Lekcja historii - bardzo_czarny_kot.pdf - Harry Potter - Ruddi_pl

Katarzyna Cholewińska

Lekcja historii

- Co powie Historia?

- Historia, sir, skłamie – jak zawsze.

Bernard Shaw, Uczeń diabła

~*~*~*~

i skutki drugiej wojny feniksa? Proszę w takim razie podzielić się swoją radością z resztą klasy.

W jednej chwili uśmiech spełzł z twarzy chłopca. Pani Barring uniosła brwi.

- Czekamy.

Patrick wstał z prawdziwie żałosną miną. W sali rozległy się ciche parsknięcia i chichoty.

- Więc… - zaczął niepewnie, gorączkowo zastanawiając się, czy siedzący obok Philip naprawdę jest

obrażony o ten wczorajszy numer z uciekającą sosjerką i czy specjalnie zasłania ramieniem otwarty

podręcznik.

- Nie zaczyna się zdania od więc . – Barring zgasiła go z ledwie dostrzegalnym uśmieszkiem.

Małpa.

- Przyczyny drugiej wojny feniksa były… Eee… Bardzo różnorodne… - chłopiec zająknął się,

spoglądając bezradnie na blat swojego biurka.

- Historyczne… - Dobiegł go cichy szept z lewej strony. Patrick powstrzymał się całą siłą woli,

żeby nie wrzasnąć z radości i nie rzucić się koledze na szyję.

- Historyczne, społeczne, gospodarcze i polityczne – powtarzał za Philipem, patrząc wyzywająco

na panią Barring, której nawet powieka nie drgnęła.

- Istotnym czynnikiem prowadzącym do wybuchu wojny było nierozstrzygnięcie poprzedniego

konfliktu, tak zwanej pierwszej wojny.

Nauczycielka uniosła brew.

- Nierozstrzygnięcie? – zapytała. – W jakim sensie? Stronnictwo Dumbledore'a odniosło

zdecydowane zwycięstwo, panie Fitzgerald, podczas gdy Riddle został zmuszony do opuszczenia

Wielkiej Brytanii.

- Tak, ale większość jego zwolenników nie została w żaden sposób ukarana, ani nawet usunięta z

życia publicznego. To jakby w ogóle nie przegrali, prawda? Jakby wojna wcale się nie skończyła tylko,

nie wiem, została tak jakby…

- Chce pan powiedzieć, że na pewien czas działania zbrojne zostały zawieszone, jednak pokój nie

- Panie Fitzgerald, proszę natychmiast zostawić włosy panny Roberts w spokoju!

Patrick Fitzgerald uśmiechnął się łobuzersko, posłusznie kończąc zaklęcie lewitacji, którym bawił

się od początku lekcji. Długie, jasne warkocze siedzącej przed nim Jeanie Roberts opadły na oparcie

krzesła. Dziewczynka odwróciła się, by posłać mu obrażone spojrzenie.

Patrick, wyraźnie zachwycony całą sytuacją i skupioną na nim uwagą, uśmiechnął się jeszcze

szerzej.

Na jego nieszczęście, ucząca historii magii pani Barring nie podzielała jego zadowolenia.

- Co pana tak bawi, panie Fitzgerald? – zapytała, mrużąc ze złością oczy. – Czyżby geneza,

przebieg

Wszystko będzie dobrze

był trwały – uzupełniła usłużnie pani Barring. Patrick z ulgą zauważył, że wyraźnie się rozluźniła, a jej

twarz nie ma już tak zaciętego wyrazu.

Dam radę, pomyślał, pełen nadziei.

- No tak.

- Brak rozliczenia… Pokazowe procesy… - podpowiadał mu Philip, dyskretnie wertując

podręcznik.

- Nie doszło do ostatecznego rozliczenia tych, którzy opowiedzieli się za Riddle'em – ciągnął

Patrick. – Odbyło się kilka pokazowych procesów, w których skazano najbardziej znanych

śmierciożerców…

Nauczycielka skrzywiła się.

- Panie Fitzgerald. Jest pan na lekcji historii. Proszę posługiwać się poważną terminologią, a te

sensacyjne przezwiska zostawić na wieczór, kiedy będzie pan bawił koleżanki i kolegów opowieściami o

duchach.

Chłopiec zarumienił się lekko, zawstydzony własną nieuwagą. Rzeczywiście, używało się czasami

tego typu śmiesznych określeń, ale nie było to dobrze widziane. Wymamrotał pod nosem coś na kształt

przeprosin.

Po chwili podjął stracony wątek:

- No więc były jakieś procesy pokazowe, ale nie skazano na nich nikogo, kto w wojnie odgrywał

ważną rolę. Do Azkabanu posłano kilka osób, żeby zadowolić opinię publiczną, ale nie miało to

żadnego wpływu na… na…

- Rozkład sił politycznych…

- Rozkład sił politycznych w odbudowanym Ministerstwie Magii oraz Wizengamocie. –

Odetchnął. Pani Barring spoglądała na niego wyczekująco. – Jeszcze? – jęknął z miną męczennika,

któremu zakomunikowano, że czeka go dodatkowa rundka wokół Golgoty. – Ponadto społeczeństwo

było ciągle podzielone pod względem ideograficznym. Ideologicznym! – Patrick poprawił się szybko.

Philip zdusił chichot. – Sporna pozostawała kwestia czystej krwi, czyli tak zwanej doktryny Riddle'a.

- A o czym mówiła doktryna Riddle'a?

Szelest kartek podręcznika.

- Riddle twierdził, że do edukacji i udziału w życiu publicznym mają prawo tylko czarodzieje, jak

to się wtedy nazywało, czystej krwi, czyli tacy, którzy nie byli spokrewnieni z mugolami.

Gdzieś pod ścianą ktoś parsknął cichym śmiechem.

- Tak, panno Thompson? Chciałaby pani coś dodać? – Barring zwróciła się do czarnowłosej

dziewczynki.

Sarah Thompson była rozwydrzona, bezczelna, pyskata i zawsze przygotowana. Z uporem

godnym lepszej sprawy potrafiła czepiać się każdego słowa mówiącego; mogła godzinami wykłócać się

o drobiazgi i bronić swojego braku racji. Patrick po cichu modlił się, żeby i tego dnia Thompson była w

odpowiednim do tego nastroju – nieważne, czy z powodu niskiego ciśnienia, czy napięcia

przedmiesiączkowego.

- To chyba oczywiste , że tylko tacy czarodzieje mają pełne prawa obywatelskie, w tym socjalne i

polityczne.

Tak! W wyobraźni odtańczył swój taniec zwycięstwa.

- Panie Fitzgerald, proszę usiąść, dziękuję już panu. Nędzny.

Słysząc to, chłopiec zamarł wpół wyimaginowanego obrotu.

- Nędzny! – oburzył się jak ktoś, kto spędził na nauce długie godziny, a nie dziesięć minut przed

lekcją. – Przecież wszystko powiedziałem!

- Ależ oczywiście. – Nauczycielka uśmiechnęła się podejrzanie miło. – Sama odpowiedź była

zdecydowanie powyżej oczekiwań.

- Więc dlaczego…?

Katarzyna Cholewińska

- Ocenę dzielę na pół między pana a pana Archera.

Patrick opadł ciężko na swoje krzesło. Philip spiorunował go wzrokiem, wściekły, że przez

miękkie serce i on zarobił dzisiaj z odpowiedzi N wielkie jak stąd do Mongolii.

No co? – zapytał bezgłośnie Patrick, po czym wbił obrażone spojrzenie w znienawidzoną

historyczkę.

- Panno Thompson? Słuchamy uważnie. Dalsze przyczyny wybuchu drugiej wojny feniksa.

Sarah wstała nonszalancko – o ile jest to fizycznie możliwe, zastanowił się Patrick, ciągle

roztrzęsiony i, nie wiedzieć czemu, zawiedziony kiepską oceną. Z całego serca miał nadzieję, że dzisiaj

Sarah zmiażdży tę starą bździągwę.

- Podstawą sporu były oczywiście różnice programowe pomiędzy Dumbledore'em a Riddle'em –

dziewczynka zaczęła mówić jakby od niechcenia, poprawiając w międzyczasie swoje długie włosy. –

Poglądy Dumbledore'a można by nazwać wręcz ultraliberalnymi. On i skupieni wokół niego działacze,

głównie związani z ówczesną administracją naszej szkoły, zakładali, że jedynym czynnikiem

integrującym magiczną społeczność jest magia.

- A nie jest? - Barring uwielbiała podpuszczać swoich uczniów i zadawać im podchwytliwe

pytania. Musicie myśleć historycznie, mówiła, tłumacząc im przyczyny wprowadzenia ustaw o tajności,

łącząc powstanie Urzędu Kontroli nad Magicznymi Stworzeniami z kolejnymi powstaniami goblinów,

każąc im szukać możliwych skutków ostatecznej wspaniałej izolacji * magicznej Anglii. Musicie myśleć

historycznie, powtarzała, gdy oni ziewali, znudzeni, a co bezczelniejsi wyciągali świeży kawałek

pergaminu, by rozegrać kolejną partyjkę czarodziejskiego wisielca.

- Oczywiście, że nie - odpowiedziała bez wahania Sarah, strzepując z ramienia niewidzialny pyłek.

- Co z tego, że mugolaki mają w sobie trochę magii, skoro są w naszym świecie zupełnie obcy? Nie są

jednymi z nas.

Profesor pokiwała poważnie głową.

- Rzeczywiście, panna Thompson zwróciła nam uwagę na ważną kwestię - zaczęła. - Dumbledore

w swoim skrajnym optymizmie całkowicie zignorował różnice kulturowe i mentalne pomiędzy

czarodziejami a mugolami. Pełna asymilacja tych, którzy wychowali się w niemagicznej części Wielkiej

Brytanii była, jak dzisiaj wiemy, niemożliwa... Rozumiem, że pan to już wszystko wie , panie Fitzgerald, i

dlatego nie musi pan notować?

Nienawidzę cię, pomyślał Patrick, sięgając po czysty pergamin. Jak ja cię strasznie nienawidzę.

- Nie, pani profesor. Przepraszam - burknął, unikając jej wzroku.

- Ależ nie ma za co. Jak już mówiłam, spojrzenie Riddle'a na ówczesną sytuację było dużo

bardziej realistyczne. Nic więc dziwnego, że ostatecznie, choć doszło do tego wiele lat po jego

tragicznej śmierci, to właśnie jego poglądy zwyciężyły. Ale nie uprzedzajmy faktów, panna Thompson

chce zapracować dzisiaj na dobrą ocenę z odpowiedzi, prawda? Proszę mówić dalej.

- Konserwatywne elity również nie zgadzały z utopijnymi pomysłami Zakonu Feniksa - podjęła

Sarah przemądrzałym tonem. Ciekawe, czy zna znaczenie przynajmniej połowy tych wszystkich słów,

których używa, żeby zaimponować nauczycielom, zastanawiał się Patrick, bazgroląc bezmyślnie po

swoim pergaminie. I czy wyszukuje je w słowniku specjalnie na takie okazje, dodał zgryźliwie i zrobił

wielkiego kleksa. Po chwili namysłu postanowił dorysować mu koślawe rączki i nóżki. - Właśnie dlatego

poparły Riddle'a - ciągnęła tymczasem Sarah. - Nie tylko ideologicznie, ale i finansowo.

- Kiedy nie wiadomo, o co chodzi, to chodzi o galeony! - krzyknął ktoś z tyłu. Kilka osób

parsknęło i spojrzało z ukosa na nauczycielkę. Barring jednak nie wyglądała na rozzłoszczoną tym

komentarzem, co było oczywiście absolutnie niesprawiedliwe, bo jeszcze dziesięć minut temu wzięła

Patricka do odpowiedzi za maleńkie, cichutkie zaklęcie lewitacji.

- Panno Thompson - zwróciła się do odpowiadającej uczennicy - rozwinęłaby to pani jakoś?

Dziewczynka wzruszyła ramionami.

- Członkowie starych, arystokratycznych rodów mieli ogromne wpływy nie tylko w Ministerstwie

Wszystko będzie dobrze

- wyjaśniła. - Często byli właścicielami wielkich prywatnych przedsiębiorstw, w które inwestowali

odziedziczone fortuny. Razem z innymi firmami tworzyli kartele, za pomocą których całkowicie

kontrolowali rynek. Bali się konkurencji ze strony nowej krwi i tego, że jej napływ naruszy panujący

wówczas status quo - zakończyła, dając nacisk na to ostatnie słowo, na wypadek, gdyby ktoś w klasie nie

zorientował się, że zna również łacinę.

Patrick, nadąwszy policzki, narysował kleksowi długie, proste włosy. Status-sratus , wpisał w dymku

obok. Philip, który w tej chwili zajrzał mu przez ramię, prychnął i opluł sobie brodę, próbując

powstrzymać atak śmiechu, po czym podpisał kleksa Sarah Jaka-Ja-Jestem-Mądra Thompson .

- Na zakończenie, panno Thompson, najbardziej oczywista przyczyna konfliktu - podjęła pani

Barring z chytrym błyskiem w oku. Dziewczynkę lekko zamurowało. Przygryzła dolną wargę, myśląc

intensywnie. - Proszę nie zastanawiać się nad Merlin wie czym - podpowiedziała profesor, bardzo z

siebie zadowolona - tylko powiedzieć mi, co leży u podstaw każdej wojny. No?

- Ja... Chęć przejęcia władzy? - strzeliła Sarah.

Barring kiwnęła głową.

- Oczywiście. Proszę państwa, mówimy przecież o walce przede wszystkim politycznej. Wbrew

powszechnej opinii, ideologia odgrywała rolę drugorzędną w stosunku do partykularnych interesów

obu ugrupowań. Dowodem na to jest chociażby fakt, że zarówno Dumbledore, jak i Riddle już przed

wybuchem wojny skupili wokół siebie ludzi, którymi planowali obsadzić najwyższe urzędy ministerialne

i strategiczne pozycje w administracji. No właśnie, skoro już jesteśmy przy tym... Ale najpierw

formalności. Panno Thompson, miałam postawić W, ale z tym jednak jeszcze poczekamy, dobrze? Nie

chciałabym, żeby spoczęła pani na laurach. Na dzisiaj powyżej oczekiwań... Z plusem. To teraz może...

W sali rozległ się szmer cichych modlitw i pospiesznie wertowanych podręczników. Różdżka pani

Barring jeszcze przez chwilę krążyła złowrogo nad listą obecności.

- ... pan Johnson nam opowie, co się działo w Ministerstwie od czerwca tysiąc dziewięćset

dziewięćdziesiątego piątego roku.

Henry Johnson nie bardzo wiedział, co w ogóle wydarzyło się w dziewięćdziesiątym piątym -

jedyne, co mu przychodziło do głowy, to zdobycie przez Irlandię Pucharu Świata w Quidditchu w

dziewięćdziesiątym czwartym - o sytuacji w Ministerstwie nie wspominając. Ponieważ wszystko

wskazywało na to, że przez następnych piętnaście minut Barring będzie bardzo zajęta, Patrick i Philip

całkowicie poświęcili się misji przekazania stworzonej przed chwilą karykatury siedzącym przed nimi

dziewczynkom. Nie było to łatwe, ponieważ obrażona o lewitowanie jej warkoczy Jeanie konsekwentnie

udawała, że Patrick nie istnieje. W końcu chłopcom udało się wcisnąć poplamiony atramentem rulonik

jej przyjaciółce, Wendy Sommerby.

- ... jeszcze raz, panie Johnson. Naprawdę nie chciałabym, żeby na moich lekcjach pierwsze O

pojawiło się już w październiku. Po Korneliuszu Knocie Wizengamot na ministra magii wybrał...?

Z ławki dziewczynek dobiegł ich zduszony chichot, a po chwili pergamin wrócił do właścicieli.

Philip rozwinął go dyskretnie. Obok ich kleksa widniał uproszczony rysunek krótko ostrzyżonej

czarownicy w nauczycielskiej tiarze. Bla, bla, bla, druga wojna feniksa, bla, bla, bla, doktryna Riddle'a, bla, bla,

bla, nikogo to nie obchodzi... - znalazło się w dymku, który postać zdawała się z siebie wypluwać. Całość

podpisano: Barring Stara Szczota Atakuje .

Patrick roześmiał się, chcąc przypodobać się koleżankom. Osobiście uważał, że ich rysunek nie

był nawet w połowie tak zabawny, jak jego i Philipa - dowcip Jeanie i Wendy był zdecydowanie zbyt

rozwlekły - ale nie miał zamiaru rezygnować z szansy na odkupienie swoich grzechów.

- Eee... I wtedy doszło do wielkiej bitwy w... Eee... W...

- Na miłość Morgany, jeśli nie powie mi pan natychmiast, gdzie miała miejsce rozstrzygająca tę

wojnę bitwa, każę panu przez tydzień klęczeć przy grobie Dumbledore'a! No?

- A! W Hogwarcie.

- No przecież, że nie na Pokątnej.

Katarzyna Cholewińska

Chytry plan Patricka przyniósł natychmiastowe efekty - Jeanie odwróciła się do niego z szerokim

uśmiechem i mrugnęła figlarnie. Chłopcu zrobiło się nagle dziwnie gorąco, co z kolei wzbudziło

niewytłumaczalną wesołość Philipa. Zdrajca.

- ... ostatniej szansy, panie Johnson, jakkolwiek przyznam, że jestem już na skraju wytrzymałości. -

Barring chwyciła się za nasadę nosa i przymknęła oczy, walcząc z nadchodzącą migreną. - Proszę mi

przedstawić okoliczności śmierci obu przywódców. O ile pan pamięta, jak się nazywali.

Henry Johnson przełknął głośno ślinę, sprawiając wrażenie człowieka, który nie pamięta już

nawet, jak sam się nazywa.

- To znaczy... - zająknął się, palcem luzując krawat. Patrick przewrócił w irytacji oczami. Żałosne.

On na pewno tak się nie zachowywał w czasie swojej odpowiedzi. Nie, kiedy patrzyła Jeanie, w każdym

razie. - Dumbledore...

- Moje serce śpiewa, panie Johnson. Przybliżył się pan o jedną czwartą do zaliczenia. Kolejne

słowo.

- On zginął w czasie... No... Pierwszego ataku na Hogwart. Chyba.

- Chyba? - Barring nigdy nie akceptowała takich odpowiedzi.

Henry wzruszył niezobowiązująco ramionami. Nauczycielka westchnęła męczeńsko.

- Na pewno, panie Johnson, proszę to zapamiętać raz na zawsze. A główny ideolog przeciwnego

obozu?

- Riddle, tak?

W klasie rozległy się bynajmniej nie tłumione chichoty.

- Nie, Nicholas Flamel - syknął ktoś z końca sali. Zdezorientowane spojrzenie odpowiadającego

chłopca wywołało kolejną salwę śmiechu.

- Tak, Riddle, Tom Marvolo Riddle! Gdzie pan był przez ostatnie pół godziny? - Profesor

wyraźnie straciła wszelką nadzieję.

Henry nie zaszczycił tego ostatniego pytania odpowiedzią.

- Proszę się przygotować na kolejne zajęcia, panie Johnson. - Barring skrobnęła piórem w

dzienniku, kręcąc z niedowierzaniem głową. - Na razie tylko zaznaczam, że ma pan odpowiedź do

zaliczenia. Ostrzegam, następnym razem, postawię panu okropny, rozumiemy się?

Henry zwalił się ciężko na swoje krzesło i odetchnął z ulgą. Naiwny kretyn, pomyślał Patrick. Nie

wie, że z poprawiających Barring ma w zwyczaju robić krwawą miazgę?

- Nie wierzę - podjęła po chwili brzemiennego milczenia czarownica - że nikt z państwa nie wie,

jak zginął Riddle. I kiedy.

W klasie rozległ się szmer przypominający ciche brzęczenie roju pszczół, kiedy dzieci zaczęły

naprędce przeglądać podręcznik i konsultować możliwe odpowiedzi. Wbrew pozorom szóstoklasiści

bardzo nie chcieli podpaść pani Barring. Znowu.

- No bo w czasie Wielkiej Bitwy o Hogwart, jak Harry Potter... - odezwał się ktoś, ale natychmiast

zagłuszyła go salwa śmiechu. Philip dźgnął Patricka w żebra łokciem.

- Jak ten coś wymyśli... - mruknął, ale przyjaciel w odpowiedzi wzruszył tylko ramionami.

Wariactwa Leara Scamandra, który zabrał właśnie głos, nie były dla niego żadną nowością i naprawdę

nie mogły go obchodzić mniej.

- Proszę pana - skarciła Leara Barring, jednocześnie stukając w blat biurka, aby uciszyć pozostałe

dzieci. - Bądźmy poważni.

- Ale ja jestem poważny! - obruszył się Lear i nadął jak ropucha, którą ktoś podrażnił patykiem.

Jego wodniste oczy zdawały się być bardziej wyłupiaste niż zwykle.

- Ja również. Proszę nie mylić faktów z fikcją...

- Nic nie mylę! - upierał się Lear, w zapamiętaniu przerywając nauczycielce. - Harry Potter jest

postacią historyczną!

- Oczywiście, w takim samym stopniu co Merlin, Morgana i reszta owego barwnego, brytyjskiego

Lekcja historii - bardzo_czarny_kot.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: