Miller+Walter+-+Kantyk+dla+Leibowitza+(SCAN-dal_416).pdf

WALTER M. MILLER jr.

KANTYK DLA

LEIBOWITZA

(Tłumaczył : Adam Szymanowski)

Dedykacja to tylko drapanie

Swędzącego miejsca –

A zatem dla Anne, na której

Piersi spoczywa zadumana

Rachel,

Dając mi natchnienie przy pisaniu

Tej pieśni

I chichocząc między jej wierszami

- z błogosławieństwem, Lass

Podziękowanie

Wszystkim, których wsparcie w rozmaity sposób przyczyniło się do napisania tej

książki, autor wyraża uznanie i wdzięczność, a szczególnie i dobitnie następującym osobom:

państwu W. i M. Millerom, Sr., panom Donowi Congdonowi, Anthony'emu Boucherowi i

Alanowi Williamsowi, a także dr. Marshalowi Taxayowi, wielebnemu Alvinowi Burggraffowi

csp oraz świętym Franciszkowi i Klarze, i Maryi, z przyczyn, które każdemu z Nich są dobrze

znane.

Fiat hom o 1

Brat Franciszek Gerard z Utah nigdy by pewnie nie odkrył owych świętych pism, gdyby

nie pielgrzym z przepasanymi biodrami, który pojawił się na pustyni w okresie nakazanego

nowicjuszom czterdziestodniowego postu.

Brat Franciszek nigdy dotąd nie widział pielgrzyma z przepasanymi biodrami, ale o tym,

że ten właśnie jest osobnikiem bona fide 2 , przekonał się, jak tylko opanował dreszcz przerażenia

wywołany pojawieniem się na horyzoncie czarnej joty chyboczącej się w rozedrganej mgiełce

rozgrzanego powietrza. Beznoga, ale wyposażona w małą głowę jota wyłoniła się z lustrzanego

szkliwa, idąc potrzaskaną szosą, aczkolwiek miało się wrażenie, że nie kroczy, lecz wkręca się

niby śruba w pole widzenia. Brat Franciszek zacisnął kurczowo w dłoniach krucyfiks przy

różańcu i bezgłośnie poruszając ustami, odmówił jedną i drugą zdrowaśkę. Owa jota nasuwała

myśl, że chodzi tu o jakąś drobną zjawę spłodzoną przez demony upału, które nękają całą tę

krainę w samo południe, kiedy wszelkie stworzenie mogące się poruszać po pustyni (poza

sępami i paroma pustelnikami w rodzaju Franciszka) leżało bez ruchu w swojej jamie albo

kryło się w cieniu skały przed wściekłością promieni słonecznych. Tylko jakaś istota potworna,

nadprzyrodzona, niespełna rozumu mogła kroczyć w samo południe szlakiem przez pustkowie.

Brat Franciszek dorzucił czym prędzej modlitwę do świętego Raula Cyklopa, patrona

ludzi będących od urodzenia wybrykami natury, o ochronę przed nieszczęściami, nad którymi

ten święty roztaczał swoją opiekę. A któż nie wiedział w owych dniach, że na ziemi żyją

potwory? Każdy bowiem, kto urodził się żywy, musiał, na mocy nakazu Kościoła i prawa

naturalnego, znosić w miarę możności swoje pełne cierpienia życie i korzystać jako dziecko z

pomocy tych, którzy go spłodzili. Nie zawsze przestrzegano tego prawa, ale wystarczająco

często, by podtrzymywać rozproszoną populację dorosłych potworów, które wybierały sobie

często najbardziej zapadłe zakątki pustynnych krain i nocą podpełzały do ognisk osób

podróżujących przez prerię. W końcu jednak jota wykręciła się całkowicie z rozedrganej

warstwy na przezroczyste powietrze i wtedy stało się zupełnie oczywiste, że jest nią odległy

nadal pielgrzym. Brat Franciszek puścił krucyfiks i powiedział cichutko: “Amen".

Pielgrzymem okazał się chudy starzec, wspierający się na lasce, w plecionym kapeluszu,

z potarganą brodą i bukłakiem na wodę przerzuconym przez ramię. Żuł i spluwał ze zbyt

wielkim zacięciem, jak na zjawę, a jednocześnie robił wrażenie zbyt wątłego i ułomnego, żeby

z powodzeniem uprawiać fach wilkołaka albo rozbójnika. Jednak Franciszek cichaczem usunął

się z pola widzenia pielgrzyma i przycupnął za stertą gruzu, skąd mógł widzieć, sam nie będąc

widziany. Spotkania z obcymi na pustyni zdarzały się nieczęsto, ale kiedy już do nich

dochodziło, nie obywało się bez podejrzliwości i wstępnych przygotowań obu stron, powitanie

bowiem mogło okazać się równie dobrze serdeczne, jak wrogie.

Zwykle nie częściej niż trzy razy do roku jakiś człowiek świecki lub w ogóle ktoś obcy

przemierzał stary szlak przechodzący przez teren opactwa, chociaż była tam oaza, która

umożliwiała jego istnienie i która uczyniłaby z klasztoru naturalny zajazd dla wędrowców,

gdyby nie fakt, że szlak prowadził donikąd, oczywiście jak na ówczesne sposoby

podróżowania. Być może w minionych wiekach szosa stanowiła fragment najkrótszej drogi z

Great Salt Lake do Old El Paso; na południe od opactwa przecinała się z innym pasmem gruzu

rozciągającym się na wschód i zachód. Spustoszenia były dziełem czasu, nie zaś człowieka.

1 Niech się stanie człowiek

UWAGA: Wszystkie teksty łacińskie, jeśli nie podano inaczej, przełożyła Justyna Neuer-Luboradzka (przyp. red.).

2 (działającym) w dobrej wierze

Pielgrzym zbliżył się na odległość głosu, ale nowicjusz nie wyszedł spoza sterty gruzu.

Biodra pielgrzyma były naprawdę przepasane strzępem brudnego worka, który stanowił jego

jedyne odzienie, jeśli nie liczyć kapelusza i sandałów. Wytrwale zdążał przed siebie, stawiając

mechanicznie kroki, wspomagając chromą nogę ciężką laską. Rytmiczny marsz świadczył o

tym, że wędrowiec ma długą drogę za sobą i równie długą przed sobą. Kiedy jednak wszedł na

teren starożytnych ruin, przystanął, żeby się rozejrzeć.

Franciszek schował głowę.

Wśród stert gruzu, w miejscu gdzie niegdyś wznosiło się skupisko wiekowych budowli,

nie było nigdzie cienia, ale niektóre większe głazy mogły jednak dać trochę ochłody wybranym

fragmentom ciała podróżników, równie mądrych w drodze przez pustynię jak -już wkrótce się

okazało - pielgrzym. Sięgnął bez wahania po odpowiedniej wielkości odłam skalny. Brat

Franciszek zauważył z uznaniem, że tamten nie szarpał się z kamieniem, lecz stanął przed nim

w bezpiecznej odległości i, wykorzystując swoją laskę jako dźwignię, a mniejszy odłamek jako

punkt podparcia, przesunął ciężar, spod którego wypełzło z sykiem zagniewane stworzenie.

Podróżny obojętnym ciosem laski zabił węża i odrzucił na bok wijące się jeszcze ścierwo.

Usunąwszy mieszkańca szczeliny pod kamieniem, pielgrzym wykorzystał owo sklepienie

chłodnej szczeliny, stosując zwykłą metodę, to znaczy odwracając kamień na drugą stronę.

Następnie obciągnął z tyłu przepaskę, usiadł zwiędłymi pośladkami na względnie chłodnej

powierzchni kamienia, ruchem nóg zrzucił sandały i postawił stopy na tym, co było przedtem

piaskowym podłożem chłodnej jamy. Ochłodziwszy się w ten sposób, poruszył palcami stóp,

uśmiechnął się bezzębnymi ustami i zaczął nucić jakąś melodię. Wkrótce rozległ się zawodzący

śpiew w nie znanym nowicjuszowi dialekcie. Zmęczony i skulony brat Franciszek ciągle

zmieniał pozycję.

Nie przestając śpiewać, pielgrzym wydobył suchar i kawałek sera. Potem śpiew umilkł i

pielgrzym wstał na chwilę, żeby głosem przypominającym nosowe pobekiwanie wykrzyknąć w

miejscowym narzeczu: “Błogosławiony bądź, Adonai Elohim, królu wszystkich rzeczy, który

sprawiłeś, że ziemia rodzi chleb". Potem usiadł z powrotem i począł jeść.

Ten wędrowiec musiał naprawdę przebyć szmat drogi - pomyślał brat Franciszek, nie

znał bowiem żadnego pobliskiego królestwa, które byłoby rządzone przez monarchę o tak

niezwykłym imieniu i takich dziwacznych roszczeniach. Starzec odbywa pielgrzymkę pokutną -

próbował odgadnąć brat Franciszek - być może do “sanktuarium" w opactwie, aczkolwiek nie

było tam oficjalnie żadnego sanktuarium, a “święty" nie został jeszcze uznany za świętego. Brat

Franciszek nie potrafił znaleźć żadnego innego wytłumaczenia dla obecności starego wędrowca

na drodze prowadzącej donikąd.

Pielgrzym spożywał chleb i ser bez pośpiechu i nowicjusz wiercił się coraz bardziej, w

miarę jak niknął strach. Reguła milczenia podczas dni postnych nie pozwalała wszczynać

dobrowolnie rozmowy ze starcem, ale nie ulegało wątpliwości, że gdyby opuścił swoją

kryjówkę za stertą gruzu, zanim starzec odejdzie, zostałby rychło dostrzeżony albo usłyszany

przez pielgrzyma, jako że nie wolno mu przecież opuszczać sąsiedztwa swojej pustelni przed

końcem wielkiego postu.

Ciągle jeszcze niezbyt pewny swego, brat Franciszek odchrząknął głośno, a następnie

wyprostował się tak, że można go było zobaczyć.

- Ojej!

Starzec rzucił natychmiast chleb i ser. Chwycił za laskę i zerwał się na równe nogi.

- Tylko spróbuj się zbliżyć!

Potrząsał groźnie laską w stronę zakapturzonej postaci, która wyłoniła się spoza stosu

kamieni. Brat Franciszek zauważył, że grubszy koniec laski jest uzbrojony w kolec. Nowicjusz

trzykrotnie skłonił się uprzejmie, ale pielgrzym nie zwrócił uwagi na te grzeczności.

- Cofnij się! - wychrypiał. - Trzymaj się z daleka, poczwaro. Nie masz tu czego szukać,

chyba że chodzi ci o ser. Możesz go sobie wziąć. Jeśli pragniesz mięsa, tylko spójrz na mnie:

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: