Science Fiction 10 (10) 2001.pdf

opowiadania

Witajcie po raz dziesiąty i ostatni zarazem, w tym roku, rzecz jasna.

Końcówka roku to dobry moment na podsumowania. Zatem i ja zrobiłem mały

rachunek sumienia, którego owocami podzielę się z teraz z Wami.

Jednym z powodów założenia „Science Fiction", była chęć promowania

polskiej fantastyki. Znałem wielu autorów osobiście, razem tworzyliśmy kiedyś

grupę literacką, wydawaliśmy klubowe pisemko, które, mogę to powiedzieć bez

kozery, było protoplastą pisma, które trzymacie w dłoniach. „Tly" a później „No

Vave", we wczesnych latach osiemdziesiątych było jednym z niewielu miejsc, w

którym pokazywały się opowiadania Andrzeja Ziemiańskiego, EuGeniusza

Dębskiego, czy, rzadko ostatnio piszącego, Andrzeja Drzewińskiego. Teraz, po

latach wracając na rynek z podobną formułą magazynu sprawiliśmy, zgodnie z

obietnicami zresztą, że udział polskiej fantastyki w mediach wzrósł w stosunku do

roku minionego, niemal dwukrotnie (jak badana zawartość cukru w cukrze:-).

Tylko na łamach „Science Fiction", pojawiło się od lutego czterdzieści pięć nazwisk,

połowę z nich, a nawet więcej stanowili papierowi debiutanci (mieli już za sobą

publikacje w sieci). Przeważali mężczyźni, w gronie autorów można dopatrzyć się

jedynie sześciu pań, ale patrząc na zawartość katalogów z opowiadaniami

czekającymi na druk, mogę powiedzieć jedno: te proporcje na pewno się zmienią.

Zestawienie bibliograficzne z roku 2000, które na potrzeby Asocjacji Autorów

wykonał Gieno Dębski obejmowało 91 tekstów, jakie ukazały się w całej polskiej

prasie oraz zbiorach opowiadań. „Science Fiction" przedstawiło 79 dłuższych

opowiadań oraz 22 shorty, co daje skromna liczbę 101 tekstów (nie licząc rzecz

jasna Rosjan!). A pamiętajcie, że nie wystartowaliśmy na początku roku i udało

nam się wydać zaledwie dziesięć numerów.

Patrząc na te wyniki mogę z czystym sumieniem powiedzieć, iż nie rzuciłem

słów na wiatr i zakładany plan został osiągnięty. Teraz musimy dbać o to, by

magazyn nasz stał się jeszcze bardziej atrakcyjny. I właśnie dlatego, po Nowym

Roku wprowadzimy szereg ciekawych zmian. Podniesiemy cenę dwukrotnie,

zmniejszając objętość o połowę... tak mówią zawistni nam osobnicy, których jak się

okazuje, nie brakuje. Ale to żart, przepraszam, jeśli ktoś zakrztusił się kanapką albo

zachłysnął kawą. Na razie nie planujemy większych zmian, tak w cenie, jak i

objętości pisma. Wprawdzie rozważany jest pomysł wydawania co kwartał

grubszego numeru, w którym pomieściłaby się 150-200 stronicowa mikropowieść -

bowiem tego typu utworów zebrało się już kilkanaście, a większość jest naprawdę

znakomita - oraz kilka krótszych opowiadań. W takim wypadku cena nie poszła by

jednak w górę o więcej niż 1-1.20 złotego. Podkreślam, jest to tylko pomysł, i nie

ma on absolutnie żadnego związku z serią książkową, która zbliża się milowymi

krokami. Okładkę pierwszej z książek możecie już podziwiać na ostatniej stronie

tego numeru. Termin ukazania się jest już tylko zależny od podpisania umowy na

dystrybucję w kioskach Ruchu. Mam nadzieję, że nastąpi to w pierwszych dniach

stycznia i rozpoczniemy rok z dużym hukiem.

Kolejnym pomysłem, nad którym pracujemy, jest stworzenie działu

publicystycznego. W chwili obecnej kilka znanych osób przygotowuje materiały do

felietonów. Myślę, że sięgając po numer styczniowy mile się zdziwicie, widząc te

nazwiska, ale sza, nie uprzedzajmy wydarzeń. To już tylko miesiąc niespełna...

Poczta już wystartowała, każdy z publikowanych listów wart będzie książki jaką

prześlemy jego autorowi. Wydaje mi się, że to wystarczająca zachęta, by przesłać

na nasz adres ocenę pisma i zawartych w nim tekstów, zarówno pocztą

elektroniczną, jak i tradycyjną. Ostatniej z przygotowywanych niespodzianek nie

mogę na razie zdradzić, konkurencja czuwa, a będzie to coś, na co zapewne wiciu z

Was czeka. Uzbrójcie się zatem w cierpliwość i zajmijcie się lekturą bieżącego

numeru. W nim długi fragment najnowszej powieści Andrzeja Ziemiańskiego -

całość utrzymana w wyjątkowej stylistyce charakterystycznej dla tego autora -

powinna pojawić się w przyszłym roku w naszej serii książkowej. Prócz nowelki

Andrzeja, z dużą przyjemnością prezentujemy dwa absolutnie świeże opowiadania

weteranów: Rafała A. Ziemkiewicza (redaktor Rafał Aleksandrowicz powraca) oraz

Jacka Piekary. Debiutantem numeru jest Eryk Ragus, ale myślę, że jego opowiadanie

wcale nie okaże się najsłabszym punktem numeru, podobnie jak krótka prezentacja

humoru Tomka Samojlika, który dla własnej przyjemności parodiuje przygody

Wiedźmina. Z przesłanych do nas albumów wybrałem najkrótszy kawałek,

pozostałe historie rozrysowane są na kilkunastu stronach i zastanawiamy się jak je

zaprezentować, by nie zajęły zbyt wiele miejsca.

Na koniec zostawiłem jeden tekst, który pewnie narobi trochę zamieszania.

Chodzi o felieton, a w zasadzie, opowiadanie, imitujące felieton o Tolkienie. Chcąc

pomóc autorowi w tej mistyfikacji, opublikowaliśmy go na kolorowych stronach,

traktując to jako doskonały żart, ale jak się nad tym zastanowić głębiej... Coraz

częściej w pewnych kręgach mówi się, iż Harry Potter to powieść wręcz satanis-

tyczna oraz spadkobierca biblii satanizmu jaką jest „Mistrz i Małgorzata". Grzegorz

Żak należy do tych ludzi, których takie gadanie denerwuje, dlatego zadał sobie trud

sparafrazowania kilku takich skrajnych opinii i dopasował je do „Władcy

Pierścieni". Moim zdaniem doskonale naśladując styl kilku znanych wówczas i

teraz autorów. Ciekawe czy rozpoznacie te osoby? Wskazówki są dość wyraźne...

Robert J. Szmidt

Aleksander Prozorow

SUKCES OPERACJI „GENIUSZ”

Andrzej Ziemiański

ACHAJA

Jacek Piekara

W OCZACH BOGA

Rafał A. Ziemkiewicz

CAŁA KUPA WIELKICH BRACI

Eryk Ragus

MAŁE DZIEWCZYNKI SMAKUJĄ

NAJLEPIEJ

Ewa Misztal

SEMPER FIDELIS

Wojciech Świdziniewski

POLICZCIE PIRAMIDY

Andrzej „Soulless” Kozakowski

NIE BĘDZIESZ SAM

komiks

Tomasz Samojlik

WIEDŹMUN – PRZEZNACZENIE MIECZA

Max Bogdanowski

OPOWIEŚĆI GAJOWEGO NIKITYCZA

ALEKSANDER PROZOROW

SUKCES OPERACJI „GENIUSZ”

Jodły pachniały po prostu odurzająco. Jakby ktoś,

podsunął pod nos pojemnik z odświeżaczem powietrza i

wypuścił za jednym razem całą jego zawartość. Z tym

zapachem mieszała się woń smoły, mchu, trawy, ozonu

i wielu, wielu jeszcze rzeczy, których nazw nawet nie

znam. Gruba warstwa igieł pod nogami sprężynowała

niczym perski dywan z wytwórni w Pskowie, a

ogromne syberyjskie cedry, do objęcia których

potrzebnych by było dwóch drwali, cichutko

poskrzypywały poruszane podmuchami wiatru, jak

stary plastik w przeciągu.

Jeśli ktoś nie wie: syberyjskie cedry to sosny o

wspaniałych charakterystykach budowlanych, poza tym

rodzą bardzo smaczne orzeszki.

Na dodatek nad głową niemal od razu rozbrzęczały

się komary. Nie te normalne, wielkości kursora i koloru

pojemnika z uranem, ale jakieś czarne, jak dekoracyjny

kineskop, i brzęczące niczym niesterowany moduł

lądujący. A poza tym potwory te miały kłujki wielkie

jak igła strzykawki i stale usiłowały te igły

wykorzystać.

Wszystkiemu jest winien Anton, zaraza. „Nie

możemy zastosować żadnej dezynsekcji, żadnych

fitoncydów! Jeśli wszystkie komary i muchy będą od

ciebie uciekały, to tubylcy zaczną coś podejrzewać".

Niechby teraz tu siedział, walił się własnoręcznie po

gębie... To znaczy - z powodu komarów:

- Wszystko w porządku, Arkady - szepnął głos w

moim uchu. - Przerzut odbył się bez zakłóceń, dokoła

spokój, do wsi masz jakieś dwa kilometry.

- Nie mogłeś bliżej mnie wyrzucić, bydlaku? -

ryknąłem, zabijając jednocześnie dwa komary

pompujące krew z mojego nosa.

Jeśli ktoś nie wie: bydlaki to niewykształcone

warstwy społeczeństwa.

- Nie można było bliżej - Anton nie zwrócił uwagi

na moje wyrzuty. - We wsi mogliby zauważyć błysk.

- Szkoda, żeś się sam tu nie przerzucił. - Dźwięcznie

plasnąłem się w policzek i przyspieszyłem. Może pęd

powietrza je zmiecie?

- Ciągnij trochę w lewo - poradził mi Anton - bo

spudłujesz. Dobrze mu tam - siedzi sobie w

laboratorium przed monitorem i radami sobie rzuca.

Kierownik, szlag by...

Jeśli ktoś nie wie: szlag by trafił - eufemizm

wyrażenia... Krótko mówiąc - eufemizm.

Muszę przyznać, że operację „Geniusz"

rozpracowywaliśmy razem. Jeśli mam być szczery, to ja

natrafiłem na pomysł w jednej ze starych powieści.

Chodzi o to, żeby wyciągać z przeszłości geniuszy,

którym los nie dał szansy. Ludzkość przecież od

wieków odczuwa brak talentów. Weźmy, na przykład,

naszego naczelnego inżyniera: czy utrzymałby się na

swoim stołku, gdyby normalni, mądrzy ludzie nie byli

zajęci ważnymi sprawami? Tak więc - planowaliśmy z

Antonem - pozbieramy sensownych ludzi z minionych

wieków i może znajdzie się wreszcie na każde

stanowisko odpowiednia osoba. A nasz inżynier pójdzie

zamiatać ulice, zamiast robota. Zresztą, w tej chwili też

można by było zamienić ich miejscami, nikt by nie

zauważył różnicy. Chyba że będzie gorzej pozamiatane.

W sumie - pomysł był ciekawy. A na dodatek

natknąłem się jeszcze na artykulik o wiejskim

„samorodku". W jakiejś głuchej części tajgi, we wsi

noszącej nazwę Tiumonia, ośmioletnia dziewczynka

Oksana sama nauczyła się rozwiązywać równania

drugiego stopnia. Jeśli przypomnimy sobie, że w tych

czasach dzieci zaczynały czytać w siódmym roku życia,

to dziewczynka wydała się nam nader obiecującym

obiektem. Okazało się, że miała ściany wychodka

wyklejone stronami z podręcznika algebry, więc się

„naczytała".

Rosyjski wiejski wychodek to rzecz unikatowa. Po

pierwsze, zawsze miał dwie kondygnacje, to nie był

mały domek nad dziurą, jak przyjęto go przedstawiać;

poza tym zawsze był ocieplony - w końcu w domu się

znajdował, a nie na ulicy. Najciekawsza była metoda

odwiedzania: po pobycie w nim wieśniak ciskał w dół

siano albo świeżą trawę. Dzięki temu w domu nie czuło

się specyficznego zapachu, a przy tym znacznie

przyspieszał się proces fermentacji. Zewnętrzna ścianka

pierwszego poziomu przybytku zazwyczaj otwierana

była na zewnątrz, i gospodarz domu miał możliwość, w

miarę zapełniania się przestrzeni użytkowej,

opróżniania jej i wykorzystywania jako bazy dla

nawozu naturalnego. Z tego klasycznego rosyjskiego

wychodka dwaj nasi praktykanci dyplomy zrobili; żona

Antona, choć specjalizująca się w ginekologii, napisała

i obroniła doktorat, zaś Amerykanie, którzy najpierw

się przykleili do naszego projektu „Geniusz", wycwanili

się i dwa patenty zgłosili, i teraz chcą po jednym cencie

z każdej chałupy capnąć. Z tego powodu żeśmy się z

nimi poprztykali.

Co prawda, zanim powiedzieliśmy sobie „good

bye", dowiedzieliśmy się, że jankesi w tym rejonie

wyrzucili oddział komandosów, no a reszta to sprawa

techniki: Anton wygrzebał w archiwach informację o

tym, że onego roku radziecka rakieta strąciła

szpiegowski samolot, i „nasi" usiłowali z niego wyjąć

blok pamięci. Potem stało się coś, co do tej pory jest

utajnione, a może i archiwa poginęły, diabli wiedzą, bo

potem już ani o dziewczynce-matematycznym

geniuszu, ani o kapitanie Pachomowie nigdzie nic nie

mogliśmy znaleźć.

2001 / 10

SUKCES OPERACJI „GENIUSZ”

ALEKSANDER PROZOROW

A szukaliśmy uczciwie. Anton znalazł list

akademika Abałkina, w którym ten wyrażał żal z

powodu braku kontaktu z niejaką Oksaną Prudnikową,

a ja pojechałem do Pieczorskiego Archiwum

Wojskowego. Zaprowadzili mnie tam do ciemnego

zimnego bunkra, pokazali stertę papierowych teczek,

wyższą ode mnie, i powiedzieli, że to, co mnie

interesuje, gdzieś tu jest. Kajam się - splunąłem i nawet

nie próbowałem szukać.

Zresztą, dostaliśmy polecenie „wykonać" na bazie

tego, co już mieliśmy, i od tego momentu Anton zaczął

z dumą nosić identyfikator z napisem: „Kierownik

laboratorium", a ja-^ "Pilot projektu «Geniusz»".

Anton, jako kierownik, zaczął skanować płaszczyznę

czasową, a ja przygotowywałem się do przerzutu. Nie

wiem tylko, po co Anton wziął sobie dwóch

praktykantów? Na monitor nie może sam patrzeć, czy

jak? A na dodatek jego żona cały czas się tu kręci.

Ginekolog, nawiasem mówiąc, a doktorat obroniła z

klasycznego rosyjskiego wychodka.

- Arkady, celuj bardziej w prawo - rozległ się znowu

szept w moim uchu.

- Przecież mówiłeś, że w lewo? - zdziwiłem się,

ścierając z twarzy burą powłokę z komarów.

- Nie masz, Arkasza, żadnego wyczucia kierunku -

protekcjonalnie oświadczył Anton. - Nic dziwnego, że

zabłądziłeś.

Mądrala. Po tajdze ganiać to nie to samo, co na

monitorze trasę kontrolować. Niechby sam naciągnął na

siebie robocze ubranie i gumiaki, i przyleciał tu.

Popatrzyłbym wtedy na to jego „prawo-lewo".

Jeśli ktoś nie wie: ubranie robocze jest koloru

niebieskiego albo zielonego, albo szarego, z grubej

tkaniny, wkładane na stanowiskach roboczych czy w

wolnym czasie, gdy zachodzi niebezpieczeństwo

zabrudzenia się lub uszkodzenia powłoki skóry. Jeśli

ubranie miało kolor błękitny, to nazywało się „jeansy" i

wykorzystywane było jako strój wyjściowy lub

reprezentacyjny. Gumiaki - wysokie buty z

połączonych warstw gumy i tkaniny.

- Już jesteś blisko - pośpiesznie rzucił Anton. -

Zostało ci ze dwieście metrów. Podsumujmy,

znajdujesz Oksanę Prudnikową, nakładasz jej na rękę

retonoblizer, jutro razem idziecie do miasta, po drodze

na wasz tabor napadają amerykańscy komandosi, i w

tym zamieszaniu wyciągamy was. Jasne?

- Powtarzaliśmy to dziesięć razy! - Cholera mnie

wzięła: - Ile razy jeszcze będziesz truł?

- Uważaj, nie pokręć! - plótł dalej Anton, nie

zwracając uwagi na moje słowa. - Kiedy zaczną

wybuchać błyskoszumowe granaty z gazem łzawiącym,

to będzie znaczyło, że zostaliście napadnięci!

- Wiem, nie jestem durniem.

- I ostatnia rzecz - mamrotał niezrażony Anton. - Nie

zapomnij: nazywasz się Pachomow, Siemion

Siergiejewicz, kierownik wydziału w przedsiębiorstwie

numer trzysta siedemnaście. Poszedłeś do lasu

dwudziestego piątego lipca i zabłądziłeś. Znalazłem

wczoraj w archiwum protokół o rozpoczęciu

poszukiwań tego Pachomowa, tak więc, jakby co -

sprawa czysta, nie przyczepią się.

- A jak sprawdzą? Może już wrócił?

- Jak sprawdzą? Tam nie tylko światłowodów nie

ma, tam nie ma prądu! Mogą się dowiedzieć tylko w

mieście, a tam już nie dotrą.

- A jak...

- Uwaga, zaczynamy!

W tym momencie, wyszarpnąwszy się z objęć

jakiegoś krzewu, dosłownie wypadłem na wąską

ścieżkę, zatrzymałem się z ulgą i zacząłem otrząsać z

siebie liście i szpilki. Ubranie pokryte było niezliczoną

ilością smolistych plam, do każdej fałdki i do

wszystkich kieszeni nasypało się szpilek, a na dodatek

po tkaninie pełzały jakieś żuczki i pajączki. Dobrze

przynajmniej, że nie musiałem się obawiać

konsekwencji ukąszeń: przed przerzutem wpompowali

we mnie trzy megaszczepionki, po każdej tydzień

musiałem leżeć w łóżku. Potem Stiopa, nasz biotechnik,

powiedział, że można było zrobić jedną, bezbolesną, ale

okres aktywności ma o półtora roku krótszy. Dodałem

mu za to środka przeczyszczającego do

pomarańczowego soku, mądrala się znalazł. Niech

sobie posiedzi, pomyśli.

Nie było sensu tu tkwić, dlatego, oczyściwszy

wnętrze butów, poderwałem się, odpędziłem stado

komarów i ruszyłem dalej, ale nie minęło dziesięć

sekund, jak usłyszałem surowy głos:

- Stój, kto idzie!?

- Pachomow, Siemion Siergiejewicz -

zameldowałem dokładnie i wyraźnie. - Kierownik

działu zakładu produkcyjnego numer trzysta

siedemnaście. Dwudziestego piątego lipca poszedłem

na grzyby i zabłądziłem.

- Idiota... - rozległ się w uchu jęk.

- Sam idiota! - odgryzłem się.

- Kto idiota?! - zdziwił się surowy głos.

- Sam idiota jestem - powtórzyłem. - Mam na myśli

siebie. Poszedłem na grzyby i zabłądziłem.

- Czy ty aby, wujku, nie sfiksowałeś? - zapytał głos.

- Tak - zgodziłem się szybko. - Dwa tygodnie w

lesie siedzę, zmęczony jestem, zdenerwowany.

- Coś za bardzo rumiany jesteś i dobrze odżywiony,

jak na dwa tygodnie w lesie - rzucił powątpiewająco

głos.

- Odżywiałem się surowymi grzybami i jagodami -

podałem przygotowaną wcześniej wersję. - Piłem wodę

z czystych źródlanych strumyków.

Odpowiedziało mi długie milczenie. Potem surowy

głos zapytał:

- Dokumenty są?

- Skąd niby?! - zdziwiłem się. - Kto bierze ze sobą

do lasu dowód osobisty?

Jeśli ktoś nie wie: dowód osobisty to coś jak numer

identyfikacyjny, tyle że na papierze. W Muzeum

Rosyjskim są takie eksponaty, trzy różne typy.

- Odwróć się plecami i podnieś ręce - zażądał głos.

Usłuchałem. Po chwili usłyszałem ostrożne kroki. Po

kilku

2001 / 10

SUKCES OPERACJI „GENIUSZ”

sekundach poczułem na karku ciężki gorący oddech,

moje ciało zaczęły oklepywać pachnące dymem dłonie.

- Dobra, niech będzie.

Opuściłem ręce i obejrzałem się: surowy głos

należał do chudego chłopaka, jakieś piętnaście lat na

oko. Miał na sobie jasnozielony strój, z niebieskimi

paskami na ramionach, na szyi wisiał automat.

Jeśli ktoś nie wie: automat - rodzaj broni, coś jak

blaster, ale nie ma samonaprowadzania i strzela małymi

metalowymi kapsułami. W muzeum artylerii pozwolili

mi „walnąć" z takiego - do tej pory ramię mnie boli.

- Idziemy - powiedział chłopiec i wskazał ścieżkę.

- Idziemy - zgodziłem się i sprecyzowałem na

wszelki wypadek: - A do wojska nie biorą aby od

osiemnastego roku życia?

- Du ist szpik inglisz?! - niespodziewanie ryknął

chłopak.

- Co-o? - nie zrozumiałem go.

- Nic - surowo rzucił chłopiec. - Sprawdzałem cię.

Zadajesz dziwne pytania.

- A o co zapytałeś?

- Pytałem, czy mówisz po angielsku.

- Aa... - zacząłem, ale w tym momencie w uchu

rozległ się wściekły szept Antona:

- Milcz, idioto!!!

- Sam idiota! - odgryzłem się.

- Co powiedziałeś? - nastroszył się chłopak.

- Powiedziałem, żem idiota - opanowałem się. -

Poszedłem na grzyby i zabłądziłem. -1 dodałem na

wszelki wypadek: - Pachomow, Siemion Siergiejewicz,

kierownik działu zakładu produkcyjnego numer trzysta

siedemnaście. Dwudziestego piątego lipca poszedłem

na grzyby i zabłądziłem.

- Tak - skinął głową chłopak i poklepał się po

kieszeniach. - Masz co palić?

- A co to takiego?

- Tfu! - splunął chłopak. - Przecież cię

przeszukiwałem! Przez tę rozmowę i ja zaraz sfiksuję.

Idziemy, co tak stoisz!

widziałem, chociaż ich istnienie było dobrze

potwierdzone dokumentami z piątego-szóstego wieku.

Coś tam się mówiło o trzech żerdziach, czy o

wysokości... Nie pamiętam. Zresztą, na to odludzie

może jeszcze te przepisy nie dotarły.

- Oto, towarzyszu kapitanie, zatrzymałem

przestępcę. - Chłopiec niedbale machnął dłonią obok

skroni. - Szedł w stronę wsi.

- Dobra, Stiopa. Jesteś wolny.

- Yhy - skinął głową chłopak i oddalił się.

- Nie „yhy", a „tak jest"! - krzyknął za nim kapitan i

wstał z ganku.

Dowódca różnił się od chłopaka wiekiem, bardziej

sztywnym i ciemniejszym ubraniem i mnóstwem

malutkich gwiazdek na ramionach. Na okrągłej

rumianej twarzy ciemniały gęste wąsy, a bujne ciemne

loki dziwnie otaczały dużą łysinę. Trzymanym w ręku

niewielkim żelaznym nożykiem wycinał coś z

wierzbowej gałązki. - Kim jesteś, skąd się tu wziąłeś? -

zapytał, nie patrząc na mnie.

- Pachomow, Siemion Siergiejewicz - powiedziałem

po raz trzeci. - Kierownik działu zakładu

produkcyjnego trzysta siedemnaście. Dwudziestego

piątego lipca poszedłem na grzyby i zabłądziłem.

- No i ile czasu tam „błądziłeś"?

- Dwa tygodnie.

- Zmęczony pewnie jesteś, głodny?..

- Bardzo zmęczony - przytaknąłem. - I głodny.

- Ale wyglądasz - pierwszy raz popatrzył na mnie

kapitan -jakbyś z wczasów przyjechał.•

- Przecież mamy sierpień - powiedziałem. - W lesie

dojrzały jagody, grzyby. A większość tych gatunków

roślinności nadaje się do konsumpcji w stanie

surowym. Na dodatek nie nadeszły jeszcze mrozy, a

opadów ostatnio nie było.

- A masz lusterko, gościu z lasu? - uśmiechnął się

kapitan.

- Nie - wzruszyłem ramionami. - A bo co?

- A to - kapitan wstał - że gdybyś się żywił

jagodami, to miałbyś usta czarne, jak topielec.

- A ja jadłem grzyby. Tylko prawdziwki. Jest ich

tam tyle, co gwiazd w galaktyce.

- Powiedz mi jeszcze, że popijałeś je wodą ze

strumyków - uśmiechnął się jeszcze szerzej kapitan i

zaczął obmacywać kołnierz mojego ubrania. - Nie

kryjesz tu ampułki?

- Jakiej ampułki?

- Zwyczajnej. Z cyjankiem potasu.

- Ale co pan?! - wzdrygnąłem się. - Przecież to

straszna trucizna! Nie wolno jej pod żadnym pozorem

nosić w ubraniu!

W tym momencie kapitan cofnął się o krok i

popatrzył na mnie z ogromnym zainteresowaniem, po

czym zapytał:

- Nie chodziłeś do kina? Książek o szpiegach nie

czytałeś?

- Jak to - nie czytałem? I widziałem ich mnóstwo

razy. W skafandrach...

***

Wieś Tiumonia składała się z pięciu dość daleko od

siebie położonych chat.

Jeśli ktoś nie wie: rosyjska chata to wysoka,

prostokątna, drewniana budowla, bardzo podobna do

standardowego modułu na rodzinny sterowiec, ma

jakieś osiem metrów szerokości, pięć wysokości i około

trzydziestu długości. W późnych informatycznych

źródłach przyjęto chatę przedstawiać jako coś małego, o

powierzchni trzydziestu-czterdziestu metrów, ale takie

małe chaty pojawiły się dopiero w drugiej połowie

dwudziestego wieku i były wykorzystywane przede

wszystkim przez ludzi z miast jako czasowe schronienie

na czas wypoczynku; powinno się je rozpatrywać raczej

jako stacjonarne namioty, a nie jako domy.

Każdą z chat otaczał duży ogród, niewysokie

krzewy jagodowe i rzadko rosnące, ale ogromne

jabłonie. Żadnych płotów, siatek i opłotków nie

2001 / 10

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: