Wilson Francis Paul - Twierdza.pdf - Książki - wgaka

F. Paul Wilson

Przełożył:

PIOTR W. CHOLEWA

PODZIĘKOWANIE

Autor chciałby wyrazić swoją wdzięczność dla profesora Rado L.

Lenceka, wykładowcy języków słowiańskich Uniwersytetu Columbia,

za jego szybką i entuzjastyczną reakcję na bardzo dziwną prośbę

obcego człowieka.

Autor przyznaje także, że w oczywisty sposób zawdzięcza wiele

Howardowi Philipowi Lovecraftowi, Robertowi Ervinowi Howardowi

i Clarkowi Ashtonowi Smithowi.

F. Paul Wilson

kwiecień 1979 — styczeń 1981

WARSZAWA, POLSKA

Poniedziałek, 28 kwietnia 1941

godz. 08.15

Półtora roku temu na drzwiach widniało inne, polskie

nazwisko, a pewnie także funkcja i nazwa wydziału czy biura

polskiego rządu. Lecz Polska nie należała już do Polaków

i stary napis zamazano czarną farbą. Stojąc przed drzwiami

Erich Kaempffer próbował przypomnieć sobie tamto nazwisko.

Nie obchodziło go specjalnie, chciał tylko sprawdzić swoją

pamięć. Plamę farby przykrywała teraz mahoniowa tabliczka,

lecz czarna farba wystawała spod niej po dziś dzień. Napis na

tabliczce brzmiał:

SS OBERFÜHRER W. HOSSACH

RSHA - WYDZIAŁ CZYSTOŚCI RASOWEJ I PRZESIEDLEŃ

Dystrykt Warszawski

Stanął na chwilę, by się uspokoić. Czego mógł chcieć

Hossbach? Skąd wezwanie o tak wczesnej porze? Był zły na

siebie za to zdenerwowanie, ale w SS nawet do najpewniejszych

pozycjach, nawet oficer awansujący tak szybko jak on, każdy

odczuwał przypływ niepokoju, gdy kazano mu się stawić

w gabinecie przełożonego „natychmiast”.

Kaempffer po raz ostatni odetchnął głęboko, opanował

zdenerwowanie i wszedł. Kapral pełniący funkcję sekretarza

generała Hossbacha zerwał się i stanął na baczność. Był tu

nowy i nie poznał Kaempffera. Nic dziwnego, miniony rok

Kaempffer spędził w Auschwitz,

— Sturmbannführer Kaempffer — powiedział tylko, po-

zwalając młodzikowi domyślić się reszty. Kapral zrobił zwrot

i ruszył do gabinetu Hossbacha. Wrócił niemal natychmiast.

— Oberführer Hossbach prosi pana, Herr Major.

Kaempffer wyminął go i wszedł. Hossbach siedział za biurkiem.

Ach, Erich! Dzień dobry! — zawołał z niezwykłą u niego

jowialnością. — Kawy?

— Nie, Wilhelmie, dziękuję — wprawdzie marzył o filiżance

kawy, lecz uśmiech Hossbacha kazał mieć się na baczności.

Czuł ucisk w pustym żołądku.

— Jak sobie życzysz. Ale proszę, zdejmij płaszcz i rozgość

się.

Według kalendarza był już kwiecień, ale w Warszawie nadal

panowały chłody i Kaempffer miał na sobie trochę przydługi,

mundurowy szynel. Zdjął go powoli i razem z oficerską czapką

powiesił na wieszaku. Robił to wyjątkowo starannie, zmuszając

Hossbacha, by mu się przyglądał, dostrzegając oczywiste

różnice między nimi. Generał był krępy, łysiejący, po pięć-

dziesiątce. Kaempffer miał dziesięć lat mniej, sportową sylwetkę

i czuprynę chłopięco jasnych włosów. W dodatku Erich

Kaempffer szedł w górę.

— Przy okazji: gratuluję awansu i nowego przydziału. Obóz

w Ploesti to łakomy kąsek.

— Owszem — Kaempffer zachował obojętny ton. — Mam

tylko nadzieję, że nie zawiodę zaufania Berlina.

— Jestem tego pewien.

Kaempffer wiedział, że życzenia Hossbacha są równie

szczere, jak obietnice przesiedlenia czynione polskim Żydom.

Hossbach chciał dostać Ploesti dla siebie, jak zresztą każdy

oficer SS. Możliwości awansu i korzyści osobiste płynące

z funkcji komendanta wielkiego obozu w Rumunii były

ogromne. W nieustannej pogoni za stanowiskami w potężnej,

biurokratycznej maszynerii stworzonej przez Heinricha Himm-

lera, gdzie jednym okiem trzeba było wpatrywać się w od-

słonięte plecy człowieka z przodu, a drugim spoglądać czujnie

na tego, który następował na pięty, szczere życzenia powodze-

nia po prostu nie istniały.

Zaległa nieprzyjemna cisza. Rozglądający się po pokoju

Kaempffer z trudem stłumił pogardliwe prychnięcie na widok

jaśniejszych prostokątów w miejscach, gdzie wisiały zapewne

dyplomy i odznaczenia poprzedniego użytkownika gabinetu.

Hossbach pozostawił nagie ściany. To typowe dla niego.

Chciał stworzyć wrażenie, że jest zbyt zajęty sprawami SS, by

pamiętać o takich drobnostkach jak malowanie. Wrażenie

w oczywisty sposób fałszywe.

Kaempffer nie musiał demonstrować swego oddania. Cały

swój czas, z wyjątkiem godzin snu, poświęcał na zabezpieczenie

swojej pozycji w organizacji.

Udawał, że studiuje wiszącą na ścianie wielką mapę Polski,

ozdobioną kolorowymi szpilkami reprezentującymi skupiska

elementów niepożądanych. To był pracowity rok dla wydziału

RSHA i Hossbacha; właśnie tutaj wydawano decyzje o kiero-

waniu polskich Żydów do „obozu przesiedleńczego” w pobliżu

węzła kolejowego w Oświęcimiu. Kaempffer wyobraził sobie

swój przyszły gabinet w Ploesti, z mapą Rumunii na ścianie

i powbijanymi w nią kolorowymi szpilkami.

Nie miał wątpliwości, że wesoły nastrój Hossbacha jest złą

wróżbą. Coś gdzieś źle poszło i Oberführer wyraźnie chciał

wykorzystać ostatnie dni, gdy był jeszcze przełożonym Kaempf-

fera, by wpakować go w jakąś aferę.

— Czy jest coś, co mógłbym dla ciebie zrobić? — spytał

wreszcie Kaempffer.

— Nie dla mnie, ale dla Naczelnego Dowództwa. Mamy

w Rumunii drobne kłopoty. Właściwie głupstwo...

— Tak?

— Tak. Niewielki oddział wojska, stacjonujący na północ od

Ploesti, poniósł pewne straty, zapewne w związku z działalnoś-

cią miejscowej partyzantki. Ich dowódca chce opuścić pozycję.

— To sprawa armii — majorowi Kaempfferowi ta historia

zupełnie się nie spodobała.— Co ma do tego SS?

— Ależ ma — Hossbach wyciągnął rękę i wziął z biurka

kartkę papieru. — Naczelne Dowództwo przekazało ją do

biura Obergruppenführers Heydricha. Sądzę, że jest to od-

powiednia sprawa dla ciebie.

— Dlaczego?

— Oficer, o którego tu chodzi, to kapitan Klaus Woermann,

ten sam, na którego zwracałeś mi uwagę jakiś rok temu,

ponieważ odmówił wstąpienia do Partii.

Kaempffer pozwolił sobie na chwilę odprężenia.

Wilson Francis Paul - Twierdza.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: