do rzeczywistości. Sen, który wydawał się taki realny,

powoli się rozwiewał. To ten przeklęty obraz odnalazł drogę do jego myśli, gdy się zdrzemnął.

W jego życiu nie było miejsca na legendy o pannach spoczywających wśród dzikich róż i

książętach druidach, lecz dzisiaj nawiedziły go we śnie. Nie patrząc na płótno w ramach,

wiszące nad kominkiem, przeczesał palcami gęste ciemne włosy, usiłując pozbyć się

nieprzyjemnego uczucia. Nie powinien był zasiadać nad księgami rachunkowymi wietrze było

tu zbyt gęste i ciepłe, cisza zbyt głęboka, a kolumny cyfr usypiające. Wyobraźnia, której

wodze popuścił przez sen, wygrała. Spojrzał na kieszonkowy zegarek i przeklą£ Jtż prawie

pora na herbatę. Panie z Balmossie będą się gniewać, jeśli się nie pojawi, nie wspominając

już o burzliwej reakcji ich nieodłącznej towarzyszki, Miss Thistle. Wiedział, że musi w końcu

omówić z nimi pewne drażliwe kwestie, które i tak za długo już odkładał. Przygotowania do

zaplanowanej na październik królewskiej wizyty, której bardziej się obawiał, niż się z niej

cieszył, zmieniły jego życie w prawdziwe piekło. Musiał teraz przekonać swoje czarujące, lecz

bardzo niepraktyczne krewniaczki, że jego sytuacja finansowa nie pozwala na dalsze

wprowadzane z bezgranicznym entuzjazmem zmiany w domu. On również pragnął

przywrócić Dundrennan 1-louse dawną świetność, nadeszły jednak czasy, w których należało

ograniczyć wydatki. Przed śmiercią ojca, która nastąpiła już blisko rok temu, Aedan przyrzekł

sfinalizować plany sir I-{ugh MacBride”a związane z Dundrennan. Słynny poeta, często

zwany szkockim bardem królowej, zyskał sławę [majątek, tworząc kunsztowne epickie

poematy. Aedan jednak zbytnio w nich nie gustował, gdyż uważał je za przydługie i zbyt

kwieciste, lecz swoją opinię dyskretnie zachowywał dla siebie. Sir Hugh przez lata poświęcał

czas, pasję i gotówkę na restaurację i modernizację rodowej siedziby. Odnowienie

Dundrennan okazało się bardzo kosztownym i długotrwałym przedsięwzięciem. Aedan

dopiero po śmierci sir Hugh odkrył, jak bardzo stopniał majątek ojca. Pozostawiony przez sir

Hugh testament mówił jednak wyraźnie, że jeśli Aedan pragnie zatrzymać posiadłość, prace

muszą zostać ukończone. Pomimo znaczących funduszy, pochodzących z własnych środków

Aedana, trudno mu było spłacić odziedziczone w spadku długi. Wynagrodzenia

rzemieślników, których usługi zamawiały kuzynki, stawały się coraz większym obciążeniem.

Wiedział, że musi coś z tym zrobić, inaczej straci wszystko. Aedan wstał wygładził kamizelkę

z czarnego brokatu, poprawił granatowy fular, a potem włożył czarny surdut Musi im również

oznajmić, że już w najbliższy czwartek i strzepnął klapy. Spróbował zetrzeć z ubrania plamy

błota, przekonany, że ciotka Lilia, czyli lady Balmossie, oraz kuzynka Amy Stewart znów

będą utyskiwać nad jego wyglądem. Niestery, dla inżyniera, zajmującego się budową sieci

mniejszych i większych drógw Szkocji, błoto i kurz stanowiły codzienność. Westchnął. Z

jakiegoś powodu czul się nieswojo. Wreszcie zdał sobie sprawę, że to na skutek tego, co mu

się przyśniło, odczuwa teraz bolesną tęsknotę, głębokie poruszenie, niespeł.nione

pragnienie. Może tęsknił za miłością? Mikić Sapnął cicho, rozdrażniony. Lordowie

Dundrennan nie powinni tracić czasu na miłość. Mowa yszak okazać się niebezpieczna

Aedan zakochał się tylko raz, jeszcze zanim odziedziczył tytuł, i jego miłość zakończyła się

tragedią. Teraz przekleństwo Dundrennan, które spadło na ród w czasach pierwszego

Aedana, ciążyło mu jeszcze bardziej. Prawdziwa miłość nie wyszła jego przodkowi na dobre,

stwierdził, wracając myślą do legendy o księżniczce, która zginęła wśród krzewów dzikich

róż. I znów odżyło wspomnienie ze snu: twarz uśpionej kobiety, jego własna dłoń

spoczywająca na jej czole, ukłucie rozpaczy, które poczuł tak dotkliwie. To on w tym śnie był

starożytnym wojownikiem z legendy Dundrennan, gotowym uczynić wszystko, by uratować

swą księżniczkę. Ona zaś... To absurdalne. Przyśniła mu się młoda kobieta z obrazu.

Obudziła w nim pożądanie, które nie chciało zgasnąć, tęsknotę głęboką aż po dno duszy.

Tłumaczył sobie, że to przez zbyt liczne zmartwienia i brak snu. Postanowił, że przeniesie

malowidło w pozłacanych ramach gdzie indziej, dzięki temu będzie mu się lepiej pracowało i

wypoczywało. Zamknął księgę pełną frustrujących liczb i westchnął. Tych wyników i tak nic

nie poprawi. Nadszedł czas, by przytemperować trochę działania pań z Balmossie. Na

początek zasugez-uje pokrycie ścian farbą, nie zaś ręcznie malowanymi irlandzkimi tapetami;

podkreśli też, że stare tureckie kobierce, chociaż już wytarte, to jednak nadadzą wnętrzu

więcej cha- rakteru niż akry nowych kraciastych dywanów. przybędzie do Dundrennan House

przedstawiciel muzeum, który zajmie się zbadaniem odkrycia na pobliskim wzgórzu, Cairn

Drishan, położonym na skraju posiadłości Dundrennan. Dwa tygodnie wcześniej Aedan ze

swoją ekipą pracował przy budowie zatwierdzonej przez parlament drogi, która miała

przebiegać zboczem Caim Drishan. Wprawdzie serce krwawiło mu już na samą myśl o tym,

że droga przetnie jego ziemie, rozumiał jednak . jakie korzyści dla Szkocji może przynieść

wprowadzenie tego rodzaju usprawnień. Co do tej kwestii często spierał się z ojcem.

Tamtego dnia użyto prochu, a po wybuchu na zboczu wzgórza pojawiły się wystające z ziemi,

przypominające popsute zęby pociemniałe kamienie. Aedan wraz ze swym asystentem i

kierownikiem robót odsłonili część rozległych kamiennych fundamentów, do tej pory kryjących

się we wzgórzu. Aedan miał nadzieję, że mur ten liczy nie więcej niż pięćdziesiąt lat, lecz

rozsądek podpowiadał mu, że musi to być znacznie starsza budowla Gdyby okazało się to

prawdą, to zgodnie z zastrzeżeniem umieszczonym przez ojca w testamencie, mogło się

zdarzyć, że utraci całe Dundrennan. Bez względu jednak na wiek owego muru, przed

podjęciem dalszych prac przy budowie drogi odkrycie musiało zostać zbadane przez

przedstawiciela Muzeum Narodowego, zgodnie z niedawno uchwalonym prawem o cennych

znaleziskach. Pomimo frustracji, jaką wywoływał w nim testament ojca i opóźnienia w pracy

zleconej przez Parlamentarną Komisję do spraw Dróg, Aedan nie miał wyboru, musiał

zgodzić się na przeprowadzenie badań przez muzeum. Z westchnieniem przerzucił stos

papierów na biurku i wyjął list sir Edgara Neayesa z Muzeum Narodowego. Neayes

informował, że na razie nie może przybyć do Dundrennan House osobiście, przyśle jednak

swoją asystentkę, panią Blackburn. Osobę kompetentną, znawczynię starożytności. Każda

zakurzona staruszka będzie lepsza niż Neayes, pomyślał Aedan. Neayes wykazywał

nadmierne, wręcz nieprzyjemne zainteresowanie kolekcją zabytków i dzieł sztuki,

zgromadzoną Dundrennan Hous£ Aedan postanowił, że gdyby sir Edgar poprawił granatowy

fular, a potem włożył czarny surdut Musi im również oznajmić, że już w najbliższy czwartek i

strzepnął klapy. Spróbował zetrzeć z ubrania plamy błota, przekonany, że ciotka Lilia, czyli

lady Balmossie, oraz kuzynka Amy Stewart znów będą utyskiwać nad jego wyglądem.

Niestery, dla inżyniera, zajmującego się budową sieci mniejszych i większych drógw Szkocji,

błoto i kurz stanowiły codzienność. Westchnął. Z jakiegoś powodu czul się nieswojo.

Wreszcie zdał sobie sprawę, że to na skutek tego, co mu się przyśniło, odczuwa teraz

bolesną tęsknotę, głębokie poruszenie, niespeł.nione pragnienie. Może tęsknił za miłością?

Mikić Sapnął cicho, rozdrażniony. Lordowie Dundrennan nie powinni tracić czasu na miłość.

Mowa yszak okazać się niebezpieczna Aedan zakochał się tylko raz, jeszcze zanim

odziedziczył tytuł, i jego miłość zakończyła się tragedią. Teraz przekleństwo Dundrennan,

które spadło na ród w czasach pierwszego Aedana, ciążyło mu jeszcze bardziej. Prawdziwa

miłość nie wyszła jego przodkowi na dobre, stwierdził, wracając myślą do legendy o

księżniczce, która zginęła wśród krzewów dzikich róż. I znów odżyło wspomnienie ze snu:

twarz uśpionej kobiety, jego własna dłoń spoczywająca na jej czole, ukłucie rozpaczy, które

poczuł tak dotkliwie. To on w tym śnie był starożytnym wojownikiem z legendy Dundrennan,

gotowym uczynić wszystko, by uratować swą księżniczkę. Ona zaś... To absurdalne.

Przyśniła mu się młoda kobieta z obrazu. Obudziła w nim pożądanie, które nie chciało

zgasnąć, tęsknotę głęboką aż po dno duszy. Tłumaczył sobie, że to przez zbyt liczne

zmartwienia i brak snu. Postanowił, że przeniesie malowidło w pozłacanych ramach gdzie

indziej, dzięki temu będzie mu się lepiej pracowało i wypoczywało. Zamknął księgę pełną

frustrujących liczb i westchnął. Tych wyników i tak nic nie poprawi. Nadszedł czas, by

przytemperować trochę działania pań z Balmossie. Na początek zasugeruje pokrycie ścian

farbą, nie zaś ręcznie malowanymi irlandzkimi tapetami; podkreśli też, że stare tureckie

kobierce, chociaż już wytarte, to jednak nadadzą wnętrzu więcej cha- rakteru niż akry nowych

kraciastych dywanów. przybędzie do Dundrennan House przedstawiciel muzeum, który

zajmie się zbadaniem odkrycia na pobliskim wzgórzu, Cairn Drishan, położonym na skraju

posiadłości Dundrennan. Dwa tygodnie wcześniej Aedan ze swoją ekipą pracował przy

budowie zatwierdzonej przez parlament drogi, która miała przebiegać zboczem Caim

Drishan. Wprawdzie serce krwawiło mu już na samą myśl o tym, że droga przetnie jego

ziemie, rozumiał jednak . jakie korzyści dla Szkocji może przynieść wprowadzenie tego

rodzaju usprawnień. Co do tej kwestii często spierał się z ojcem. Tamtego dnia użyto prochu,

a po wybuchu na zboczu wzgórza pojawiły się wystające z ziemi, przypominające popsute

zęby pociemniałe kamienie. Aedan wraz ze swym asystentem i kierownikiem robót odsłonili

część rozległych kamiennych fundamentów, do tej pory kryjących się we wzgórzu. Aedan

miał nadzieję, że mur ten liczy nie więcej niż pięćdziesiąt lat, lecz rozsądek podpowiadał mu,

że musi to być znacznie starsza budowla Gdyby okazało się to prawdą, to zgodnie z

zastrzeżeniem umieszczonym przez ojca w testamencie, mogło się zdarzyć, że utraci całe

Dundrennan. Bez względu jednak na wiek owego muru, przed podjęciem dalszych prac przy

budowie drogi odkrycie musiało zostać zbadane przez przedstawiciela Muzeum

Narodowego, zgodnie z niedawno uchwalonym prawem o cennych znaleziskach. Pomimo

King Stephen - Zaklete roze.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: