Ustrój polityczny Republiki Federalnej Niemiec to demokratyczna republika federalna z jedynym w swoim rodzaju systemem kanclersko-parlamentarnym. Podstawowymi konstytucyjnymi zasadami ustrojowymi Republiki Federalnej Niemiec są: federalizm, demokratyzm, zasada państwa socjalnego i zasada podziału władz oraz samorządności.
Niemcy są dobrowolną federacją państw związkowych zwanych landami. Każdy kraj związkowy posiada swój własny rząd i parlament (zwany landtagiem), które posiadają szerokie kompetencje w tworzeniu prawa i sprawowaniu władzy wykonawczej. Na szczeblu federalnym praktycznie cała władza wykonawcza należy do kanclerza – głowy rządu federalnego, który jest wybierany przez niższą izbę parlamentu, czyli Bundestag. Większość władzy prawodawczej należy do niższej izby parlamentu – Bundestagu, która jest wybierana w wyborach mieszanych, proporcjonalno-większościowych z 5-procentową klauzulą zaporową. Wyższa izba parlamentu Bundesrat składa się z delegatów rządów krajowych i pełni głównie rolę kontrolną.
Prezydent Niemiec jest formalnie głową państwa, lecz pełni on w zasadzie rolę głównie reprezentacyjną oraz posiada pewną władzę nad systemem sądowniczym. Jego władza nabiera większego znaczenia tylko w czasie kryzysów gabinetowych, kiedy to ma on prawo wskazać kandydata na kanclerza oraz rozwiązać parlament.
Stolicą federalną Niemiec jest Berlin, mieszczą się tam organy ustawodawcze oraz większość ministerstw (pozostałe są w Bonn, mieście o statusie miasta federalnego). Najwyższe organy sądownicze mają siedzibę poza Berlinem (w Karlsruhe i Lipsku), co odpowiada decentralistycznemu modelowi państwa niemieckiego oraz obrazuje niezawisłość trzeciej władzy.
Za jedną z pierwszych dat, które dały początek obecnemu kształtowi systemu politycznego Niemiec, uznaje się rok 1806, kiedy to na gruzach rozbitej przez Napoleona Rzeszy Niemieckiej (Świętego Cesarstwa Rzymskiego) powstał Związek Reński. Była to dość luźna konfederacja niepodległych państw niemieckich (bez udziału największych: Austrii i Prus) uznających protektorat Napoleona. Dziewięć lat później, na kongresie wiedeńskim, powołano do życia Związek Niemiecki, obejmujący wszystkie państwa niemieckie, pod przewodnictwem Austrii. Jego egzystencja zakończyła się na skutek wojny prusko-austriackiej, która wybuchła w 1866 roku, w której wyniku państwa północnoniemieckie pod przewodnictwem Prus utworzyły Związek Północnoniemiecki (sprzyjające Austrii Królestwo Hanowerskie i Hesję Elektorską anektowano do Prus, wzmacniając dodatkowo ich pozycję w Niemczech).
W 1871 roku, po udanej wojnie z Francja, udało się przyciągnąć do Związku południowe państwa katolickie (bez Austrii) i utworzyć Cesarstwo Niemieckie. Składało się ono z 25 państw związkowych; cesarzem zostawał ex officio król Prus, które zresztą dominowały w Cesarstwie nad innymi państwami niemieckimi. Państwa członkowskie zachowały swoich władców, którzy razem stanowili suwerenną substancję państwa, z cesarzem jako przewodniczącym tego grona. Władzę ustawodawczą pełnił Reichstag, czyli Sejm Rzeszy i Rada Związku oraz, na szczeblu lokalnym Landtagi, czyli Sejmy Krajowe państw członkowskich.
Monarchia upadła w 1918 roku m.in. na skutek niepowodzeń podczas I wojny światowej. 31 lipca 1919 r. proklamowano powstanie republiki niemieckiej. 11 sierpnia 1919 roku weszła w życie konstytucja, poparta przez partie liberalnej lewicy i katolickiego centrum. Przeciwni byli członkowie ugrupowań prawicowych i niezależni socjaliści.
Główne postanowienia konstytucji Niemiec z 1919 roku (Republika Weimarska):
· uznanie za suwerena władzy w państwie całego narodu niemieckiego w miejsce głów państw związkowych,
· nadanie państwu niemieckiemu charakteru związkowego,
· wprowadzenie zasady trójpodziału władz,
· izba wyższa – Rada Rzeszy (niem. Reichsrat), w której skład wchodzili delegaci poszczególnych krajów związkowych, jej przewodniczącym był kanclerz,
· izba niższa – Izba Rzeszy (niem. Reichstag), w której zasiadali posłowie wybierani w wyborach powszechnych; wydawała ustawy, kontrolowała rząd itp.
· prezydent – wybierany w głosowaniu powszechnym przez naród (w takiej samej drodze mógł być również przez naród odwołany ze stanowiska), mianował kanclerza, a na jego wniosek także ministrów, jedną z jego kompetencji było rozwiązywanie Reichstagu w określonych przypadkach i zarządzanie przeprowadzania referendum, akty rządowe wymagały dla swojej ważności podpisu prezydenta; pierwszym prezydentem został Friedrich Ebert,
· kanclerz – powoływany przez prezydenta, któremu przedstawiał wnioski o nominację na stanowiska ministerialne dla konkretnych osób, określał kierunki polityki rządu, za której prowadzenie ponosił polityczną odpowiedzialność przed parlamentem.
Okres Republiki Weimarskiej zakończył się wraz z dojściem Adolfa Hitlera do władzy w 1933 roku. Okres jego rządów to faktyczne odejście od jakichkolwiek demokratycznych zasad w funkcjonowaniu państwa mimo zachowania pozorów praworządności (ustawa o pełnomocnictwie).
8 maja 1945 r. Niemcy nazistowskie skapitulowały, a kraj został podzielony na strefy okupacyjne. Władzę sprawowała w tym okresie Sojusznicza Rada Kontroli z siedzibą w Berlinie, w której skład wchodzili komendanci wojskowi mocarstw alianckich. Zdecydowała ona m.in. o rozwiązaniu państwa pruskiego, zaś na jego terenach utworzono nowe państewka niemieckie. Było to rozwiązanie tymczasowe, ponieważ już w czerwcu 1948 r. miała miejsce narada w Londynie, podczas której państwa zachodnie odrzuciły propozycję ZSRR, zmierzającą do utworzenia jednego rządu ogólnoniemieckiego. Stało się jasne, iż Niemcy zostaną podzielone na dwa odrębne państwa, które dostaną się w różne strefy wpływów. Sprzeczne koncepcje zachodnich aliantów co do przyszłego charakteru Niemiec jako państwa lub luźnej federacji, a także partykularne interesy głównych stronnictw politycznych doprowadziły ostatecznie do powstania zrębów obecnego ustroju państwa.
8 maja 1949 r. gotowy był projekt konstytucji Niemiec Zachodnich, który opracowywała Rada Parlamentarna. Konstytucja ta weszła w życie 23 maja 1949 roku. Istnienie konstytucji nie implikowało jednak pełnej suwerenności państwa – pełnia władzy leżała wciąż w rękach Wysokiej Komisji Alianckiej. Dopiero w 1951 roku RFN nawiązała samodzielne stosunki dyplomatyczne, a wkrótce potem została przyjęta do Unii Zachodnioeuropejskiej i NATO. 17 maja 1968 r. RFN stała się państwem całkowicie suwerennym. W 1973 roku została przyjęta do ONZ.
Tymczasem na wschodzie, 7 października 1949 roku powstała konstytucja NRD, w której widoczne były nawiązania do konstytucji z roku 1919 (m.in. podział administracyjny na kraje związkowe, utrzymany do 1952 r.). W 1960 r. zlikwidowano jednak stanowisko prezydenta, którego zastąpiła kolegialna Rada Państwa. Ostatecznie charakter państwa zmieniła socjalistyczna Konstytucja NRD z 6 kwietnia 1968 r.
Po latach "zimnej wojny", Związek Radziecki zaczął chwiać się w posadach. Odżyły wówczas nadzieje Niemców na zjednoczenie obu państw. 10 lutego 1990 roku, kanclerz RFN Helmut Kohl odwiedził w Moskwie Michaiła Gorbaczowa, który dał Niemcom wolną rękę w określeniu szybkości i terminu zjednoczenia kraju. Efektem tego była seria tzw. konferencji 2+4, które zakończyły się zawarciem w Moskwie porozumienia pomiędzy RFN a NRD oraz byłymi mocarstwami alianckimi (USA, Francją, ZSRR oraz Wielką Brytanią), mówiącego o konieczności zjednoczenia Niemiec. 18 marca 1990 r. odbyły się ostatnie wybory do Izby Ludowej NRD. 17 czerwca 1990 r. dokonała ona zasadniczej zmiany charakteru państwa, upodabniając je do RFN. 31 sierpnia 1990 r. podpisano w Berlinie układ między obydwoma państwami niemieckimi o ustanowieniu jedności kraju, który to wszedł w życie 3 października tego samego roku. Dzień ten stał się świętem państwowym, obchodzonym jako Dzień Jedności.
KONSTYTUCJA RFN
Zasada federalizmu – RFN tworzy 16 krajów związkowych (landów), które mają charakter państw o ograniczonej suwerenności. Konstytucja nie wymienia z nazwy wszystkich krajów związkowych, stąd wnioskować można, iż ich granice i liczbę można zmieniać.
Każdy z krajów związkowych posiada własną konstytucję (która nie wymaga zatwierdzenia przez władze federalne), ograniczone prawa utrzymywania stosunków międzynarodowych, własny rząd, parlament i sądownictwo. Każdy land wysyła swoich przedstawicieli do Bundesratu. Art. 30 Konstytucji zawiera zasadę domniemania kompetencji na rzecz landów, stanowiąc, że jeżeli konstytucja nie przyznaje wyraźnie federacji jakichś uprawnień, wówczas należą one do kompetencji landów.
· Zasada państwa socjalnego – pkt. 1 art. 20 konstytucji mówi, iż "Niemiecka Republika Federalna jest demokratycznym i socjalnym państwem związkowym". W związku z tą zasadą państwo niemieckie zapewnia pomoc jednostkom i grupom jej potrzebującym.
· Demokratyzm – naród jest jedynym suwerenem władzy w państwie niemieckim. Rządy muszą działać na zasadzie reprezentacji poglądów politycznych społeczeństwa, a każdemu gwarantowane są prawa i wolności obywatelskie. Państwo nie może ingerować w żadnym stopniu w sferę poszanowania godności ludzkiej. Na straży przestrzegania praw i wolności stoją sądy, ze Związkowym Trybunałem Konstytucyjnym na czele.
· Zasada podziału władz i samorządności – władza sprawowana za pomocą organów państwowych, pochodzących z wyborów bezpośrednich lub pośrednich, których struktura oparta jest na trójpodziale władzy. Niedopuszczalne jest podejmowanie jakichkolwiek decyzji w drodze referendum na szczeblu centralnym (regulacja będąca odbiciem obaw przed ponownym dojściem do władzy osoby pokroju Hitlera, który instytucję referendum wykorzystywał nader często dla legitymizacji swojej władzy). Wyjątkiem tutaj jest tylko zmiana granic pomiędzy krajami.
Parlament RFN składa się z dwóch izb:
· Izby Związku (niem. Bundestag) – będącej reprezentacją ogólnopaństwową, zasiadają w niej deputowani wybierani w wyborach przeprowadzanych na terenie całej republiki federalnej,
· Rady Związkowej (niem. Bundesrat) – składającej się z delegatów rządów poszczególnych krajów związkowych.
Liczba posłów w Bundestagu nie jest stała, konstytucja jej nie określa. Ustalana jest w ordynacji wyborczej. Deputowani do Bundestagu wybierani są na czteroletnią kadencję, rozpoczynającą się w dniu pierwszego posiedzenia. obecnie w Bundestagu zasiada 622 deputowanych.
Bundestag działa w sposób permanentny. Okres posiedzeń wynosi 14 dni, następnie następuje przerwa trwająca tydzień.
Bundestag wybiera ze swojego składu bezwzględną większością głosów prezydenta (przewodniczącego) Bundestagu, który kieruje pracami izby. Najczęściej jest to przedstawiciel najsilniejszej partii politycznej reprezentowanej w Bundestagu. Jednocześnie wybiera się czterech wiceprzewodniczących, każdego z innej partii. Razem z prezydentem Bundestagu tworzą oni prezydium Bundestagu.
System wyborczy w Niemczech jest systemem mieszanym. Stanowi on połączenie zasady większości i proporcjonalności. Połowa składu izby (obecnie 299 deputowanych) wybierana jest w okręgach jednomandatowych, gdzie mandat otrzymuje ten kandydat, który osiągnął większość względną (czyli dostał więcej głosów niż jego konkurenci). Pozostała połowa składu (również 299 deputowanych) izby pochodzi natomiast z list partyjnych, przygotowywanych przez poszczególne partie dla każdego kraju związkowego.
Bundesrat (dosł. Rada Federalna) składa się z przedstawicieli rządów krajowych. Ich liczbę konstytucja uzależnia od liczby głosów należących do danego landu. Te zaś zależą od liczby jego ludności. Minimalnie kraj związkowy może posiadać 3 głosy. Kraje mające ponad 2 mln ludności posiadają 4 głosy, powyżej 6 mln mieszkańców – 5 głosów, a ponad 7 mln – 6 głosów. Do 1990 roku w Bundesracie było 41 przedstawicieli rządów krajowych i 4 pochodzących z Berlina Zachodniego; po zjednoczeniu Niemiec izba posiada 69 członków.
Kanclerz i rząd federalny
Rząd federalny (niem. Bundesregierung) składa się z kanclerza związku (niem. Bundeskanzler) i ministrów związkowych. Kanclerz wybierany jest w następującej drodze:
·...
WSBeuropeistyka