Caroline Janice Cherryh - Przybysz 1 - Przybysz.pdf - KSIĄŻKI NIEPOUKŁADANE - bogg

C. J. Cherryh

Przybysz

Foreigner

Przełożyła: Agnieszka Sylwanowicz

Data wydania oryginalnego: 1994

Data wydania polskiego: 1997

KSIĘGA PIERWSZA

Rozdział 1

Głęboka czerń badana wyłącznie przez roboty. Zawieszona w niej masa stanowiła drugi

kamień imlowy na trasie podróży z Ziemi ku obiecującemu sznurowi gwiazd. Dla pierwszego

statku załogowego, który wszedł w strefę jej oddziaływania, punkt masy był miejscem

samotnym, pozbawionym elektromagnetycznej sieczki wypełniającej ludzką przestrzeń,

zawodowych plotek i gadaniny, poleceń wydawanych statkom i załogom przez kontrolę

lotów, szybkich, sporadycznych sygnałów przebiegających między maszynami. Tutaj czujniki

muskało jedynie promieniowanie masy, sygnały odległych gwiazd i szmer tła samego

istnienia.

Tutaj ludzie musieli pamiętać, że wszechświat jest o wiele rozleglejszy niż ich własny

gwiezdny grajdołek – że w szerokim wszechświecie cisza znaczy więcej niż najgłośniejszy

krzyk życia. Ludzie badali ów wszechświat i naruszali jego spokój, budowali w nim stacje i

wiedli na nich życie, stanowiąc biologiczne zanieczyszczenie nieskończoności –

zanieczyszczenie lokalne i tymczasowe.

Nie byli jednak jedynymi mieszkańcami wszechświata – w to nie mogli już dłużej wątpić.

Gdzie zatem sondy wskazywały możliwość istnienia życia, gdzie gwiazdy wyglądały na

przyjazne istotom żywym, ludzie zapuszczali się z pewną ostrożnością, nadstawiali

mechanicznych uszu i nasłuchiwali w ciemności – tak jak od stu godzin pilnie nasłuchiwał

„Feniks”, przemierzając przestrzeń rzeczywistą.

Na żadnym z zakresów nie było nic słychać, a kapitanowie statku i jego załoga byli z tego

zadowoleni. „Feniks” nie chciał natknąć się na istoty, które by mogły zgłaszać wcześniejsze

roszczenia do obiektów swych pragnień, stanowiących pomost do nowego, zasobnego

terytorium, a szczególnie do gwiazdy typu G5, oznaczonej w książkach kodów Departamentu

Obrony symbolem T-230, na mapach numerem 89020, a w planach umieszczonych w bazach

danych „Feniksa” określonej jako cel misji.

Dotrzeć do gwiazdy, wysłać ciężki sprzęt... i stworzyć stację, która będzie przyjmowała

kupców, rozszerzając obecność człowieka na nowy i zyskowny obszar przestrzeni.

Tak więc „Feniks” miał na pokładzie podstawowe elementy konstrukcyjne, glony i

kultury do zbiorników podtrzymujących życie na stacji, projekty i plany obwodów, wykresy,

procesy i programy, dane i szczegóły, a wraz z nimi pilotów-górników, mechaników,

budowniczych, programistów i obsługę techniczną. Głównym wynagrodzeniem całego tego

personelu miały być pierwsze udziały w wybudowanej na tym obszarze przestrzeni pierwszej

stacji handlowej – najnowszym, bardzo śmiałym kolonizatorskim przedsięwzięciu Ziemi, za

którym stało całe doświadczenie poprzednich sukcesów.

Optyka podpowiedziała Matce Ziemi, gdzie znajdują się zasobne gwiazdy. Roboty

przetarły szlak bez narażania ludzi na ryzyko. Przetarły go i wróciły z danymi nawigacyjnymi

oraz wynikami bezpośredniej obserwacji: T-230 był układem tak bogatym, że „Feniks” wziął

maksymalny ładunek, pędząc z szybkością, jaką odważał się rozwinąć statek nie

spodziewający się żadnych przeszkód i mający pewność, że będzie mógł uzupełnić paliwo u

celu podróży. Rozgarniał otaczający go gaz i pył, tworząc krótkie, jasne turbulencje, a jego

załoga kontynuowała stugodzinny cykl konserwacji, regulacji wskaźników i kontroli

nawigacji. Podczas ostatniej wachty przed ponownym wejściem w nadprzestrzeń kapitanowie

wypili wspólnie kawę, przyjęli ogólne sprawozdania oraz plan dalszej podróży sporządzony

przez nawigatora McDonougha.

W wyniku tej dyskusji, na krawędzi ekranu pilota pojawiła się mrugająca zielona kropka,

a sam pilot niejasno czuł, że wszystko toczy się zgodnie z planem i statek funkcjonuje bez

zastrzeżeń. Taylor znajdował się w pozycji Włączony, co oznaczało, że otrzymuje dane z

prędkością wymagającą obróbki komputerowej. Miał zablokowane skłonności do

dygresyjnego przetwarzania informacji i odrywania się od ich strumienia – skłonności

właściwe nie wspomaganemu umysłowi ludzkiemu – natomiast uszy dostrojono mu do

sygnałów komputerowych, a oczy i postrzeganie dostosowano chemicznie do przefiltrowanej

przez komputer prędkości statku.

Zanim Taylor odpłynie, zielona kropka musi znaleźć się na swoim miejscu. Kropka

pojawiła się, a to, co robili z nią inni ludzie, Taylora nie obchodziło ani nawet nie zdawał

sobie z tego sprawy. Kiedy popędził mu na spotkanie punkt wyjścia i na jego oczach zawinął

się czas, sięgnął pewnie przed siebie poprzez przestrzeń ku T-230.

Był świetnym pilotem. Znajdujące się w jego krwi specyfiki ściśle ukierunkowały jego

koncentrację i sprawiały, że dane błyskające mu przed oczyma i wwiercające się w uszy

postrzegał w sposób bardzo oderwany. Gdyby komputer podał mu odpowiednie namiary,

skierowałby „Feniksa” w środek piekła. Patrzył jednak na T-230.

Z tego powodu był jedyną przytomną osobą na pokładzie, kiedy statek leciał dalej, a czas

był zawinięty.

Wciąż był zawinięty.

Serce zaczęło mu walić w czasie rzeczywistym, a oczy nie opuszczały ekranów, na

których czerwono błyskały linie, a potem kropki, kiedy linie te stały się hipotetyczne, a w

końcu na czarnym ekranie zapłonęły czerwienią litery BŁĄD PUNKTU, niczym

nieodwołalny wyrok Boga.

Serce biło coraz szybciej. Taylor sięgnął do przycisku przerywającego procedurę i poczuł

pod palcami klapkę zabezpieczającą. Nic już nie widział. Wszystko było jednym BŁĘDEM

PUNKTU. Ledwo wyczuwał klapkę, a kiedy ją uniósł, nie pamiętając już, po co, czas wciąż

się zawijał. W przeciwieństwie do komputera nie miał celu, lecz tylko tę jedną, trudną

konieczność.

Wyłączenie programu.

Pusty ekran.

BŁĄD PUNKTU.

Bóg nie miał więcej danych.

Rozdział 2

Statek zaczął opadać i rozległ się brzęczyk alarmowy: to nie są ćwiczenia. Awaria

komputera. To nie są ćwiczenia.

McDonoughowi serce waliło jak młotem; z wysiłku po twarzy spływał mu pot. Nacisnął

przycisk łączności z Taylorem. Wszystkie ekrany były puste.

To nie są ćwiczenia...

Nastąpiło przerwanie programu. „Feniks” ratował się. Wytracał prędkość, ignorując

kruche ciała ludzkie w swoim wnętrzu.

Następnie „Feniks” spróbował ponownie załadować komputery napływającymi

informacjami. Skontaktował się ze swoim kapitanem, nawigatorem, pilotem i drugim pilotem,

za każdym razem powodując bolesny wstrząs na łączach. Dopiero po kolejnych dwóch takich

wstrząsach McDonough zobaczył dane na ekranach swojego stanowiska nawigacyjnego.

Obraz wideo pokazywał gwiazdę.

Nie, dwie gwiazdy, jedną rozpaloną do białości, drugą lśniącą nikłą czerwienią.

McDonough znieruchomiał w fotelu, widząc oczyma wyobraźni „Feniksa” powoli

dryfującego ku białemu, nuklearnemu piekłu.

– Gdzie jesteśmy? – zapytał ktoś. – Gdzie jesteśmy?

Pytanie to nawigator uznał za oskarżenie. McDonough odczuł je jako cios w i tak

zmaltretowany żołądek i poszukał spojrzeniem odpowiedzi u pilota, Taylor jednak wpatrywał

się nieruchomo w swoje ekrany.

– Inoki – powiedział McDonough. Drugi pilot siedział bezwładnie w fotelu. Stracił

przytomność lub jeszcze gorzej.

– Przysłać na górę Greene’a. Greene i Goldberg, na mostek. – To LaFarge, starszy

kapitan, stanowczy i bezkompromisowy, na kanale załogi wzywał dwóch pilotów

zapasowych.

Caroline Janice Cherryh - Przybysz 1 - Przybysz.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: