MPD, udar mozgu....doc

UDAR MÓZGU - Do udaru dochodzi, gdy zostanie przerwany dopływ krwi do mózgu. Przyczyną może być zablokowanie tętnicy mózgowej lub jej pęknięcie (wylew). Udar powoduje utratę czucia, ruchów dowolnych lub czynności w częściach ciała, kontrolowanych przez uszkodzoną część mózgu. W udarze o ciężkim przebiegu chory może stracić przytomność. Udar może być śmiertelny i wymaga natychmiastowej pomocy lekarskiej. Ryzyko udaru zwiększa się z wiekiem.

Objawy

- Udar przemijający (powrót do zdrowia w czasie krótszym niż 24 godziny, najczęściej w ciągu kilku minut):

Silne zawroty głowy. Zamazanie lub chwilowa utrata widzenia. Niewyraźna mowa lub niezdolność mówienia. Osłabienie siły mięśniowej po jednej stronie ciała, utrata równowagi. Brak czucia, zwykle po jednej stronie ciała. Bardzo silny ból głowy.

- Udar niewielkiego stopnia (powrót do zdrowia w ciągu 2 tygodni):

Niektóre lub wszystkie objawy udaru przemijającego. Osłabienie lub porażenie kończyny. Niewyraźna mowa.

- Udar rozległy (powrót do zdrowia po miesiącach lub latach, niekiedy jedynie częściowy):

Niektóre lub wszystkie objawy udaru przemijającego i udaru niewielkiego stopnia. Krótka utrata przytomności. Trudności w przełykaniu. Osłabienie lub porażenie jednej strony ciała. Utrata kontroli nad oddawaniem moczu i kału. Utrata zdolności koncentracji lub pamięci. Zaburzenia zachowania (np. ponury nastrój, bełkotanie, depresja).

Przyczyny

Przerwanie dopływu krwi do mózgu spowodowane niedrożnością lub pęknięciem (wylew) tętnicy mózgowej.

W przypadku przeszkody przyczyną jest:

Zator: zazwyczaj skrzep krwi, przemieszczający się wraz z krwią do tętnicy mózgowej. Zakrzepica: skrzep krwi blokujący tętnicę mózgową, zwężoną wskutek miażdżycy.

W przypadku przerwania tętnicy przyczyną jest:

Wysokie ciśnienie krwi. Dziedzicznie uwarunkowane słabe ścianki tętnic. Uraz głowy, np. silne uderzenie w głowę w wypadku drogowym.

Powikłania

Przedłużona lub długotrwała śpiączka. Poważne uszkodzenia fizyczne (np. osłabienie jednej strony ciała lub trwałe porażenie). Poważne uszkodzenia umysłowe. Śmierć.

Zapobieganie

Jeśli skończyłeś 30 lat, regularnie kontroluj ciśnienie krwi, zwłaszcza jeśli w twojej rodzinie są lub były osoby z nadciśnieniem. Stosuj środki zapobiegawcze przeciw miażdżycy. Stosuj leki dostępne bez recepty, które zmniejszają ryzyko udaru mózgu.

CHOROBY MIĘŚNI

ZESPÓŁ PRZYKURCZÓW WIELOSTAWOWYCH – etiologia nie znana.

Częstość występowania płodowego zbliznowacenia mięśni określa się na 3 przypadki na 10000 żywo urodzonych dzieci.

Podział wg Goldberga :

1. uogólnione płodowe zbliznowacenie mięśni (zajęcie czterech kończyn)

2. dystalny zespół artrogrypotyczny (zajęcie stóp, rąk i twarzy)

3. zespół płetwiastości

4. zespoły synostoz

Podział wg Halla:

1.artrogrypoza dotycząca jedynie kończyn

2 artrogrypoza dotycząca kończyn oraz innych odcinków ciała

3.artrogrypoza dotycząca kończyn z dodatkiem OUN.

Obraz kliniczny:

a) deformacje kończyn (zazwyczaj symetryczne) polegające na zgięciowych lub wyprostnych przykurczach stawów i stwierdzane bezpośrednio po urodzeniu dziecka,

b) zmniejszona masa mięśniowa o zwiększonej spoistości,
c) zmniejszenie czynnego i biernego zakresu ruchu w obrębie stawów,

d) znaczne osłabienie lub zniesienie odruchów ścięgnistych głębokich,

e) wygląd tzw. „drewnianej lalki” chorego dziecka w skutek cylindrycznego kształtu kończyn potęgowanego ścieńczeniem tkanki podskórnej,

f) częste utrwalone deformacje końsko-szpotawe stóp,
g) boczne skrzywienie kręgosłupa i skośne ustawienie miednicy,

h) ograniczenie zakresu ruchów w obrębie stawów międzypaliczkowych rąk,

i) przykurcze w obrębie nadgarstka i stawów łokciowych
j) ustawienie kości kończyny górnej w rotacji wewnętrznej ( deformacja w obrębie stawów barkowych).
Leczenie: generalne zasady postępowania
1. wczesne leczenie zachowawcze uzupełniane wczesnymi interwencjami chirurgicznymi obejmującymi uwolnienia w obrębie tkanek miękkich okolic stawów (izolowane stosowanie metod leczenia rehabilitacyjnego i fizykalnego jest nieskuteczne)
2. uzupełnianie leczenia stosowaniem właściwie dobranego zaopatrzenia ortopedycznego
3. poinformowanie rodziców dziecka o częstych tendencjach do nawrotów po przeprowadzonym leczeniu i o możliwości ponownego leczenia operacyjnego.

POSTĘPUJĄCA DYSTROFIA MIĘŚNI

Znamienną cechą grupy tych miopatii jest niedomoga skurczu mięśni, która jest spowodowana zaburzeniami metabolizmu mięśniowego, doprowadzającymi do zmian patomorfologicznych: zwyrodnieniowych, zanikowych, przerostowych i ruchomo przerostowych.
Etiologia:
Nie jest dokładnie poznana. Uważa się, że w patogenezie podstawową rolę odgrywają nieprawidłowości genetyczne. Choroby te występują nie rzadko u kilku członków rodziny. Cechy ich dziedziczenia są różne.

Obraz kliniczny:

1. dysfunkcje ruchowe

2. trudności w utrzymaniu pozycji (tzw. zaburzenia posturalne)

3. zniekształcenia anatomicznego układu ciała, co jest następstwem zaników i przerostów
mięśni
4. postępujący przebieg

Rokowanie jest niepomyślne.

POSTĘPUJĄCY (neurogenny) ZANIK MIĘŚNI
Istotą tej grupy chorób nerwowo-mięśniowych jest pomniejszenie liczby czynnych w skurczu jednostek ruchowych, spowodowane uszkodzeniem obwodowego neuronu: komórek ruchowych rdzenia kręgowego (pnia mózgu) lub aksonów (nerwów ruchowych).
Etiologia:
Przypuszcza się, że w powstaniu tych chorób odgrywają rolę czynniki pokarmowe, przede wszystkim niedobory pewnych substancji przyswajalnych z pożywieniem, zatrucia, przewlekłe procesy zapalne, a także zaburzenia biosyntezy kwasu nukleinowego w komórkach nerwowych. Choroby te występują rzadko.
Obraz kliniczny:

1. niedowłady

2. zaniki mięśni

3. drgania włókienkowe (wykrywalne w EMG)
4. drgania pęczkowe (wykrywalne gołym okiem)
5. postępujący przebieg.

Rokowanie jest niepomyślne.

MPD - Mózgowe porażenie dziecięce spowodowane jest uszkodzeniem ośrodkowego układu nerwowego, czyli mózgu. Uszkodzenie to ma charakter niepostępujący, nierozwijający się i dochodzi do niego w bardzo wczesnych fazach rozwoju układu nerwowego, a więc
w czasie ciąży, w okresie okołoporodowym,
a czasem tuż po urodzeniu dziecka. Mózgowe porażenie dziecięce nie stanowi odrębnej jednostki chorobowej. Jest całym zespołem objawów chorobowych. Objawy mogą wystąpić u dziecka zdaniem niektórych lekarzy
w pierwszym miesiącu życia, a według innych mogą objawiać się do pierwszego roku życia dziecka.

Przyczynami mózgowego porażenia dziecięcego mogą być następujące czynniki: niedotlenienie ośrodkowego układu nerwowego, procesy zapalne, wylewy śródczaszkowe, czy wcześniactwo. W 20% przypadków przyczyną porażenia są czynniki przedporodowe, w 60% przypadków okołpoprodowe i w 20 % poporodowe.

Objawy

Oznaki i objawy porażenia mózgowego mogą być bardzo różnorodne; niekiedy występują jedynie niektóre z nich: Trudności w poruszaniu głową, nawet po ukończeniu 3. miesiąca życia. Trzymane na rękach dziecko jest sztywne lub wiotkie. Trudności w ssaniu lub połykaniu. Trwałe wygięcie kręgosłupa w łuk. Dziecko krzywo raczkuje, odpychając się jedną ręką i nogą oraz powłócząc ręką i nogą przeciwną. Opóźnione chodzenie. Gdy dziecko próbuje chodzić, robi to na palcach nóg lub w sposób przypominający ruch nożyczek. Mowa niewyraźna lub opóźniona. Powolne ruchy twarzy i rąk. Opóźnienie w kontrolowanym oddawaniu kału i moczu.

LECZENIE - Mózgowe porażenie dziecięce leczy się przede wszystkim metodami usprawniania ruchowego. Leki stosuje się jedynie w celu poprawienia ukrwienia tkanki mózgowej, uzupełnienia organizmu w witaminy
i mikroelementy. Farmakologicznie leczy się infekcje i napady drgawek. Od niedawna podaje się do konkretnego mięśnia toksynę otulinową, dzięki czemu można łatwiej wpłynąć działaniami usprawniającymi na cały obszar kończyny
i poprawić współdziałanie całych grup mięśniowych.

Rehabilitacja ma charakter wieloprofilowy. Początkowo w zakresie kinezyterapii, następnie logopedii, psychologii, czy pedagogiki. Rodzice dzieci z porażeniem powinni systematycznie poddawać je kontroli u odpowiednich specjalistów.
Oprócz neurorozwojowej rehabilitacji ruchowej metodą Vojty należy wykonywać ćwiczenia
w wodzie, na koniu, ćwiczenia integracji sensorycznej, muzykoterapię, laseroterapię, czy akupunkturę. W działaniach pedagogicznych najlepsze efekty przynosi zastosowanie metod Marii Montessori.

Ważnym zadaniem rodziców jest zintegrowanie dziecka ze środowiskiem, pomoc w znalezieniu mu miejsca w grupie rówieśniczej, osiągnięcie przez niego samodzielności. Temu zadaniu sprzyja umieszczenie dziecka w coraz częściej organizowanych szkołach podstawowych
z oddziałami integracyjnymi. W tych szkołach klasy są mniej liczne, a zajęcia prowadzą nauczyciel i pedagog specjalny wspierający rozwój dziecka przez cały okres nauki w szkole.