HIM024. Cassidy Carla - Jedynak.pdf - ebooki różne - barbaratomek

CARLA CASSIDY

Jedynak

ROZDZIAŁ PIERWSZY

22 grudnia

Theresa Mathews włożyła pierniczki do piekarnika i spojrzała na zegar

przy kuchence. Wpół do czwartej. Eric powinien już wrócić ze szkoły.

Podeszła do stołu, na którym leżały dwa tuziny jeszcze ciepłych

pierniczków. Obok stał przygotowany lukier i specjalne przyrządy do zdobienia

ciast.

Zawsze zostawiała synowi dekorowanie bożonarodzeniowych choinek,

chociaż nigdy nie chciał się przyznać kolegom, że to uwielbia. Ale nie mówił im

również, że lubi czytać i że mama zawsze musi go całować na dobranoc.

Theresa potrząsnęła głową i uśmiechnęła się do siebie. Eric miał w sobie

wiele z dziecka, lecz również sporo z dorastającego chłopaka. Wkrótce zacznie

dojrzewać. Trochę żałowała, że nie będzie już jej malutkim synkiem, ale

cieszyło ją też, że rozwija się i mężnieje.

Dziś na pewno będzie we wspaniałym humorze. Ma przecież ostatnie

lekcje przed świętami. A potem Gwiazdka i prezenty z grą komputerową, o

której mówił od dwóch miesięcy, i rowerem na czele. Może dzięki temu

zapomni o tym, czego tak naprawdę pragnie. Nie położy mu przecież pod

choinką pięknie zapakowanego i owiniętego wstążką ojca. Niestety!

Theresa zastygła na moment, pogrążona w ponurych myślach na temat

Sully’ego. Gdzie teraz jest? Co robi? Potrząsnęła głową. Nie, nie może

pozwolić, żeby były mąż zepsuł im obojgu święta. To Boże Narodzenie będzie

równie wspaniałe, jak wszystkie poprzednie. Tyle że... już bez Sully’ego.

– Hej, hej! – dobiegł do niej śpiewny głos.

Usłyszała skrzypnięcie wejściowych drzwi. Na jej twarz natychmiast

powrócił uśmiech.

– Jestem w kuchni, Rose! – krzyknęła.

Jednak Rose dobrze wiedziała, gdzie jej szukać. Cała rozpromieniona

pojawiła się w drzwiach i rozejrzała czujnie dookoła.

– Cześć! A gdzie Eric?

– Jeszcze nie wrócił ze szkoły – wyjaśniła Theresa, wskazując krzesło. –

Wiesz, jaki jest. Musi się przywitać z wszystkimi okolicznymi psami, zanim

dojdzie do domu.

Rose z westchnieniem usiadła przy stole, na którym położyła owiniętą w

kolorowy papier paczuszkę.

– Możesz to teraz wziąć, a potem włożyć pod choinkę? – zapytała.

Theresa tylko potrząsnęła głową.

– To już trzeci prezent od was, Rose! Zepsujecie mi dziecko. Rose

stoczyła ze sobą krótką walkę, ale w końcu sięgnęła po największy pierniczek i

z wyraźną przyjemnością włożyła go do ust. Jednak słowa Theresy

spowodowały, że szybko go przełknęła.

– Nie można zepsuć takiego dziecka jak Eric – rzekła stanowczo. – To

najgrzeczniejszy i najmilszy chłopiec, jakiego znam. Przysięgam.

Kiedy Theresa zamieszkała tutaj dziesięć miesięcy temu, Rose i Vincent

Caltino natychmiast ich „adoptowali”. Eric zyskał w nich prawdziwie

kochających i czułych dziadków, a jego matka – pomoc i wsparcie na co dzień.

Rose poruszyła się na krześle i odsunęła od siebie kolejne ciasteczko.

– Czytałam dziś rano w gazecie, że wygrałaś swoją ostatnią sprawę –

powiedziała.

Theresa wyprostowała się dumnie.

– Tak, wygląda na to, że Roger Neiman nieprędko wyjdzie z więzienia.

– Pisali, że jesteś wschodzącą gwiazdą sądownictwa w naszym okręgu.

Theresa zaśmiała się.

– W przyszłym tygodniu będzie nią ktoś inny. Wiesz, jacy są

dziennikarze. Na ich uznanie może liczyć tylko ten, kto właśnie wygrywa.

– Możliwe, chociaż zamieścili twoje zdjęcie na pierwszej stronie. – Rose

zamyśliła się na chwilę. – No, ale z drugiej strony jesteś ładniejsza od większość

naszych prawniczek.

Theresa znowu się zaśmiała.

– Pochlebiasz mi, Rose. Sąsiadka tylko wzruszyła ramionami.

– Mówię, jak jest. – Szybkim ruchem sięgnęła po malutki pierniczek w

kształcie bombki. – No, pójdę już do Vince’a. Zrobił się ostatnio tak tajemniczy,

że zaczynam podejrzewać go o romans.

Theresa pokręciła głową. Nigdy nie widziała mężczyzny tak zapatrzonego

w swoją żonę jak Vincent Caltino. Inna sprawa, że nawet teraz miał na czym

zawiesić oko, a wiele wskazywało na to, że w młodości Rose była nie lada

pięknością.

– Po trzydziestu latach małżeństwa? Myślę, że nie masz się czego

obawiać! – zapewniła sąsiadkę.

Rose szybko przeżuła resztki pierniczka.

– Pewnie masz rację – rzekła z uśmiechem. – Zawsze byłam szczęściarą,

jeśli chodzi o mężczyzn. Może dlatego, że związałam się tylko z tym jednym...

Theresa nagle posmutniała, a Rose chyba wyczuła zmianę jej nastroju.

– No nic, pamiętaj tylko o tym prezencie – dodała szybko i podeszła

energicznie do drzwi.

Theresa odprowadziła ją do wyjścia, zastanawiając się, na czym

właściwie to wszystko polega. Przecież ona też miała tego jednego, jedynego i...

– O! Kiedy będziecie ubierać choinkę? – Rose zatrzymała się na widok

stojącego w kącie drzewka.

– Dziś wieczorem. Przygotuję prażoną kukurydzę i grzane wino. Może

wpadniecie?

Rose zamyśliła się na chwilę, jakby zastanawiając się, co ma jeszcze do

zrobienia.

– Mm, możliwe, jeśli się ze wszystkim wyrobię. Pomachała Theresie ręką

na pożegnanie i wyszła, zamykając za sobą drzwi. Ich domy dzielił jedynie

niewielki kawałek trawnika, ale Theresy wcale nie martwiła ta bliskość.

Pomyślała, że powinna dziękować Bogu za takich sąsiadów i wróciła do kuchni.

Raz jeszcze spojrzała na zegar, ale teraz na większy, wiszący na ścianie. Za

piętnaście czwarta. Co ten Eric może tak długo robić po lekcjach! Nawet, jeśli

zdecydował się iść, stawiając stopy jedna za drugą, co już mu się kiedyś

zdarzyło, to i tak powinien już być w domu!

Szybko wyjęła z piekarnika kolejną partię pierniczków, ale nie wstawiła

nowej. Wyszła przed dom, żeby sprawdzić, czy syn nie włóczy się gdzieś po

ulicy. Było dosyć chłodno. Kto wie, może nawet spadnie śnieg.

Na ulicy nie było prawie nikogo, a w każdym razie żadnych dzieci.

Theresa przez moment zastanawiała się, czy nie zawołać Erica, ale nikt tutaj

tego nie robił. Zresztą, gdyby był w pobliżu, na pewno by go zobaczyła.

Może trafiło mu się po drodze coś ciekawego? Jakiś kolorowy liść albo

stary kasztan gdzieś w zeschłej trawie? Eric uwielbiał też obserwować wszystko

dookoła. Od kiedy zaczął chodzić, nazywali go z mężem „małym odkrywcą”. A

teraz, kiedy przeprowadzili się na przedmieścia Kansas City, ciekawych rzeczy

było tu znacznie więcej: ptaki na drzewach, pajęczyny albo rozwijające się

rośliny. Jednak zima nie była najlepszym okresem na obserwacje.

A poza tym, na miłość Boską, nigdy nie zajmowało mu to tyle czasu!

Theresa wróciła do domu i narzuciła płaszcz na ramiona, chociaż nie

odczuwała zimna. Idąc okoloną drzewami alejką pomyślała raz jeszcze, że nie

żałuje przeprowadzki. Sully proponował jej po rozwodzie, żeby została w ich

dotychczasowym mieszkaniu w szeregowcu, ale ona czuła, że potrzebuje

odmiany. Przeprowadzka wydawała się idealnym rozwiązaniem.

Po paru minutach dotarła do szkoły Erica Po drodze nigdzie nie

zauważyła syna, chociaż uważnie obserwowała otoczenie. Przypomniała sobie,

że był ubrany w dżinsy, bo od dawna nie chciał nosić niczego innego,

jasnoniebieski sweter i czerwoną kurtkę z logo drużyny footballowej z Kansas

City.

Pewnie odbywa się jakieś przedstawienie z okazji świąt, pomyślała i

pchnęła furtkę. No, bo chyba Eric nie został w szkole z własnej woli. Zwykle

był dobrym uczniem, ale czasami, kiedy zobaczył motyla za szybą albo chmurę

o ciekawym kształcie, potrafił się zupełnie oderwać od lekcji. Zapominał wtedy

o Bożym świecie i myślał o tym, co by mu powiedział motyl, gdyby umiał

mówić albo jak wysoko wzbiłby się na chmurze.

HIM024. Cassidy Carla - Jedynak.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: