Małżeńska kampania- Carleton Susannah.pdf

Susannah

Carleton

Małżeńska kampania

Prolog

27 grudnia 1812

Uciekał w kierunku granicy. W gęstniejącym zmroku pędził

rzadko uczęszczanymi drogami hrabstwa Gloucestershire jak złodziej

przemykający się ukradkiem bocznymi uliczkami albo jak lis ścigany

przez nieustępliwe psy gończe.

Żaden z jego prześladowców nie podejrzewał, że właśnie dziś

wieczorem zdecyduje się na ucieczkę. Nikt zresztą nie spodziewał się

tego ani tej, ani żadnej innej nocy. A on tymczasem coraz bardziej

oddalał się od miasta, licząc, że w ciemnościach nikt go nie dostrzeże.

Z podniesionym wysoko kołnierzem płaszcza, w kapeluszu

naciągniętym głęboko na oczy i z twarzą osłoniętą szalikiem dla

ochrony przed przenikliwym chłodem bardziej przypominał

rozbójnika niż salonowego lwa. Podróżni, których napotkałby po

drodze, nie musieli jednak obawiać się o swoje kiesy i klejnoty. Jego

misja miała inny charakter.

Jeszcze dwa tygodnie temu Robert w najdroższych sklepach w

Londynie szukał prezentów gwiazdkowych dla ojca i ciotki Lavinii.

Ojciec przebywał wówczas na wsi, gdzie ujeżdżał nowego ogiera.

Nikt dokładnie nie wie, co wydarzyło się podczas skoku przez

przeszkodę, w każdym razie koń i jeździec nie wylądowali na ziemi

razem. Wierzchowiec skręcił sobie nogę, a markiz kark.

Po tym wydarzeniu Robert odziedziczył tytuł markiza i, co za tym

idzie, stał się najbardziej prześladowanym mężczyzną w

Gloucestershire.

Życie zaczęły mu uprzykrzać szukające męża panny i ich

pozbawione skrupułów matki. Nie miał ani chwili spokoju. Ciągle

któraś z dziewcząt przymilała się do niego albo flirtowała z nim -

nawet w kościele w Boże Narodzenie! W ciągu ostatnich dziesięciu

dni Elston Abbey zaszczyciło swoją obecnością więcej dam niż

podczas ostatniej dekady. Młode kobiety, które nigdy nie pomyliły

kroków w tańcu, przewracały się na schodach i skręcały sobie kostki.

Przed bramą rezydencji Elstonów psuły się niezawodne do tej pory

powozy. Robert znosił to wszystko z wymuszonym uśmiechem i

zaciśniętymi zębami.

Dziś jednak, gdy odprowadzał ciotkę do jej pokoju, przyłapał

córkę hrabiego Dinwoody, jak wkrada się do jego sypialni. Dlatego

właśnie postanowił uciec do swojej najodleglejszej posiadłości - żeby

nie dać się zmusić do małżeństwa podstępnej damulce, która bardziej

interesowała się jego majątkiem niż nim samym. Gdy nadejdzie czas,

sam znajdzie sobie odpowiednią żonę.

Dotarłszy do głównej drogi, skręcił na północ i spiął konia do

galopu, ale nawet przy takiej prędkości nie potrafił pozostawić za sobą

dręczących myśli.

Zgodnie z testamentem ojca właściwy czas nadszedł. Robert

osiągnął wiek, w którym miał się ożenić. Ojciec zostawił mu listę

kobiet, spośród których musiał wybierać. Czternaście z nich było

jeszcze pannami. Trzy spośród nich uczęszczały do szkoły. Z

pozostałych jedenastu Robert znał cztery i nie wyobrażał sobie, że z

którąkolwiek z nich mógłby zaznać małżeńskiego szczęścia. Musiał

wobec tego zdecydować się na jedną z siedmiu nieznanych mu kobiet.

Kto by pomyślał, że Robert Edmond Alexander Symington, markiz

Elston, jeden z najbardziej pożądanych kawalerów w królestwie,

znajdzie się w takich tarapatach?

Rozdział 1

Brough, Cumberland 28 lutego 1813

Robert Symington, piąty markiz Elston, przesunął wzrokiem po

dwójce gości towarzyszących mu podczas kolacji w Hallack Grange,

najmniejszym z jego majątków, po czym zrobił coś nieoczekiwanego.

- Mam pewien problem i byłbym wdzięczny, gdybyście mi

pomogli - powiedział.

Prośba ta, choć wypowiedziana dość niespodziewanie, nie była

nieprzemyślana. Dżentelmen siedzący po lewej stronie Roberta,

George Winterbrook, książę Weymouth, był jego bliskim

przyjacielem od niemal dwudziestu lat, a dokładnie od dnia, gdy obaj

przybyli do Eton, by rozpocząć tam naukę: dwaj zagubieni,

dziesięcioletni chłopcy zaskoczeni, że szkoła ani trochę nie

przypomina domu. Ich przyjaźń była tak silna, że książę zwracał się

do Roberta na ty. Oprócz niego jedynie nieżyjący już ojciec i ciotka

Lavinia cieszyli się tym przywilejem.

George spojrzał na przyjaciela spod oka.

- Po tym, przez co razem przeszliśmy, Robercie, nie musisz mnie

o nic prosić. Oczywiście, że ci pomogę.

Elston odwrócił się do siedzącej po jego prawej stronie kobiety.

Panna Beth Castleton ocaliła go przed małżeństwem z pewną

pozbawioną skrupułów osóbką. Zapłaciła za to słoną cenę - została

postrzelona z broni palnej. Robert znał ją zaledwie od dwóch tygodni,

ale poczytał sobie za zaszczyt, że może zaliczyć ją do grona swoich

przyjaciół.

- Zrobię wszystko co w mojej mocy, lordzie - oznajmiła dama.

Jej akcent zdradzał, że dorastała w Ameryce. Robert odetchnął z

ulgą.

- Dziękuję, dziękuję wam obojgu. Ale... - uśmiechnął się do

panny Castleton - skoro jesteśmy przyjaciółmi, nie musimy zwracać

się do siebie tak formalnie. Proszę mówić do mnie Robercie.

Dama uśmiechnęła się w odpowiedzi.

- A pan będzie zwracał się do mnie po imieniu?

- Taka poufałość mogłaby zostać źle odebrana w towarzystwie.

Beth Castleton spoważniała, ale kiwnęła potakująco głową. W

Anglii kawalerów i panny obowiązywały zasady znacznie surowsze

niż w Ameryce.

- Czy wciąż chodzi o ten sam problem, który miałeś w Stranraer?

- wrócił do głównego tematu George.

Na obrzeżach tego miasta znajdowała się posiadłość Elstona,

Hawthorn Lodge, w której Robert zatrzymał się po wyjeździe z

Gloucestershire. Po brawurowej ucieczce Beth z rąk porywaczy także

książę ukrywał się tam razem ze swoją siostrzenicą Isabelle, panną

Castleton i dwojgiem służących.

- Tak.

- Czy ma to coś wspólnego ze śmiercią twojego ojca? Robert

wzdrygnął się, słysząc zadane łagodnym głosem pytanie, i spojrzał na

Amerykankę. Jej przenikliwość mogłaby go poważnie zaniepokoić,

gdyby nie byli tylko przyjaciółmi. Traktował ją jednak jak siostrę i w

ich stosunkach nie było miejsca na bardziej romantyczne uczucia.

- Tak.

Wypił łyk wina i, zaczerpnąwszy oddechu, opowiedział o

testamencie ojca i zawartym w nim warunku. Po tym wyznaniu

zapanowała cisza.

- A więc ojciec nawet po śmierci próbuje wtrącać się w twoje

życie? - skomentował George.

Beth spojrzała na księcia zaskoczona.

- Czy pana ojciec miał władczy charakter, Robercie?

- Do tej pory tylko pod jednym względem. - Na widok

zaskoczonej miny panny Castleton wyjaśnił: - Mój ojciec odziedziczył

tytuł, gdy studiował na uniwersytecie, i dlatego w młodości nie mógł

korzystać ze swobody, jaką w jego wieku cieszy się większość

chłopców. Ojciec zapewnił mi tę wolność, podczas gdy ja pragnąłem

odpowiedzialności. Często się kłóciliśmy, bo on nie rozumiał, że chcę

przyjąć na siebie obowiązek zarządzania jedną z posiadłości. W końcu

rozgoryczony wstąpiłem do wojska.

- Chciał pan zająć się czymś istotnym, nie tracić czasu i, jak

sądzę, wykorzystać wiedzę, którą markiz mógł panu przekazać na

temat kierowania majątkiem.

- Właśnie.

- Ale - ciągnęła Beth - ojciec wolał pozwolić synowi się bawić,

zamiast obarczyć go obowiązkami.

Robert przytaknął.

- Dał panu to, czego sam w młodości nie miał i za czym tęsknił...

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: