Lacey Robert - Grace.pdf - Lacey Robert - ssaaggaa

Droga z La Turbie.

Tuż przed dziesiątą rano w poniedziałek trzynastego września 1982 roku żandarm Frederic

Mouniama wyszedł z piekarni we francuskiej górskiej wiosce La Turbie. Młody policjant, który

do porannej kawy lubił zjeść croissanta, z rogalikiem w dłoni ruszył w stronę posterunku.

Z Roc Agel, weekendowej rezydencji księcia Monako Rainiera i księżnej Grace, nadjechał

właśnie brązowy rover... a kiedy zatrzymał się, żeby przepuścić przechodzącego przez ulicę

młodego żandarma, Frederic Mouniama uświadomił sobie, że za kierownicą samochodu

siedzi we własnej osobie Jej Wysokość księżna Grace.

Uśmiechnęła się do niego zza kierownicy. Obok, na miejscu pasażera siedziała jej

siedemnastoletnia córka, Stefania. Księżna na pewno nie przypominała już słynnej ekranowej

postaci, figlarnej i gibkiej Grace Kelly, która przed blisko trzydziestoma laty przybyła do

Monako. Była gwiazda filmowa od tego czasu znacznie przybrała na wadze, a twarz jej się

mocno zaokrągliła. Wciąż jednak miała dobrą prezencję, ów szczególny, pełen elegancji

blask, który zawsze emanował z Grace Kelly, toteż przechodząc na oczach tej żywej legendy

przez ulicę, Frederic Mouniama instynktownie dotknął palcami twardego daszka swojego kepi

i skłonił głowę.

Zjawiwszy się na posterunku, żandarm Mouniama nie zdążył jeszcze położyć na biurku

croissanta, kiedy zadzwonił telefon. Jakiś samochód wypadł z serpentyny na szosie numer

CD37, biegnącej z La Turbie w stronę Monako i morza. Mouniama musiał się tam

natychmiast udać.

Niespełna dziesięć minut od chwili, kiedy wyszedł z piekarni, młody żandarm krętą drogą

jechał razem z kolegą policyjnym wozem,

z włączoną syreną i obracającym się na dachu niebieskim światłem. Dojazd do zakrętu zajął

im cztery, może pięć minut. Spojrzawszy w dół, Mouniama zobaczył szare i zakurzone

podwozie samochodu, który leżał odwrócony do góry kołami pośród rabatek z kwiatami w

ogródku czyjegoś domu. Wokół stało kilka osób — musiały wyjść z budynku — i kiedy

policjant dotarł na miejsce, zobaczył, że pocieszają oszołomioną dziewczynę, której

ramionami wstrząsa spazmatyczny szloch.

— Sauvez Maman! — powtarzała płacząc. — Sauvez Maman!

Wpatrując się w rozbity wrak, Mouniama uświadomił sobie, że ma przed sobą ten sam

brązowy samochód księżnej Grace, który widział nie dalej jak piętnaście minut wcześniej w

La Turbie. Zajrzawszy do środka przez jedyne nie zablokowane drzwi, żandarm zobaczył

księżnę. Leżała nieprzytomna płasko na wznak, z wykręconą pod ostrym kątem nogą i

zamkniętymi oczyma, tak jakby dach obróconego do góry kołami samochodu stanowił

szpitalne łóżko. Nie było ani śladu krwi. Księżna nie była martwa, ale nie zdradzała również

żadnych oznak życia.

Przez następnych dwadzieścia dziewięć godzin Frederic Mouniama, jego koledzy z

posterunku oraz oficerowie śledczy i detektywi żandarmerii pracowali bez przerwy na sen

albo posiłek, mierząc szosę, przesłuchując świadków, odtwarzając drogę, jaką przebył rover,

i próbując rozwikłać tajemnicę. Jak do tego doszło? Która z kobiet siedziała za kierownicą?

Czy wypadek nie był wynikiem sabotażu? W ciągu wszystkich tych godzin Frederic

Mouniama widział przed oczyma uśmiechniętą księżnę, która przyhamowała i zatrzymała

samochód, żeby przepuścić młodego żandarma przechodzącego przez ulicę z rogalikiem w

dłoni.

Po raz pierwszy jechała przez te góry, mając dwadzieścia cztery lata. Grała wtedy w filmie

Alfreda Hitchcocka „Złodziej w hotelu". Rok później wróciła tu na festiwal filmowy, a w

następnym przyjechała ponownie, tym razem żeby poślubić księcia. Miało to miejsce w

kwietniu 1956 roku, kiedy gwiazda filmowa Grace Kelly znajdowała się w pełnym rozkwicie

swojej urody. Poruszała się sprężystym krokiem, promienny uśmiech zdawał się rozjaśniać

całą jej postać. Ze swoimi blond włosami i mocno zarysowaną linią szczęki stanowiła

wyrazisty i prawie idealny przykład północnoeuropejskich cech, składających się na to, co

określano mianem klasycznej amerykańskiej piękności. Na

początku dwudziestego wieku arystokratyczne rodziny europejskie na wyścigi sprowadzały

zza oceanu przystojne i zamożne „dolarowe księżniczki" — jeśli wierzyć prasie tamtych

czasów, w samym tylko roku 1915 pojawiło się kilkaset utytułowanych Amerykanek:

czterdzieści dwie urodzone w Ameryce księżniczki, sześćdziesiąt cztery baronesy, sto

dwadzieścia sześć hrabianek... Przybywając w 1956 roku do Monako, Grace Kelly w iście

hollywoodzkim stylu nawiązała do tej starej tradycji.

Grace wyróżniała jej nieskazitelność. Nieskazitelnie wyglądała, nieskazitelnie się wyrażała —

wypracowała własny potoczysty, teatralny styl wymowy — i jak sądziła większość ludzi,

nieskazitelnie się zachowywała. Stanowiła wypieszczony symbol tego, co amerykańskie,

zwłaszcza w latach pięćdziesiątych — latach prezydentury Eisenhowera. Kojarzyła się z

wiejskimi klubami, mlekiem słodowym i Reader's Di-gest — chociaż podobnie jak Reader's

Digest, miała w sobie przecież zdrową dawkę seksu. Seksu przyjemnego, rozchichotanego,

uprawianego na tylnym siedzeniu samochodu, ale również seksu, który jak na lata

pięćdziesiąte był właściwie dość śmiały. Wielkie role Grace to role poszukiwaczki przygód,

samotnej, mającej za sobą bliżej nie sprecyzowane doświadczenia kobiety, która nosi nocną

koszulę w torebce. Grała dziewczynę, która lubi dwuznaczne, pikantne sytuacje i woli

pierwsza złożyć namiętny pocałunek na ustach Cary'ego Granta, zamiast czekać, aż on się

zdecyduje ją pocałować.

Grace wiedziała, jak to robić — z uśmiechem i posługując się prawdziwie kuglarskimi

sztuczkami, dzięki którym wszystko wydawało się możliwe do zaakceptowania. Umiała być

niegrzeczna, a zarazem bardzo pociągająca. Alfred Hitchcock, który wydobył z niej

najwspanialsze i najbardziej prowokujące filmowe kreacje, lubił porównywać Grace Kelly do

pokrytego śniegiem wulkanu. Pracując z nią przy trzech filmach, był świadkiem wybuchów

zmysłowości, którą na ogół udawało się jej ukryć pod maską dziewiczej cnoty. Ta

sprzeczność stała się jednym z głównych problemów jej życia. Publiczność widziała

przeważnie pokryty śniegiem wierzchołek — być może nie chciała widzieć nic więcej. W

gruncie rzeczy jednak Grace Kelly stanowiła dokładne przeciwieństwo tego, czym się

wydawała.

Wieczna gra. Aktorstwo. Kiedy kończy się rola, a zaczyna prawdziwe życie? Czy żegnając

się z Hollywood, Grace porzuciła świat wyobraźni? Czy też może podpisała w Monako

kontrakt na rolę, która okazała się jeszcze bardziej nierzeczywista?

Zawsze była marzycielką i to stanowiło właściwie klucz do jej osobowości. Od

najwcześniejszych łat odznaczała się dziwną pewnością, przekonaniem, że jest w stanie

realizować swoje marzenia — jako odnosząca sukcesy modelka, jako telewizyjna aktorka,

jako gwiazda filmowa i wreszcie jako księżna. Ten szczególny dar ziszczania marzeń

opromieniał ją magią, która fascynowała ludzi w naszym niereligijnym stuleciu. W ciągu

pięćdziesięciu dwóch lat, które przeżyła, stała się dla swego pokolenia swoistym talizmanem,

postacią błogosławioną, czczoną i niemal świętą. Perfekcja jest być może wytworem fantazji,

ale to właśnie perfekcję ucieleśniała w oczach milionów księżna Grace. Była

międzynarodowym symbolem, kimś nietykalnym. I dlatego właśnie, kiedy zabrała ją

przedwczesna śmierć, ludzie nie potrafili uwierzyć, że jest normalną śmiertelniczką.

Część pierwsza.

Zebranie materiałów i napisanie tej książki zajęło dwa lata; oparłem ją na informacjach

prasowych, osobistych listach i dokumentach oraz na wywiadach z wieloma najbliższymi

kolegami i przyjaciółmi Grace Kelly. Zawiera pierwszy dokładny opis dochodzenia, jakie

prowadziła w sprawie jej śmierci policja, i opowiada o romansach, jakie Grace miała przed i

po ślubie z Rainierem księciem Monako. Poddaje także analizie kontrowersyjne decyzje

medyczne, które podjęto w ostatnich godzinach jej życia. Czy księżna Grace żyłaby dzisiaj,

gdyby zastosowano inną metodę leczenia?

Nie może chyba zaskakiwać fakt, że książę Rainier i jego rodzina nie chcieli rozmawiać z

autorem tej książki. Prezentowany tutaj portret Grace — a także jej bliskich — znacznie różni

się od wizerunku kultywowanego przez nich i przez ich ekspertów od tworzenia publicznego

wizerunku książęcej rodziny. Konwencjonalny obraz Grace Kelly, księżnej Grace, jest piękną

iluzją stworzoną na użytek epoki, która lubiła być oszukiwana, i poddanie go wnikliwej i

bezlitosnej analizie lat dziewięćdziesiątych może się komuś wydać okrucieństwem.

Jednak tej damie na pewno to nie zaszkodzi. Prawda nie niszczy, lecz uwydatnia jeszcze

piękno stworzonej przez nią iluzji. Grace Kelly była twardą i odważną kobietą, która dzięki

ciężkiej pracy, pomysłowości, a także dzięki swemu wielkiemu urokowi, pokonywała

wyzwania, które stawiało przed nią życie i epoka. Była życzliwa i dzielna, lojalna i ludzka. Ale

tworzenie mitu zaczęło się bardzo wcześnie.

Ojciec i córka.

Lipiec 1935 roku. Zwinna, chuda i szczerbata, miała wtedy pięć i pół roku. Kiedy ojciec ją

podniósł, by okręcić wokół siebie, śmiała się i krążyła w jego orbicie, unosząc stopy nad

piaskiem. Jak bardzo mała Grace kochała swego tatusia, jak bardzo lubiła przytulać się w

zimie do jego ciepłego, pachnącego tytoniem płaszcza... W tym momencie, owego letniego

dnia nad oceanem, gdy wirowała wokół ojca i cały świat zlewał się w jedną plamę, należał do

niej bez reszty.

Jack Kelly — metr osiemdziesiąt pięć wzrostu, dziewięćdziesiąt pięć i pół kilograma wagi —

ubrany był w spięte paskiem szorty i podkoszulek bez rękawów. Kiedy się obracał, ramiączka

podkoszulka napinały się na jego mięśniach. Ze swymi geometrycznymi, rzeźbionymi rysami

twarzy i ciemnymi lśniącymi włosami człowiek ten stanowił dla szybującej w powietrzu córki

źródło prawdziwej radości i siły. Ale nawet krążąc wokół niego, pięcioletnia dziewczynka

wiedziała dobrze, czego się od niej oczekuje. Wiedziała, kiedy unieść głowę i uśmiechnąć

się, i zrobiła to dokładnie w odpowiednim momencie, wtedy gdy znalazła się na tle oceanu.

Fotografowi z Bulletin udało się świetne zdjęcie.

Kiedy jest się córką Jacka Kelly'ego, trzeba spisać się na medal. W lipcu 1935 roku, w wieku

czterdziestu pięciu lat, ojciec Grace startował jako kandydat demokratów w wyborach na

burmistrza Filadelfii. To właśnie sprowadziło fotoreporterów na brzeg morza — nadarzyła się

okazja, żeby sfotografować przystojnego Jacka bez krawata i sztywnego kołnierzyka, gdy

bawi się ze swymi fotogenicznymi dziećmi na plaży.

Ujęcie tu, ujęcie tam. A teraz kilka kroków w głąb morza, żeby w tle widać było łamiące się

fale przyboju. Pięcioletnia Grace wchodzi do wody, staje na baczność i spogląda prosto w

obiektyw, nie zwracając zupełnie uwagi na pryskający wokół wodny pył. Jej brat i dwie siostry

rozglądają się na wszystkie strony, chichoczą, kucają — ale nie mała Grace. Zawsze

grzeczna, patrzy nadal prosto przed siebie. Uśmiech do obiektywu. Wszystko dla tatusia.

Fakt, że pięcioletnia dziewczynka traktuje własnego ojca jak kogoś równego niemal Bogu, nie

jest niczym nadzwyczajnym. Tak się jednak składa, że entuzjastyczną opinię urodzonej w

Filadelfii 12 listopada 1929 roku Grace Patricii Kelly podzielało znaczne grono ludzi.

Ojcu nie udało się ostatecznie zostać burmistrzem. W wyborach w roku 1935 zabrakło mu

około czterdziestu tysięcy z siedmiuset tysięcy oddanych głosów. Ale żaden demokrata nie

osiągnął dotąd tak dobrych wyników i wyborcza klęska była tylko chwilowym

niepowodzeniem w karierze człowieka, który czy się go kochało, czy przeklinało, należał do

najbardziej wybitnych i charyzmatycznych synów miasta.

Urodzony w roku 1890 w liczącej dziesięcioro dzieci rodzinie irlandzkich katolików, w ubogiej

imigranckiej dzielnicy East Falls w Filadelfii, Jack Kelly pierwsze pieniądze zarobił jako

murarz. Potem założył własne przedsiębiorstwo budowlane, Kelly for Brickwork, i dzięki

osobistemu urokowi, ciężkiej pracy oraz właściwym koneksjom udało mu się uczynić zeń

największą w tej branży firmę na Wschodnim Wybrzeżu. Kelly for Brickwork brało udział we

wszystkich znaczących budowach, od klasycznych kolumn filadelfijskiego dworca przy

Trzydziestej Ulicy poczynając aż po budynek Radio City Musie Hali w Nowym Jorku. Jack

Kelly został milionerem.

Ale zdobył również sławę w innej dziedzinie. W czasie wolnym od pracy startował w

jedynkach, najbardziej samotnej ze wszystkich wioślarskich konkurencji — trwających osiem

albo więcej minut, zadawanych sobie samemu torturach, podczas których trzeba przebyć w

wąskiej drewnianej łodzi dwa tysiące metrów — i odnoszone przez niego triumfy zapewniły

mu specjalny status, jakim cieszą się tylko wielcy sportowcy. Pieniądze i murarstwo schodziły

na drugi plan. Ojciec Grace Kelly był lokalnym bohaterem.

Wioślarstwo ma w Filadelfii większe znaczenie niż gdzie indziej.

Przystanie wioślarskie znajdują się w samym śródmieściu, tuż za muzeum sztuki, wzdłuż

czterystumetrowego bulwaru, po wschodniej stronie Schuylkill River. Kiedy jedzie się ze

śródmieścia na północ, tworzą niezwykły widok — kaskady drewnianych dachów, herbów,

wieżyczek i iglic, ze zbiegającymi ku wodzie betonowymi pochylniami dla łodzi.

Drużyny Penn, Villanova oraz innych miejscowych szkół trenują daleko od filadelfijskiej

Boathouse Row — rozpadającym się przystaniom w centrum nie nadają wcale tonu drużyny

uniwersyteckie. Wioślarstwo na Schuylkill River jest rozrywką dla zwykłych ludzi pracy —

takich jak murarz Kelly, który w drugiej dekadzie tego stulecia spieszył tu każdego wieczoru z

placu budowy, żeby poćwiczyć, zanim na rzece zrobi się ciemno. Był wtedy kawalerem.

W tamtych czasach członkowie Vesper Club byli niekwestionowanymi królami Schuylkill.

Drużyny, które wypływały z podobnej do kaplicy przystani klubu, dominowały w regatach

organizowanych wzdłuż całego Wschodniego Wybrzeża — a najlepszym zawodnikiem

Vesper był Jack Kelly. Wiosną i latem roku 1919 dwudziestodziewię-cioletni wioślarz wygrał

wszystkie wyścigi, w których uczestniczył — łącznie z mistrzostwami Stanów Zjednoczonych

w jedynkach.

Następnym logicznym krokiem był udział amerykańskiego mistrza w zawodach o

Diamentowe Wiosła, odbywających się corocznie w lipcu podczas największej imprezy

wioślarskiej świata, Królewskich Regat w Henley nad Tamizą. Vesper Club finansował już

wcześniej wyjazdy swoich ekip do Henley. Jednak na początku czerwca 1920 roku, kiedy

treningi dobiegły końca, a łódź stała spakowana i gotowa do podróży przez Atlantyk, Jack

Kelly otrzymał z Henley telegram. Organizatorzy odrzucili jego zgłoszenie.

Główne zastrzeżenia Henley dotyczyły sposobu, w jaki Vesper Club finansował poprzednie

wyjazdy swoich reprezentantów. Amerykański klub przekazywał zebrane pieniądze prosto do

rąk wioślarzy, a to w świetle skomplikowanych i znanych z formalizmu przepisów Królewskich

Regat czyniło z nich profesjonalistów. Specjalne zarządzenie zakazywało zawodnikom z

Vesper wszelkich dalszych występów.

Ale gospodarze regat mieli również dalsze zastrzeżenia, skierowane konkretnie do Jacka

Kelly'ego i wynikające z wykonywanej przez niego pracy oraz ich klasowych poglądów na to,

co stanowi warunek uczciwej sportowej walki. Pan Kelly — stwierdzili podczas zebrania w

dniu 3 lipca 1920 roku — nie został zakwalifikowany na podstawie

paragrafu le regulaminu ogólnego (pracafizyczna). Mówiąc po prostu, w regatach

organizowanych dla angielskich dżentelmenów nie było miejsca dla filadelfijskiego murarza,

który w trudzie i znoju zarabiał na życie pracą własnych rąk.

Przepis o pracy fizycznej nie był wcale tak bezduszny, jak mogło się wydawać. Pochodził z

połowy poprzedniego stulecia, kiedy Tamiza była najbardziej ruchliwą arterią Londynu,

opanowaną przez krzepkich zawodowych wodniaków, którzy organizowali własne wyścigi i z

łatwością pokonywali startujących w Henley uczniów i studentów. Zastosowanie tej zasady

dwa lata po zakończeniu pierwszej wojny światowej stanowiło jednak jawną szykanę i Jack

Kelly nie zwlekał długo, by pokazać gospodarzom Henley, co myśli o ich snobizmie. Rok

1920 był rokiem olimpijskim. Igrzyska miały się odbyć w Belgii. Obserwowany przez całą

Filadelfię i wielu innych nie związanych normalnie z wioślarstwem Amerykanów, których

oburzyła ta najnowsza utarczka między starym i nowym światem, dwudziestodziewięcioletni

Jack Kelly trenował i ścigał się jak nigdy dotąd.

Ponownie spakował swoją łódź i tym razem odbył podróż przez Atlantyk — nad rzekę

Scheldt, niedaleko Antwerpii, gdzie wygrał wszystkie eliminacje i zakwalifikował się do

olimpijskiego finału. Srebrny medal miał już w kieszeni. Żeby zdobyć złoto, musiał pokonać

Jacka Beresfor-da, słynnego angielskiego wioślarza, który zaledwie kilka tygodni wcześniej

zdobył Diamentowe Wiosła, wygrywając wyścig jedynek w Henley.

We frapującym finale tej pasjonującej konfrontacji Jack Kelly minął linię mety jako

niekwestionowany zwycięzca, zostawiając daleko w tyle bezradnie młócącego wodę mistrza

z Henley. Nowy victor ludorum zapakował niezwłocznie swoją zieloną wytartą sportową

czapeczkę i — jak lubiła powtarzać usłyszaną od ojca opowieść jego córka Grace — wysłał

ją do rezydującego w pałacu Buckingham króla Jerzego V. Nie wiadomo, co Jego Królewska

Mość zrobił z postrzępionym i przepoconym podarkiem, ale Jack Kelly nie miał wątpliwości,

co chciał przez to powiedzieć.

Jesienią 1920 roku, kiedy wrócił do domu, na ulice Filadelfii wyległo ponad sto tysięcy

mieszkańców. Był narodowym bożyszczem. Rozpowszechniana szeroko fotografia

ukazywała zwycięskiego wioślarza w towarzystwie boksera Jacka Dempse/a i wyścigowego

konia Man o'War — obok siebie stała trójka światowych czempionów, trzy niedoścignione

symbole fizycznej doskonałości. Jedna z gazet uznała Jacka

Kelly'ego za najwspanialej zbudowanego amerykańskiego mężczyznę i przebąkiwano nawet,

że przystojny młody kawaler wybiera się na zdjęcia próbne do Hollywood.

Całe miasto piło za jego zdrowie. Elokwentny Kelly stał się mówcą, którego Filadelfia chciała

gościć na każdej imprezie dobroczynnej i pikniku, a w ślad za sławą szły władza i pieniądze.

Wygrał wybory do rady miejskiej i został przewodniczącym Partii Demokratycznej w Filadelfii.

Popierając energicznie politykę Nowego £adu, zaskarbił sobie wdzięczność prezydenta

Roosevelta — a to znaczyło bardzo wiele w tych trudnych latach, kiedy rząd federalny był

głównym zleceniodawcą i jedynym inwestorem prac budowlanych. Gmach Sądu Federalnego

i federalny urząd pocztowy w Filadelfii, zgrabne urzędy pocztowe rosnące jak grzyby po

deszczu na przedmieściach miasta — firma Kelly for Brickwork otrzymywała najlepsze

rządowe kontrakty.

Nie słyszano jednak, by ktoś oskarżał nowego szefa partii o korupcję albo czerpanie ze

swego stanowiska osobistych korzyści. Chociaż szerokie ramiona Jacka Kelly'ego okrywała

teraz elegancko skrojona dwurzędowa marynarka, nigdy nie stracił charakterystycznej dla

siebie bezpośredniości: mocnego uścisku dłoni, otwartego spojrzenia i prostego sposobu

bycia. Gdy korzystał ze swoich wpływów, czynił to, by pomóc zasługującym na to młodym

ludziom dostać się do college'u albo znaleźć tymczasową pracę mężom i ojcom rodzin, które

popadły w tarapaty. Zlecenia od Kościoła Katolickiego firma Kelly for Brickwork realizowała

po kosztach własnych albo jeszcze taniej — podobnie zresztą jak zlecenia od synagog,

kaplic czy prace na rzecz każdej dobrej sprawy, która spodobała się szczodremu szefowi.

Przyjaciele Kelly'ego opowiadali, że co wieczór klękał przy łóżku, żeby odmówić pacierz, a

także o „Marzeniach" — wierszu, który oprawił w ramki w swoim gabinecie.

Cuda niewielu się zdarzają,

Jednemu czy dwóm marzenia się spełniają...

Marzyciel musi walczyć, choć szansę wielkie ma,

Ponosi klęski, pracuje i czeka...

Nie traci wiary, choć sam jest,

Aż pokaże, że to nie był gest.

Autorem „Marzeń" był Edgar Guest, w latach trzydziestych i czterdziestych bard

amerykańskiej klasy średniej. Publikowane w gazetach całego kraju melodyjne rymy Guesta

sławiły moralność, którą przedstawiał na swoich ilustracjach Norman Rockwell i

popularyzowali w piosence Rodgers i Hammerstein — jeśli zdobędziesz każdy szczyt, z

pewnością spełni się twój sen.

Długie samotne godziny ciężkiej pracy i treningów, które przyniosły sukces Jackowi

Kelly'emu, stały się źródłem jego życiowej dewizy, której żadne z jego dzieci nie wzięło sobie

do serca głębiej niż średnia córka Grace. Legenda o murarzu, który wygrał ze zwycięzcą

Królewskich Regat, prostym człowieku, który startował w wyborach na burmistrza — oto były

mity kształtujące sposób myślenia i ambicje małej dziewczynki, a jej sława miała któregoś

dnia znacznie przyćmić nieco prowincjonalną popularność ojca. Obie siostry i brat radzili

sobie lepiej od niej w sporcie, ale Grace przyswoiła sobie najważniejszą część lekcji. Niczym

wyczynowa wioślarka umiała nie pokazywać po sobie bólu i płynąć dalej. W pewnym sensie

całe życie Grace Kelly było wyścigiem, do którego przygotował ją i wyszkolił ojciec.

Jack Kelly nie był łagodnym ani pobłażliwym trenerem — wioślarscy instruktorzy nigdy nimi

nie są — i zdarzały się momenty, kiedy Grace gorzko przeklinała presję, jaką wywierał na nią

ten inspirujący, porywający i do niemożliwości wymagający człowiek. Nie jest łatwo być

dzieckiem bohatera, zwłaszcza kiedy się go podziwia i pozostaje pod jego urokiem:

Najprostszą drogą ucieczki z cienia wielkości jest obojętność albo bunt i w ten właśnie

sposób postępują na ogół dzieci wielkich ludzi.

Grace dokonała jednak innego wyboru: próbowała zadowolić ojca i zdobyć jego aprobatę —

próbowała sprostać legendzie w swoim własnym stylu — i wiele lat po śmierci Jacka miała w

nieco dziwny sposób potwierdzić jego rolę. Kiedy w początkach budowlanego boomu w

Monako poproszono ją o ochrzczenie nowo wzniesionych z żelazo-betonu wieżowców

mieszkalnych, wybrała nazwę „Le Schuylkill", której ortografia i wymowa po dziś dzień

przysparza kłopotów mieszkańcom księstwa. A potem, krótko przed śmiercią, kiedy w wieku

pięćdziesięciu dwóch lat cieszyła się niekłamaną admiracją prawie całego świata i zapytano

ją, czy nie nosi się z zamiarem napisania pamiętników, udzieliła odpowiedzi odmownej.

Po krótkiej chwili laureatka Oscara i księżna dodała, że myśli jednak o napisaniu swego

rodzaju podwójnej biografii — historii życia jej ojca, z własnym życiorysem dodanym w

charakterze post scriptum.

Henry Avenue 3901.

Grace Kelly wychowała się na wzgórzu, z którego rozciągał się widok na nobliwą, choć lekko

podupadającą dzielnicę East Falls, nieco ponad trzy kilometry na północ od Boathouse Row.

Dawne fabryczne miasteczko, East Falls, składało się głównie z poszarzałych szeregowych

domów, które przycupnęły w dolinie nawiedzanej stale przez nadciągające znad Schuylkill

River mgły. Jedynym urozmaiceniem dla oka były zatrudniające niegdyś mieszkańców

opustoszałe tkalnie oraz wysoka wieża rzymskokatolickiego kościoła świętej Bridget.

Tu właśnie, w tej skromnej i nieco przygnębiającej miejscowości Jack Kelly spędził młodość i

zdobył pierwszą sławę. Jednak zimą 1929 roku, gdy urodziła się Grace, czasy jego fizycznej

pracy należały od dawna do przeszłości. Zdążył już zostać mistrzem olimpijskim. Założył

własną firmę i miarą jego sukcesu był dom, który zbudował dla siebie i swojej rodziny na

szczycie górującego nad East Falls wzgórza, przy Henry Avenue pod numerem 3901.

Henry Avenue była ulicą prominentów. W jednej ze stojących przy tej ulicy posiadłości

mieszkali niegdyś Dobsonowie, angielska rodzina właścicieli tkalni, które w połowie

dziewiętnastego wieku przyciągnęły do East Falls Kellych oraz tysiące innych biednych

irlandzkich imigrantów. W roku 1929 fabryki włókiennicze pozostawały jednak od dawna

zamknięte, Dobsonowie odeszli i teraz przy Henry Avenue zamieszkał murarz — potomek

jednej z przybyłych z Zielonej Wyspy rodzin. Liczący siedemnaście pokoi dwupiętrowy

budynek z masywnymi kominami i oknami, które przedzielały kamienne kolumienki, wyglądał

jak prawdziwy pałac w porównaniu z drewnianymi, krytymipapą nadbrzeżnymi willami.

Podjazd w kształcie litery U prowadził do utrzymanych w kolonialnym stylu frontowych drzwi

stojącego na obszernej posesji, otoczonego drzewami domu. Był tu poza tym kort tenisowy,

kucharz, sekretarz, cały zespół pokojówek i pełniący także obowiązki szofera czarny

ogrodnik, który dbał o rabatki z kwiatami. W latach trzydziestych większość mieszkańców

East Falls ledwo wiązała koniec z końcem. Grace przyszła na świat trzy tygodnie po wielkim

krachu na Wall Street i dorastała w najmroczniej szych latach Wielkiego Kryzysu. Ale

wydarzenia te w bardzo nikłym stopniu odbiły się na jej życiu. Jej ojciec nigdy nie wierzył w

Lacey Robert - Grace.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: