Drugie życie bree tanner - Stephanie Meyer.pdf - BlackCandle

DRUGIE ŻYCIE

BREE TANNER

WST Ę P

Nie ma dwóch pisarzy, którzy opisywali by świat

dokładnie w ten sam sposób. Wszystkich nas inspirują

i motywują różne rzeczy; mamy własne powody, by

zostawiać niektórych bohaterów, podczas gdy inni

znikają w stosie odrzuconych plików. Osobiście nigdy

tak naprawdę nie rozgryzłam, dlaczego niektóre z

moich postaci zaczynają żyć własnym życiem, ale

zawsze mnie to cieszy. O tych właśnie najłatwiej mi

się pisze i to ich historie zwykle zostają dokończone.

Bree jest jedną z takich postaci i najważniejszym

powodem, dla którego ta opowieść znajduje się teraz w

Waszych rękach, a nie leży porzucona w labiryncie

komputerowych folderów mojego komputera.

(Pozostałe dwa powody to Diego i Fred). Zaczęłam

więcej myśleć o Bree, kiedy redagowałam Zaćmienie.

Redagowałam, nie pisałam bo gdy pisałam pierwszy

szkic tej powieści, założyłam ciemne okulary

pierwszoosobowej narracji, więc wszystko to, czego

Bella nie mogła zobaczyć, usłyszeć, poczuć czy

posmakować, nie miało znaczenia. To była wyłącznie

jej opowieść.

Następnym etapem pracy nad książką było

odejście od punktu widzenia Belli i spojrzenie na

toczącą się historię jako całość. Moja redaktorka

Rebecca Davis bardzo mi wtedy pomogła, zadając

mnóstwo pytań o to, czego Bella nie widziała, a więc

jak można by pewne części jej historii poszerzyć.

Skoro Bree jest jedyną nowonarodzoną, jaką spotyka

Bella, to właśnie z perspektywy Bree zaczęłam przede

wszystkim spoglądać na to, co działo się za kulisami.

Myślałam o życiu w piwnicy z innymi

nowonarodzonymi i o klasycznym wampirzym

polowaniu.

Wyobrażałam sobie świat oczami Bree. To było łatwe.

Od samego początku postać Bree miała jasny zarys i

niektórzy z jej przyjaciół także bez trudu zrodzili się

do życia. Zwykle tak właśnie ze mną jest: próbuję

napisać streszczenie tego, co dzieje się w innej części

danej historii, a potem “niechcący” zaczynam

tworzyć dla niej dialogi. W tym wypadku złapałam

się na tym, że zamiast streszczenia piszę opowieść o

dniu z życia Bree.

Pierwszy raz weszłam w rolę narratora będącego

prawdziwym wampirem łowcą, potworem.

Czerwonymi oczami Bree patrzyłam na nas, ludzi,

widząc, jak jesteśmy żałości i słabi, jak łatwy

stanowimy cel. Nasze istnienie nie ma żadnego

znaczenia, jesteśmy jedynie smaczną przekąską.

Rozumiałam, jak to jest żyć wśród wrogów, będąc

zawsze czujną, w ciągłej niepewności, w poczuciu

zagrożenia. Musiałam wczuć się w zupełnie inny

gatunek wampira: nowo narodzoną. Życie nowo

narodzonego to jeden z elementów, którego nigdy nie

zdążyłam opisać nawet gdy Bella w końcu zmieniła

się w wampira. Ale Bella nigdy nie była

“noworodkiem” takim jak Bree, której historia stała

się ekscytująca i smutna, a jej zakończenie tragiczne.

Im pradzieje zbliżałam się do nieuniknionego końca,

tym mocniej żałowałam, że nie zakończyłam

Zaćmienia nieco inaczej

Ciekawa jestem, czy spodoba Wam się Bree. W

Zaćmieniu jest właściwie niewiele znaczącą postacią.

Z punktu widzenia Belli żyje zaledwie pięć minut. A

jednak jej historia jest bardzo ważna dla zrozumienia

całej powieści. Czy po przeczytaniu fragmentu, w

którym Bella wpatruje się w Bree i rozmyśla o swojej

przyszłości, kiedykolwiek zastanawialiście się, co

właściwie sprowadziło Bree na tę polanę w tamtej

właśnie chwili? Czy gdy Bree patrzy na Bellę i

Cullenów, pomyśleliście, jak ich postrzega?

Przypuszczam, że nie. A newet jeśli tak, to na pewno

nie odgadlibyście jej sekretów. Mam nadzieję, że

polubicie Bree równie mocno jak ja, choć to nieco

okrutne życzenie. Wiecie już przecież, że nie będzie

pozytywnego zakończenia. Ale przynajmniej poznacie

całą historię. I dowiecie się, że nie istnieje coś takiego

jak niewiele znaczący punkt widzenia.

Miłej lektury,

Stephanie.

Z małej metalowej skrzynki na gazety atakował mnie prasowy

nagłówek: SEATTLE OBLĘŻONE LICZBA OFIAR ROŚNIE. Akurat

tego jeszcze nie widziałam. Pewnie gazeciarz dopiero przed chwilą dołożył

świeże wydanie. Na swoje szczęście zniknął już z zasięgu mojego wzroku.

No to pięknie! Riley wpadnie w szał. Lepiej, by nie było mnie w

pobliżu gdy zobaczy te tytuły. Pozwolę, żeby kto inny oberwał.

Stałam w cieniu, tuż za rogiem obskurnego, trzypiętrowego budynku,

próbując nie rzucać się w oczy i czekając, aż ktoś podejmie w końcu jakąś

decyzję. Wolałam nie przyciągać spojrzeń przechodniów, wpatrywałam się

więc w dom. Na parterze mieścił się tu kiedyś sklep z płytami, lecz już

dawno go zamknięto; okna powybijane przez chuliganów albo złą pogodę

miały dyktę zamiast szyb. Na górze znajdowały się mieszkania prawie na

pewno puste, bo nie dochodziły do mnie żadne odgłosy śpiących ludzi. Nic

zresztą dziwnego, cały ten budynek sprawiał wrażenie, jakby miał się zawalić

od lada podmuchu. To samo jak wszystkie pozostałe po drugiej stronie

wąskiej, ciemnej ulicy

Zwykła sceneria naszego nocnego wypadu na miasto.

Nie chciałam się odzywać i zwracać na siebie uwagi, ale marzyłam, by

ktoś w końcu coś zadecydował cokolwiek. Musiałam się napić i nie

obchodziło mnie, czy pójdziemy w lewo, czy w prawo, czy w górę, po dachu.

Chciałam tylko znaleźć jakiś nieszczęśników, którzy nie zdążyliby nawet

pomyśleć, że znaleźli się w niewłaściwym miejscu i czasie.

Niestety, dziś wieczorem Riley wysłał mnie na miasto z dwoma

najbardziej bezużytecznymi wampirami, jakie kiedykolwiek istniały. Ale zdaje

się, że nigdy go nie obchodziło, kto chodzi w skład grupy polującej.

Denerwował się za to, gdy po wysłaniu niedobranej ekipy wracało nas do

domu mniej, niż z niego wyszło. Dzisiaj byłam skazana na Kevina i jakiegoś

blond szczeniaka, którego imienia nie znałam. Obaj należeli do gangu

Raoula, więc z założenia wiadomo było, że są głupi. I niebezpieczni. Ale w

tej chwili bardziej należało się obawiać ich głupoty.

Zamiast wybierać kierunek polowania, nagle zaczęli się kłócić o to,

który z ich ulubionych super bohaterów byłby lepszym łowcą. Bezimienny

blondynek opowiadał się za SpiderManem, zwinnie wspinając się na ceglany

murek i nucąc melodię z kreskówki. Westchnęłam z irytacją. Czy

kiedykolwiek zaczniemy polowanie?

Nagle zauważyłam nieznaczny ruch po mojej lewej stronie. Acha, to

ten, którego Riley wysłał z dzisiejszą ekipą, Diego. Niewiele o nim

wiedziałam, tylko, że był starszy niż większość z nas. Prawa ręka Rileya tak

można go było określić. Ale bynajmniej nie lubiłam go z tego powodu

Drugie życie bree tanner - Stephanie Meyer.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: