Twardoch Szczepan - Gmina.pdf - Twardoch - ChomikKulturalny

Twardoch Szczepan

Szczepan Twardoch (ur. 23 grudnia 1979) - śląski

pisarz, z wykształcenia socjolog. Publikował w "śyciu",

"Opcjach", "Frondzie", "Arcanach" i "Strzale" jako

niezaleŜny publicysta. Był redaktorem działu literackiego

dwumiesięcznika "Christianitas". Stały felietonista i

współpracownik "Broni i Amunicji", stały

współpracownik kwartalnika "44 / Czterdzieści i Cztery".

Jego opowiadanie ObłĘd rotmistrza von Egern

nominowane było do nagrody Nautilus za rok 2003 i

zajęło w głosowaniu 4. miejsce. Opowiadanie pod

tytułem Rondo zdobyło Nautilusa za najlepsze

opowiadanie roku 2006. Za EpifaniĘ wikarego Trzaski

otrzymał zaś Srebrne WyróŜnienie Nagrody Literackiej

im. Jerzego śuławskiego w 2008.

Gmina

„Duch wionie, kędy chce”

Na Ojca Świętego czekałem na lotnisku. Samolot wylądował już dawno temu, a

Namiestnika Chrystusowego wciąż nie było. Patrzyłem na kiepsko wydrukowane

zdjęcie, wymięte już i zniszczone, aby upewnić się, czy go nie przegapiłem. W końcu,

zniecierpliwiony, kupiłem kawę w automacie, ale zaraz wyobraziłem sobie, jak

idiotycznie będę wyglądał, witając papieża z kawą w dłoni. Wyrzuciłem więc kubek do

śmieci, upijając pospiesznie zaledwie łyk, który poparzył mi język. W końcu, zajęty

obmyślaniem wymówek, które przedstawię gminie wróciwszy bez Ojca Świętego,

prawie go przeoczyłem. Szedł, przyglądając się ciekawie witrynom bezcłowych

sklepów, odziany w szary płaszcz, z aktówką w dłoni - wyglądał jak urzędnik w

delegacji: Podszedłem do niego, nie bardzo wiedząc co powiedzieć - nie

przygotowaliśmy żadnego znaku rozpoznawczego, nic. Cholera, mogłem przynajmniej

trzymać jakąś gazetę, albo założyć czerwoną czapkę -jak na szpiegowskich filmach.

Zastanawiałem się, czy nie zrobić ukradkiem znaku krzyża, potem pomyślałem, że

mógłbym narysować na posadzce rybę. Musiałem mieć głupią minę, bo Ojciec Święty

spojrzał na mnie i od razu wiedział, 0 co chodzi. Pokręcił głową z politowaniem; później

opowiadał nam wiele o krajach, gdzie chrześcijanie są prześladowani. Skinął „mi ręką

na powitanie - poszliśmy do samochodu. Dopiero w domu gminy, gdzie już wszyscy

czekali, odświętnie wystrojeni, z ucztą kobiety pod kierunkiem Ralfa, który pracował

jako szef kuchni, przygotowały wspaniałe żarcie, gdy strażnik zamknął za nami drzwi,

rzuciłem się na kolana i ucałowałem pierścień na palcu Ojca Świętego. Kiedy chciałem

ucałować jego stopy, chwycił mnie za ramię i powiedział:

- Wstań, synu, bo to nie papieskie trzewiki, tylko półbuty kupione od

Koreańczyków.

Po powitaniu Ojciec Święty udzielił nam błogosławieństwa, po czym odprowadzono

go do apartamentu, by mógł odświeżyć się po podróży. Następnie Ralf zaprosił

dostojnego gościa na posiłek. Ojciec Święty wyglądał na nieco oszołomionego ilością

dań jadł z apetytem, chwalił potrawy, dziękował kucharkom i powtarzał co chwila:

- Zaprawdę, dobrze tu sobie żyjecie.

Po uczcie odbyła się uroczysta msza, którą Jego Świątobliwość koncelebrował z

naszym kapłanem. Homilia była cudowna i bardzo mądra! Później, kiedy Ojciec Święty

zaczął nauczać w hallu gminy, ja, pod pozorem pilnej pracy, wymknąłem się do Anity.

Z powodu przygotowań do papieskiej wizyty nie widziałem jej już trzy dni. Tylko

Harold, nasz kapłan i mój spowiednik, wiedział gdzie idę. Spojrzał na mnie mrożącym

krew w żyłach wzrokiem - wytrzymałem spojrzenie, odwróciłem się i uciekłem szybko,

żeby nie zdążył za mną wyjść. .

Anita już na mnie czekała. Wtuliła się we mnie od razu, gdy stanąłem W drzwiach

nie pozwalając mi nawet zdjąć kurtki. Poszliśmy do łóżka. Nadzy, zatopieni w swoich

objęciach, przykryci kołdrą i kocem, nie dopuszczaliśmy do siebie przenikliwego,

szarego zimna otaczającego nas pomieszczenia -wynajmowałem tę małą kawalerkę

tylko dla spotkań z Anitą.

Gdy leżeliśmy przytuleni, Anita zapaliła na nocnym stoliku świecę i opowiadała mi

o swojej pracy - nie wiedziałem wtedy, że kłamała. Byłem szczęśliwy - nie myślałem o

grzechu, o gminie, o Ojcu Świętym, nie myślałem o niczym poza nią. Prawie

zapomniałem już o tajemniczym zniknięciu mojej pierwszej, platonicznej miłości,

cudownej, porywającej, czystej, jak z rycerskiego eposu.

***

Leon zasiadł do kolacji. Nie lubił, gdy ktoś mu usługiwał przy jedzeniu, dlatego

służba wniosła posiłek, ustawiła dania przy jednym końcu ogromnego stołu i dyskretnie

zniknęła. Jadalnia mieściła się na piętrze willi. W pewnym sensie był to bardziej pałac

niż willa, niby-stolica małego państwa - sporej posiadłości na Rugii. Niewielkiego

księstwa z ponad kilometrowym pasem wybrzeża, którego Leon był jedynym władcą.

Jego dom - jego twierdzę zbudowano tutaj kilka lat temu, według starego projektu

Franka Gehry'ego. Rozłożysta, surowa bryła wyrastała z wysokiego, wapiennego klifu,

w miejscu, w którym kiedyś malował swoje romantyczne obrazy Caspar David

Friedrich. W stronę rozszalałego Bałtyku zwracała się długa płaszczyzna ciemnoszarego

szkła - przeźroczysta ściana jadalni, w której znajdował się Leon. Milioner spróbował

rosołu i pomyślał z uznaniem o nowym hiszpańskim kucharzu. Po chwili jednak

odłożył łyżkę. Nie miał apetytu.

Spadkobierca rodziny inflanckich, niemiecko-węgierskich książąt, wywodzących

swój ród od rycerza Magnusa, bohatera III wyprawy krzyżowej, magnat prasowy, jeden

z najbogatszych ludzi w Zjednoczonej Europie, doktor nauk humanistycznych, świetny

żeglarz i dwukrotny zdobywca Pucharu Ameryki - Leon Ludwik Zygmunt książę von

Alte-Pulverkopf, czuł się samotny. Nie myślałomałej armii ludzi, zajmujących się

utrzymaniem jego prywatnego państewka - ogrodnikach, kucharzach, służbie, trzystu

ochroniarzach, czy innych pracownikach. Nie byli dla niego towarzystwem. Leon stał

nieruchomo przy przeszkolonej ścianie jadalni. Środek wielkiego pomieszczenia

zajmował długi stół z hebanu. Podłogę pokrywał gruby, szary dywan, dwa lata tkany

przez specjalnie ku temu sprowadzonych do Europy afgańskich mistrzów. Jedynym

elementem zakłócającym ascetyczną prostotę pokoju był oprawiony w szeroką ramę z

czarnego drewna obraz Friedricha, przedstawiający rugijskie klify - dokładnie to

miejsce, w którym osiem lat temu wyrosła twierdza księcia Alte-Pulverkopf.

Leon wpatrywał się w morze, śledząc zielone burtowe światełko walczącego ze

sztormem jachtu, ledwie widocznego na horyzoncie. Podszedł do stojącej obok

staroświeckiej lunety. Wycelował mosiężny tubus i spojrzał, lecz było zbyt ciemno, by

cokolwiek zobaczyć. Wrócił więc do stołu. Wystarczyła odpowiednia komenda, by z

cichym szumem wysięgnika, spłynął z sufitu ogromny, płaski ekran. Leon zignorował

ikony otrzymanej korespondencji i oczekujące video-konferencje, w tym jedną z

premierem Portugalii. Sprawdził jedynie, czy, nie ma wiadomości od lekarza córki, po

czym wywołał kamerę zamocowaną na dachu, skierował ją na morze. Przez chwilę

szukał zielonego światełka - gdy znalazł, zbliżył maksymalnie obraz.

Niewielki, może dwunastometrowy kecz, pod gdańską (a może bornholmską?)

banderą, z postawionymi dwoma sztormowymi sztakslami, dzielnie płynął pod wiatr.

W kokpicie siedziało dwóch ludzi, trzeci właśnie powoli zmierzał w kierunku dziobu.

Przypięty do lajfpatentu zamierzał chyba poprawić sztormowego foka, który zaczepił

się o dziobowy reling. Leon patrzył na zmagania łódeczki z falami może przez

kwadrans, wreszcie wyszedł z jadalni, zjechał windą do garażu. Wsiadł do terenowego

mercedesa i pojechał do przystani. Oswald - jego stały i ulubiony załogant, stał już na

molo, w staroświeckim sztormiaku i südwestce.

- Cześć, Peter.

- Dobry wieczór, panie kapitanie. - Stary rybak nigdy nie zwracał się do niego

inaczej. Zdawał się nie dostrzegać innych aspektów życia milionera. Alte-Pulverkopf

był dobrym żeglarzem i Petera nic więcej nie obchodziło. - Tak myślałem, że pan

kapitan przyjedzie. Dobra pogoda, żeby pożeglować - przekrzykiwał ryk morza i

zawodzenie wiatru.

- Jakie prognozy? - zapytał milioner, również krzycząc.

- Przez całą noc ósemka, nad ranem osłabnie. I nordzi.

- Dobra, bierzemy Adlera. Jest gotowy?

- Jak zawsze. Panie kapitanie, chciałem zapytać... - powiedział Peter, zawieszając

głos.

- O co?

- Moglibyśmy zabrać mojego syna?

- Twojego syna? - Leon spojrzał na rybaka. - W zasadzie, czemu nie. Chociaż, może

być ciężej nad ranem, sam wiesz, jak to jest z meteo...

- Panie kapitanie, on ma już piętnaście lat. Czas najwyższy, żeby zobaczył

prawdziwe morze.

- A więc niech tak będzie. Jest przygotowany?

- A jakże, panie kapitanie.

Szybko odcumowali Adlera. Był to drewniany, osiemnastometrowy jol. Zbudowano

go w hamburskiej stoczni jeszcze przed II wojną światową, na specjalne zamówienie

Göringa, który zresztą nigdy nim nie pływał. Leon bardzo lubił ten jacht. Kupił go

kilkanaście lat temu i z pomocą Petera odnawiał własnymi rękami. Znał 'tu każdą

wręgę, każdą klepkę poszycia, każdą śrubę w motorze. Odchodzili na silniku. Peter stał

przy sterze, a Leon razem z jego synem przygotowywał sztormowe żagle.

Skończywszy, zszedł do kabiny, rozłożył mapę i, nie włączając nawet GPS-a, wyznaczył

pozycję. Po krótkim namyśle zdecydował, że na początek pójdą na północ, w kierunku

Sundu, a gdzie dalej - zastanowi się później. Przekrzykując huk fal, podał Peterowi kurs.

Teraz czas było postawić żagle.

- Peter, słyszysz mnie?! - krzyknął, nie przerywając pracy.

- Słyszę, panie kapitanie.

- Kiedy byłem młody, czytałem sobie wspomnienia Rilke- go, takiego poety.

Słyszałeś o nim?

- Nie, panie kapitanie! - odkrzyknął rybak, przyzwyczajony do dziwnych pytań ze

strony milionera, jak i do nieoczekiwanie snutych opowieści.

- Nieważne. Opisuje tam taką dziwną sytuację, nie pamiętam już dokładnie

kontekstu. Otóż Rilke spotykał się kiedyś codziennie z kobietą i zawsze kupował jej

różę, po czym przechodzili obok cmentarza, przy którym siedziała stara żebracz a,

której zawsze dawał jakąś niewielką jałmużnę. No i pewnego razu kupił dwie róże, i

jedną, zamiast datku dał żebraczce. Następnego dnia żebraczki nie było. Nie zobaczył jej

przez cały tydzień. Słyszysz mnie?!

- Tak jest, panie kapitanie! Pewnie stwierdziła, że jak ma dostawać róże, to znajdzie

sobie inne miejsce - odkrzyknął rybak.

- Właśnie nie, Peter, właśnie nie! Kiedy spotkał ją po tygodniu, zapytał, co się z nią

działo. Ona wytłumaczyła mu, że to, co wyżebrze jednego dnia, to akurat tyle, żeby

kupić jedzenie na dzień następny - więc musi żebrać codziennie. Zaś przez ostatni

tydzień żyła miłością. Rozumiesz coś z tego, Peter? - zapytał milioner, knagując fał

sztormowego żagla i wracając do kokpitu.

- Nic a nic, panie kapitanie!

- No właśnie. Powiem ci jeszcze jedno. Jako młody chłopak, postanowiłem zrobić to

samo, co zrobił Rilke - i dałem żebraczce róże. Nawet ty nie chciałbyś słyszeć słów,

jakimi mnie nazywała, rzucając we mnie kamieniami.

***

Albert dwoił się i troił. Dumny ze swej roli pokazywał gościowi pomieszczenia

gospodarcze, studio poligraficzne, opowiadał o przygotowaniach do uruchomienia

rozgłośni radiowej. Zauważył, że Oskar zniknął, a wbrew temu, co chłopak myślał,

również wiedział, gdzie Oskar chadza. Ojciec Święty, przechadzając się ż Albertem,

opowiadał o biednych i zakonspirowanych wspólnotach na Wschodzie i na południu, o

pracy misyjnej, aż Albertowi zrobiło się trochę wstyd z powodu zamożności gminy i

przestał się chwalić. Usiedli przy stole: Ojciec Święty, przy nim Albert - naczelnik gminy

i ksiądz Harold. Judycie zaszczyt ten przypadł jako najstarszej z kobiet. Milcząc, zajęła

miejsce z boku. Dalej siedzieli członkowie Rady - Jerzy, Benedykt, Antoni, Baltazar i

Mateusz. Pierwszy odezwał się Albert:

Twardoch Szczepan - Gmina.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: