tynki cem-wap i gipsowe.pdf

TYNKI CEMENTOWO - WAPIENNE

Do głównych zadań tynków należą między innymi:

• stworzenie estetycznych i dekoracyjnych form kształtom architektonicznych wnętrz, przez

zabezpieczenie i wyrównanie powierzchni podłoży budowlanych głównie pod powłoki malarskie,

tapety lub okładziny ceramiczne,

• ochrona pomieszczeń przed szkodliwym działaniem wilgoci i zagrożeń biologicznych,

• zabezpieczenie elementów budowli przed uszkodzeniami mechanicznymi oraz ogniem,

• zagwarantowanie we wnętrzach pomieszczeń odpowiedniego mikroklimatu. Obecnie przy

prowadzeniu wewnętrznych prac wykończeniowych w budownictwie w przeważającej mierze

stosowane są tynki cementowo-wapienne oraz gipsowe wyprawy tynkarskie. W obu tych

technologiach prace tynkarskie mogą być prowadzone zarówno metodą ręczną, jak i mechaniczną.

Tynki cementowo-wapienne,

W skład gotowych mieszanek cementowo – wapiennych wchodzi cement, wapno i wypełniacze

kwarcowe. Zadaniem dodatków uszlachetniających jest zapewnienie materiałom plastyczności i

odpowiedniej przyczepności do podłoża. Tynki cementowo-wapienne mogą być ostatecznym

wykończeniem powierzchni ściany albo stanowić podłoże do wykonania wypraw, takich jak gładzie

gipsowe, tynki mineralne czy akrylowe. Grubość

naniesionego tynku wynosi 2-3 cm. Gruby, a więc i

ciężki tynk dobrze akumuluje ciepło i zwiększa

komfort akustyczny domu. Jest łatwy do wyrobienia i

zacierania, ma dobrą paroprzepuszczalność. Podłożem

pod tynki cementowo – wapienne mogą być podłoża

mineralne, czyli ściany i sufity z betonu zwykłego,

betonu komórkowego, cegły, pustaków ceramicznych.

Tynk cementowo – wapienny jest niezastąpiony w

pomieszczeniach wymagających wypraw odpornych na

wilgoć i uderzenia mechaniczne.

Technologia wykonania.

Przygotowanie podłoża. Przyczepność tynku zależy w

dużej mierze od prawidłowego przygotowania podłoża.

Musi być ono nośne, czyli mocne i stabilne oraz

oczyszczone z kurzu, brudu i słabo przylegających

kawałków, a także innych zanieczyszczeń mogących

osłabić przyczepność. Bezpośrednio przed

tynkowaniem podłoże należy zwilżyć czystą wodą, a

gdy jest bardzo chłonne – pokryć środkiem

gruntującym odpowiednio dobranym do podłoża. Przed rozpoczęciem tynkowania zaleca się

zabezpieczenie naroży wypukłych, filarów, szpalet okiennych i drzwiowych specjalnymi profilami

narożnikowymi ze stali ocynkowanej zabezpieczających przes uszkodzeniami mechanicznymi.

Nakładanie i obróbka tynku cementowo - wapiennego

Zaprawę tynkarską przygotowujemy za pomocą specjalnego agregatu tynkarskiego. Gotową

mieszankę narzucamy na ściany za pomocą pistoletu natryskowego. Po nałożeniu zaprawy

wyrównujemy wyprawę łatą tynkarską typu H. Po wstępnym związaniu zaprawy wyrównujemy

wszelkie nierówności za pomocą łaty trapezowej, aż do uzyskania równej powierzchni. Końcowym

etapem dla otrzymania gładkiej powierzchni jest zacieranie tynku pacą z gąbką.

Zalety tynków cementowo-wapiennych

Do głównych zalet tynków cementowo-wapiennych należą:

• uniwersalność ze względu na możliwości ich stosowania na zewnątrz i wewnątrz budynku,

zarówno w pomieszczeniach suchych, jak i o bardzo wysokiej wilgotności (kuchnie, piwnice,

łazienki, pralnie),

• zwiększona odporność na działanie czynników biologicznych. Ten problem dotyczy pomieszczeń

o zwiększonej wilgotności,

gdzie można zaobserwować

pojawienie się alg i grzybów

pleśniowych. Jest to

związane ze stosowaniem w

zaprawach tynkarskich

materiałów, które zawierają

związki przyswajalne przez

mikroorganizmy (np.

celulozę i jej pochodne). W

warunkach podwyższonej

wilgotności np. w wyniku

stosowania szczelnej stolarki

okiennej i drzwiowej, bardzo

szybko rozwijają się grzyby

pleśniowe. Stosowane w tynkach wypełniacze mineralne mogą być również podatne na atakowanie

przez grzyby pleśniowe. Nawet niewielkie ilości materii organicznej /kurz/ może zainicjować

rozwój mikroflory. Nieoceniony w walce z tym problemem jest udział wapna w tynku.

• wysoka wytrzymałość mechaniczna na uderzenia pozwala na szerokie zastosowanie tego rodzaju

tynku,

• wysoka przyczepność do podłoża,

• paroprzepuszczalność tworząca wymienność pary wodnej w pomieszczeniu,

• samoutwardzanie przez wchodzenie wapna zawartego w tynku w reakcję chemiczną z

dwutlenkiem węgla obecnym w powietrzu w wyniku czego powstaje węglan wapnia, który

korzystnie kształtuje mikrostrukturę powierzchniową i zwiększa trwałość tynkarskich wypraw

cementowo-wapiennych.

• trwałość tynków cementowo-wapiennych i wapiennych szacuje się na minimum 50-80 lat.

TYNKI GIPSOWE

Tynki gipsowe są to gotowe, przygotowane fabrycznie mieszanki tynkarskie. Wykonuje się je

techniką jednowarstwową. Są łatwe do wygładzania, wydajne i szybkoschnące. Tynki gipsowe

nadają się do wykonywania wypraw tynkarskich wyłącznie wewnątrz budynków w

pomieszczeniach suchych o wilgotności do 70%.

Można je nakładać maszynowo za pomocą specjalnych agregatów tynkarskich, co znacznie ułatwia

i skraca czas pracy. Prawidłowo wykonany tynk gipsowy odznacza się bardzo dużą gładkością i po

wyschnięciu nadaje się bezpośrednio do malowania. Jest on określany terminem tynk „ciepły”.

Charakteryzuje się bardzo niskim współczynnikiem przewodzenia ciepła, a dzięki dobrej

izolacyjności termicznej ma wpływ na oszczędność energii cieplnej. Dzięki znacznej porowatości

tynk gipsowy tworzy przyjemny klimat we wnętrzach. Kiedy w pomieszczeniu wystąpi nadmierna

wilgoć, tynk wchłania ją. Kiedy natomiast poziom wilgoci w pomieszczeniu wyraźnie się zmniejszy

– przekazuje ją z powrotem do wnętrza. Dopuszczalne normatywne odchylenia równości tynków

wynoszą 2 mm na długości 2 m.

Technologia wykonania.

Przygotowanie podłoża jest jedna z

najistotniejszych czynności, która należny

wykonać przed rozpoczęciem nakładania tynku.

Odpowiednie przygotowanie podłoża ma

bowiem bezpośredni wpływ na przyczepność

tynki oraz jakość jego powierzchni. Wszystkie

podłoża tynkarskie muszą być suche,

niezamarznięte, stabilne, wolne od kurzu,

resztek farb i innych zabrudzeń. W tym celu

należy zastosować odpowiedni środek

zwiększający przyczepność. Na podłoża

szczelne, niechłonne (beton, styropian, itp.)

można zastosować środki gruntujące np.

Betonkontakt (Knauf), Inter-Grunt (Nowa Dolina Nidy) lub BetonKontakt (Baumit). Na podłoża o

dużej oraz zróżnicowanej chłonności (beton komórkowy, silikat, mur mieszany itp.) możemy użyć

np. Grundiermittel (Knauf) lub Euro-Grunt (Nowa Dolina Nidy) czy też SaugAusgleich (Baumit).

Przed rozpoczęciem tynkowania wskazane jest zabezpieczenie wszystkich narożników

nierdzewnymi profilami ochronnymi.

Nakładanie i obróbka tynku gipsowego

Wykonywanie tynku odbywa się przy użyciu specjalnych

agregatów tynkarskich. Zaprawę nakłada się na ściany

poziomymi pasami zachodzącymi na siebie, w kierunku z

góry na dół. Narzuconą zaprawę należy wstępnie wyrównać

przy użyciu tzw. łaty "H", a ubytki uzupełnić za pomocą

pacy nierdzewnej. Po rozpoczęciu procesu wiązania zaprawy

należy dokładnie wyprowadzić powierzchnię i kąty przy

użyciu łaty trapezowej i szpachli długiej. Następnie

twardniejącą powierzchnię zaprawy należy wygładzić przy

użyciu szpachli długiej. Odpowiednio stwardniały tynk

należy zrosić wodą w postaci mgły i zatrzeć pacą gąbkową

celem "wyciągnięcia" na powierzchnię mleczka, które po zmatowieniu należy równomiernie

rozprowadzić za pomocą szpachli długiej. Poprzez wygładzanie zewnętrzna powierzchnia tynku

zyskuje zamkniętą, gładką, ale nie pozbawioną drobnych porów powierzchnię. Minimalna

dopuszczalna warstwa tynku gipsowego nie może być cieńsza niż 8mm. Maksymalna grubość

tynku na sufitach wynosi 15mm a na ścianach do 30mm.

Zalety tynku gipsowego

• Prosta i szybka technika wykonania.

• Po nałożeniu jednej warstwy powstaje bardzo równa,

gładka, dokładnie wykończona i estetyczna powierzchnia.

• Uniwersalność stosowania.

• Duża przyczepność; również do trudnych do tynkowania

ścian i sufitów.

• Dobra elastyczność; na otynkowanej powierzchni

nie powstają pęknięcia.

• Dobra izolacyjność termiczna.

• Wysoka ognioochronność.

• Tworzą idealne podłoże pod powłoki malarskie, tapety

lub płytki ceramiczne.

• Szybko wysychają.

• Tworzą zdrowy mikroklimat w pomieszczeniu.

PODSTAWOWE WYMAGANIA JAKOŚCIOWE DLA TYNKÓW GIPSOWYCH

Tynki gipsowe jako jeden z elementów nowoczesnych technologii w budownictwie, nie są trudne

do wykonania. Wymagają jednak od ekipy wykonawczej umiejętności oraz staranności w czasie

wykonywania poszczególnych etapów pracy. Technologia ta wymaga również znajomości norm

egzekwowanych przez inspektorów nadzoru i przyszłych użytkowników.

Odbiór tynków wykonanych z gipsu tynkarskiego należy przeprowadzić wg PN-B-10110:2005

Sprawdzeniu podlegają:

• zgodność z dokumentacją,

• przygotowanie podłoży (czystość, stabilność, gruntowanie),

• rodzaj zastosowanych materiałów (deklaracja zgodności producenta),

• grubość tynku (nie mniej niż 2mm, a na suficie nie więcej niż 15mm),

• przyczepność tynku do podłoża (nie mniej niż 0,2 N/mm2),

• występowanie wad i uszkodzeń powierzchni,

• prawidłowość wykonania powierzchni i krawędzi.

Dopuszczalne odchylenia powierzchni i krawędzi tynków gipsowych wykonywanych maszynowo

nie powinny być większe od wartości podanych w tablicy nr 3 normy PN-B-10110:2005 jak niżej:

1. Odchylenie powierzeniu tynku od płaszczyzny i krawędzi od linii prostej nie większe niż 5 mm

w liczbie nie większej niż 3 na całej długości łaty kontrolnej o długości 2 m.

2. Odchylenie powierzchni i krawędzi od kierunku pionowego nie większe niż 3 mm na długości l

m i ogółem nie więcej niż 6 mm w pomieszczeniach o wysokości do 3,5 m oraz nie więcej niż 8

mm w pomieszczeniach o wysokości powyżej 3,5 m

3. Odchylenie powierzchni i krawędzi od kierunku poziomego nie większe niż 4 mm na długości l

m i ogółem nie więcej niż 8 mm na całej powierzchni ograniczonej przegrodami pionowymi.

4. Odchylenia przecinających się płaszczyzn od kąta przewidzianego w dokumentacji dopuszcza się

nie większe niż 4 mm na długości l m.

Prawidłowo wykonany tynk gipsowy powinien mieć powierzchnię płaską, a krawędzie proste lub o

innym kształcie i przebiegu, zgodnie z kształtem podłoża i uzgodnieniami. Powierzchnia tynku

powinna być gładka, o naturalnym stopniu szorstkości. Barwa tynku powinna być jednolita na całej

tynkowanej powierzchni (w pomieszczeniu). Dopuszcza się nieznaczne różnice odcieni barwy.

Wygląd powierzchni tynku należy sprawdzić oglądając ją z odległości 2 m, w świetle naturalnym

rozproszonym.

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: