Lukjanienko Siergiej - Jesienne wizyty.pdf - Lukjanienko Siergiej - ssaaggaa

Siergiej Łukjanienko

Jesienne wizyty

Tytuł oryginału: Osiennyje wizity

Przekład: Ewa Skórska

Data wydania polskiego: 2003

Straszny on jest i groźny, od niego samego

pochodzi sąd i władza jego.

Księga Proroka Awwakuma

Diamentowym ostrzem otworzyłem pierś.

Teraz krzyczę w głos, teraz śmieję się,

serce obnażone, serce roztętnione,

i czarne promienie, co nie widzą mnie.

Siergiej Kaługin

— To tylko słowa — powiedział Zabijający Słowem.

— Tylko wiatr, który zerwał się z twoich ust.

Naprawdę sądzisz, że przestraszę się wiatru?

Jarosław Żarow

Usiądźcie przy mnie. Usiądźcie, to będzie długa historia. Sam nawet nie

wiedziałem, jak bardzo długa, gdy zaczynałem ją opowiadać.

Lubicie straszne bajki? Ja — nie. W każdym razie tak mi się wydawało.

Ale rzadko możemy robić tylko to, co lubimy.

Najważniejsze, co musicie zapamiętać od razu na samym początku — ta bajka nie

jest o Was. Ona mogła się zdarzyć i może się zdarzyć — ale nie Wam.

Jesteście bezpieczni w swoim twardym i pewnym świecie. Nie ma Was w tej

bajce, i nawet, jeśli wyda Wam się, że jest inaczej, pomyliliście się. Możecie mi

wierzyć.

I jeśli doczytacie do końca i poczujecie dotyk ciemności — nie bójcie się. To tylko

straszna bajka, którą opowiadają straszni ludzie.

Ta bajka nie jest o Was.

Ale jeśli kiedyś w nocy w pustym mieszkaniu obudzi Was pstryknięcie włącznika,

nie spieszcie się, by podnieść głowę i zapytać: „Kto to?”

Możliwe, że to będziecie Wy sami.

CZĘŚĆ PIERWSZA

PRZYJŚCIE

Ściany były tu drewniane, ale pod niemalowanymi sosnowymi deszczułkami leżał

ołów. Tylko drewno — podłoga z dębowego parkietu, ściany z sosny, głęboki, ale

twardy fotel, malutki okrągły stolik. Na stoliku otwarty zeszyt, dwa zaostrzone

ołówki, trzy świece w wystruganym z drewna świeczniku.

Mężczyzna, który wszedł do pokoju, szczelnie zamknął za sobą drzwi i usiadł przy

stole. Wziął ołówek, podniósł do oczu, tak żeby koniec grafitu zasłonił płomień

świecy. Obejrzał, czy dobrze zaostrzony, i przysunął do siebie zeszyt. Pod ostatnim

krzywym i niedbałym zapiskiem: „Dyżur zdałem. Piąty października, osiemnasta” —

starannie zapisał: „Przejąłem dyżur. Piąty października, mniej więcej osiemnasta”.

Zegara oczywiście nie było. Wojskowych biurokratów zawsze doprowadzało to do

szału. Ale nie odważyli się spierać z esperami. Po co.

Mężczyzna odchylił się na wysokie twarde oparcie patrzył na pląsające języczki

płomienia. Patrzył, powoli się rozluźniając, pozwalając płomykowi świecy wypełnić

sobą cały świat. Drżący płomień wokół, a on w środku. Przejął dyżur...

Gdyby otworzyć jedyne wychodzące z drewnianego pokoju drzwi, to ukazałby się

długi, mroczny korytarz. Tylko na końcu słabo świecił matowy plafon, jakby

zaznaczając granicę, za którą znowu zaczynał się wiek dwudziesty. Sześć takich

korytarzy zbiegało się w malutkiej sali, w której były dwie windy, zaplombowane na

amen awaryjne schody, szyb wentylacyjny i stół obity blachą. Przy stole młody

kapitan w mundurze wewnętrznych sił zbrojnych kartkował stary numer „Andrieja”,

zostawiony nie wiadomo kiedy i nie wiadomo przez kogo. Z wewnętrznymi siłami

zbrojnymi mężczyzna miał tyle wspólnego co z konduktorami. Obiekt „psi” niegdyś

podlegał wywiadowi wojskowemu, ale przez ostatnie dziesięć lat działał jako osobna

komórka, podlegająca bezpośrednio prezydentowi.

Przechodząc obok nudzącego się kapitana, kolejny raz zapoznającego się z historią

rosyjskiej erotyki, można było wezwać windę. Zwykły czerwony plastikowy przycisk

znajdował się na ścianie obok rozsuwanych drzwi. Drugi, potwierdzający wezwanie

windy, malutki i prawie niewidoczny, był wmontowany w stół. W czasie trwającego

trzy minuty wjazdu windy na powierzchnię znudzony kapitan miał obowiązek

zadzwonić i potwierdzić, że w windzie są swoi. Ten dziwny porządek pojawił się w

sześćdziesiątym dziewiątym roku (były wtedy tylko trzy korytarze, a telefon na stole

wojskowy, żelazny), po tym, jak jeden z esperów udusił dyżurnego, zabrał mu

pistolet, wjechał na górę, wystrzelał ochronę i przez dwie godziny dłubał coś w

stacjonarnej wojskowej radiostacji.

Oddział wartowników załatwił szaleńca bez specjalnego trudu i dalszych strat. Ale

nawet trzyletnia praca jednego z syberyjskich utajnionych instytutów nie dała

odpowiedzi na zasadnicze pytania: co esper, zoolog z wykształcenia, robił z

radiostacją, dlaczego słabiutkie krzemowe tranzystory nie spaliły się przy napięciu

dwustu siedemdziesięciu woltów, skąd się takie napięcie wzięło i dokąd odeszło z

anteny, zwiniętej w kształt muszli kauri?

Teraz każdego następcę biednego zoologa powitałaby na górze w poczekalni

uzbrojona ochrona, a prościutkie urządzenie po zarejestrowaniu odgłosu wystrzałów

bądź głośnych krzyków zamknęłoby wszystkie drzwi i wypełniło pomieszczenie

gazem łzawiącym.

Jeśli natomiast wszystko było w porządku, to po zejściu schodami z ogromnego i

również podziemnego kompleksu, można było przez piwnicę dostać się do budynku

Instytutu Środków Propagandy Wizualnej, przedsiębiorstwa, które miało podnosić

moralnego ducha bojowników niegdyś radzieckiej, a obecnie rosyjskiej armii. Z

Instytutu, już bez większych problemów, można było wyjść na starą uliczkę w

centrum Moskwy. Kierownictwo obiektu „psi” było dumne z dwóch powodów: że ani

jedno zagraniczne mocarstwo nie wie o jego istnieniu oraz że nigdzie, nawet w

Stanach, według danych wywiadu, nie było podobnego obiektu.

Mężczyzna siedzący teraz w drewnianym pokoju był jednym z esperów „psi”. Jak

mógł przypuszczać, ich grupa liczyła około czterdziestu ludzi, trzech esperów nawet

znał. Gdyby się nieco wysilił, mógłby poznać dokładną liczbę pracowników, ale

praca w „psi” już dawno oduczyła go dążenia do niepotrzebnej wiedzy. Co trzy dni

przychodził do Instytutu, okazywał przepustkę, schodził na piętro minus pierwsze,

okazywał drugą przepustkę, a następnie wygłaszał do mikrofonu wierszyk — hasło

Lukjanienko Siergiej - Jesienne wizyty.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: