Dz.U.UE.L.92.302.1
Dz.U.UE-sp.02-4-307
Istnieją późniejsze wersje tekstu
ROZPORZĄDZENIE RADY (EWG) NR 2913/92
z dnia 12 października 1992 r.
ustanawiające Wspólnotowy Kodeks Celny
(Dz.U.UE L z dnia 19 października 1992 r.)
RADA WSPÓLNOT EUROPEJSKICH,
uwzględniając Traktat ustanawiający Europejską Wspólnotę Gospodarczą, w szczególności jego art. 28, 100a i 113,
uwzględniając wniosek Komisji(1),
we współpracy z Parlamentem Europejskim(2),
uwzględniając opinię Komitetu Ekonomiczno-Społecznego(3),
a także mając na uwadze, co następuje:
podstawą Wspólnoty jest unia celna; w interesie zarówno podmiotów gospodarczych Wspólnoty, jak i władz celnych należy zebrać w jednym kodeksie przepisy prawa celnego zawarte obecnie w licznych rozporządzeniach i dyrektywach wspólnotowych; zadanie to ma zasadnicze znaczenie dla przyszłości rynku wewnętrznego;
wprowadzony w ten sposób Wspólnotowy Kodeks Celny, zwany dalej "Kodeksem", zawiera obowiązujące przepisy prawa celnego; jednakże należy wprowadzić zmiany w przepisach celnych celem zwiększenia ich spójności, uproszczenia ich oraz uzupełnienia istniejących wciąż luk, w celu przyjęcia kompletnych wspólnotowych przepisów prawa w tej dziedzinie;
Kodeks, oparty na założeniach rynku wewnętrznego, musi zawierać reguły i procedury ogólne, które zapewniają stosowanie środków taryfowych i innych środków ustanowionych na poziomie Wspólnoty w ramach wymiany towarowej pomiędzy Wspólnotą i państwami trzecimi, łącznie ze środkami wspólnej polityki rolnej i wspólnej polityki handlowej, z uwzględnieniem wymogów tych polityk;
należy zaznaczyć, iż obecny Kodeks jest stosowany bez uszczerbku dla przepisów szczególnych przyjętych w innych dziedzinach; takie szczególne przepisy mogą istnieć lub mogą być wprowadzone w ramach przepisów prawa rolnego, statystycznego lub polityki handlowej i polityki zasobów własnych;
w celu zapewnienia równowagi pomiędzy potrzebami władz celnych, mając na względzie zapewnienie prawidłowego stosowania przepisów prawa celnego oraz prawa podmiotów gospodarczych do ich sprawiedliwego traktowania, należy przede wszystkim stworzyć wspomnianym władzom szerokie możliwości kontroli oraz zapewnić prawo do odwołania się wymienionym podmiotom; wprowadzenie systemu odwołań w dziedzinie cła wymaga w Zjednoczonym Królestwie wprowadzenia nowych procedur administracyjnych, które nie będą mogły wejść w życie przed dniem 1 stycznia 1995 r.;
ze względu na nadrzędne znaczenie, jakie ma dla Wspólnoty handel zagraniczny, należy znieść lub przynajmniej ograniczyć do minimum formalności i kontrolę celną;
należy zapewnić jednolite stosowanie niniejszego Kodeksu oraz ustanowić w tym celu procedurę wspólnotową, która pozwoliłaby określić reguły jego stosowania we właściwych terminach; w celu zapewnienia ścisłej i skutecznej współpracy w tej dziedzinie między Państwami Członkowskimi i Komisją należy powołać Komitet Kodeksu Celnego;
wydając przepisy wykonawcze do niniejszego Kodeksu, należy w miarę możliwości zwrócić uwagę na zapobieganie nadużyciom lub nieprawidłowościom mogącym przynieść uszczerbek budżetowi Wspólnot Europejskich,
PRZYJMUJE NINIEJSZE ROZPORZĄDZENIE:
TYTUŁ I
PRZEPISY OGÓLNE
ROZDZIAŁ 1
ZAKRES STOSOWANIA I PODSTAWOWE DEFINICJE
Artykuł 1
Przepisy prawa celnego składają się z niniejszego Kodeksu oraz z przepisów wydanych w celu stosowania go we Wspólnocie lub w Państwach Członkowskich Wspólnoty. Bez uszczerbku dla przepisów szczególnych ustanowionych w innych dziedzinach niniejszy Kodeks stosuje się:
– w handlu między Wspólnotą a państwami trzecimi;
– w odniesieniu do towarów, których dotyczy Traktat ustanawiający Europejską Wspólnotę Węgla i Stali, Traktat ustanawiający Europejską Wspólnotę Gospodarczą lub Traktat ustanawiający Europejską Wspólnotę Energii Atomowej.
Artykuł 2
1. Przepisy prawa celnego stosuje się w sposób jednolity na całym obszarze celnym Wspólnoty, chyba że postanowienia umów międzynarodowych, praktyka przyjęta zwyczajowo na określonym obszarze geograficznym i gospodarczym bądź też przepisy dotyczące stosowania przez Wspólnotę autonomicznych środków stanowią inaczej.
2. Niektóre przepisy prawa celnego mogą być również stosowane poza obszarem celnym Wspólnoty na mocy przepisów szczególnych lub umów międzynarodowych.
Artykuł 3
1. Obszar celny Wspólnoty obejmuje:
– terytorium Królestwa Belgii,
– terytorium Królestwa Danii, z wyjątkiem Wysp Owczych i Grenlandii,
– terytorium Republiki Federalnej Niemiec, z wyjątkiem wyspy Helgoland i terytorium Büsingen (Traktat z dnia 23 listopada 1964 r. między Republiką Federalną Niemiec a Konfederacją Szwajcarską);
– terytorium Królestwa Hiszpanii, z wyjątkiem Ceuty i Melilli;
– terytorium Republiki Greckiej,
– terytorium Republiki Francuskiej, z wyjątkiem terytoriów zamorskich i wspólnot terytorialnych,
– terytorium Irlandii,
– terytorium Republiki Włoskiej, z wyjątkiem gmin Livigno i Campione d'Italia oraz wód krajowych jeziora Lugano znajdujących się pomiędzy nabrzeżem a granicą polityczną strefy położonej pomiędzy Ponte Tesa i Porto Ceresio,
– terytorium Wielkiego Księstwa Luksemburga,
– terytorium Królestwa Niderlandów w Europie,
– terytorium Republiki Portugalskiej,
– terytorium Zjednoczonego Królestwa Wielkiej Brytanii i Irlandii Północnej, jak również Wysp Normandzkich i wyspy Man.
2. Następujące terytoria położone poza terytorium Państw Członkowskich, z uwzględnieniem konwencji i traktatów, które są wobec nich stosowane, uważa się również za stanowiące część obszaru celnego Wspólnoty:
a) NIEMCY
Austriackie terytoria Jungholz i Mittelberg, tak jak są one określone w następujących traktatach:
– dla Jungholz: w traktacie z dnia 3 maja 1869 r. (Bayrisches Regierungsblatt 1868, str. 1245),
– dla Mittelberg: w traktacie z dnia 2 grudnia 1890 r. (Reichsgesetzblatt 1891, str. 59).
b) FRANCJA
Terytorium Księstwa Monako, tak jak jest ono określone w Konwencji celnej podpisanej w Paryżu dnia 18 maja 1963 r. (Journal officiel z dnia 27 września 1963 r., str. 8679).
c) WŁOCHY
Terytorium Republiki San Marino, tak jak jest ono określone w Konwencji z dnia 31 marca 1939 r. (ustawa nr 1220 z dnia 6 czerwca 1939 r.).
3. Do obszaru celnego Wspólnoty włączone są morza terytorialne, morskie wody wewnętrzne oraz przestrzeń powietrzna Państw Członkowskich i terytoriów określonych w ust. 2, z wyjątkiem mórz terytorialnych, morskich wód wewnętrznych i przestrzeni powietrznej terytoriów, które nie są częścią obszaru celnego Wspólnoty zgodnie z ust. 1.
Artykuł 4
Użyte w niniejszym Kodeksie określenia oznaczają:
1) "osoba" oznacza:
– osobę fizyczną,
– osobę prawną,
– o ile obowiązujące przepisy przewidują taką możliwość, stowarzyszenie osób uznane za zdolne do podejmowania czynności prawnych a nieposiadające przy tym osobowości prawnej;
2) "osoba mająca swoją siedzibę we Wspólnocie" oznacza:
– jeżeli chodzi o osobę fizyczną, każdą osobę, która na stałe w niej zamieszkuje,
– jeżeli chodzi o osobę prawną lub stowarzyszenie osób, każdą osobę, której siedziba statutowa, siedziba główna lub inna stała siedziba tam się znajduje;
3) "organy celne" oznaczają organy uprawnione między innymi do stosowania przepisów prawa celnego;
4) "urząd celny" oznacza każdy urząd, w którym mogą zostać dokonane, w całości lub w części, formalności przewidziane przepisami celnymi;
5) "decyzja" oznacza każdą czynność administracyjną dotyczącą prawa celnego, podjętą przez organ celny w indywidualnym przypadku, mającą skutki prawne w odniesieniu do jednej lub kilku osób określonych lub mogących zostać określonymi; określenie to obejmuje między innymi wiążącą informację taryfową w rozumieniu art. 12;
6) "status celny" oznacza określenie towaru jako towar wspólnotowy lub niewspólnotowy;
7) "towary wspólnotowe" oznaczają towary:
– całkowicie uzyskane lub wyprodukowane na obszarze celnym Wspólnoty, zgodnie z warunkami określonymi w art. 23, bez udziału towarów przywiezionych z państw lub terytoriów niebędących częścią obszaru celnego Wspólnoty.
– przywiezione z państw lub terytoriów niebędących częścią obszaru celnego Wspólnoty i dopuszczone do obrotu;
– uzyskane lub wyprodukowane na obszarze celnym Wspólnoty z towarów określonych w tiret drugim lub z towarów określonych w tiret pierwszym i drugim;
8) "towary niewspólnotowe" oznaczają towary inne niż określone w akapicie siódmym.
Bez uszczerbku dla art. 163 i 164 towary wspólnotowe tracą swój status celny z chwilą opuszczenia obszaru celnego Wspólnoty;
9) "dług celny" oznacza nałożony na osobę obowiązek uiszczenia należności celnych przywozowych (dług celny w przywozie) lub należności wywozowych (dług celny w wywozie), które stosuje się do towarów określonych zgodnie z obowiązującymi przepisami wspólnotowymi;
10) "należności celne przywozowe" oznaczają:
– cła i opłaty o równoważnym skutku należne przy przywozie towarów,
– rolne opłaty wyrównawcze i inne opłaty przywozowe ustanowione w ramach wspólnej polityki rolnej lub odrębnych przepisów mających zastosowanie do niektórych towarów uzyskanych w wyniku przetworzenia produktów rolnych;
11) "należności celne wywozowe" oznaczają:
– cła i opłaty o równoważnym skutku należne przy wywozie towarów,
– rolne opłaty wyrównawcze i inne opłaty wywozowe ustanowione w ramach wspólnej polityki rolnej lub odrębnych przepisów mających zastosowanie do niektórych towarów uzyskanych w wyniku przetworzenia produktów rolnych;
12) "dłużnik" oznacza każdą osobę zobowiązaną do zapłacenia kwoty długu celnego;
13) "dozór celny" oznacza ogólne działania prowadzone przez organy celne w celu zapewnienia przestrzegania przepisów prawa celnego oraz, w razie potrzeby, innych przepisów mających zastosowanie do towarów znajdujących się pod dozorem celnym;
14) "kontrola celna" oznacza wykonywanie specjalnych czynności, takich jak: weryfikacja towarów, kontrola posiadania i autentyczności dokumentów, kontrola księgowości i innych dokumentów przedsiębiorstw, kontrola środków transportu, kontrola bagaży i innych towarów przewożonych przez osoby, prowadzenie dochodzeń w postępowaniu administracyjnym i innych podobnych czynności w celu zapewnienia przestrzegania przepisów prawa celnego i, w razie potrzeby, innych przepisów mających zastosowanie w odniesieniu do towarów znajdujących się pod dozorem celnym;
15) "przeznaczenie celne towaru" oznacza:
a) objęcie towaru procedurą celną,
b) wprowadzenie towaru do wolnego obszaru celnego lub do składu wolnocłowego,
c) powrotny wywóz towaru poza obszar celny Wspólnoty,
d) zniszczenie towaru,
e) zrzeczenie się towaru na rzecz Skarbu Państwa;
16) "procedura celna" oznacza:
a) dopuszczenie do obrotu;
b) tranzyt;
c) skład celny;
d) uszlachetnianie czynne;
e) przetwarzanie pod kontrolą celną;
f) odprawę czasowa;
g) uszlachetnianie bierne;
h) wywóz;
17) "zgłoszenie celne" oznacza czynność, poprzez którą osoba wyraża, w wymaganej formie i w określony sposób, zamiar objęcia towaru określoną procedurą celną;
18) "zgłaszający" oznacza osobę, która dokonuje zgłoszenia celnego we własnym imieniu, albo osobę, w której imieniu dokonywane jest zgłoszenie celne;
19) "przedstawienie towarów organom celnym" oznacza zawiadomienie organów celnych, w wymaganej formie, o dostarczeniu towarów do urzędu celnego albo do innego miejsca wyznaczonego lub uznanego przez organy celne;
20) "zwolnienie towarów" oznacza czynność podjętą przez organy celne umożliwiającą użycie towarów w celach określonych przez procedurę celną, jaką zostały objęte;
21) "osoba uprawniona do korzystania z procedury" oznacza osobę, na rzecz której zostało dokonane zgłoszenie celne, lub osobę, na którą przeniesiono prawa i obowiązki wyżej wymienionej osoby związane z procedurą celną;
22) "posiadacz pozwolenia" oznacza osobę, której wydano pozwolenie;
23) "obowiązujące przepisy" oznaczają przepisy wspólnotowe lub przepisy krajowe;
24) "procedura Komitetu" oznacza procedurę przewidzianą lub określoną w art. 249.
ROZDZIAŁ 2
RÓŻNE PRZEPISY OGÓLNE DOTYCZĄCE W SZCZEGÓLNOŚCI PRAW I OBOWIĄZKÓW OSÓB WZGLĘDEM PRZEPISÓW PRAWA CELNEGO
Sekcja 1
Prawo przedstawicielstwa
Artykuł 5
1. Na warunkach określonych w art. 64 ust. 2 i z zastrzeżeniem przepisów przyjętych w ramach art. 243 ust. 2 lit. b) każda osoba ma prawo do działania przez przedstawiciela reprezentującego ją przed organami celnymi celem dokonania wszelkich czynności i formalności przewidzianych w przepisach prawa celnego.
2. Przedstawicielstwo może być:
– bezpośrednie, w tym przypadku przedstawiciel działa w imieniu i na rzecz innej osoby, lub
– pośrednie, w tym przypadku przedstawiciel działa we własnym imieniu, lecz na rzecz innej osoby.
Państwa Członkowskie mogą sobie zastrzec prawo do dokonywania, na swoim obszarze, zgłoszenia celnego przez:
– przedstawiciela bezpośredniego, lub
– przedstawiciela pośredniego;
tak aby przedstawicielem był agent celny wykonujący swój zawód na terytorium tego Państwa Członkowskiego.
3. Z wyjątkiem przypadków określonych w art. 64 ust. 2 lit. b) i ust. 3 przedstawicielem jest osoba mająca swoją siedzibę we Wspólnocie.
4. Przedstawiciel musi zgłosić fakt wykonywania działalności na rzecz osoby reprezentowanej, sprecyzować, czy jest to przedstawicielstwo pośrednie czy bezpośrednie, oraz być umocowany do reprezentowania.
Osoba, która nie zadeklaruje faktu wykonywania działalności w imieniu lub na rzecz innej osoby, lub taka, która zadeklaruje, że działa w imieniu lub na rzecz innej osoby, nie będąc umocowana do reprezentowania, jest traktowana jako działająca we własnym imieniu i na własną rzecz.
5. Organy celne mogą zażądać od każdej osoby oświadczającej, że działa w imieniu lub na rzecz innej osoby, przedstawienia dowodów potwierdzających jej prawo do występowania w charakterze przedstawiciela.
Sekcja 2
Decyzje dotyczące stosowania przepisów prawa celnego
Artykuł 6
1. Jeżeli osoba występuje z wnioskiem do organów celnych o wydanie decyzji wymagającej zastosowania przepisów prawa celnego, dostarcza tym organom wszelkie dane oraz dokumenty niezbędne do jej podjęcia.
2. Decyzja zostaje wydana i podana do wiadomości wnioskodawcy w jak najkrótszym terminie.
Jeżeli wniosek o wydanie decyzji sporządzany jest w formie pisemnej, decyzję wydaje się w terminie ustalonym zgodnie z obowiązującymi przepisami, licząc od daty przyjęcia przez organy celne wymienionego wniosku. Decyzję podaje się do wiadomości wnioskodawcy na piśmie.
Termin ten może zostać przekroczony, jeżeli organy celne nie będą mogły go dotrzymać. W tym przypadku organy celne zawiadamiają wnioskodawcę przed upływem wyznaczonego terminu, podając powody jego przekroczenia, jak również wyznaczają nowy termin, który uznają za konieczny do wydania decyzji w sprawie wniosku.
3. Do decyzji pisemnych, które są decyzjami odmownymi lub które miałyby konsekwencje niekorzystne dla osób, których dotyczą, organy celne dołączają uzasadnienie oraz wzmiankę o możliwości odwołania przewidzianej w art. 243.
4. Przepis pierwszego zdania ust. 3 może być stosowany również w odniesieniu do innych decyzji.
Artykuł 7
Z wyjątkiem przypadków określonych w art. 244 akapit drugi decyzje podlegają natychmiastowemu wykonaniu przez organy celne.
Artykuł 8
1. Decyzja korzystna dla osoby zainteresowanej zostaje uchylona, jeżeli została podjęta na podstawie nieprawidłowych lub niekompletnych informacji oraz jeżeli:
– wnioskodawca wiedział lub powinien był wiedzieć o tej nieprawidłowości lub niekompletności, i
– nie mogła zostać podjęta na podstawie prawidłowych i kompletnych informacji.
2. O uchyleniu decyzji powiadamia się osobę, której decyzja dotyczy.
3. Uchylenie decyzji jest ważne od dnia jej podjęcia.
Artykuł 9
1. Decyzja korzystna dla osoby zainteresowanej zostaje cofnięta lub zmieniona, jeżeli, w przypadkach innych niż określone w art. 8, jeden lub kilka warunków wymaganych do jej wydania nie zostało spełnionych.
2. Decyzja korzystna dla osoby zainteresowanej może zostać cofnięta, jeżeli osoba, której ona dotyczy, nie podporządkuje się obowiązkowi, który nakłada na nią ta decyzja.
3. Osoba, której decyzja dotyczy, zostaje powiadomiona o jej cofnięciu lub zmianie.
4. Cofnięcie lub zmiana decyzji staje się skuteczne z dniem powiadomienia. Jednakże w wyjątkowych przypadkach i o ile będą wymagały tego wynikające z prawa interesy osoby, której decyzja dotyczy, organy celne mogą odroczyć datę, z którą cofnięcie lub zmiana decyzji staje się skuteczne.
...
SOL1983